บทที่ 4 เริ่มบุกเดี่ยวแล้วนายหัว

ร่างเล็กที่สูงเพียง 157 ซม. เดินตามหลังแผ่นหลังกว้างออกจากโรงพยาบาล นายหัวอัสลานเดินบังร่างเล็กมิด แถมไม่พอ เขาเอาเสื้อสูตรตัวโคร่งใหญ่ของเขา คลุมตัวเธอปิดออกมาจากห้องผู้ป่วยพิเศษ เธอถามเขาอย่างสงสัยแต่ไม่ได้คำตอบ ได้แต่คำสั่งกลับมาแทนว่าให้ใส่ก็ใส่เถอะ

มาหยาจะบ้าตายเพราะเสื้อเขาหนักมาก แล้วเสื้อของนายหัวอัสลานใหญ่มากยังกับชุดคลุมที่มันยาวแทบจะถึงตาตุ่มอยู่แล้วก็เท่าที่ดูด้วยตาเปล่านายหัวอัสลานสูงกว่าพี่เดชที่สูง 180 ซม.อีกแล้วเธอก็เดินดุ๊กดิ๊กเพื่อให้ทันก้าวยาว ๆ ของนายหัวผู้ที่กำลังเริ่มเข้ามาปั่นป่วนชีวิตอันสงบสุขของเธอ

นายหัวในจินตนาการคือพูดน้อย ไม่จุกจิก ไม่ทำเธอเป็นประสาทได้ขนาดนี้ อยู่กับนายหัวแค่วันเดียว 5 นาที 4 อารมณ์เธอจัดการไม่ถูกว่าต้องทำตัวยังไง ได้แต่เดินตามนายหัวอัสลานต้อย ๆ เหมือนเธอเป็นลูกสมุนเจ้าพ่อเลย

เดชที่ขับรถมารอหน้าโรงพยาบาล เพื่อรอรับคนทั้งสองที่กำลังเดินลงมาจากตึกผู้ป่วยพิเศษ เขาถึงกับขำแตก น้ำตาไหลที่เห็นว่ามีคนเกิดอาการหวงของขึ้นมาดื้อ ๆ แบบที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกันนอกจากผู้มีพระคุณ เดชพออ่านใจนายหัวอัสลานของเขาออกแล้วว่าคิดจะทำอะไร เพราะภาพที่เห็นคือ มาหยาโดนคุมกำเนิดไม่ได้มีแฟนแน่นอนงานนี้ แค่เดินเสื้อเอวลอยยังถอดเสื้อสูตรที่หวงที่สุดให้เธอใส่ขนาดนี้ ตายละหว่าน้องสาวของเดช

อัสลานที่เดินไปนั่งด้านหลังรถ ก้าวเท้าขึ้นไปส่วนมาหยาที่รีบเดินเปิดประตูไปนั่งข้าง ๆ เดชคนขับรถ ทันที แต่ก็โดนเสียงทุ้มใหญ่คัดค้านอย่างไว

“มาหยา ขึ้นไปทำอะไรข้างหน้า”เขาส่งสายตาหงุดงิดหน้าบูดบึ้งไปให้เธอ

“เออ คือ ก็นั่งรถกับพี่เดชไงจ้ะ”

“แล้วใครใช้ให้ไปนั่งข้างมัน มานั่งข้างฉันนี่ เร็ว ๆ”

“แต่ว่านายหัวเป็นเจ้านาย ไม่เหมาะหรอกจ้ะ”

“ใครเป็นคนตัดสินว่าเหมาะหรือไม่เหมาะ เธอหรือฉัน”

เดชที่เห็นท่าทีหงุดหงิดของผู้เป็นนายจึงรีบบอกน้องสาวตัวน้อยอย่างมาหยาให้ทำตามอย่างว่าง่าย

“มาหยาไปเถอะไม่เป็นไรหรอก นายหัวอนุญาตเอง”

“จ้ะพี่เดช”เธอรีบก้าวลงรถเปลี่ยนที่นั่งอย่างไว เธอขึ้นไปก็เกร็ง ๆ ถึงจะเป็นผู้มีพระคุณของเธอ แต่เวลาทำหน้านิ่งคือโหดมากน่ากลัว

อัสลานที่โมโหให้กับร่างบางตรงหน้า ทีกับเขาไม่เห็นเรียกพี่ เรียกแต่นายหัว ทีกับไอ้เดชพี่อย่านั้น พี่อย่างนี้ พอเขาบอกให้มานั่งด้วยก็ทำท่าทีอิดออด พอไอ้เดชพูดคำเดียวทำตามอย่างว่าง่าย ใช่ซิใครมันจะไปดีเท่าไอ้เดชละ เขาคิดในใจอย่างหมั่นไส้ลูกน้องตัวเองออกหน้าออกตา ส่วนมาหยาพอขึ้นรถมาได้ ก็นั่งชิดข้างประตูรถจนหน้าแทบติดกระจกอยู่แล้ว ไม่รู้จะกลัวอะไรเขาหนักหนา ปกติก็มีแต่สาว ๆ ชมเขาว่าหล่อเหลา แต่มาหยานี่ทำท่าเกรงกลัวเหมือนเขาเป็นยักษ์เป็นมารซะอย่างนั้นละ

“มาหยา เธอจะนั่งชิดประตูรถ จนหน้าของเธอมันจะทะละกระจกรถของฉันอยู่แล้ว รถตั้งกว้างขวางขยับมาก็ได้”

“มาหยาไม่อยากเบียดนายหัวจ้ะ เกรงใจ”

“ขยับมานี่”อัสลานไม่พูดเปล่าดึงแขนคนตัวเล็กปลิวกระแทกอกแกร่งเข้าอย่างจัง

“ว๊าย นายหัวเจ็บไหมจ้ะ”เสียงร่างเล็กตกใจที่เธอกระแทกหน้าอกของผู้มีพระคุณ ถึงแม้เข้าจะเป็นคนดึงเธอก็ตาม

“เป็นห่วงฉันด้วยหรอ ฮึ”

“เป็นห่วงซิจ๊ะ ก็นายหัวเป็นผู้มีพระคุณของมาหยา ถ้า มาหยาไม่มีนายหัวคงเป็นลูกหมาข้างถนนไปแล้วจ้ะ”สองมือเรียวเล็กที่อยู่ในชุดสูตร ประนมก้มไหว้ลงบนอกแกร่ง อย่างนอบน้อมด้วยความใสสื่อ อัสลานสูดดมผมหอมของมาหยา เธอหารู้ไม่ เธอกำลังปลุกความกระหายในตัวของอัสลาน พ่อสิงโตหนุ่มที่หิวกระหาย ต่อความไร้เดียงสาของเธอ เขาพอใจในการกระทำที่แสนน่ารักของมาหยามาก เขากอดเธอตลอดทาง มาหยาก็อบอุ่นหัวใจ นั่งรถเกือบชั่วโมงเพราะรถติด จนหลับคาอกแกร่งของนายหัวอัสลานจนถึงบ้านสวนเธอก็ยังไม่ตื่น

“นมไม่ต้องปลุกมาหยานะครับ”

“แต่ว่า”

“ไม่เป็นไรครับผมอุ้มแกเข้าห้องเอง”

อัสลานอุ้มมาหยาผ่านแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก เดินขึ้นไปชั้นสองห้องของมาหยา เขาก้าวเข้าประตูไปก็ต้องตกใจเพราะห้องของมาหยามีรูปของเขามากมายติดที่หัวเตียง รูปการเคลื่อนไหว การทำงาน ภาพเหล่านี้ เธอเอามาได้ไง เขาไม่แปลกใจหรอกมีแต่ไอ้เดชลูกน้องมือดีของเขาเท่านั้นที่เอามาให้มาหยา เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อมองเห็นความน่ารักของมาหยาเด็กในอุปการะ

มาหยายังคงหลับอุตุ อยู่บนเตียงนุ่มของเธอ โดยลืมไปว่าหลังจากเมื่อคืนชีวิตของเธอได้เปลี่ยนไปตลอดกาล เพราะบางทีเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปผู้มีพระคุณ เธอที่นอนหลับตาพริ้มจนถึงเย็น

อัสลานที่ขึ้นไปนั่งบนเตียงเล็กขนาด 5 ฟุต เขาเผลอนอนกอดร่างเล็กในอ้อมกอดไปด้วยกันจนถึงเย็นจนเริ่มรู้สึกถึงร่างเล็กเริ่มขยับเพราะคงอึดอัดเพราะวงแขนแกร่งที่หนักอึ้งของเขา

“กรี๊ดดด...!!!!! .ใคร ใครเนี่ย เข้ามาในห้องได้ไง”เสียงใสกรี๊ดสนั่นห้องนอนเล็กของตัวเอง เธอลืมไปว่าเธอมีผู้มีพระคุณมาเยี่ยมเธอไม่คุ้นชินกับการมีอยู่ของเขา

“เฮ้ย...กรี๊ดทำไม ฉันเอง”อัสลานรีบเอามือหนาอุดปากคนตัวเล็กที่งัยเงียขี้ตา สงสัยลืมว่ามีเขาละมั้ง

มาหยาส่งสายตาหันกลับมามองเจ้าของมือที่อุดปากแถมยังขึ้นมานอนเตียงเล็กของเธอตอนไหน เธอลืมเลยว่ากลับมาบ้านได้อย่างไรกัน

“อย่ากรี๊ดอีกนะ ไม่งั้นโดนแน่น”เสียงทุ้มต่ำพูดเชิงขู่ให้ มาหยาคืนสติก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ระลึกชาติได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

มาหยาพยักหน้าเล็ก เป็นเชิงบอกให้อัสลานปล่อยเธอก่อน เพราะเธอเพิ่งจำได้ว่า มีอัสลานเข้ามาในชีวิตเมื่อวานนี้ แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของเธอเพราะว่าเธอ คุ้นกับการอยู่คนเดียวในบ้านสวนตั้งแต่เด็ก ส่วนนมก็จะขึ้นมาดูแลก็ตอนไปโรงเรียนเท่านั้น บ้านหลังนี้เธออยู่คนเดียว นมจะอยู่ด้านหลังบ้าน หลังถัดไปจากเธอ

“ไงเราตื่นแล้วหรอ หิวยัง”อัสลานที่ถามคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแบบฉบับแด๊ดดี้มาก

“ไม่หิวค่ะ ปกติไม่กินเข้าเย็นจ้ะ”

“แล้ววันนี้จะทำอะไรต่อ”

“เดี๋ยวไปรับมะพร้าวที่สวนพี่ชินจ้ะ พี่ชินจะเอามาส่งทุกวันศุกร์ของทุกอาทิตย์”

อัสลานเลิกคิ้วเป็นคำถามว่าเอาไปทำอะไรมะพร้าวเพราะปกติเขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องของมาหยา เลยไม่รู้ว่า มาหยาเปิดร้านขายขนมในตัวเมืองภูเก็ตตอนเย็น แถมอยู่ติดกับบาร์ซะด้วย

“เอามาทำขนมไทยจ้ะ พรุ่งนี้มาหยาจะต้องไปตั้งร้าน”

“ร้านอะไร ทำไมฉันไม่เคยรู้ว่าก่อน”

“เออ คือ มาหยาขายขนมทุกวันเสาร์กับอาทิตย์จ้ะ เช่าร้านข้างบาร์ในภูเก็ตจ้ะ”

“อะไรนะ แล้วเธอไปทำตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ทำมาตั้งแต่เรียน ม. 5 แล้วจ้ะ มาหยาทำขนมไทยกับแล้วก็ขายน้ำมะพร้าวน้ำหอมจ้ะ เห็นว่าทำเลมันดี ก็เลยทำขายทุกเสาร์อาทิตย์ บางวันพี่เดชก็แวะไปช่วยช่วงเย็น บางวันก็พี่ชินจ้ะ”

อัสลานเปลี่ยนสีหน้าทันที เมื่อได้ยินคำตอบว่ามีหนุ่ม ๆ ทั้งลูกน้องตัวดีอย่างไอ้เดช และไอ้ชินเด็กมหาวิทยาลัยหน้าอ่อน(ด่าไว้ก่อนหน้ายังไม่เคยเห็น ฮ่าฮ่า)มาตอแยเด็กในอุปการะของเขา นี่เขาคนเดียวหรือไงที่ไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับมาหยาเลยหรือไง ยิ่งคิดยิ่งโมโห อยากจะกระทืบไอ้เดชซะให้จม แต่มันดันไม่ได้ทำอะไรผิด

“แล้วฉันขอไปด้วยได้ไหมพรุ่งนี้”

“ได้ซิจ้ะ แต่นายหัวไม่ทำงานหรือจ้ะ”

“เดี๋ยวเอางานไปทำด้วยก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก”