ความสิ้นหวัง

“คุณหมอครับ นี่เธอไม่พูดไม่จามาเกือบอาทิตย์แล้วนะครับเอาแต่นั่งเหมอ กับเรียกชื่ออัสลาน ผมต้องทำยังไงครับ” 

นายหัวใหญ่ที่ต้องเฝ้าดูมาหยาไม่หางตา ส่วนเดชก็ส่งลูกน้องมาช่วยที่ร้านขนมอีกแรง เพราะมันก็วิ่งวุ่นทั้งตามหาอัสลานและดูแลรีสอร์ท

“มันขึ้นอยู่กับหัวใจของเธอ ว่าจะเข็มแข็งได้มากแค่ไหนยอมรับความเจ็บปวดในครั้งนี้ได้เมื่อไหร่ครับ เวลาเท่านั้นที่จะเป็นยาให้กับเธอ” มาหยาที่เหมือนมีแต่ร่างไร้วิญญาณสภาพจิตใจของเธอแย่เกินเยียวยา ข้าวปลาก็ไม่กิน แค่กินน้ำเข้าไปก็อ้วกออกหมดเกิดสภาวะร่างกายไม่รับสิ่งต่าง ๆ 

“นายหัว ฮึก นายหัว อยู่ไหนจ๊ะ นายหัว”เสียงมาหยาพร่ำเพ้อหาอัสลาน

“ครับหมอผมจะพยายามดูแลเธอเป็นอย่างดีครับ”

“งั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ”

หลังจากหมอกลับไปแล้ว มาหยาที่เอาแต่นั่งเหม่อขดตัวอยู่ตรงห้องนั่งเล่นที่เคยนั่งกินข้าว ดูหนัง ภาพจำต่าง ๆ ไหลเข้ามาในสมองของมาหยา เธอนั่งยิ้ม แต่กลับน้ำตาไหล พอได้สติก็วิ่งไปกอดนายหัวใหญ่

“ฮึก ฮื่อ นายหัว ไป ไป หานายหัวอัสลาน ช่วย ช่วย นายหัวอัสลานหรือยัง ช่วยหรือยัง..!” มาหยาโว๊ยวายให้นายหัวใหญ่เพราะเข้าใจว่านายหัวใหญ่ไม่ยอมช่วย

“ไป ไป ช่วยนายหัวกันนะ ไป ฮื่อ ไปซิ ไป”มาหยาจับมือหนาของนายหัวใหญ่ ขอร้องให้พาเธอไปช่วยนายหัวอัสลาน

“มาหยา ถ้าเธอเข้มแข็งไม่พอ นายหัวอัสลานเขาจะต้องเป็นห่วงเธอมาก ๆ มากกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้นะ”นายหัวใหญ่ที่พูดกับคนสติหลุด

ส่วนเดชก็ส่งรายเรื่องของนายหัวอัสลานโดนกระสุนยิงจนตกหน้าพายังหาตัวไม่เจอ เจอเพียงเสื้อที่เปื้อนรอยเลือด และขาดวิ่นซัดเข้าไปที่ซากโขดหินตรงบริเวณที่ตรงไป ทำให้พ่อของนายหัวอัสลานและคุณนายจันทร์ฉาย รีบบินมาภูเก็ตทันที

“นายใหญ่สวัสดีครับ”เดชเอ่ยทักพ่อของนายหัวอัสลาน

“เป็นไงเจอข่าวลูกกูไหม..!!ท่าทางของคามิโลผู้เป็นพ่อที่เย็นชาและดูเด็ดขาดกว่านายหัวอัสลานเป็นเท่าตัว เหล่าบรรดาบอดี้การ์ดต่างพากันเสียวสันหลังวาบ

“ยังครับนาย เจอแต่เสื้อเปื้อนเลือดที่ขาดครับ”

“ถ้าตายมันต้องเจอศพ ไม่ใช่เจอแต่ซากเสื้อเปื้อนเลือด พวกมึงพากันค้นหาต่อไป อย่าหยุด”

“ครับนาย”

คุณนายจันทร์ฉายที่ร้องไห้ระงมเรื่องลูกชายใจสลายเป็นลมพับแล้วพับอีก เพราะนั่นคือแก้วตาดวงใจเพียงดวงเดียวที่เธอชุบเลี้ยงมากับมือของเธอ 

“ฮื่อ คุณ เราจะเจอลูกไหมค่ะ”

“ไม่ต้องห่วงคุณจันทร์ผมจะตามหาลูกให้ได้”

“ฉันว่าเราไปหาหนูมาหยากันเถอะ เห็นว่าเธออาการหนักมากเรื่องจิตใจที่กระทบอย่างแรงนะค่ะ”แม้จันทร์จะใจสลายพอ ๆ กับมาหยา แต่เธอที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมานับไม่ถ้วนในชีวิตก็พอควบคุมสภาพจิตใจได้บ้าง แต่มาหยาที่เพิ่งจะใช้ชีวิตแต่งงานได้ไม่นานก็ต้องมาพลัดพรากจากผู้ชายที่เธอรัก

“ไอ้เดชเดี๋ยวช่วยพาฉันไปหามาหยาทีนะ”

“ครับนาย”

รถหรูแล่นออกจากรีสอร์ทตรงไปที่บ้านสวน ที่มาหยาพักอาศัยอยู่โดยกลางวันจะมีนายหัวใหญ่มาอยู่เป็นเพื่อนส่วนตอนกลางคืนก็จะมีแม่บ้านคอยเฝ้าเป็นเพื่อนกับนมแฟง คามิโลและคุณนายจันทร์ที่ก้าวเท้าลงรถหรูเดินตรงเข้าไปที่กลางบ้านสภาพของมาหยาที่ดูอิดโรยจนผิดหูผิดตา ขาดซีด หนาหมองคล้ำ ขอบตาดำลึกโบ๋ว คราบน้ำตานองเต็มหนาและเอาแต่นั่งขดตัวอยู่บนโซฟากอดรูป   ของอัสลานไม่ยอมปล่อย

“โถ่ ..มาหยา ของแม่”คุณนายจันทร์รีบเดินเข้าไปหามาหยาทันทีที่เห็นสภาพลูกสะไภ้

“สวัสดีครับ คุณคือ”นายหัวใหญ่เอ่ยถาม

“นายหัวครับนี่พ่อของนายหัวอัสลานครับคุณคามิโลส่วนนี่คุณนายจันทร์ฉายครับคุณแม่ของนายหัวอัสลานครับ”

“สวัสดีครับ งั้นถ้าทั้งสองมาแล้วผมต้องขอตัวก่อนนะครับ ผมฝากมาหยาด้วย พรุ่งนี้ผมจะมาหาเธอใหม่”นายหัวใหญ่ที่ขอตัวปล่อยให้มาหยาได้อยู่กับครอบครัวของอัสลาน

“คุณคือคนที่ยกพวกไปช่วยลูกชายผมใช่ไหม”คามิโลถามเสียงเรียบ

“ครับผมเอง”

“ผมขอบคุณสำหรับทุกอย่าง และขอบคุณที่เสี่ยงชีวิตเพื่อลูกของผม คุณทำดีที่สุดแล้ว อย่าคิดโทษตัวเองเพราะเรื่องลูกของผมเลยนะ”คามิโลที่สัมผัสได้ว่านายหัวใหญ่ทำหน้ารู้สึกผิด 

“ผมเข้าใจแล้วครับ ขอบคุณครับคุณคามิโล”

คุณนายจันทร์เดินเข้าไปใกล้มาหยา พร้อมกับค่อย ๆ โอบกอดเธอด้วยความอบอุ่น มาหยาที่เงยหน้ามองหน้าคนที่มอบกอดแสนอบอุ่นให้เธอเป็นใครพอเธอเห็นหน้าของคุณนายจันทร์ฉายถึงกับปล่อยโฮ ร้องไห้ตัวโยนอีกครั้ง

“คุณแม่ คุณแม่ ฮึก ฮื่อ มาหยาผิดเอง มาหยาผิดเอง ฮื่อ”มาหยาเอาแต่พูดว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเธอเอง 

“ไม่หรอกลูก ไม่หรอก ลูกอย่าโทษตัวเอง ลูกต้องเข้มแข็งกว่านี้”คุณนายจันทร์ฉายโอบกอดมาหยาพากันร้องไห้ทั้งสองคนพร้อมกับใช้มือที่อบอุ่นลูบไปบนแผ่นหลังบางที่เอาแต่ร้องไห้จนสะอื้น

“มาหยา มาหยา ฟังแม่นะ มาหยา”คุณนายจันทร์พยายามเรียกสติของมาหยา

“ถ้าตอนนี้หนูพอจะมีสติอยู่บ้าง หนูพยักหน้านะ”

มาหยารีบพยักหน้าพยายามตั้งใจฟังสิ่งที่คุณนายจันทร์ฉายพยายามเรียกสติของเธอ

“ฟังแม่นะ แม่ก็รักอัสลานมาก แต่เราต้องเข้มแข็งเพื่อรอฟังข่าวของอัสลานนะลูก เมื่อวานบอดี้การ์ดบอกพ่อกับแม่ว่าเจอเพียงเสื้อเปื้อนเลือดของอัสลานที่ซัดติดโขดหิน”

มาหยารีบเงยหน้ามองพร้อมกับใช้สองมือเล็ก ปาดน้ำตาออกจากหน้าทันที เธอกำลังประคองสติที่เหลือน้อยนิดของเธอเพื่อจะฟังเรื่องของอัสลาน

“ถ้าหนูเชื่อแม่กินข้าว กินยาที่หมอจัดให้ แม่เชื่อว่าถ้ายังไม่เจอร่างของอัสลาน แปลว่าเรายังมีหวังที่จะได้เจออัสลานแบบมีลมหายใจนะลูก เข้าใจไหม ฮึก เข้าใจไหมลูก ฮื่อ”คุณนายจันทร์ฉายที่พูดไปน้ำตาก็ไหลไป

มาหยาพยักหน้า รีบลุกพรวดเพื่อไปกินข้าวกินยา แต่เพราะร่างกายที่ฝืนมาเกือบอาทิตย์ ไม่ได้นอนหรือกินแบบเพียงพอทำให้มาหยาที่ลุกพรวดเดียวเป็นลมล้มพับลงพื้นทันที

“มาหยา มาหยา มาหยาลูก..!!

“คุณหนู ..!!”นมแฝงรีบเดินเข้าไปช่วยคุณนายประครองร่างเล็กที่ล้มพับอยู่ที่พื้น

“คุณจันทร์ไม่ต้อง เดี๋ยวผมอุ้มลูกเอง”

คามิโลที่ไม่ค่อยพูดกับมาหยา ไม่ค่อยแสดงออกพูดทีก็แทบจะนับคำได้ แต่พอเห็นมาหยาที่ตกอยู่ในสภาพนี้ คามิโลก็ใจอ่อนยอมรับมาหยาจนเต็มหัวใจว่ามาหยา รักลูกชายของตนเองจริง ขึ้นขั้นเรียกเธอว่าลูก

ผ่านไปซักพักใหญ่ นมแฟงกับคุณนายจันทร์ฉายก็เช็ดตัวมาหยาจนเธอเริ่มขยับตัว เปลือกตาสั่นไหว ดวงตาพร่ามัว ทำให้เห็นอะไรต่อมิอะไรไม่ชัดจนเธอเริ่มมองทุกอย่างรอบตัว

“คุณแม่ ฮึก คุณแม่”เธอเตรียมจะร้องไห้อีก

“ชู้ว..ลูกไม่ต้องร้องไห้นะ แม่อยู่ตรงนี้”

“หนูขอโทษ มันเป็นความผิดของมาหยาเองค่ะ”

“ไม่ ไม่ใช่ลูก มันเป็นอุบัติเหตุ แต่เรายังพอมีหวังนะลูก ลูกตื่นมากินข้าวกินยาก่อน พักผ่อนให้เต็มที่ เดี๋ยวแม่กับพ่อกับลังเร่งค้นหาอัสลานลูกเชื่อแม่นะ”

“ค่ะ คุณแม่”

มาหยาตักข้าวกลืนลงคอก็อ้วกออกหมด พยายามกินอย่างไรก็อ้วกมันดูไม่ปกติ จนคุณนายจันทร์ฉายต้องเรียกคุณหมอมาตรวจอาการเพราะอดเป็นห่วงลูกสะไภ้ไม่ได้

“เอ่อ..คุณหมอลูกสาวฉันเป็นอะไรค่ะ”

“คนไข้ท้องอ่อน ๆ นะครับ น่าจะร่างกายอ่อนแอเลยทำบวกกับอาหารเครียดและแพ้ท้องร่วมด้วย เลยทำให้เธอไม่รับอาหารครับ”

“อะไรนะหมอ ..!?”เสียงคามิโลตะโกนถาม

“หนูกำลังจะเป็นแม่คนแล้วมาหยา”คุณนายจันทร์ฉายรีบเข้าไปกอดลูกสะไภ้ด้วยความเอ็นดู

“อย่างน้อยบ้านเราก็ยังมีข่าวดี”คามิโลเอ่ย