หลงหลานสาว

2-3 วันมานี้ มาหยาไม่ยอมกลับมาอย่านอน ที่ห้องกับอัสลาน อัสลานก็เอาแต่ร้องโอดครวญเพราะคิดถึงเมียรัก

ส่วนคามิโลก็เอาแต่บ่นอุบอิบ กับไอ้ลูกชายที่เป็นตัวต้นเรื่อง ที่ทำให้เขาเองก็อดนอนกับเมียอย่างคุณนายจันทร์ฉาย

"ไอ้ลูกเวร วันนี้แกต้องไปเอาเมียแก ออกมาจากห้องนอนของฉัน ต่อให้ฉันรักหลานมากแค่ไหน แต่ฉันก็คิดถึงเมียฉันนะ"คามิโลหันมาด่าไอ้ลูกชายที่เป็นตัวต้นเรื่อง

"โถ่..คุณพ่อครับ ผมก็อยากนอนกับเมียผมเหมือนกัน แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อมาหยาไม่ยอมนอนกับผม"

"ไม่รู้ล่ะ แกไปหาวิธีแยกเมียแกออกจากเมียฉันเลยไม่อย่างนั้นนะ มรดกที่ฉันมีทั้งหมด ฉันจะถวายวัดให้หมดเลย"

"เถียงอะไรกันแต่เช้าจ๊ะสองคนพ่อลูก"คุณนายจันทร์ฉายที่ได้ยินเสียงดังเอะอะกลางห้องนั่งเล่น

"ก็คุณพ่อน่ะสิครับ บอกจะยกสมบัติให้กับวัดหมดเลยไม่ให้ผม ถ้าไม่แยกมาหยาออกจากคุณแม่" ได้ทีอัสลานก็เลยฟ้องผู้เป็นแม่ซะเลย

"ทำไมคุณถึงพูดกับลูกอย่างนั้นล่ะคะคามิโล" คามิโลจึงรีบวางมือลงจากหนังสือพิมพ์ทันทีและเดินไปกอดเมียรัก พร้อมกับหอมแก้มซ้ายขวาไม่มีใครที่ทำให้คามิโล สามารถอ่อนโยนได้เท่ากับแม่จันทร์ฉายอีกแล้ว

"ก็ผมคิดถึงคุณนี่ที่รัก ดูสิคุณเล่นนอนกลับมาหยาทุกวันเลย นี่ก็จะเกือบอาทิตย์แล้ว ผมไม่ได้นอนกับคุณเลยนะ ผมกลายเป็นคนไม่มีห้องนอน ต้องละเห่เร่ร่อนไปนอนห้องรับแขก"คุณนายจันทร์ฉายถึงกับหัวเราะคึกคักที่ถูกสามีงอนให้

มาหยาที่เดินลงมาได้ยินสองพ่อลูกที่บนอุ๊บอิ๊บก็อดหัวเราะในความน่ารักไม่ได้

"งั้นคืนนี้หนูจะยอมกลับมานอนกับนายหัวอัสลานก็ได้จ้ะ"มาหยาที่เดินมาถึงกลางห้องจึงเอ่ยปาก

สองคนพ่อลูกพากันเฮลั่นห้อง ที่ได้ยินว่าจะได้กลับไปนอนกับเมียรักแล้ว แต่เหมือนยังไม่ทันได้กลับเข้าไปนอนอยู่ ๆ มาหยาก็เกิดอาการปวดท้องใกล้คลอดซะอย่างนั้น

"น้ำ..น้ำ...อะไร!! ฃเต็มกระโปรงเลย"มาหยาที่ยืนอยู่กลางบันไดถึงกับไม่กล้าขยับ

"มาหยาน้ำเดินแล้วลูก หนูกำลังจะคลอด"คุณนายจันทร์ฉายตะโกนลั่น

อัสลานที่ทำอะไรไม่ถูก ถึงกับรีบวิ่งไปประคองเมียรัก ส่วนคามิโลที่ผ่านการมีลูกมาแค่คนเดียว ก็ลืมไปซะแล้วว่าต้องทำอะไรบ้าง

"เอาที่รักยืนนิ่งทำไม เอารถออกสิคะ..!ได้พา มาหยาไปโรงพยาบาล"

คามิโลที่ได้สติจากเสียงของภรรยาอย่างคุณนายจันทร์ฉาย จึงรีบเอารถออกโดยที่เหล่าบรรดาบอดี้การ์ดพากันตกอกตกใจ

"นายให้ผมขับรถให้ไหมครับ"บอดี้การ์ดอย่างไอ้แว่นรีบถามทันที

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวกูขับ เองพวกมึงขับตามมาทีหลังแล้วกัน"ด้วยความเป็นห่วงลูกสะใภ้ คามิโรถึงกับลงทุนขับรถเองเพื่อพามาหยาไปโรงพยาบาลคลอดลูก

ผ่านไปเกือบ 1 ชั่วโมง มาหยาที่อยู่ในห้องคลอดยังคงเบ่งคลอดอยู่ เพราะปากมดลูกเปิดไม่ถึง 5 cm เธอปวดท้องทรมานมากเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดเต็มใบหน้า

ส่วนอัสลานและพ่อแม่ของเขา ยืนวนไปมาหน้าห้องคลอด ด้วยความใจจดใจจ่อ อยากจะเห็นหน้าหลานสาวสุดที่รัก จนแทบจะห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่

"ไอ้อัสลานแกจะเดินวนไปวนมาหาอะไรวะเนี่ยพ่อเวียนหัวไปหมดแล้ว"

"ก็นี่มันผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้วนะครับพ่อ หมอยังไม่ออกมาสักที แถมในห้องก็ได้ยินแต่เสียงมาหยาบอกว่าปวดท้อง ผมเป็นห่วงเธอ"อัสลานที่นั่งไม่ติดอยู่หน้าห้องคลอด

"ไม่เป็นไรนะลูก มันเป็นเรื่องปกติ ต้องรอให้ปากมดลูกเปิดเต็มที่ ถึงจะคลอดได้"คุณนายจันทร์ฉายลุกขึ้นเดินไปพร้อมกับปลอบลูกชาย

หมอเดินออกมาพร้อมกับถามหาผู้เป็นพ่อของเด็กที่อยู่ในท้องของมาหยา เพราะเขาอนุญาตให้คุณพ่อเข้าไปดูคุณแม่คลอดได้

"เดี๋ยวรบกวนคุณพ่อ เตรียมเข้าห้องคลอดเลยนะครับ ตอนนี้ปากเขาลูกเปิดถึง 5 cm แล้วเดี๋ยวจัดการฆ่าเชื้อและใส่ชุดที่หมอเตรียมให้นะครับ"หมอพูดจบก็เดินหายเข้ากับห้องคลอดทันที

"พ่อครับเดี๋ยวผมจะเข้าไปในห้องคลอดฝากดูแลคุณแม่ด้วยนะครับ"อัสลานพูดจบก็ไปเปลี่ยนชุดที่คุณหมอเตรียมพร้อมกับจัดการฆ่าเชื้อตัวเองให้สะอาดที่สุด

มาหยาที่นอนอยู่บนเตียงบนขาหยั่ง มีผ้าม่านกั้นระหว่างการทำคลอด อัสลานเดินไปอยู่ที่หัวเตียงพร้อมกับจับมือของภรรยาตัวเล็กเอาไว้แน่น เขาเห็นใบหน้าที่แสนเจ็บปวดทรมานของเธอร้องโอดโอย

"ไม่ไหวแล้ว ปวดท้องมาก..!"เสียงมาหยาร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดทรมาน

"คุณแม่แบ่งนะคะ..ฮึบบบบ....." เสียงคุณพยาบาลช่วยแม่เบ่งคลอดลูก

"มาหยาไม่เป็นไร ผมอยู่ตรงนี้ ผมจะอยู่กับคุณ"มาหยาหันไปมองอัสลาน ที่ยืนอยู่ข้างๆ กุมมือเธอเอาไว้แน่น

"คุณแม่แบ่งอีกทีค่ะ หัวน้องออกมาแล้วค่ะ คุณแม่เบ่งอีกนะคะเบ่งอีก"เสียงพยาบาลช่วยกันออกเสียงเบ่งให้กลับมาหยา เพียงไม่กี่นาทีเสียงดังพรวดพร้อมกับเสียงเด็กทารกร้องไห้

สายสะดือที่ยังไม่ได้ถูกตัด คราบเลือดเต็มตัวเด็กตัวน้อย คุณหมอจับน้องห้อยหัวและตีก้นเบา ๆ จึงส่งเสียงร้องอ้อแอ้ คุณหมอดูดน้ำคร่ำออกจากปากและจมูกของลูกสาวของอัสลาน

"คุณพ่อตัดสายสะดือ ให้น้องเองได้เลยค่ะ"อัสลานที่ถึงกับมือสั่น และมองเห็นลูกสาวตัวน้อยที่ยังไม่ได้ถูกห่อหุ้ม แม้กระทั่งผ้าขนหนู น้ำตาแห่งความเป็นพ่อไหลริน

"ลูกเป็นยังไงบ้างคะ นายหัวอัสลาน"มาหยาที่นอนหอบแฮกๆถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ลูกปลอดภัยดีที่รัก"คุณหมอจึงทำความสะอาดเด็กและอุ้มมาให้มาหยาได้ดูมาหยาที่ได้เห็นหน้าลูกสาวเป็นครั้งแรก ก็อดกลั้นน้ำตาแห่งความเป็นแม่เอาไว้ไม่อยู่

"แม่จะดูแลหนูให้ดี เท่าชีวิตของแม่"เธอจูบไปที่หน้าผากเล็ก

"งั้นเดี๋ยวขออนุญาตพาน้องไปที่ห้องพักเด็กนะคะแล้ว คุณแม่จัดการเย็บปากแผลอะไรเรียบร้อย เราจะส่งไปที่ห้องพิเศษทันทีค่ะ"พยาบาลบอกขั้นตอนอย่างละเอียด

"งั้นเดี๋ยวผมจะตามลูกไป แล้วเราไปเจอกันที่ห้องพิเศษนะที่รัก" อัสลานจึงจูบไปที่หน้าผากของมาหยาเบาๆด้วยความรัก

ปู่ย่าที่เห่อหลานไม่เบา ไปนั่งรอที่ห้องพิเศษอุ้มหลานสาวตัวน้อยไม่ปล่อยเลย คามิโลกลายเป็นคนที่หวงหลานสาวมากกว่าคนเป็นพ่อซะอีก แทบจะไม่อยากให้อัสลานได้อุ้มลูกเลย

"พ่อครับนั่นลูกสาวผมนะ ให้ผมอุ้มบ้างเถอะตั้งแต่ยัยหนูออกจากห้องคลอดมา คุณพ่อก็อุ้มแกไม่ปล่อยเลย"

"ก็มันหลานสาวฉัน ดูสิหน้าเหมือนฉันขนาดนี้' คามิโลกกลายเป็นคนหวงหลานขึ้นมาซะอย่างนั้น

"นั่นหลานสาวพ่อ แต่ลูกสาวผมนะครับ"อัสลานเองก็อยากจะอุ้มลูกสาวนาน ๆ กลายเป็นโดนพ่อแย่งอุ้ม

มาหยาที่เพิ่งฟื้นจากการคลอดก็เห็นภาพครอบครัว ที่เธอไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะมี เป็นภาพที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุด

"จะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีคะ นายหัวอลาส"มาหยาให้สิทธิ์ การตั้งชื่อลูกเป็นของอัสลานทั้งหมด

"แพท แพทริเซีย"

"ลูกสาวของเรา ชื่อแพท หรือแพทริเซีย"ทุกคนเห็นด้วยกับชื่อนี้ทั้งดูน่ารักสดใส

ผ่านมาแล้ว 1 อาทิตย์มาหยากลับมาอยู่ที่บ้านเธอแทบไม่ได้จับลูกสาวเลย เพราะคามิโรมักจะมาแย่งอุ้มมากกว่าคุณนายจันทร์ฉายที่เป็นย่า

"ว่ายังไงหลานสาวปู่ ปู่สร้างบ้านที่อิตาลีไว้ให้หลาน 1 ลังแล้วนะ แล้วปู่สร้างโรงเรียนไว้ให้หลานได้เรียนหนังสือด้วย" คามิโลที่ไม่ค่อยเห่อหลานเลยถึงขนาดสั่งสร้างโรงเรียนขนาดใหญ่ไว้ให้หลานสาวได้เรียนอนุบาล

"คุณพ่อว่ายังไงนะครับ..!!"อัสลานที่ได้ยินผู้เป็นบิดาพูดกับหลานสาวตัวน้อย

"ทำไมฉันแค่สั่งสร้างโรงเรียน ไว้รอหลานฉันกว่าจะถึงตอนนั้น แพทริเซียของฉันก็โตเป็นสาวได้เรียนที่นี่ไปเลย"

"คุณพ่อให้ยายแพทริเซียโตก่อนดีไหมครับ"อัสลานถึงกับกุมขมับกับความหวงหลานและรักหลานของคนเป็นปู่อย่างคามิโลที่สุด

คุณนายจันทร์ฉายที่เห็นว่าผู้เป็นสามีหลงหลานสาวขนาดนี้ก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากยืนยิ้มขำๆอยู่ห่างๆ

"ถ้าคุณพ่อสร้างโรงเรียน ผมก็จะสร้างมหาวิทยาลัยให้ลูกผม เธอจะได้ไม่ต้องไปต่อที่อื่นให้เธอมีมหาลัยเป็นของตัวเองไปเลย"อัสลานเองก็ไม่ยอมแพ้ในเมื่อพ่อสร้างโรงเรียนอนุบาลเขาก็จะสร้างโรงเรียนที่เป็นมหาวิทยาลัยซะเลย

"โอ้คุณพ่อกับคุณสามีคะ รอให้ยายหนูเดินได้ก่อนดีกว่าไหม ค่อยคิดเรื่องนี้ ยัยหนูเพิ่งจะได้สัปดาห์เดียวนะคะ"มาหยาถึงกับต้องห้ามตามคุณปู่ที่รักหลานกับคุณพ่อที่หลงลูกพอๆกัน

"ไม่ได้...!!!"สองพ่อลูกถึงกับประสานเสียงกันทันทีเพราะเขาวางแผนกันมาเป็นอย่างดีว่ากว่าจะถึงเวลานั้นยายหนูก็โตพอดีโรงเรียนก็สร้างเสร็จ