ราชสีห์คืนรัง

บ้านสวนที่ดูสวยสะอาดตาเป็นระเบียบเรียบร้อยมีผู้คนมากมายรายล้อมดูแปลกหน้าแปลกตาอัสลานมองไปรอบๆ ด้วยความสงวนใจว่าตนเองร่ำรวยถึงเพียงนี้เชียวหรือ

"มาหยาฉันมีเงินมีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้เชียว" อัสลานหันไปถาม มาหยาที่นั่งอยู่บนรถหรูด้วยกัน

"นายหัวอัสลาน .. นี่ยังไม่ถึงเสี้ยวฝุ่นที่นายหัวมีเลยนะจ๊ะ นายหัวยังมีอีกหลายอย่างนับไม่ถ้วนเลยแหละ"มาหยาถึงกับกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่

"ฉันเนี่ยนะรวยขนาดนั้นเลย .!?"อัสลานถึงกับร้องอุทานตกใจ

"ใช้คำว่ารวยได้เปลืองมากจ้ะนายหัวอัสลาน" มาหยาส่งยิ้มพร้อมกับกุมมือหนาแน่น

"แล้วที่นี่ก็เป็นบ้านของฉันหรอ"อัสลานยังคงสงสัยอีก

"ที่นี่เป็นบ้านที่นายหัวอัสลาน ให้มาหยามาอยู่ตอนที่มาหยาเสียพ่อกับแม่ นายหัวก็รับเลี้ยงมาหยา" มาหยาก็เล่าเรื่องราวต่าง ๆ เหลืออีกแค่ไม่กี่นาทีก็จะเข้าบ้านเธอก็ยังอยากเล่าเหมือนได้เพื่อนใหม่อีกคนในร่างเดิม

อัสลานตอนนี้กลายเป็นคนใจดี ตลกอบอุ่นเพราะความทรงจำเดิมของเขาไม่เหลือเลย มาหยาไม่รู้สึกสิ้นหวังใด ๆ เธอกลับรู้สึกอยากจะเริ่มจีบนายหัวอัสลานเองซะอีก

"ไปเถอะจ้ะนายหัว พ่อกับแม่ของนายหัวรออยู่ในบ้านป่านนี้ท่านทั้งสองคงรอแย่แล้ว"

อัสลานพยักหน้าตอบมาหยาน้อย ๆ และเดินลงไปพร้อมกับมาหยาที่กุมมือเขาแน่นโดยไม่ปล่อย

"อัสลานลูกแม่..!! ลูกยังไม่ตายจริงๆ"ด้วยผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับน้ำตาที่น้องหน้า

ส่วนผู้ชายที่หน้าตาเหมือนฝรั่งคงเป็นพ่อของเขาสินะอัสลานที่มองเห็นก็พอจะมองออก อัสลานแม้จะไม่มีความทรงจำหลงเหลืออยู่แต่ความเป็นแม่ลูกมันตัดกันไม่ขาด

"คุณแม่ใช่ไหมครับ"อัสลานถามเตยแผ่วเบา

"ใช่จ้ะแม่เองอัสลาน มีลูกจำอะไรเลยไม่ได้ใช่ไหม"คุณนายจันทร์ฉายเอยถามลูก

"ผมไม่มีความทรงจำเก่าๆ เหลือเลยครับ"

"ไปนั่งก่อนนะลูกนะ หิวข้าวไหมลูก ลูกอยากกินอะไรไหมเดี๋ยวแม่จะให้นมแฟงทำให้"นมแฟนที่ยืนปาดน้ำตาอยู่ด้านหลังผู้เป็นนายทั้งสอง

"คุณหนูของนม ดูซูบผอมลงไปเยอะเลยนะ เดี๋ยวนมจะทำกับข้าวอร่อย ๆ ที่คุณหนูชอบให้นะค่ะ"นมแฟรงที่ยืนร้องไห้ก็พูดไปด้วยเช็ดน้ำตาไปด้วย

มาหยาที่ยืนอยู่ด้านหลังอัสลานก็อดที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เธอถึงกับปาดน้ำตาปรอยๆ

"มาหยาลูกมานั่งก่อน ลูกเป็นยังไงบ้าง เหมือนโชคชะตาเลยนะที่พาให้ลูกทั้งสองได้กลับมาพบกันแม้จะมีอุปสรรคแบบนี้ก็ตาม"นายจันทร์ฉายโอบกอดลูกสะใภ้ด้วยความรัก

"เป็นยังไงบ้างไอ้ลูกชาย แกคงจำฉันไม่ได้สินะ" คามิโลเอ่ยเบาๆ พร้อมกับส่งรอยยิ้มมุมปาก

"ผมขอโทษครับพ่อ ผมจำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ" อัสลานบอกต่อผู้เป็นพ่อ

คนเป็นพ่ออย่างคามิโลไม่รู้จะพูดอะไร เพียงแค่เดินเข้าไปกอดลูกชายเอาไว้แน่น คนอย่าคามิโลไม่ค่อยแสดงออกเรื่องความรัก แต่ทุกการกระทำของเขา มันบ่งบอกว่ารักลูกชายคนนี้มากแค่ไหน

เช้าวันนั้นทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาอัสลามแม้จะจำอะไรไม่ได้เลยแต่เขาก็สัมผัสได้ถึงความรักความอบอุ่นในครอบครัวของเขา

มาหยาเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอ พร้อมกับเปิดรูปต่าง ๆ ที่เคยทำกิจกรรมด้วยกันมาให้อัสลานดูซ้ำทั้งที่ดูบนเกาะมาแล้วรอบนึง

นายหัวอัสลานเห็นนี่ไหมจ๊ะ นี่เป็นวันที่เราไปเที่ยวด้วยกัน ที่ไร่ชาของคุณแม่จันทร์ฉาย เป็นที่ๆ เราแต่งงานกันนะ" มาหยานั่งพูดไปยิ้มไปส่วนอัสลานก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างมาก

"มาหยาถ้าผมขอให้คุณ พาผมไปไร่ชาอีกสักครั้งจะได้หรือเปล่า ผมอยากไปเห็นบรรยากาศ "อัสลานที่อยากสัมผัสทุกอย่างที่ผ่านมาในชีวิตของตัวเอง

ฟอด ฟอด! เสียงหอมแก้มดังฟอดใหญ่ๆ มาหยาเห็นความน่ารักของนายหัวอัสลานก็อดนึกถึงลูกที่อยู่ในท้องไม่ได้เพราะท้องเล็ก ๆ ของเธอเริ่มโตเด่นชัดแต่เธอยังไม่ได้บอกข่าวดีนี้กับอัสลาน

"นายหัวมาหยามีของขวัญบางอย่างจะให้นายหัวด้วยนะเป็นของขวัญที่พิเศษที่สุด"

"ของขวัญอะไรหรอ มีอะไรพิเศษกว่านี้อีก"

มาหยาใช้มือเรียวเล็กไปจับมือหนาของอัสลานมาลูบที่ท้องของตัวเอง พร้อมกับหันไปมองอัสลานด้วยรอยยิ้มแล้วพูดกับอัสลันเบาๆ ว่า

"เรามีอัสลานเล็กๆ อยู่ในท้องของมาหยานะจ๊ะ" มาหย่าที่พูดด้วยน้ำตาเอ่อคลอน้ำใส ๆ ค่อยๆไหลรินออกจากหางตา

"หมายความว่า...??!!!! เรากำลังจะเป็นพ่อแม่คนใช่ไหมฉันกำลังจะมีลูก ฉันกำลังจะเป็นพ่อคุณใช่ไหม.!"อัสลานทำตาโต พร้อมกับแสดงอาการท่าทางที่ดีใจจนออกนอกหน้าจนเสียงเอ็ดตะโลลั่นห้อง

"ใช่จ้ะนายหัวอัสลาน มาหยากับนายหัวกำลังจะกลายเป็นพ่อแม่คน เรากำลังจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ"

อัสลานดีใจจนพูดไม่ออก เขาโอบกอดมาหยาเอาไว้แน่น แม้จะจำสิ่งใดไม่ได้เลย แต่ความรักที่มาหยามีให้เขา มันมากพอที่จะทำให้อัสลานอยากจะทบทวนความจำเก่า ๆ ให้ได้ แต่ถึงแม้ว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้เขาก็จะเริ่มที่จะเรียนรู้และรักมาหยาในทุกๆวัน

"พอแล้วจ้านายหัว เดี๋ยวมาหยาก็ร่วงเตียงหรอก" มาหยาที่อดยิ้มไม่ได้กับพฤติกรรมที่น่ารักของผู้เป็นสามี

"ก็ฉันดีใจนี่...ฉันจะได้เป็นพ่อคน อยู่ดีๆฉันก็มีเมีย อยู่ดีๆ ฉันก็มีทุกเพรียบพร้อมแถมฉันยังรวยมากด้วยนะเหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1 เลย"

อัสลานที่ไม่รู้ตัวตนของตนเอง ตอนที่อยู่ที่เกาะก็ยังคิดเสมอว่าทำไมตัวเองถึงได้เกิดมาความจำเสื่อม แถมยังต้องมาตกระกำลำบากแบบนี้ ทำอะไรก็แทบจะไม่เป็น

"นายหัวนี่ตลกจริง ๆ เลย เดี๋ยวเอาไว้มาหยาจะพาไปเที่ยวไร่ชา ให้ท้องของมาหยาแข็งแรงกว่านี้สักหน่อย "

เพราะก่อนหน้านี้มาหยาสุขภาพอ่อนแอเพราะคิดมากเรื่องของอัสลานคันของเธอเองก็อ่อนแอตามไปด้วย

"ได้สิ ฉันขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่เธอทำให้ฉันนะมาหยา ถ้าฉันไม่มีเธอหรือได้เจอเธอในวันนั้น ฉันก็คงต้องตามหาตัวตนของฉันไปอีกนานแสนนาน

มาหยาไม่รู้จะพูดอะไรโน้มใบหน้าหล่อเหลาของผู้เป็นสามีมาประกบจูบอัสลานก็ไม่ปฏิเสธจูบของมาหยาเขาก็จูบตอบ อย่างเร่าร้อน

อัสลานรัวลิ้นของตัวเองไปหยอกล้อพร้อมกับเม้มริมฝีปากเล็กมือปลาหมึกซุกซนเลื้อยเลาะบีบเค้นอกอวบอิ่ม

"ตัวเธอหอมจังเลยมาหยา" สายตาหยาดเยิ้มพร้อมคำพูดแสนหวานถูกส่งออกมาเป็นคำพูด

"มาหยาต้องการในหัวอัสลานที่สุด"

ไฟราคะร้อนแรงเริ่มจุกติดจนทำให้คนทั้งสองเริ่มเกมส์ความรักบนเตียงกันอย่างเผ็ดร้อน......