เปิดตัวคู่แข่งอย่างเป็นทางการ

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา เขามักให้ลูกน้องไปเหมาขนมของมาหยาวันละ 100-200 กล่อง เพื่อสนับสนุนให้มาหยามีรายได้และเขาได้เห็นหน้ามาหยาทุกวัน บางวันก็ให้มาหยามาส่งด้วยตัวเองหลังปิดร้าน เพราะบาร์เปิด 19.00น. ส่วนมาหยาปิด 19.00 น.นอกจากวันอาทิตย์ที่ลูกค้าเยอะ มาหยาจะปิดเที่ยงคืน และนอกจากจะเอ็นดูขนาดหนัก ถึงขั้นให้รถที่ร้านไปรับไปส่งมาหยาเวลาที่จะมาขายของ โดยไม่คิดเงินแม้แต่บาทเดียว มาหยาพยายามปฏิเสธหลายครั้ง แต่นายหัวใหญ่อย่างเขาไม่ฟังอยู่แล้ว

จนคืนก่อน มาหยาได้ส่งข้อความมาหาเขา ว่าไม่ต้องส่งรถที่บาร์มารับเธอไปร้านขนมอีก เพราะว่าผู้อุปการะเธอจะมาเยี่ยมเธอแล้วจะมาส่งเธอเอง เขาแปลกใจตรงผู้อุปการะหรือ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะพบเห็นหน้าคนที่ได้ชื่อว่าอุปการะเธอซักที ทำไมจู่ ๆ ถึงได้โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำให้นายหัวใหญ่ต้องรีบมาดูและรับขนมด้วยตัวเองซะเลยวันนี้ 

พอเขาจอดรอดหน้าร้าน ก็ถึงกับต้องขมวดคิ้วทันทีเพราะมีบอดี้การ์ดชายชุดดำยืนอยู่ 5 คนเต็มหน้าร้านเลย ไม่รู้ว่าร้านขนมหรือที่ซ่องโจร ไม่เหมาะกับร้านขนมสีชมพูของมาหยาที่น่ารักเลย

“นายหัวใหญ่ ทำไมวันนี้มาเองเลยละจ้ะ”

“ฉันว่างนะเด็ก ๆ ที่ร้านยุ่งกันหมดวันนี้แขกเยอะมากในร้านฉันเลยมาเอง มาหยาเหนื่อยไหมวันนี้”เสียงทุ้มต่ำถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

อัสลานที่เห็นร่างใหญ่เดินเข้ามาในร้าน เขารีบลุกยืนขึ้นอย่างเต็มความสูงพร้อมกับรีบยืนประกบร่างบางของมาหยาทันที พร้อมกับยืนมองหน้า คนที่ชื่อนายหัวใหญ่ที่ขนาดตัวเล็กกว่าเขาไม่มากนัก พอฟัดพอเหวี่ยงกับเขาได้เลย

นายหัวใหญ่ที่ยืนจ้องหน้ากลับไม่มีท่าทีหวาดกลัว เขามองเห็น ฝรั่งตาน้ำข้าว ที่ใบหน้าก็ถือว่าหล่อเอาเรื่อง รูปร่างสูงใหญ่กว่าเขานิดหน่อย นี่นะหรอผู้อุปการะมาหยา ที่ไม่เคยมาพบเธอเลย ไหงวันนี้ถึงโผล่หัวมา นายหัวใหญ่ที่แอบแปลกใจไม่น้อย เขาจ้องหน้ากันเขม็ง

“ไม่เหนื่อยเลยจ้ะ นายหัวใหญ่ วันนี้นายหัวทานอะไรมาหรือยังจ้ะ”สองปากเล็กก็ถามลูกค้าตรงหน้า สองมือเรียวก็รีบแพ็คของอย่างไว 

“ยังเลยจ้ะ วันนี้ฉันอยากจะมาฝากท้องที่ร้านมาหยาซักหน่อย ฉันก็ลืมบอกว่าอยากกินข้าวฝีมือมาหยา”เสียงทุ้มที่พูดสองหยอกเหย้ากับร่างบางที่ก้มหน้าก้มตาแพ็คขนม ปกติถ้าเขาอยากจะมากินข้าวที่ร้านมาหยา เขาจะส่งข้อความไปหาเธอว่าอยากกินอะไรแล้วมาหยาจะเตรียมให้เขา พาทานอิ่มก็จะจ่ายเงินค่าอาหารมื้อนั้นให้กับมาหยา 

อัสลานที่กำหมัดแน่น นี่ถึงขนาดทำกับข้าวให้กันกินเลยหรือไง อัสลานอยากจะสั่งลูกน้องลากไอ้นายหัวเฮงซวยนี่ไปตะบันหน้าให้ยับกับท่าทางกวนบาทานี้

มาหยาที่แพ็คขนมเสร็จแล้วเตรียมยื่นให้กับนายหัวใหญ่แต่ก็ต้องทำหน้าตกใจ เพราะมือหน้าใหญ่ได้จับถุงขนมออกจากมือเธออย่างรวดเร็ว 

“อะ นี่ขนมของลูกค้า”อัสลานแย่งแพ็คถุงขนมจากมือของมาหยา แล้วยื่นให้กับนายหัวใหญ่ที่แสดงออกชัดเจนมาชอบมาหยามีหรือว่าอัสลานจะยอม เขาจะต้องเอาชนะใจมาหยาให้ได้

“ขอบคุณครับ”นายหัวใหญ่ยื่นมือมารับขนมพร้อมกับมองจ้องหน้าผู้อุปการะของมาหยา แบบยียวนกวนประสาทไม่เบา

“ฉันโอนเงินเข้าบัญชีส่วนตัวของเธอแล้วนะมาหยา”

“อ้าว ทำไมเข้าบัญชีส่วนตัวละจ้ะ”

“ฉันลืมนะ”นายหัวใหญ่ตั้งใจจะแสดงความใกล้ชิดกับ   มาหยาต่อหน้าอัสลานผู้อุปการะของมาหยา ให้ได้รู้ว่า เขาชอบ   มาหยา

“ได้ขนมก็ไปได้แล้วครับผมว่า เดี๋ยวผมจะได้ปิดร้านซักที มาหยาของผมเธอเหนื่อยแล้ว”อัสลานหมั่นไส้เลยรีบไล่ ลูกค้าตรงหน้าทันที แถมใช้คำว่า “มาหยาของผม”

มาหยาที่ได้ยินนายหัวอัสลานไล่นายหัวใหญ่เธอก็ทำหน้าไม่ถูกกระอักกระอ่วนใจไปหมด ไม่รู้จะวางตัวอย่างไร เหมือนสิงโตสองตัวกำลังจะกระโจนฟัดกัดอย่างไรไม่รู้ แล้วทั้งคู่ก็ทรงอธิพลในพอ ๆ กัน แต่ถ้าถามว่าใครดำมืดกว่า เธอไม่รู้เพราะนายหัวอัสลานเธอก็รู้แต่ด้าน ดี ๆ ส่วนนายหัวใหญ่ก็มีด้านมืด ๆ ให้เธอได้ยินบ่อยเพราะเขาต้องคุมบาร์เอง บริหารเอง บางวันก็สั่งการ์ดกระทืบพวกขี้เมาที่คอยมาป่วนร้านเป็นประจำ

“เออ นายหัวใหญ่ ไว้วันหลัง มาหยาจะทำกับข้าวมาฝากแล้วนะจ้ะ”

“วันไหนก็บอกฉันล่วงหน้า จะได้ล้างท้องมารอเธอ งั้นฉันไปก่อนนะมาหยา ดูท่า หมาแถวนี้จะดุไม่ใช่ย่อย” เขาเดินออกไปด้วยท่าทีอย่างผู้มีชัย แถมยังด่าอัสลานเป็นหมาอีก

อัสลานแทบจะพุ่งไปกระทืบไอ้นายหัวใหญ่อะไรนี่ แต่ก็ต้องอดทนไว้ก่อน เขาไม่อยากให้มาหยาเห็นเขา ในโหมดที่โหดร้าย เขาอยากจะเรียนรู้ชีวิตเธอ ไม่อยากจะทิ้งขว้างเธอเหมือนเมื่อก่อนหน้านี้ ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุในวันนั้น เขาคงไม่ได้มีโอกาสได้เห็นเพชรเม็ดงามในมือของเขา แต่เหมือนว่าเพชรเม็ดนี้ช่างสวยเจิดจรัสเหลือเกินเพราะมีแต่คนพากันมาแย่งชิงกันไม่ขาดสาย แต่เขามั่นใจว่าเขาจะต้องเข้าเส้นชัย เขาจะต้องได้ครองใจมาหยาให้ได้ไม่ว่าทางนั้นมันจะเป็นอย่างไรก็ตามเพราะเขาชอบเธอ

“มาหยาเรากลับบ้านกันเถอะนะ”

“นายหัวอัสลานเหนื่อยไหมจ้ะ มาอยู่กับมาหยาทั้งวันเลย”

“ไม่เหนื่อยเลยขอแค่ได้มาอยู่กับมาหยาฉันก็ไม่เหนื่อย ไม่เบื่อเลยซักนิด”เขาพูดคำหวานออดอ้อนกับมาหยาจนเธอหน้าแดง

“กลับบ้านกันดีกว่าจ้ะ”

อัสลานรีบเดินไปประคองร่างอรชรของมาหยา แล้วยื่นมือหนาของเขาไปหามาหยาทันที 

“เออ ..นายหัวอัสลานจะทำอะไรจ๊ะ”เธอแสดงสีหน้างง ๆ กับการกระทำที่ประหลาดของนายหัวอัสลาน

“ต่อไปนี้เธอต้องเดินจับมือฉันทุกครั้ง ไม่มีข้อแม้ ไม่มีคำถามเพิ่มเติม”คำสั่งที่เริ่มจะเป็นกฎเหล็กมากขึ้นภายในกี่วันชีวิตแสนสงบสุขของมาหยากลายเป็นวุ่นวายมาก

“ได้จ้ะ” มือเรียวเล็กจับมือหนาใหญ่ของนายหัวอัสลานเดินออกจากร้านขนม เหล่าบรรดาบอร์ดี้การ์ดพากันอ้าปากค้าง กับภาพที่เห็น ปกตินายหัวอัสลานเกลียดการสัมผัสร่างกายและการแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของที่สุด แต่นี่กลับได้เดินจับมือแถมนายหัวยังประคองร่างบางออกมาจากร้านขนมราวกับคู่รัก