บทที่ 9 โมโหหรือหึง

เวลาผ่านมาแล้วเกือบสองชั่วโมง หลังจากมะลิเดินตาม      นายหัวราชสีห์อยู่ในสวนต้อย ๆ เธอไม่บ่นปริปากสักคำว่าเหนื่อย ว่าร้อนไม่ว่านายหัวจะถามอะไร หรือชี้อะไรให้เธอดู เธอก็มักทำตัวอยากรู้อยากเห็นอยู่เสมอตาม ประสาเด็กวัยรุ่นที่กำลังอยากเรียนรู้ สำหรับมะลิแล้วมันสนุกมากถึงแม้สวนทุเรียนนี้ เธอจะไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยนัก ในบางส่วนบางพื้นที่นายหัวก็ไม่อนุญาตให้เธอได้เข้ามา ส่วนมากเธอจะอยู่แต่บ้านคปัจจุบันนี้เธอได้ย้ายขึ้นมาอยู่กับนายหัวแล้ว เรียกได้ว่าจะอยู่แต่บ้านเป็นแม่บ้านระดับอาวุโสไปแล้ว(เพราะมีเธอคนเดียวทั้งหลัง++)

"มะลิ ไปกลับบ้านกันเถอะเสร็จงานแล้ว"

"จ้านายหัว"

มะลิเดินตรงไปที่ท้ายกระบะ เพื่อจะปีนขึ้นไปจับรถจักรยานของเธอ      เธอจะนั่งท้ายกระบะกลับไปที่บ้าน เธอไม่กล้าขึ้นนั่งหน้ารถของนายหัวเพราะกลัวเบาะจะเปื้อนรถสี่ประตูใหม่กริ๊บ

"มะลิ มึงทำอะไรน่ะ"

"มะลิจะขึ้นไปนั่งท้ายกระบะไงจ๊ะ"

"แล้วใครบอกมือให้ขึ้นไปนั่งท้ายกระบะ"

"ไม่มีใครบอกจ้ะ มะลิกลัวเบาะรถนายหัวเปื้อนจ้ะ"

"รถเขามีไว้นั่งข้างหน้า เขาก็มีไว้นั่ง มึงจะปีนขึ้นไปทำพระแสงอะไรข้างบนนั้นเดี๋ยวก็ตก ลงมา!!"

"ลงแล้วจ้า เสียงดังแบบนี้มะลิตกใจ"

"ดีที่มึงยังแค่ตกใจ แต่ถ้ามึงปีนขึ้นไปนั่งท้ายกระบะ มึงจะตกรถตายนางมะลิ"

"โถ่..นายหัว ให้มะลิได้มีชีวิตที่สดใสบ้างก็ไม่ได้ แช่งมะลิแบบนี้ทุกวัน ๆ เดี๋ยวมะลิก็ตายจริง ๆ หรอกจ้ะ"

"ไปขึ้นรถ กูอยากกลับไปอาบน้ำแล้วเนี่ย"

ทั้งสองพากันขึ้นรถขับออกจากสวนเพื่อกลับไปที่บ้านตลอดทางเขาเปิดเพลงฟังเบา ๆ ส่วนนางมะลิก็นั่งร้องเพลงอยู่บนรถ โดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองเสียงเพี้ยนหรือเสียงเพราะ แต่ราชสีห์ไม่เคยดุมันเลยสักครั้ง มะลิมีเสียงร้องที่ดีมาก ๆ แต่เขาก็ไม่เคยชมมันต่อหน้า เขากลัวว่าถ้าชมมันแล้วมันจะเหลิงกว่านี้ ผ่านไปไม่ถึง 5นาทีทั้งสองร่างตอนนี้ก็มาถึงบ้านแล้ว ต่างคนต่างแยกย้ายกันอาบน้ำ เพราะวันนี้จะต้องไปห้างต่อตอนนี้ก็ 14.00 น แล้ว

"มะลิ มะลิ ขึ้นมาหากูหน่อย"

"จ้านายหัวสักครู่นะจ๊ะ"

มะลิที่ได้ยินเสียงเรียก ของนายหัวราชสีห์ เร่งสาวเท้าเล็ก ๆ วิ่งขึ้นไปชั้นสองทันที

"มาแล้วจ้า มาแล้ว นายหัวมีอะไรเหรอจ๊ะ"

ราชสีห์ที่ตอนนี้ร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่า เดินออกมากำลังเช็ดผมอยู่ม้วนผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวสีขาวโชว์ให้เห็นซิกแพคและเรือนร่างของ    นายหัว ผิวสีแทน น่าดึงดูดใจ ร่องซิกแพคที่น่าขยำกล้ามเป็นมัด ๆ เขาเดินโธงๆ ออกมาจากห้องน้ำ โดยที่ไม่เขินอายมะลิเลย เพราะนางมะลิก็ขึ้นมานวดให้เขาเป็นประจำ

"กูจะให้มึงเลือกเสื้อให้นะ"

"ให้มะลิเหรอจ๊ะเลือกเสื้อ"

"             เออมึงเลือกให้กูสักชุดเถอะกูขี้เกียจไปหยิบเอง"

"ได้ซิจ๊ะนายหัว"

มะลิที่รู้งานว่าอะไรอยู่ตรงไหน เธอเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ของนายหัวเธอหยิบเสื้อเชิ้ตคอปกสีขาวแขนสั้น กางเกงขายาวสีขาว ชุดลำลอ

สบาย ๆ ที่จะใส่ไปเดินห้าง เธอมองว่านายหัวของเขาจะใส่ชุดสีอะไรก็ดูดีเสมอแทบจะไม่ต้องเลือกชุดเลยก็ว่าได้

"ชุดนี้จะนายหัว"

"ขอบใจ เดี๋ยวมึงนั่งรอกูที่ปลายเตียงก่อน"

"ให้มะลิไปรอนายหัวข้างล่างจะดีกว่าไหมจ๊ะ"

"นั่งรอที่นี่แหละ หรือมึงมีอะไรจะต้องไปหยิบอีกล่ะ"

"ไม่มีแล้วจ้า"

ราชสีห์ที่ยืนแต่งตัวอยู่ต่อหน้ามะลิเขาสวมใส่กางเกงถกขึ้นพรึบแล้วค่อยๆทิ้งผ้าขนหนูลงโดยไม่มีความเขินอายต่อมะลิเลยแม้แต่น้อย ส่วนมะลินั้นเธอก็ชินชาซะแล้วกับนายหัวของเธอ ที่เป็นแบบนี้กับเธอเสมอเขาไม่เคยเขินเธอเลย ส่วนเธอก็ขึ้นมานวดให้นายหัวเป็นประจำเลยไม่ค่อยมีความเขินอายในส่วนตรงนี้สักเท่าไหร่

"ไปกันเถอะเสร็จแล้ว"

ก่อนที่เขาจะออกไปเขาได้สังเกตการแต่งตัวของมะลิเธอก็ยังคงใส่เพียงแค่เสื้อยืดและกางเกงยีนส์เท่านั้นนับว่านับวันเสื้อที่เขาซื้อให้เธอหยิบมาใส่ครบทุกตัวแล้วหรือยังนะ

"มะลิ เสื้อใหม่ที่ฉันซื้อให้ ทำไมไม่หยิบมาใส่ให้มันครบ"

"มะลิกลัวมันเลอะนะจ๊ะ"

"ฉันซื้อมาให้ใส่ไม่ได้ซื้อมาให้เก็บ"

"แล้วเหลือกี่ตัวที่ยังไม่ได้ใส่"

"อีก 3-4 ตัวจะมะลิพับเก็บไว้อย่างดี"

ราชสีห์ได้ฟังคำตอบ ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ พากันเดินไปขึ้นรถเพื่อไปห้างสรรพสินค้าในตัวเมือง ราชสีห์วันนี้เขาอยากจะซื้อของเติมเข้าในบ้านไม่กี่อย่าง แต่จุดประสงค์หลักของเขา ไม่ใช่เพื่อจะซื้อของเข้าบ้านอย่าง  เขามีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงอยู่  ระหว่างที่ทั้งสองคนมาถึงห้างสรรพสินค้าราชสีห์ให้มะลิเลือกซื้อสินค้า สำหรับเข้าครัวและอาหารต่าง ๆ ให้มะลิเป็นคนเลือก เหมือนเขาพามะลิมาช้อปปิ้งมากกว่า

"มะลิ เดี๋ยวมึงเดินเลือกของไปก่อนนะ เดี๋ยวกูจะไปเอาของที่สั่งสักหน่อย"

"จ้ะนายหัว เดี๋ยวมะลิจะเลือกซื้อปลา กับอาหารสดแล้วก็ผักอยู่ตรงนี้รอนายหัวนะจ๊ะ"

"เออ ๆ แล้วอย่าไปไหนไกลล่ะเดี๋ยวกูหาไม่เจอ"

ระหว่างที่ราชสีห์เดินทิ้งมะลิไป แล้วปล่อยให้มะลิซื้อของอยู่     คนเดียว เขารีบเดินตรงไปที่ร้านเสื้อผ้าผู้หญิงและโทรศัพท์เล็ก ๆ แห่งหนึ่งบนชั้นที่ 3 ของห้างสรรพสิค้า

"ฉันมาเอาของที่สั่ง"

"ขอทราบชื่อลูกค้าหน่อยค่ะ"

"ราชสีห์ครับ"

"อ๋อ คุณราชสีห์ที่สั่งโทรศัพท์ไว้นะค ะอุปกรณ์พร้อมเคสเราใส่ไว้ให้ในกล่องเรียบร้อยแล้วค่ะ"

"ขอบคุณมากครับ"

ราชสีห์ได้ของที่ต้องการครบแล้ว ทั้งเสื้อผ้าใหม่และโทรศัพท์ เขารีบตรงไปหานางมะลิทันที เพราะเขาเป็นห่วง ไม่อยากให้นางมะลิอยู่คนเดียวยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย

ทางด้านมะลิที่ตอนนี้เลือกซื้อของอยู่นั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งเหมือนจะถูกตาต้องใจนางมะลิ ผู้ชายคนนั้นจึงเดินมาแกล้ง ขอความช่วยเหลือนางมะลิ

"สวัสดีครับ พอดีผมจะขอความช่วยเหลือหน่อยได้ไหมครับ"

"สวัสดีค่ะ มีอะไรจะให้ช่วยหรือคะ"

"พอดีพอจะรบกวนช่วย แนะนำรายการเมนูอาหาร นี้ได้ไหมครับพอดีผมมาซื้อให้คุณแม่แล้วก็หยิบไม่ถูก"

มะลิแอบลำบากใจอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะถ้าเกิดนายหัวของเธอมาเห็นเข้าเธออาจจะโดนดุแน่นอนเลย

"เออ..คือว่า คือ มะลิ"

"ชื่อมะลิหรอครับ"

"ใช่ค่ะมะลิค่ะ"

"ผมชื่อแทนนะครับ เป็นลูกชายเจ้าของตลาดสด แล้วก็มีส่งออก กระเป๋าเสื้อผ้าตรงอรัญด้วยนะครับ"

"เออ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ"

"ยินดีเช่นกันครับ คุณมะลิพอจะช่วยผมได้ไหม"

"ได้ค่ะ มะลิขอดูรายการหน่อยได้ไหมคะ"

มะลิที่ท่าทางล้นลานนิดหน่อย แต่ก็ยังตอบตกลง ช่วยคนตรงหน้า           ไปด้วยความจำใจ เพราะหากจะปฏิเสธไปเลย เธอก็รู้สึกว่ามันน่าเกลียดเกินไป

"รายการเมนูแกงเขียวหวานครับ"

"ได้ค่ะงั้นเดี๋ยวมะลิจะหยิบรายการให้นะคะ"

ขณะที่มะลิกำลังช่วยคนตรงหน้า อย่างขะมักเขม้น เธอยังไม่รู้ตัวว่าตอนนี้นายหัวของเธอ กำลังจับจ้องมาที่เธอ ราวกับโมโหจะกินเลือดกินเนื้อก็ไม่ปานรังสีอำมหิตแผ่ซ่านไปทั่วทุกหย่อมหญ้า

"นางมะลินะ นางมะลิ ฉันเผลอนิดเดียวไปอ่อยใครเขาอีกแล้วเนี่ย"

ราชสีห์ที่กำลังโมโหถึงกับสบถกับตัวเอง เขาอุตส่าห์จะเซอร์ไพรส์นางมะลิด้วยกันซื้อโทรศัพท์เครื่องใหม่ให้กับเธอเพราะเขาเห็นว่า เธอไม่เคยใช้โทรศัพท์เหมือนคนอื่นเลย และจะได้ไว้ติดต่อกับเขาได้ตลอดเวลา แต่สิ่งที่เขาเห็นตอนนี้คือ มีผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาหานางมะลิ และพูดคุยหยอกล้อกับนางมะลิเขาจึงโมโหมาก

"มะลิ!!! ทำอะไรอยู่"

"นายหัว คือพอดีคุณแทนเขามาขอความช่วยเหลือนะจ้ะ"

"รู้ชื่อกันแล้วหรอ"

"เอ่อ..คือพอดีเขาให้มะลิช่วยหยิบรายการ ที่คุณแม่เขาจดมานะจ๊ะนายหัว"

"แล้วทำไมไม่ให้คุณแทนเดินไปที่เคาน์เตอร์เองล่ะมาหามึงทำไม"

"ผมต้องขอโทษด้วยครับ พอดีผมเห็นว่าเคาน์เตอร์มันอยู่ไกลก็เลยอยากจะให้คุณมะลิช่วยหยิบ ให้ผมไม่คิดว่าจะเป็นการรบกวนขนาดนี้"

"ไม่ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ อีกแค่รายการเดียวก็เสร็จแล้ว นายหัวขอมะลิหยิบรายการนี้ก่อนนะจ๊ะ"

"มึงก็หยิบไปสิ ใครจะว่าอะไรมึงล่ะ"

มะลิที่ตอนนี้รู้สึกกระอักกะอ่วน มือไม้สั่นไปหมด เพราะนายหัวราชสีห์ตะโกนเสียงดังมาแต่ไกล เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกตกใจ และกลัวขนาดนี้ปกตินายหัวของเธอเป็นคนดุก็จริง แต่ไม่เคยใช้น้ำเสียงโทนต่ำกับเธอขนาดนี้เลย

"เรียบร้อยแล้วจ้าคุณแทน"

"ขอบคุณนะครับคุณมะลิ"

"อันนี้น่าจะเป็นนายหัวราชสีห์ที่ชื่อเสียงโด่งดังในพื้นที่จันทบุรีใช่ไหมครับ"

ราชสีห์ที่ได้ยิน ไอ้เด็กหนุ่มผู้ชายที่ชื่อแทนตรงหน้า ทักทายเขาด้วยถ้อยคำกวนประสาทส่งมาเล็กน้อย เขาไม่ได้ตอบโต้อะไรมากนัก แต่เป็นการเลิกคิ้วใส่นิดหน่อยด้วยการทำหน้ากวนประสาทกลับ

"ครับ ผมนายหัวราชสีห์"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมแทนลูกเจ้าของตลาดในตัวเมืองจันทบุรีนะครับ เหมือนคุณแม่ผมจะไปเหมาทุเรียน จากสวนนายหัวมาบ่อยๆนะครับ"

"ยังไงฝากขอบคุณคุณแม่ด้วยนะครับ"

"ไม่คิดว่าที่สวนทุเรียนจะมีของดีขนาดนี้นะครับ"

"มันก็มีดีอยู่พอตัวแหละครับ แต่คิดว่าคุณแทน ไม่ต้องลำบากมาเลือกทุเรียนในสวน ด้วยตัวเองหรอกครับ ถ้าอยากได้ก็ส่งคนมาอย่ามาให้ลำบากเลยครับ"

"ผมไม่ได้หมายถึงทุเรียนนะครับของดีที่ว่า"

ราชสีห์รู้ว่า ไอ้เด็กหนุ่มที่ชื่อแทน มันกำลังพูดถึงนางมะลิ เด็กที่เขาชุบเลี้ยงมา ว่าคือของดีที่มันกำลังพูดถึง เขารู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ไอ้เด็กคนนี้มันดูร้ายไม่เบา เพราะมันไม่มีความเกรงกลัวต่อเขาเลย

"ผมว่าคุณแทนอย่าเสียเวลาเลยครับ"

"ไปมะลิ กลับบ้าน"

"ลาก่อนนะจ๊ะ คุณแทน"

มะลิที่หันไปเอ่ยคำลา ให้กับคนตรงหน้า โดยที่เธอนั้นหันกลับไปมองหน้าของนายหัวที่ตอนนี้ที่ปูดบึ้ง ราวกับม้าหมากรุกก็ไม่ปาน