ชายหน้าเหมือน

วันเวลาผ่านไปรวดเร็วผ่านมาแล้วสามเดือนแล้วก็ยังไม่มีข่าวและวี่แววของอัสลานนับจากวันที่พบเจอเศษซากของเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือด แต่มาหยายังคงเชื่อเสมอว่าอัสลานยังคงมีชีวิตอยู่ืเพราะไม่มีใครเห็นร่างของ อัสลาน

"นายครับ นายยังคงจะตามหานายน้อยต่อไปไหมครับ หรือเราจะยุติการตามหา"ไอ้เดชเอ่ยถามคามิโลผู้เป็นบิดาหรือนายใหญ่

"ฉันคงไม่อาจยุติ การตามหาลูกชายเพียงคนเดียวของฉันได้ ถ้ายังไม่เจอร่างของอัสลาน แปลว่าเขายังคงมีชีวิตและรอคอยการช่วยเหลือจากเราอยู่"คามิโลเอ่ยเสียงเรียบ

"แล้วมาหยาเป็นอย่างไรบ้าง"

"นายหญิงยังคงไปทำงานที่โรงแรมและจัดการทุกอย่างออกมาแทนนายหัวอัสลานได้ดีครับนาย"

คามิโลเข้าใจหัวอกของลูกสะใภ้เป็นอย่างดีเพราะเขาเองก็คิดถึงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวไม่ต่างกัน

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แกไปทำงานต่อเถอะ"

"ครับนาย"

วันนี้มาหยาไปที่หมู่บ้านชาวเลแห่งหนึ่งถัดจากเกาะของชาวยิปซี มาหยาอยากกินปลาสดกับปูสด ๆ จากทะเล เธอจึงชวนเจ้าแว่นน้องชายของไอ้เดชและ บอดี้การ์ดอีก 4-5 คนตามมาเป็นเพื่อน

"พี่แว่นจ๊ะ รบกวนพี่ไปดูปูกับปลาให้ฉันหน่อย ฉันอยากกินเอาแบบสด ๆ เลยนะ เดี๋ยวฉันจะไปเดินเล่นตรงริมหาดสักหน่อย"มาหยาสั่งไอ้แว่นเสร็จเธอก็ไปเดินเล่นในหมู่บ้านยิปซี

บรรยากาศที่รายล้อมไปด้วยทะเล ภูเขาใหญ่ต้นไม้เขียวฉอุ่ม ครอบครัวและเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ ผู้หญิงจะทำเครื่องจักสานโมบายหอยต่างๆส่วนเด็กๆจะคอยทาขมิ้นโดยวาดลวดลายบนหน้าของนักท่องเที่ยวที่เข้ามาเที่ยวในเกาะ

ลมเย็นสบายในช่วงเวลายามเช้าทำให้มาหยารู้สึกปลอดโปร่ง เธอเดินดูบรรยากาศรอบ ๆ กับท้องเล็กๆที่เริ่มโตขึ้นทุกวัน

"โมบายหอยอันนี้ราคาเท่าไหร่จ๊ะ"มาหยาถามเด็กน้อยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้ม

"อันนี้อันละ 50 บาทค่ะ พี่สาวคนสวยอยากทาขมิ้นที่หน้าไหมคะ"เด็กน้อยส่งยิ้มหวานมาให้

"เอาสิคะ งั้นช่วยทาขมิ้นวาดรูปสวย ๆ ให้พี่หน่อยนะ"มาหยาที่ได้อยู่กับเด็กเธอก็ยิ่งรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเป็นเท่าตัว

ผ่านไปไม่นานมาอย่าได้ซื้อโมบายไปเกือบ 200 ชิ้นเพื่ออุดหนุนเด็ก ๆ ที่หมู่บ้านยิปซีและเธอก็ได้เพ้นท์รูปต่างๆ ด้วยขมิ้นสีเหลืองทองบนใบหน้าของเธอ รอยยิ้มที่หายไปนาน

ตอนนี้กลับขึ้นมาสดใสถึงแม้จะไม่เต็มร้อยแต่เธอก็ทำเพื่อลูกที่อยู่ในท้องและรอคอยสามีที่หายสาบสูญ

"นายหญิงครับผมจัดการรอ ชาวเล กลับเข้ามาอีกครั้ง ก็จะได้ของครบแล้ว เราจะได้เหมาเอาไปที่รีสอร์ทจะได้มีอาหารสด ๆ ตามที่นายหญิงต้องการนะครับ" ไอ้แว่นที่จัดการตามคำสั่งของมาหยา

"ขอบคุณมากพี่แว่น"

"ผมว่านายหญิงไปนั่งพักตรงคาเฟ่ตรงนู้นดีกว่านะครับ มีน้ำเย็นๆกับน้ำมะพร้าวให้ดื่มด้วย"

"ก็ดีเหมือนกันจ้ะ ฝากให้พี่บอดี้การ์ดคนอื่น เอาของไปไว้ที่เรือของเราด้วยนะ" มาหยาอยากเอาโมบายไปแจกนักท่องเที่ยวที่มาพักที่รีสอร์ทของเรา

"ได้ครับนายหญิง"

มาหยาได้เดินไปที่คาเฟ่ริมทะเลติดหาดห่างทะเลไม่ถึงเมตร ตรงนั้นก็เป็นท่าจอดเรือของชาวประมงพอดีพวกเขามักจะมาดึงอวนดึงแหต่างๆ ขึ้นและจะเห็นของทะเลสด ๆ แทบจะไม่ต้องแย่งกัน ถ้าหากนักท่องเที่ยวมาก็สามารถสั่งซื้อได้เลย

"คุณผู้หญิงสวัสดีค่ะ จะรับเป็นน้ำมะพร้าว น้ำส้มหรือเครื่องดื่มอื่นๆดีคะ"

"ขอเป็นน้ำมะพร้าวอ่อนแล้วกันค่ะ"

มาหยานั่งมองบรรยากาศริมทะเลด้วยหัวใจที่โหยหา คนที่ยังไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย คนที่ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนบนโลกใบนี้ เมื่อเรียวลูบลงไปที่ท้องเบาๆ

"ลูกแม่ แม่หวังว่าอีกไม่นาน เราคงจะได้เจอพ่อของลูกนะ ขอให้ลูกเป็นกำลังใจให้แม่ด้วย"มาหยาพูดกับลูกที่อยู่ในท้องของตัวเองด้วยความหวังและความรักที่มีให้แก่อัสลาน

มาหยานั่งอยู่ใต้ต้นไม้ริมโขดหินมีชิงช้าบรรยากาศสวยงาม ตอนนี้ก็เกือบจะ 5 โมงเย็นแล้ว พระอาทิตย์ดวงโตเริ่มกลับไปที่เส้นขอบฟ้า มาหยายังคงนั่งเหม่อมองเพื่อรอชาวเลจับปลากลับมา

"นายหญิงครับ วันนี้เราจะนอนที่เกาะนี้ไหมครับหรือจะกลับรีสอร์ท"

"วันนี้ฉันอยากจะนอนที่นี่ พี่แว่นช่วยจัดการบอกพี่เดชแล้วก็คุณพ่อคุณแม่ด้วยนะ ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"

"ได้ครับนายหญิง"

เพียงเวลาไม่นานเหล่าบรรดาไต้ก๋ง เรือเล็กเรือน้อยก็พากันเข้าฝั่งเทียบท่า เพื่อนำสัตว์ทะเลที่จับได้เอามาเป็นอาหารในครัวเรือน และแจกจ่ายจำหน่ายให้กับ นักท่องเที่ยว

ซึ่งหนึ่งในนั้นก็เป็นของมาหยาเจ้าใหญ่ที่สุดมาหยายังคงนั่งรับลมที่เย็นชายทะเลที่พัดผ่านมา สายตามองไปที่เหล่าบรรดาไต้ก๋งแต่กลับรู้สึกเห็นร่างที่คุ้นตา

"ใช่ไหม ใช่ เขา..!!!"มาหยาเพ่งพี่มองกับร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยแม้จะเพียงแค่แผ่นหลังเธอก็คิดว่าต้องเป็นเขา

เธอจำได้ต่อให้จะดูทรุดโทรมลงไปบ้างแต่นั่นต้องใช่แน่ๆ มาหยาเหมือนโดนมนต์สะกด เธอลุกเดินจ้องร่างใหญ่ไม่กระพริบตา เพราะเพียงกลัวว่านี่จะเป็นเพียงความฝัน

ถึงแม้จะยังไม่แน่ใจว่าใช่คนที่ตามหามาตลอดหลายเดือนหรือไม่ เธอรีบลุกขึ้นจากชิงช้าและรีบสาวเท้าเล็กๆ เดินตามไปจนกระทั่งไปหยุดอยู่ด้านหลังของร่างใหญ่ที่คุ้นเคย

"นายหัวอัสลาน ฮึก ใช่ไหม..!!?"เสียงเรียกพร้อมกับเสียงสะอื้นแผ่วเบามือเล็กๆสั่นเทาระริกเธอใช้มือเรียวสัมผัสไปที่แผ่นหลังกว้าง

"เธอเป็นใครเนี่ย!! เธอจะทำอะไร"คนชายร่างสูงหันขวับมาหามาหยาทันที ที่โดนสัมผัสแผ่นหลัง ผ้าโพกหัวกางเกงเลสีน้ำตาล พร้อมกับสวมเสื้อเก่า ๆ แต่มันก็ไม่อาจปกปิดใบหน้าที่หล่อเหลาดูดีของอัสลานได้

"นายหัวจริง ๆ ด้วยนานหัวจ๊ะ จำมาหยาได้ไหมจ๊ะ"น้ำตาเอ่อคลอมือบางชันระริกหัวใจทั้งดวงตื่นเต้นจนแทบจะเป็นลม

"ใครคืออัสลานฉันไม่รู้จัก แล้วใครคือมาหยาฉันชื่อฝรั่งอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านนี้"

"ฝรั่งอะไรก็เห็นชัด ๆ ว่าคุณคือนายหัวอัสลานของฉันมาหยา นายหัวอัสลาน" เสียงเล็ก ๆ สะอื้นให้เพราะคนตรงหน้าทำราวกับว่าไม่รู้จักเธอ

ไอ้แว่นที่เห็นมาหยายืนคุยอยู่กับร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยมันจึงรีบเรียกบอดี้การ์ดทั้งหมดเข้าไปประกบมาหยาทันที พอมันเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยถึงกับก้มโค้งคำนับทำความเคารพ

"นาย..!! นายยังไม่ตายจริงๆด้วย นาย..!" บอดี้การ์ดต่างพากันดีใจที่ได้เห็นนายหัวอัสลาน

แต่ชายตรงหน้ากับมีท่าทีแปลกใจและตกใจกับสิ่งที่กำลังพบเจอ เขาถึงกับทำสีหน้าตกตะลึง

"ใครเป็นเจ้านาย ใครคือนายหัว ฉันชื่อฝรั่งอาศัยอยู่ที่นี่มาสักพักแล้วฉันจำอะไรไม่ได้"

ยังไม่ทันที่จะได้ต่อความยาวสาวความยืดอยู่ ๆ ก็มีผู้หญิงผิวสี ท่าทางเหมือนหญิงชาวบ้านหน้าตาก็ธรรมดาไม่ได้ถือว่าสัดสวย เดินมาดึงรั้งแขนของอัสลานให้ไปหลบอยู่ด้านหลังเธอทันที

"พวกแกเป็นใคร มายุ่งกับฝรั่งของฉันทำไม.!?" ใบหน้าเรียวเล็ก จ้องมาหยาและเหล่าบอดี้การ์ดอย่างเอาเป็นเอาตายดูไม่เป็นมิตรเอาเสีย