ต้อนกระต่ายเข้ากรง

 อัสลานที่อุ้มมาหยาอยู่บนตักแกร่ง ที่ใช้นิ้วเขี่ยวน ยอดจุกสีหวานไปมา จนร่างบางครางเกร็ง แต่เหมือนจะยังไม่อิ่ม เขาเลื่อนเสื้อสายเดี่ยวตัวบางเอาไว้ใต้เต้าสวย เผยให้เห็นเต้าอวบใหญ่เหมือนหัวเด็ก ปากหนาเลื่อนจากซอกคอขาวลูบไล้มาถึงหน้าอกอวบใหญ่เขาใช้ปากดูดเต้าอวบทำรอยจูบแดง ๆ ไว้เป็นจ้ำเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของในตัวแม่กระต่ายน้อยปุกปุยสีขาวของเขา

 “ฮืม..เจ็บจ้ะ เจ็บ ซี๊ด นายหัวอัสลาน เจ็บ”เสียงครางพยายามดิ้นหนีจากนายหัวอัสลานพี่ฟัดเต้าของเธอพร้อมกับทำรอยจูบไว้บนหน้าอกเธอ

 “ขอโทษมาหยา ฉันแค่เห็นมันน่าขย่ำดี”

 “ฮืม นายหัว อย่ากัดได้ไหมจ้ะ เจ็บจัง”

 “ฉันขอโทษ มาหยา ที่ทำให้เธอเจ็บ”เสียงขอโทษแผ่วเบาพร้อมกับพรมจูบไปที่รอยจูบที่เป็นจ้ำแดง ๆ ที่เขาเป็นคนทำขึ้นมาลิ้นสากไล่เลียวนตรงรอยจูบซ้ำไปมา ลากลิ้นซุกไซ้ไปหยุดที่จุกสีชมพูหวาน ปากหนาเข้าครอบงำดูดโลมเลียเหมือนเด็กที่หิวนม ลิ้นสากเลียวนดูดดึงเน้นไปที่จุกสีหวาน จนน้ำลายเปียกชุ่มไปทั่วจุกสีหวานของมาหยา

 “อะ อะ อะ ซี๊ด นายหัว นายหัวอัสลาน เสียว”มาหยาที่รู้สึกเสียวกระสันเหมือนกำลังจะจิตใจล่องลอย ความเสียวที่เพิ่งเคยสัมผัสครั้งแรกในชีวิตของเธอ มันเหมือนจะพาเธอไปสวรรค์

 อัสลานที่ได้ยินเสียงกระต่ายตัวน้อยครวญครางด้วยความสุขล้น เขาก็สลับข้างดูดเลียวนไปมา กลัวสองเต้าจะน้อยใจกันที่เขาเลียไม่เท่ากัน 

 “ฮืม ...”เสียงครางทุ้มต่ำในลำคอ

 มือเรียวเล็กหยิกลงที่ตักแกร่ง จนเป็นรอยเล็บเล็ก ๆ เพื่อระบายความเสียวซ่านที่กำลังโดนกระทำจากนายหัวอัสลานเจ้าชีวิตของเธอ ที่ดูท่าทางจะไม่ยอมหยุดง่าย ๆ 

 “นายหัว ซี๊ด พะ พอ แล้วจ้ะ เสียว”มาหยาส่งเสียงครางประท้วงให้พอ เพราะเธอกลัวจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

  “นายหัวนี่ก็เกือบจะสองทุ่มแล้วนะค่ะ จะทานข้าวไม่ใช่หรือจ้ะป่านนี้คนครัวรอเก็บโต๊ะแล้วไหมค่ะ อะ อ้า ซี๊ด”

 ปากหนาที่ตั้งใจฟังทุกอย่าง เขารู้ว่าแม่กระต่ายน้อยแสนฉลาดตัวนี้ กำลังพยายามหาข้ออ้างเพื่อให้รอดพ้นเงื้อมมือของเขา เข้าเลยจัดการขยี้ลิ้นโลมเลียดูดดึงหนักขึ้นส่งท้าย เพื่อสั่งสอนเธอที่คิดจะหนีเขาไปอีกแล้ว

 “อะ อะ อ้าส์ ซี๊ด นายหัวอัสลาน ไม่ ไม่เอาแล้วจ้ะ”

 อัสลานหยุดปากหนา เงยหน้าขึ้นมามองใบหน้างามที่หน้าแดงจนถึงใบหนูออกสีตามกันไปหมด เขารู้สึกดีมากวันนี้ ถึงแม้จะไม่ได้ทำอะไรเธอมากไปกว่านี้ เขาก็พอใจแล้วที่ได้ใกล้ชิดเธอไปอีกขั้นแล้ว

 “เออ..ใช่ ซิ ฉันลืมเลยนะมาหยาของฉัน”

 ฟอด ฟอด !!! อัสลานก้มลงไปหอมแก้วนวลทั้งสองข้างอย่างเอาแต่ใจ 

 “นายหัวอัสลานจ๊ะ งื้อ ไม่เอาแล้ว ปล่อยมาหยาเลยนะ”เสียงเล็กประท้วงให้คนตัวโตปล่อยเธอ

 “ฮื้อ..ยังไม่อยากกินข้าวเลยอะ กินคนเดียวฉันไม่อยากกินแล้วเธอไม่กินฉันก็ไม่กิน วันนี้เธอก็แทบจะไม่ได้กินข้าวเลยนะ”อัสลานที่โอบกอดร่างบางไว้บนตัก พร้อมเอาหัวตัวเองเกยบ่าเล็กเหมือนเด็กอ้อนแม่

 “นายหัวหนวดทิ่มบ่ามาหยาค่ะ แดงหมดแล้วจ้ะ”

 “ทิ่มแบบนี้ แบบนี้ แบบนี้”

 “อ๊าย.. ฮ่า ฮ่า นายหัวอัสลาน ไม่เอา ฮ่า ฮ่า มาหยาจักจี้จ้ะ ไม่เอาแล้ว ฮ่า ฮ่า พอ พอแล้ว”เสียงเล็กหัวเราะลั่นห้องเพราะอัสลานเอาหนวดถูไถไปตามซอกคอขาวจนเป็นรอยแดง

 “ยอมหรือยัง บอกเร็ว ยอมยัง ไม่ตอบ !! แปลว่ายังไม่ยอม”อัสลานเอาหนวดถูไถอีกรอบตัดสินเองโดยที่ไม่รอฟังคำตอบร่างบางในตักแกร่ง

 “ฮ่า ฮ่า นายหัว ฮ่า ไม่เอา ไม่ไหวแล้ว นายหัวอัสลาน มาหยาเหนื่อย ฮ่า ฮ่า ยอมแล้ว ยอมแล้วจ้ะ พอแล้ว อย่าจักจี้มาหยา ฮ่า ฮ่า พอแล้วจ้ะ”เสียงหัวเราะลั่นพร้อมหอบแฮ่ก ๆ ของมาหยาที่เหนื่อยหอบจากการโดนนายหัวอัสลานแกล้งเอาหนวดจักจี้เธอจนหัวเราะท้องแข็ง

 “งั้นไปกินข้าวกันนะค่ะ มาหยา ฉันไม่อยากกินข้าวคนเดียวนะ นะค่ะ มาหยาจ๋า”อัสลานทำเสียงสองออดอ้อนร่างเล็กของเขาโดยไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าเสียงสองไม่เข้ากับตัว นี่ถ้าลูกน้องได้ยินคงหมดศรัทธาในตัวมาเฟียหนุ่มใหญ่คนนี้ ที่ใช้เสียงสองอ้อนเด็ก

 “ก็ได้จ้ะ นายหัวปล่อยมาหยาก่อนได้ไหมจ้ะ”ร่างบางใช้มือที่คล้องคอร่างใหญ่อยู่ดึงเสื้อที่อยู่ใต้หน้าอกใหญ่โตเอาขึ้นมาไว้ที่เดิมแบบเขินอาย 

 อัสลานที่เห็นการกระทำของแม่กระต่ายตัวน้อยจอมแสบก็แอบยิ้มในความเฉลียวฉลาดในการเอาตัวรอดจริง ๆ นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงเสร็จเรียบร้อยไปแล้วนะ แม่กระต่ายน้อยมาหยาของฉัน อัสลานที่คิดในใจอย่างขบขันแต่ก็ยังทำหน้านิ่งใส่เธอ

 “ไปก็ได้ค่ะ งั้นปล่อยมาหยาก่อนได้ไหมค่ะ เดี๋ยวมาหยาไปใส่เสื้อให้เรียบร้อยกว่านี้หน่อยจ้ะ”

 “ฮืม..ไป ซิ เดี๋ยวฉันรอ”

 ร่างเล็กวิ่งดุกดิ๊กไปที่ตู้เสื้อผ้า เอาเสื้อคลุมบาง ๆ สีดำขึ้นมาเหมือนผ้าซาติน ที่ดูเย็นสบาย เอาจริงแทบจะปิดอะไรไม่มิดเลย  แม่คุณเอ้ย !!! เต้าเบียดกันจนแทบจะเบิดออกมาอยู่แล้ว ไม่รู้จะขนมาทำอะไรเยอะแยะขนาดนั้น อัสลานที่มองไปที่ร่างบางในชุดคลุมมาหยาเดินตรงมาหาอัสลานทันที

 “ไปจ้ะ นายหัวไปทานข้าวกันจ้ะ”มาหยาส่งยิ้มกว้างไปหาคนตัวโตที่นั่งรอเธออยู่ที่เตียง

 “ไม่มีแรงลุก ดึงหน่อยได้ไหมค่ะ มาหยา”คนตัวโตก็ยื่นมืออ้าแขนออกเพื่อให้มาหยาร่างเล็กมาดึงเขาลึกจากเตียง

 “โอ๊ย..!!นายหัวจ๊ะ ตัวหนักมากเลย ฮึบ ฮึบ”มาหยาพยายมดึงร่างหนาใหญ่ขึ้นจากเตียง

 “ฮ่า ฮ่า ก็กินน้อยตัวนิดเดียวเลยไม่มีแรงไง”

 “นายหัวก็พูดไปเรื่อย มาหยาก็กินเก่งอยู่นะจ๊ะ ดูซิเอวมาหยาหนาตุบเลยจ้ะ”มือเล็ก ๆ ชี้ไปที่รอบเอวของเธอ

 “จริงหรอ ไหนดู ซิ ไม่เท่าไร งั้นฉันจะขุนเธอเอง”

  "มาหย่าไม่คุยกับนายหัวแล้ว งื้อบูลี่กันได้ไงค่ะ"

อัสลานลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับยื่นมือหนาให้กับมาหยา มาหยาก็ทำอย่างรู้งานว่าเธอต้องกุมมือใหญ่ทุกครั้ง เพราะตอนออกจากร้านขนมของเธอเขาได้บอกเธอแบบนั้น กว่าจะได้กินข้าวกันเสร็จก็สองทุ่มกว่า อัสลานที่มีความสุขมากในวันนี้ ใจทั้งดวงมันเต้นไม่เป็นจังหวะเวลาที่เขาได้ใกล้ชิดมาหยาของเขา