บทที่ 22 ราชสีห์สั่งเก็บ

ราชสีห์ที่ตอนนี้เขากัดฟันกรอด ๆ ที่เห็นภาพที่ไอ้สวะเข้มสูดดมซอกคอของนางมะลิแถมมันยังใช้มือลูบไล้ไปตามแขนขาของนางมะลิอีก ราชสีห์ที่เอามือทุบพ่วงมลัยรถอย่างแรง เพื่อระบายความโกรธเกรี้ยวที่เขาเห็นผ่านทางหน้าจอมือถือ ตอนนี้เขาถึงแล้ว เขารีบกระโดดลงรถวิ่งตรงไปห้องนางมะลิทันที

               ไอ้เข้มที่ได้ยินเสียงรถของนายหัว มันก็แอบตกใจสั่น ๆ มันสั่งให้นางมะลิเงียบไว้ มันคิดว่าถ้านางมะลิเงียบ นายหัวจะไม่สงสัยอะไรก็คงขึ้นห้องนอนไปเลย แต่มันคิดผิดเพราะมันไม่ได้รู้ความสัมพันธุ์ลึกซึ้งของคนทั้งสอง ราชสีห์วิ่งพุ่งตรงไปพร้อมถีบประตูแล้วเหนี่ยวไกปืนเข้าไปทีขาของไอ้เข้มทันที

               “ปัง ปัง ไอ้ระยำมึงกล้ามายุ่งกับผู้หญิงของกู”

เสียงลูกปืนสองนัดติด ๆ ดังระงมไปทั่วทั้งบ้านและสวนทุเรียนได้ยินชัดจนถึงบ้านพักคนงานทั้งชายทั้งหญิงต่างพากันเปิดฟืนเปิดไฟวิ่งหน้าตาตื่นมาที่บ้านใหญ่ทันทีเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นเหตุใดจึงมีเสียงปืนดังขึ้นหรือมีโจรปล้นบ้านนายหัวกัน

                “โอ๊ย!! นายหัว ฉันผิดไปแล้วจ๊ะ นายหัวไว้ชีวิตฉันเถอะ”

               “มึงกล้ามากที่มาแตะต้องคนของกู”

               “ปัง ...โอ๊ย”

เสียงปืนนัดที่สามเจาะเข้าที่ต้นแขนของไอ้เข้ม ที่ตอนนี้นั่งคุกเข่าจมกองเลือดอยู่สภาพไอ้เข้ม นอนร้องโอดครวญเป็นไม่ต่างจากหมาเลย ราชสีห์ที่เห็นนางมะลิเขารีบเข้าไปแก้มัดมือให้นางมะลิทันทีพร้อมกับโอบกอดปลอบใจ นางมะลิที่ตกใจจนสั่นเทาราวกับลูกนกก็ไม่ปาน มันเอาแต่เรียกนายหัว นายหัว น้ำตาอาบท่วมสองแก้ม ราชสีห์ที่เห็นนางมะลิแล้วเขายิ่งทวีความโกรธรุนแรงขึ้น ราชสีห์รีบอุ้มนางมะลิขึ้นไปชั้นสองทันที

               ทางด้านลูกน้องคนงานที่ต่างพากันมายืนออตรงหน้าประตูใหญ่ต่างพากันตกใจที่เห็นนายหัวราชสีห์อุ้มนางมะลิขึ้นชั้นสอง ราชสีห์ที่วางมะลิลงอย่างแผ่วเบาราชสีห์ก้มลงไปจูบหน้าผากแล้วพูดปลอบใจนางมะลิ

“มึงไม่ต้องกลัวนะมะลิ มึงเป็นคนของกูไม่มีใครกล้าแตะต้องมึงได้ถ้ากูยังมีชีวิตอยู่ จะไม่มีใครหน้าไหนกล้ารังแกมึงอีกนับจากนี้ไป มึงรอกูอยู่นี่นะเดี๋ยวกูไปจัดการไอ้สวะเข้มก่อนเดี๋ยวกูจะรีบมา”

ราชสีห์รีบลุกออกจากห้องตรงมาหาไอ้เข้มที่ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้เขาที่หันไปมองไอ้เข้มสภาพมันยังไม่ซะใจเข้า ราชสีห์หันไปสั่งลูกน้องมือดีที่เขาเอามาจากใต้ส่วนใหญ่เป็นมือปืนกับเดนตายที่เขาได้เลี้ยงไว้ใช้งาน พวกมันเป็นลูกน้องที่จงรักภักดีอยู่กับเขามานาน พวกมันรู้ว่าต้องทำอย่างไร เพียงแค่ราชสีห์พยักหน้า

                 “ไม่ไป ปล่อยกู พวกมึงปล่อยกู กูจะแจ้งตำรวจปล่อย”

ราชสีห์ค่อยจิ้มปลายกระบอกปืนไปที่ปลายค้างของไอ้เข้มพร้อมกับยิ้มมุมปากราวกับรอยยิ้มของปีศาจร้าย เขาพูดกับมันเบาๆ

“มึงคิดว่าตำรวจจะทำอะไรกูได้หรอ ไอ้เข้ม นี่แค่เพิ่งเริ่มต้น นรกรอมึงอยู่ไม่ไกลมึงไม่ต้องกลัวเดี๋ยวกูจะส่งมึงไปเอง เอาตัวมันไป”

ทุกคนในสวนต่างพากันรีบหลบนายหัวราชสีห์ทันที เพราะคนอย่างราชสีห์ก็มีทั้งอำนาจและพรรคพวกไม่น้อยจะเรียกว่ามาเฟีย ระดับหนึ่งเลยที่เขาสามารถทำให้คนคนหนึ่งหายไปจากโลกนี้ได้แต่เรื่องเงียบ เพราะด้วยระดับความโหดของเขาที่ทำให้เขาแข็งแกร่งมาจนถึงทุกวัน

ราชสีห์หลังจากสั่งการลูกน้องมือดี ให้จัดการเอาไอ้เข้มไปเก็บไว้ในโกดังหลังสวนเพราะพรุ่งนี้เขาจะจัดการมันด้วยตัวเอง ราชสีห์รีบตรงดิ่งขึ้นชั้นสองทันทีเพื่อไปปลอบขวัญนางมะลิที่ตอนนี้คงจะกลัวและตกใจน่าดูเขาเองก็เป็นห่วงมันไม่น้อย

"มะลิกูมาแล้วมึงเป็นยังไงบ้าง"

"มะลิไม่เป็นอะไรจ้ะมะลิแค่ตกใจ"

"ตัวสั่นเป็นเจ้าเข้าขนาดนี้มึงไม่เป็นอะไร"

"ตกใจนะจ๊ะก็เลยตัวสั่น"

"นายหัวเจ็บตรงไหนไหมจ๊ะขอมะลิดูหน่อย"

"กูไม่เป็นอะไรมากไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนมึงไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอกมึงเป็นห่วงตัวเองเถอะ"

"ต่อจากนี้ไปมึงต้องขึ้นมานอนกับกูส่วนห้องนั้นเอาไว้แค่เก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของมึงก็พอ"

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะนายหัวมันจะเป็นการรบกวนเกินไปแล้วให้มะลินอนที่เดิมก็ได้จ้ะ"

"มึงอย่าขัดคำสั่งกู มะลิ!!"

"มะลิไม่ได้ขัดคำสั่งนายหัวสักหน่อย"

"ไหนดู ซิ ว่ามันทำอะไรมึงบ้างมานี่เดี๋ยวกูจะล้างออกให้หมดจดทุกส่วนเลย"

ราชสีห์ไม่พูดเปล่าเขารีบประคองก่อนนางมะลิที่สวมชุดคล้องคอที่เขาซื้อให้เขาค่อย ๆ ปลดสายคล้องคอเสื้อนอนของนางมะลิลงจนตอนนี้เสื้อนั้นได้กองไปอยู่ที่เอวเป็นที่เรียบร้อยจึงทำให้ราชสีห์ได้เห็นสองเต้าอวบๆใหญ่ๆของนางมะลิอย่างเต็มตาจุกสีน้ำตาลอมแดงที่เขาเฝ้ามองดูผ่านหน้าจอก่อนหน้านี้มันได้ชูชันสู้ปากของเขาราวกับมันเองก็ต้องการเขาเช่นกันราชสีห์ก้มลงไปใช้ปากดูดเลียจุกสีน้ำตาลแดงของนางมะลิอย่างอยู่กระหายเขาตั้งใจจะลบคราบที่ไอ้เข้มใช้ปากดองดมซอกคอของนางมะลิให้หมด

"จ๊วบ จ๊วบ แผล็บ มันเป็นของกูคนเดียวเท่านั้น"

"อืม เสียวจ๊ะ นายหัวจ๋า"

"สองเต้านี้เป็นของใครนางมะลิ"

ราชสีห์ที่ส่งคำถามหานางมะลิอย่างกับคนเอาแต่ใจเขาทั้งหวงทั้งห่วงนางมะลิอย่างสุดหัวใจตอนนี้เขาก็คงไม่อาจปฏิเสธได้ว่านางมะลินั้นมีผลต่อหัวใจเขามากเพียงใดไม่ว่าข้างหน้าจะเป็นอย่างไรเขายังอยากดูแลมันอย่างนี้ไปเรื่อย ๆ

"กูถามว่าสองเต้านี้เป็นของใคร"

"ของนายหัวราชสีห์คนเดียวจ้ะ"

"ถ้ามึงไปมหาวิทยาลัยมึงอยากไปเที่ยวอ่อยเที่ยวร่านให้ใครเขามาจับหรือสัมผัสมึงไม่งั้นกูจะฆ่ามึงทิ้งซะมะลิ"

"ฉันไม่กล้าหรอกจ้ะแค่นายหัวคนเดียวฉันก็รับไม่ไหวแล้วตัวฉันช้ำไปหมดแล้วไม่เห็นเหรอจ๊ะ"

"ให้มันจริงอย่างที่ปากมึงพูดเถอะ"

"จริงสิจ๊ะฉันมีแค่นายหัวคนเดียวเท่านั้น"

ราชสีห์ที่ได้คำตอบที่พึงพอใจแล้วเขาจึงจัดการนางมะลิต่อวันนี้เขาอยากจะใช้นิ้วสอดใส่เข้าไปในเนินอวบอูมที่ใหญ่แน่นของนางมะลิเขาก็อยากรู้สัมผัสด้านในของนางมะลิว่ามันแน่นขนาดขนาดไหนหรือมันร้อนแรงขนาดไหนแต่ทุกครั้งที่เขามองลงไปรูเล็ก ๆ สีชมพูนั่นช่างน่ากระแทกเสียให้มิดด้ามจริง ๆ