บทที่ 8 เป็นห่วง

ราชสีห์หลังจากไล่ไอ้เข้มไปให้พ้นหน้าตาเขา เพราะเขารู้สึกว่ามันไม่ปลอดภัยสำหรับนางมะลิ ส่วนนางมะลิก็ยังไม่รู้ตัว ว่าตอนนี้มันนั้นแทบจะเป็นขวัญใจคนในสวนซะแล้ว เขาเองก็เริ่มมีความเป็นห่วงกังวลในตัว   นางมะลิเพราะตั้งแต่มันเริ่มโตเป็นสาว หนุ่มน้อยใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นในสวนนอกสวนก็พากันซื้อขนมมาฝากมันแทบจะทุกวัน ส่วนนางมะลิก็ไม่คิดอะไรมันก็คงคิดแค่ ว่าเขาเอ็นดูมันตามประสาเด็กซื่อ เขาค่อย ๆ หันไปหานางมะลิที่ตอนนี้นั่งรอปูเสื่อเตรียมกับข้าวให้เขาอยู่

"นายหัวจ๋า กับข้าวเตรียมเสร็จแล้วนะจ๊ะ"

ราชสีห์รีบเดินจ้ำเท้า ไปที่ใต้ต้นทุเรียนทันที เมื่อได้ยินเสียงหวานของ    นางมะลิ

"เออ นางมะลิฉันเห็นมีพวกผู้ชาย มันซื้อขนมมาฝากมึงเป็น   ประจำเลย มันชอบมึงหรือไง"

ราชสีห์ส่งคำถามยิงตรงหามะลิทันที โดยที่ไม่ให้เธอได้ตั้งหลักเกี่ยวกับพวกผู้ชายกัดมันพวกนั้น

"มะลิก็ไม่รู้หรอกจ้ะนายหัว เขาซื้อมามะลิก็รับไว้ปฏิเสธ แล้วแต่ก็ ยังซื้อมาให้อีก มะลิก็เลยเอาขนมที่พี่ ๆ เขาซื้อมาให้เอาไปให้ป้าใจแล้วก็ให้พี่แม่บ้านคนอื่นจ้ะ"

"แล้วมึงไม่เสียดายของหรอ"

"ไม่เสียดายหรอกจ้ะ เพราะมะลิไม่ได้อยากได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว"

ราชสีห์ที่ได้ยินคำตอบ จากปากของนางมะลิเขารู้สึกพึงพอใจในคำตอบของนางมะลิเป็นอย่างมากที่ไม่มีความต้องการ อยากได้ของไอ้พวกผู้ชายตัวผู้พวกนั้น ราชสีห์นั่งลงบนเสื่อพร้อมกินข้าวกลางวันกับนางมะลิสองคนมีคนงานเดินผ่านมาท้ายไร่ก็เอาแต่ส่งยิ้มและเฝ้ามองมาให้กับคนทั้งสองมีเพียงแต่นางมะลิเท่านั้นที่ไม่ได้สนใจอะไรในความพิเศษของตัวเอง

"ฝีมือทำกับข้าวมึงเนี่ยพัฒนาขึ้นนะ"

"ก็ป้าใจสอนมาดีนี่จ๊ะ"

"ดีแล้วแหละเวลามีลูกมีผัวจะได้ไม่ลำบาก"

"โห่..นายหัวตัวดำเป็นอีกาขนาดนี้ใครจะอยากเป็นแฟนมะลิเหรอจ๊ะ"

"รู้ตัวก็ดีแล้วกูก็พูดไปงั้นแหละ"

"โถ่..นายหัวไม่ให้ความหวังมะลิบ้างเหรอจ๊ะ"

"ทำไมมึงอยากจะมีผัวหรือไง"

"มะลิก็ไม่ได้อยากจะอยู่คนเดียว จนแก่ตายซะที่ไหนล่ะจ๊ะ จะให้อยู่คนเดียวแบบนายหัวแบบนี้ไม่เอาหรอกจ้ะ"

"ทำไมอยู่คนเดียวอย่างกูมันไม่ดียังไง"

"เหงาแย่เลยจ้ะวัน ๆ ทำแต่งาน"

ราชสีห์ไม่ต่อล้อต่อเถียงกับมะลิเข้าหันกลับไปนั่งกินข้าวต่อ ข้าวที่มะลิทำมาในทุก ๆ วันราชสีห์จะกินหมดโดยไม่เหลือกลับไปเลยสักครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกันเขากินข้าวจนหมดเกลี้ยง

"อ่ะนี่จ้ะน้ำใบเตยเย็น ๆ ที่นายหัวชอบ"

"ขอบใจมาก มึงนี่รู้ใจกูดีจริง"

"มึงมีอะไรที่บ้านจะต้องทำอีกหรือเปล่า"

"ทำหมดแล้วจ้า ทำความสะอาดห้องในหัวเตรียมของในห้องน้ำเรียบร้อยหมดแล้วจ้าไม่น่าจะมีอะไรแล้วจ้ะ"

"งั้นวันนี้มึงจะอยู่ในสวนกับกูไหม"

"อีกสักชั่วโมงนึงกูก็น่าจะเสร็จแล้ว"

"ได้สิจ๊ะนายหัวมีอะไรให้ฉันช่วย"

"กูอยากให้มึงอยู่ข้าง ๆ กู คอยดูการทำงานของกูก็พอแล้วก็เรียนรู้ไปด้วยล่ะ"

"ให้มะลิเดินตามนายหัวเนี่ยนะจ๊ะ"

"กูให้มึงเดินตามเปล่า ๆ ที่ไหนล่ะนางมะลิกูให้มึงเรียนรู้งานดูการทำงานของกู"

"จ้านายหัว นายหัวว่ายังไงมะลิก็ว่าอย่างนั้นแหละจ้ะ"

ราชสีห์เขายังไม่อยาก ให้นางมะลิปั่นจักรยานกลับ ไปที่บ้านเพียงคนเดียวเขาแอบเป็นห่วงนางมะลิอยู่ เพราะเขาเห็นสายตาของไอ้เข้มวันนี้ ต่อให้มันเป็นตอนกลางวัน แต่ระหว่างทางจากไร่กลับบ้านก็มีช่องทางและช่องโหว่มากมายเขาเลยอยากให้นางมะลิอยู่กับเขา เพราะอีกไม่ถึงชั่วโมงกว่า ๆเขาก็จะเสร็จงานจากตรงนี้ เขาจัดการให้ลูกน้องเอาจักรยานนางมะลิขึ้นท้ายกระบะของเขาทันทีขากลับ นางมะลิจะได้ไม่ต้องปั่นจักรยานกลับให้มันนั่งรถกลับไปพร้อมเขาเลย

"มะลิจักรยานมึงน่ะ กูเอาขึ้นท้ายกระบะให้แล้ว"

"มึงก็จัดการเก็บข้าวของ ใส่ท้ายกระบะให้เรียบร้อยล่ะแล้วเดี๋ยวเดินตามกูมาแล้วกัน"

"จ้านายหัวมะลิเก็บของแป๊บเดียว"

มะลิที่เร่งรีบเก็บข้าวของทุกอย่างขึ้นไว้ท้ายกระบะให้เรียบร้อยมะลิเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนายหัว ถึงอยากให้เธอเดินตามเขา ถึงจะแม้บอกว่าอยากให้เธอเรียนรู้งานต่าง ๆ มาเป็นข้ออ้างก็เถอะ แต่มะลิไม่มีหน้าที่จะต้องถามนายหัวไม่ว่าเขาจะสั่งอะไร เขาคือเจ้าชีวิตของเธอ คำสั่งเขาถือว่าเด็ดขาดสำหรับเธอเสมอ

"เรียบร้อยแล้วจ้า เราไปกันเลยไหมจ๊ะ"

"มึงถือกระบอกน้ำติดตัวมาด้วย เดี๋ยวกูเดินไปกลางสวนแดดมันร้อนมึงจะหิว"

"จ๊ะนายหัว"

ราชสีห์มักจะคิดถึงนางมะลิเสมอ ไม่ว่าเรื่องอะไรเล็กน้อยสำหรับเขา     มองเป็นเรื่องปกติ เขาไม่เคยคิดแปลกใจเลยว่า เขาใส่ใจนางมะลิมากแค่ไหนส่วนใหญ่คนที่อยู่ใกล้กัน จนมองไม่เห็นซะมากกว่า แต่คนภายนอกเขามองออกทุกการกระทำของ ราชสีห์ที่มีต่อนางมะลิ เพียงแต่ราชสีห์ยังไม่รู้ความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น เขามักจะบอกตัวเองเสมอมันคือความเอ็นดูเมตตาที่มีต่อนางมะลิ ระหว่างที่นางมะลิเดินตามราชสีห์ไปทั่วไร่ คนงานก็ต่างพากันจับจ้องมาที่คนทั้งคู่ พากันแปลกใจว่าทำไมวันนี้นางมะลิถึงได้มาเดินตามราชสีห์ต้อย ๆ แบบนี้ สายตาคนงานในสวนทุเรียนจับจ้องมาที่ร่างบางของนางมะลิ คนงานต่างพากันส่งยิ้มมาหานางมะลิ ตลอดการเดินในสวนทุเรียน

"พวกมึงยิ้มอะไรกันนักหนา ฮะ"

"พวกมึงไม่อยากจะทำงานแล้วใช่ไหม"

ราชสีห์ที่ส่งเสียงดุ ไปให้กับเหล่าบรรดาชายหนุ่มคนงาน ในสวนทุเรียนที่ส่งยิ้มมาหานางมะลิไม่ขาดสาย ส่วนนางมะลิก็ทำตัวไม่ถูกเอาแต่เดินตามราชสีห์ต้อย ๆ ราวกับเด็กกลัวหลง

"กูคิดผิด คิดถูกเนี่ย นางมะลิ ที่ให้มึงมาเดินตามกู

แบบนี้เนี่ย"

"มันไม่ใช่ความคิดของมะลิสักหน่อย นายหัวเป็น คนสั่งให้มะลิมาเรียนรู้งานกับนายหัวเองนะจ๊ะ"

"เออกูรู้ เฮ้อ ...."

ราชสีห์ที่รู้สึกอารมณ์เสีย ได้แต่ถอนหายใจ เขาไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่พานางมะลิมาเดินในสวนทุเรียนเป็นเพื่อนเขาเพียงเพราะความเป็นห่วงความปลอดภัยระหว่างการกลับบ้านของนางมะลิเท่านั้น ไอ้พวกผู้ชายตัวผู้        กัดมัน นี่ก็จ้องนางมะลิตาเป็นไม่กระพริบ เจ้าตัวก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้กำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนงานในสวนทุเรียน