บทที่ 6 แผนการร้ายชมพู

 เช้าวันต่อมา มะลิได้ย้ายข้าวของขึ้นไปในเรือนใหญ่ ของนายหัวราชสีห์โดยมีเสียงซุบซิบนินทา จากเรือนคนงานมากมาย ว่าตอนนี้มะลิได้มีสิทธิพิเศษมากกว่าคนงานคนอื่น ๆ แต่เรื่องนี้มันก็เป็นเรื่องปกติของมะลิไปแล้วเพราะทุกคนรู้ดีว่า อนาคตของมะลิอาจจะเปลี่ยนไปมากกว่าเด็กชุบเลี้ยงของนายหัวราชสีห์อย่างแน่นอน

"ฉันว่านะนางมะลิเนี่ยมันร้ายไม่เบา"

"นางชมพูแกก็พูดไปเรื่อย มะลิมันยังเด็กนะท่านเอ็นดูชุบเลี้ยงมันมา"

"ป้าใจก็ดูมันสิ ดีด๊าจนออกนอกหน้า เห็นแล้วหมั่นไส้จริง ๆ เลย"

"นางชมพูแกน่ะน่าหมั่นไส้กว่ามันอีก ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรกับนายหัวราชสีห์ แต่นายหัวไม่ชายตาแล แกใช่ไหมล่ะ         แกถึงไปพาลโกรธนางมะลิมัน"

"โธ่เว้ย..ไม่คุยกับป้าแล้ว เข้าข้างแต่นางมะลินั่นแหละฉันไปดีกว่าไม่คุยกับป้าละ"

"เตรียมตัวซะบ้างเถอะนางชมพูเว้ย"

ชมพูที่เอาแต่เฝ้ามองและอิจฉามะลิตลอดมา เมื่อเห็นมะลิได้ย้ายขึ้นไปบนเรือนใหญ่ ก็ยิ่งเพิ่มความอิจฉาตาร้อนเข้าไปอีก ชมพูกำลังจะหลอกใช้   ไอ้เข้มคนงานในสวน ที่มันก็แอบชอบนางมะลิอยู่ไม่น้อย แต่ไม่กล้าอาจเอื้อม เพราะรู้ว่าเป็นเด็กที่นายหัวชุบเลี้ยงมา แต่ก็ไม่แน่ถ้าเธอใช้มารยาทั้งหมดของเธอ ชมพูได้เดินไปหาไอ้เข้มที่ห้องคนงานผู้ชายถัดไป เธอเองก็อยากจะรู้เหมือนว่ามันจะมีความกล้าที่จะแตะต้อง ของของนายหัวหรือเปล่า

"ก๊อก ๆ ๆ พี่เข้มจ๋า ชมพูนะพี่อยู่หรือเปล่า"

"เออ ๆ รอแป๊บ ๆ เดี๋ยวออกไปเปิดประตูให้"

"แกมีอะไรนางชมพู"

"แหม..ฉันจะมาหาพี่ต้องมีอะไรด้วยเหรอจ๊ะ"

"คนอย่างแก ถ้าไม่มีอะไรจะใช้คงไม่มาหาฉันถึงที่นี่ หรอกมีอะไรก็ว่ามา"

มะลิส่งสายตาออดอ้อนให้กับไอ้เข้ม ราวกับเป็นการอ่อยเหยื่อเชื้อเชิญมัน แต่ไอ้เข้มที่รู้ดีว่านางชมพูนั้น เป็นผู้หญิงที่มั่วมากคนงานแทบทั้งไร่ต่างโจทก์จันทร์ถึงมันในทางเสียหายมาตลอดแต่ ก็อย่างว่าแหละผู้ชาย ผู้หญิงให้ ยังไงมันก็ต้องเอา

"ไม่ต้องมาทำสายตาแบบนี้ใส่ฉันเลยนางชมพู"

 "โถ่พี่เข้มอ่ะ ฉันไม่ได้ยั่วโยนพี่สักหน่อย"

"จะเข้าเรื่องได้หรือยังถ้าไม่พูดฉันจะไปนอนแล้วนะฉันเหนื่อย"

"คือฉันมีข้อเสนอเรื่องนางเด็กมะลิมาคุยกับพี่นะจ๊ะไม่รู้ว่าพี่ พอจะมีเวลาฟังฉันได้หรือยัง"

"มะลิหรือ มะลิทำไมมะลิเป็นอะไร"

"พี่ไม่รู้เหรอจ๊ะ วันนี้นางมะลิเนี่ย มันได้ย้ายขึ้นไปอยู่เรือนใหญ่กับนายหัวราชสีห์แล้วนะ"

"อะไรนะ!! มะลิเนี่ยนะย้ายขึ้นไปอยู่เรือนใหญ่"

"ก็ใช่สิจ๊ะ มันขนข้าวของไปตั้งแต่เช้าละ"

"แล้วแกจะให้ฉันทำอะไร"

ผ่านไปไม่นานชมพูได้บอกแผนการทั้งหมดไอ้นายเข้ม เพราะถ้าหากไอ้เข้มทำสำเร็จไอ้เข้มจะได้มะลิเป็นเมียส่วนเธอก็จะได้นายหัวราชสีห์มาครอบครองด้วยวิธีของเธอเอง ไอ้เข้มทำหน้าครุ่นคิดอยู่นาน ไอ้เสี่ยงมันก็ค่อนข้างเสี่ยงมาก แต่ถ้าถามว่าเสี่ยงแล้วคุ้มไหม สำหรับเขาแล้วมะลิคือสิ่งที่เขาอยากได้มาครอบครองมากที่สุด

"พี่ลองเก็บไปคิดดูก่อนก็ได้นะจ๊ะ"

ไอ้เข้มทำหน้าครุ่นคิดอยู่นาน เขาไม่อยากจะเสี่ยงโดนเจ้านายยิงทิ้งหรือไล่ออกเพราะถ้าเขาออกไปจากที่นี่ แล้วเขาก็ไม่รู้จะไปทำงานอะไรที่ไหน  นายหัวราชสีห์ขึ้นชื่อเรื่องความโหดไม่เป็นรอง ใครทั้งเลือดเย็น เย็นชากับทุกสิ่งอย่างเข้มยังไม่พร้อมจะเสี่ยง

"แกนี่ไร้สาระจริงนะนางชมพูเอาเรื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้มาให้ฉันฟังเนี่ย เสียเวลาชีวิตฉันจริง ๆ  ไป ๆ ฉันจะนอนแล้ว"

"โถ่..พี่เข้ม ฉันอุตส่าห์เอาข้อเสนอดี ๆ มาให้ถึงที่กับปฏิเสธฉันซะงั้นล่ะเอาไว้พี่พร้อมแล้วบอกฉันแล้วกัน"

ชมพูที่ดูสีหน้าของไอ้เข้มตอนนี้คงจะไม่เป็นผล แน่นอนเธอจึงเดินสะบัดสะบิ้งออกไปจากบ้านคนงานผู้ชายทันที เธอกำลังคิดหาแผนการใหม่ถ้าตอนนี้เข้มยังไม่เห็นด้วยกับเธอ เธออาจจะต้องลงมือบางอย่างด้วยตัวเธอเองก่อนที่นางมะลิจะงาบในหัวราชสีห์ของเธอไปครอบครอง

"นางมะลิแกอย่าคิดว่าแกจะชนะฉันได้นะ"

ทางด้านมะลิที่ ตอนนี้เธอได้ย้ายข้าวของ มาอยู่ในเรือนของนายหัวเรียบร้อยแล้วเธอจัดข้าวของ เสร็จเธอรีบไปเตรียมอาหารเช้าให้กับนายหัวราชสีห์อย่างเช่นทุกวัน นายหัวราชสีห์ในวัย40ต้น ๆ แต่ช่างหล่อและดูดีสาว ๆ เห็นก็พากันกรี๊ดกรก๊าดไม่เคยสงบสุขเลยสักที ตั้งแต่ที่เธอจำความได้นายหัวก็เปลี่ยนสาว ๆ เป็นว่าเล่น ใคร ๆ ก็อยากจะคลานขึ้นเตียงเป็นเมียนายหัวทั้งนั้น ขณะที่เธอกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เธอได้ยินเสียงนายหัวเดินฮำเพลงลงมาจากบันได แล้วตะโกนเรียกชื่อเธอ

"มะลิ มะลิเว้ย อยู่ไหน"

"จ๋านายหัว มะลิอยู่ในครัวจ๊ะ"

"เออ..เดี๋ยวทำกับข้าวเสร็จแล้วมาหากูหน่อยนะ"

"จ้านายหัวอีก 5 นาทีมะลิก็จะเสร็จแล้วจ้า"

เสียงของราชสีห์ไม่ได้ตอบกลับอะไร เขาไปนั่งรอมะลิตรงห้องอาหารเป็นจุดประจำที่เขาและมะลิจะได้เจอกันในตอนเช้าแรกเสมอ มะลิที่ตอนนี้ยกข้าวต้มร้อน ๆ ออกมาเสิร์ฟให้กับนายหัวของเธอ ที่วันนี้ดูแลอารมณ์ดีเป็นพิเศษ

"วันนี้ทำไมนายหัวดูอารมณ์ดีจังจ๊ะ"

"บ๊ะ..อีนี่กูอารมณ์ดีบ้างไม่ได้หรือไง"

"ได้สิจ๊ะ ใครบอกว่าไม่ได้แค่ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษกว่าทุกวันเท่านั้นเองจ้ะ"

"แล้วเรื่องมหาวิทยาลัยมึงน่ะ ไปถึงไหนแล้ว"

"อ๋อ มะลิกำลังจะเอาชื่อกับรายละเอียดมหาวิทยาลัยขึ้นไปให้นายหัวดูพอดีจ้ะ แต่พอดีเห็นนายหัวยุ่ง ๆ กับสวนทุเรียนอยู่ก็เลยว่าจะรอเย็น ๆ นะจ้ะ"

"เออ..งั้นเดี๋ยวเย็นนี้มึงเอาขึ้นไปให้กูดูบนห้องแล้วกัน แล้วเดี๋ยว วันนี้มึงไปตัวเมืองกับกูนะ"

"วันนี้หรอจ๊ะ เมื่อวานเพิ่งจะไปตลาดกันมาเองนะจ๊ะมะลิเองก็ไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรด้วยจ๊ะ"

"มึงไม่ต้องซื้ออะไรหรอกไปเป็นเพื่อนกูก็พอ"

"ได้จ้ะนายหัว"

"มึงก็หาชุดที่มันดี ๆ กว่ากางเกงยีนส์เสื้อยืดหน่อยแล้วกันเดี๋ยวกูจะอายคนอื่นเขา"

"โถ่..นายหัว ทั้งตู้ของมะลิมีแต่กางเกงยีนส์กับเสื้อยืดจะให้มะลิไปหาชุดที่มันดีกว่ากางเกงยีนส์กับเสื้อยืดได้ยังไงล่ะจ๊ะมีอยู่แต่ชุดนักเรียนนะจ๊ะ"

"มึงนี่มันยอกย้อนกูเก่งจริง ๆ เลยนะนางมะลิ นับวันนับวันเนี่ยขี้บ่นขึ้นทุกวัน"

"มะลิไม่ได้บ่นแล้วก็ไม่เคยยอกย้อนนายหัวราชสีห์สักครั้งเลยนะจ๊ะใครจะกล้าล่ะ มีหวังโดนนายหัวหมกป่าคุยกับรากมะม่วงแน่เลยจ้ะ"

"ดูมันพูด ดูมัน ฉันไม่คุยกับแกแล้วฉันกินข้าวดีกว่า"

"ฮ่า ๆ ๆ นายหัวงั้นเดี๋ยวมะลิขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะจ๊ะมีอะไรจะเรียกใช้มะลิก็เรียกได้เลยจ้ะ"

ราชสีห์หันไปพยักหน้าเล็ก ๆ ส่งสัญญาณให้กับมะลิว่าไปเถอะ วันนี้ที่เขาอารมณ์ดีขนาดนี้เพราะเขาเห็นว่าเด็กชุบเลี้ยงของเขา ได้ย้ายขึ้นมาอยู่บนตึกเดียวกับเขาแล้ว ด้วยเหตุผลเพียงแค่ว่าเขาจะได้ไปรับไปส่งมะลิที่มหาวิทยาลัยด้วยตัวเขาเอง ก่อนหน้านี้เขาอยากจะเอามันขึ้นมาบนตึกใหญ่แต่ก็ยังไม่มีเหตุผลที่มากพอ ที่จะเอามันขึ้นมาได้วันนี้เลยทำให้เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษ