บทที่ 5 ศึกษาชีวิตเด็กในอุปการะ

“มาหยา มาหยา” เสียงตะโกนลั่น รถกระบะคันงามสีดำมาจอดพร้อมกับพวงมะพร้าวกะทิเต็มหลังรถ ที่จอดหน้าบ้านสวนของเขา 

“จ้าพี่ชิน รอแปปนะ เดี๋ยวลงไป”เสียงตะโกนตอบรีบวิ่งลงมาจากห้องชั้นสองเพื่อตรงไปหน้าบ้าน

อัสลานที่แอบมองร่างเล็ก กาแฟแทบพุ่งออกจากปากเมื่อเสื้อที่เธอใส่โคตรเซ็กซี่ เสื้อกล้ามสายเดี่ยวสีน้ำตาล โชว์สองเต้าใหญ่เบียดกันแทบระเบิดออก กางเกงขาสั้น วิ่งออกไปหาเด็กผู้ชายที่กำลังยืนยิ้มรอเธออย่างร่าเริง

“ใครอนุญาตให้เธอโชว์ร่างกายขนาดนี้ มาหยา”

สองคนยืนคุยกันยิ้มกระซิบกระซาบอย่างออกรถออกชาติ ส่วนลูกน้องสองคนก็โยนมะพร้าวกะทิที่ปอกแล้วออกมาจากท้ายรถ   มาหยาเธอลืมไปว่า ผู้มีพระคุณของเธอมาอยู่ด้วยแล้ว หลายอย่างเลยยังปรับตัวไม่ค่อยได้ เธอเคยชินกับการแต่งตัวสบาย ๆ มากกว่าโดยไม่ได้คิดอะไร

“เท่าไรจ้ะพี่ชิน”

“รอบนี้พี่ลดราคาพิเศษให้เลย หมดคัน 2000 พอ”

“เสาร์นี้พี่จะเข้าไปช่วยรอบเย็นนะมาหยา พี่ติดติวสอบนะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ มาหยาทำคนเดียวสบายมาก”

มาหยาควักเงินที่เสียบไว้ในเต้าใหญ่ของเธอ เอาออกเพื่อมาจ่ายให้กับชิน 

พรูด..!! แค่ก แค่ก เสียงใหญ่สำลักาแฟ

อัสลานตาเลือก สำลักกาแฟเต็มโต๊ะ ของแท้รอบนี้ เพราะมาหยาเธอเอาเงินสดเก็บไว้ในร่องนม เขาจะบ้าตาย 

“มาหยา นี่เธอจะอ่อยมันหรือไง” 

มาหยาที่จ่ายเงินค่ามะพร้าวกะทิเสร็จ ก็รีบขึ้นไปชั้นบนทันทีเพื่อ  เตียมลงมาขูดมะพร้าว ทำขนมขาย ปกตินมจะเป็นคนช่วยชิมขนมให้แต่ไม่รู้ทำไมนมถึงหายไปไหน ตั้งแต่นายหัวมา นมก็บอกขอไปต่างจังหวัดซักเดือน กลายเป็นเธอต้องอยู่กับนายหัวแค่สองคน 

อัสลานเห็นร่างเล็กวิ่งขึ้นชั้นสองมา แล้วก็หายเข้าไปในห้องพร้อมกับมวยผมเรียบร้อย แต่ยังใส่ชุดเดิม เขาแอบสงสัยว่าเธอกำลังจะทำอะไร แต่ยังไม่ได้เดินตามลงไปดูว่าจะเซ็นต์เอกสารให้เสร็จก่อนเดชจะมาเอาเอกสารกลับไปบริษัทที่รีสอร์ต

ผ่านมาซักครึ่งชั่วโมง เสียงในครัวด้านหลังดังขึ้นเล็กน้อย อัสลานทำงานจนเสร็จรีบเดินตามหาร่างบางของมาหยาทันที เขาเดินตามเสียงที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ในครัว มาหยากำลังนั่งบนกระต่ายขูดมะพร้าว เขาเห็นแค่เห็นภาพนี้ แทบอยากจะกระโจนจำกระต่ายออกจากตัวเธอแล้วเปลี่ยนเป็นเขาแทนได้ไหมให้เธอนั่งคร่อม 

มาหยาที่ขมักเขม่นทำงานอยู่ในครัวเพื่อเตรียมไปเปิดร้านพรุ่งนี้ เธอไม่ซื้อเครื่องขูดมะพร้าวเพราะรอเก็บเงินอีกซักหน่อยค่อยซื้อเธอทำเองแบบนี้มาตลอด สองปีที่เปิดร้าน บางทีนมก็จะช่วยเตรียมแป้งบ้าง แต่รอบนี้มีแต่เธอทำคนเดียว เธอตั้งใจทำงานมากจนไม่รู้สึกเลยว่ากำลังโดนสายตาคู่หนึ่งจับจ้องเธออยู่แทบจะกลืนกินลงท้องเสียให้ได้

“ทำอะไรอยู่นะ มาหยา”เสียงทุ้มต่ำตะโกนไปเพื่อให้เธอรู้ตัวว่าเขาเพิ่งมาถึง

มาหยาหยุดมือเล็กน้อย และเงยหน้ามองมาที่เจ้าของเสียงพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานกลับมาให้เขา

“อ้าว นายหัวเองหรอจ้ะ มาหยากำลังเตรียมมะพร้าวไว้ใส่ขนมกับทำน้ำกะทินะจ้ะ”

“แล้วทำไมไม่ซื้อกะทิกล่องละ มานั่งขูดทำไมให้เหนื่อย”

“ก็มันแพงต้นทุนสูงกว่านิจ๊ะ แบบนี้ก็หอมกว่าด้วย”

“มีอะไรให้ฉันช่วยไหม”เขาถามด้วยน้ำเสียงกระตือลือล้น

“นายหัวทำเป็นหรือจ๊ะ ขนม”

“ทำไม่เป็น !! แต่เธอสอนฉันได้ไหม”

มาหยาทำสีหน้าลังเลใจเล็กน้อยคิดว่าคนตัวโตอย่าง  นายหัวอัสลาน จะมาช่วยเธอทำขนม หรือจะเข้ามาพังครัวของเธอ หรือจะมาช่วยให้วุ่นวายกว่าเดิมกันแน่ แต่ก็ต้องจำใจสอนเพราะเธอคนเดียววันนี้คงไม่ทัน เพราะเธอทำข้าวเหนียวมะม่วงกับบัวลอยมะพร้าวน้ำหอมพรุ่งนี้เสาร์อาทิตย์ ลูกค้าต่างชาติเยอะด้วย เธอก็ลุกจากกระต่ายขูดมะพร้าว ไปหยิบแป้งบัวลอยที่ผสมเอาไว้แล้วแยกเป็นสองสี สีใบเตยกับสีขาว ให้กับนายหัวอัสลาน

“งั้นนายหัวนั่งที่โต๊ะม้าหินตรงนี้นะจ๊ะ แล้วไปล้างมือก่อนเดี๋ยวมาหยาเตรียมถาดกับแป้งให้นะจ๊ะ”

อัสลานทำตามอย่างว่าง่าย ผู้ชายวัย 40 ปี ที่ไม่เคยก้มหัวให้กับใคร กับทำตามร่างบางตรงหน้าราวกับโดนมนต์สะกด แถมเขาบินไปบินกลับอิตาลี่แทบทุกเดือน ขนมไทยไม่ค่อยได้แตะซักเท่าไรเพราะเขาเติบโตที่อิตาลี่ มาอยู่ไทยก็ตอนคุณแม่ย้ายกลับมาอยู่ที่นี่แต่เขาก็โตแล้ว 

“นายหัวจ๊ะ อันนี้เรียกแป้งสำหรับปั้นบัวลอยนะจ๊ะ แยกเป็นสองถาดนะจ้ะ สีเขียว 1 ถาด สีขาว 1 ถาด แล้วก็ถาดด้านหน้านายหัว จะใส่แป้งที่ยังไม่ผสมน้ำกะทิไว้สำหรับโรยไม่ให้แป้งมันติดกันแบบนี้นะจ๊ะ” มาหยาอธิบายอย่างตั้งใจ ราวกับฝึกสอนนักเรียนฝึกหัด 

อัสลานที่ไม่เคยเห็นมาหยาในโหมดจริงจังแบบนี้ดูทรงเสน่ห์เกินวัย 19 ปี ของเธอจริง ๆ เลย เขาเพิ่งรู้ว่าร่างบางตรงหน้าของเขาขยันทำมาหากินด้วย

“นายหัวจ๊ะ นายหัวฟังมาหยาอยู่หรือเปล่า”

“ฟังซิ ฟังอยู่” มือหนาใหญ่เริ่มปั้นลูกลม ๆ ของบัวลอย   มาหยาก็เดินกลับไปขูดกะทิต่อจะได้เสร็จเร็ว ๆ ท่าทางของเธอยุ่งจนไม่หันกลับมามองนายหัวที่นั่งจ้องเธอจนจะละลาย

มาหยา เธอนี่มันแม่มดชัด แค่ขูดมะพร้าวยังทำเขาแข็งทำลำอยากจะจับเด็กอุปการะมากระแทกให้จมด้าม อัสลานมองเต้าคู่ใหญ่ของมาหยา ไอ้แท่งเอ็นไม่รักดี แข็งปึก จนแทบจะปริออกนอกกางเกงอยู่แล้ว 

ทางด้านมาหยานึ่งข้ามเหนียวมูนเรียบร้อย เหลือแต่เดินไปเช็คมะม่วงสุกสำหรับพรุ่งนี้ เธอเตียมของทุกอย่างที่ต้องใช้พรุ่งนี้ก็เดินตรงไปหานายหัวอัสลานที่กำลังปั้นเม็ดบัวลอย ผลปรากฏว่าเท่ากันบ้างไม่เท่ากันบ้าง เธอแทบจะกุมขมับ

“นายหัวจ้ะ !!!” ร่างเล็กรีบนั่งลงข้าง ๆ นายหัวอย่างว่องไวเพื่อช่วยเขาปั้นบัวลอยแค่แป้งสองถาดยังไม่ไปไหนเลย

“ก็ฉันมือใหม่มันเลยไม่เท่ากันบ้างละน่า”เสียงเศร้าแบบรู้สึกละอายใจที่ปั้นแป้งแค่นี้ยังไม่เท่ากัน

“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวมาหยาช่วยนะ”เธอนั่งลองแล้วก็ช่วย  อัสลานปั้นอย่างตั้งใจ

ส่วนอัสลานสติไม่อยู่แล้วกลิ่นกายหอม ๆ ของมาหยาแตะเข้าจมูกเขาอย่างไว แถมหน้าอกหน้าใจเต้าคู่ขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเขาทนแทบไม่ไหวอยู่แล้ว มาหยาจะรู้ตัวไหมว่าเธอกำลังตกเป็นเป้านิ่งของโคแก่อย่างอัสลาน ที่กำลังวางแผนขย่ำเธอให้ตกเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว