บทที่ 7 เปย์เด็กอุปการะ

ร่างบางที่ลงมาก็ตกใจที่เห็นร่างใหญ่ของนายหัวแต่งตัวหล่อมากแต่เหมือน ซีอีโอระดับใหญ่ที่มาตรวจเช็คงานมากกว่าเธอเตรียมข้าวของเสร็จก็รอรถมารับของ 

 “นายหัวจ๊ะ มาไหร่รถเราจะมาจ้ะ”ร่างบางก็สงสัยเพราะนี่ก็เกือบจะหกโมงครึ่งแล้ว 

 “อีก 10 นาทีก็มาแล้วมาหยาใจเย็น ๆ”

พูดไม่ทันขาดคำ รถสไลด์ก็ใส่รถหรูใหม่ป้ายแดงยกสูงสี่ประตูก็มาจอดที่หน้าบ้านสวน เจ้าของรถสไลด์ก็ถอยจอดให้ที่หน้าบ้านทันที

 “นายหัว นี่มันอะไรกันจ๊ะ แล้วใครจะขับกัน”มาหยาที่ตกใจจนหน้าเสีย เพราะอยู่ ๆ ก็มีรถสี่ประตูมาจอดที่หน้าบ้านแบบนี้

 “ก็ฉันไงขับให้เธอเอง ไปซิให้ช่วยกันขนของขึ้นรถเดี๋ยวจะสายเอาได้นะ”อัสลานรีบพูดก่อนที่จะให้ร่างบางถามเรื่องรถอีก เขาก็อยากจะซื้อรถให้ร่างบางได้ใช้งาน จะได้ไม่ต้องพึ่งพานายหัวใหญ่นั่นอีก ตัดไฟตั้งแต่ต้นก็ดี

 มาหยาที่บอกทางให้อัสลานว่าร้านอยู่ตรงไหนเป็นซอยที่มีนักท่องเที่ยวชุกชุมเพราะมีบาร์เปิดเต็มทั้งซอยตั้งแต่ต้นซอยยันท้ายซอย ส่วนร้านขนมของมาหยา ก็อยู่ต้นซอยใครเข้ามาก็เจอเธอก่อนอย่างที่พูดจริง ๆ มาหยาตาแหลมคมมาก

 อัสลานมาจอดที่หน้าเล็ก ๆ สีชมพูร้านโดดเด่นเพราะเป็นเหมือนบ้านขนมขนาดเล็ก ๆ ด้านหน้าเป็นตู้เค้ก ตกแต่ง ด้วยต้นไม้ดอกกุหลาบพร้อมไฟประดับประดา บรรยากาศด้านนอกดูน่ารักมาก โดดเด่นตรงที่ไม่ใช่ตึกแถวติดกับคนอื่น แต่เป็นบ้านเดี่ยวหลังเล็กล้อมรั้ว พร้อมกับที่จอดรถได้ประมาณ 7-10 คัน และบริเวณที่จอดรถเป็นน้ำพุ ขนาดกลางและถูกตกแต่งอย่างลงตัว

 มาหยารีบเดินลงรถทันทีก็หยิบกุญแจไปเปิดร้านด้านใน พอเปิดออกมาอัสลานมองเห็นถูกตกแต่ง เป็นโทนสีชมพูขาวลงตัว พร้อมโต๊ะสำหรับนั่งทานที่ร้าน ด้านในเป็นเค้าเตอร์บาร์

 อัสลานรีบลงรถเพื่อช่วยมาหยาขนของเอาลงไปที่ร้านทันทีเขาตั้งใจทำงานเยี่ยงลูกจ้างร้าน เขาทำไปก็คิดไป ว่าเจ้าพ่อมาเฟียอย่างเขามาทำอะไรที่นี่ แล้วทำต้องมานั่งขนของจนเหงื่อท่วมหัวแบบนี้

 “นายหัวจ้ะ ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวมาหยาทำเอง”เสียงหวานเอ่ยด้วยความเกรงใจ แค่เขาซื้อรถใหม่มาให้เธอก็ช็อกยังไม่หายเลย

 “ไม่เป็นไร ฉันเต็มใจทำให้เธอ”

 “ขอบคุณมากจ้ะ นายหัวอัสลาน”

ปกติมาหยาจะขนของคนเดียว แต่วันนี้สาว ๆ ในซอยที่มาร้านกันแต่เช้าต่างพากันมาแวะเวียนมองที่ร้านเธอเพราะความหล่อออร่าของนายหัวตาน้ำข้าวที่สูงหล่อ สดุดตาสาวเป็นที่สุด แต่มาหยาไม่ได้สังเกตมอง เพราะเธอมัวแต่ก้มหน้าก้มตาจัดร้าน แพ็คของใส่กล่องจัดให้สวยเพื่อนำไปใส่ตู้ด้านหน้าร้าน มาหยารีบเดินไปเปิดแอร์เธอกลัวว่านายหัวอัสลานจะร้อน เพราะเขามาช่วยเธอขนของลงรถก็ยังไม่หยุดมือเลย พอขนของเสร็จอัสลาน รีบเอารถไปจอดไว้ที่ข้างร้าน

 อัสลานเดินเข้ามาในร้านด้วยท่าทีเหนื่อยหอบ เพราะเขาไม่ได้ทำอะไรแบบนี้เลยในชีวิต เขาที่มองตัวเล็กของเขา ทำไมเก่งขนาดนี้ที่ทำเองคนเดียวได้หมดโดยไม่มีเขา

 “นายหัวจ้ะ นั่งพักตรงนี้ก่อนนะจ๊ะ”มาหยายิ้มหวานส่งไปให้นายหัวอัสลาน แล้วรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปจูงมือหนาของคนตัวโต

 อัสลานที่เห็นท่าทีน่ารักของคนตัวเล็กก็หัวใจฟูฟ่องยิ่งกว่าวัยรุ่นอายุ 18 ปีซะอีก

 “นายหัวนั่งรอตรงนี้ก่อนเดี๋ยวมาหยาไปหยิบน้ำให้นะจ๊ะ”

 “ฮืม ขอบใจนะมาหยา”

มาหยาเธอเดินไปหยิบน้ำที่ตู้แช่เย็น ใส่แก้วน่ารักสีชมพูยื่นตรงมาให้กับนายหัวอัสลาน 

 “นายหัวน้ำมาแล้วจ้ะ”

 “ป้อนหน่อยได้ไหมฉันเหนื่อยมาก”

 มาหยาทำสีหน้าลังเลเล็กน้อยแต่ก็ต้องตอบแทนที่นายหัวมาช่วยงานเธอหลายอย่าง เพียงไม่กี่วัน ชีวิตเธอวุ่นวายขึ้นเยอะเลย

 “ได้จ้ะนายหัว”

อัสลานนั่งรอให้มือเรียวเล็กป้อนน้ำเขาอย่างสบายใจ เขาที่อ้อนเธออยากให้เธอเอาใจ 

 “ขอบใจนะมาหยา มีอะไรให้ฉันช่วยอีกไหม”น้ำเสียงออดอ้อนเสียงสองในร่างชายอกสามสอก ฟังแล้วมาหยาถึงกับแก้วแทบร่วงพื้น

 “มะ ไม่มีแล้วจ้ะ”

 “งั้นฉันจะนั่งทำงานพอมีที่ให้ฉันได้นั่งทำงานบ้างไหม”

 “มีจ้ะ นายหัว นั่งด้านหลังเค้าเตอร์ดีกว่ากว้างหน่อย ไม่มีคนรบกวนดีจ้ะ”

 อัสลานก็ลุกขึ้นเดินไปอย่างว่าง่าย เขาหอบเอาแท็บเล็ตตัวโปรดที่อัดแน่นไปด้วยงานมากมายที่เข้าต้องเซ็นต์ออนไลน์เพราะเขาไม่ยอมเข้าออฟฟิศมาสองวันแล้ว มีแต่เดชที่วิ่งวุ่นอยู่คนเดียวเพราะเจ้านายติดเด็กซะแล้ว ตามติดเป็นเงาตั้งแต่วันนั้นก็ไม่ยอมกลับออฟฟิศเลย

 ทางด้านเดชก็วิ่งหิ้วแฟ้มเอกสารเป็นสิบแฟ้ม พร้อมกับส่งไฟล์งานอีกมากมายให้เจ้านายเซ็นต์เอกสารรอเขา กางเกงยีนต์ที่เจ้านายสั่งก็ต้องวิ่งวุ่นให้เลขาส่วนตัวของเขาช่วยหาซื้อให้ขาด ๆ สั่งอย่างดีมียี้ห้อ ไม่รู้นายหัวอัสลานของเขา คิดอะไรอยู่กันแน่ อยู่ด้วยกันมาหลายปีไม่เคยใส่กางเกงยีนต์ เดชที่เตรียมทุกอย่างเสร็จก็รีบขับรถตรงไปที่ร้านขนมของมาหยาทันทีเขาเองก็ปวดหัวไม่น้อยกับอาการของนายหัวตัวเอง ที่ไม่ยอมกลับเข้าออฟฟิศ

 “มาแล้วครับ มาแล้ว”เสียงของแขกที่ไม่ได้รับเชิญดังก้องเข้ามาในร้านขนมแสนหวาน 

 “อ้าว พี่เดช สวัสดีค่ะ หอบหิ้วอะไรมาเยอะแยะขนาดนั้นค่ะให้มาหยาช่วยไหม ร่างเล็ก ๆ รีบวิ่งปรีเพื่อเข้าไปประคองแฟ้มจากมือหนาของเดช 

 อัสลานที่ลุกขึ้นยืนทันที แล้วตะโกนเสียงไปก่อนตัว

 “มาหยา ไม่ต้องไปช่วยมัน ปล่อยมือมันเดี๋ยวนี้ !!!”มาหยาที่ได้ยินเสียงทรงพลังตะโกนดังมาจากหลังเคาเตอร์ รีบชักมือกลับทันทีที่เธอได้ยินเสียง

 “โอ๊ย..นายหัว จะตะโกนทำไม”ไอ้เดชส่งเสียงแทบทะลุแฟ้มเพราะเจ้านายจอมหึงหวง กำลังจะเป็นบ้าไปแล้ว

“มึงนะรีบเอางานมาให้กูตรงนี้เลยแล้วก็ไสหัวไปเลย”

 เดชรีบเอาแฟ้มไปกองไว้ที่หน้าเจ้านายที่ทำหน้าโหดส่งมาให้เขาเหมือนโกรธกับเขามาสิบชาติอย่างนั้นละ

 “ผมเตรียมให้ทุกอย่างแล้วครับ เอกสารของผมเซ็นต์เสร็จแล้วใช่ไหมครับ คุณออยตามเอกสารผมหัวโตหมดแล้วครับนาย”

 “เออกูก็รีบให้อยู่เนี่ย”

เดชที่วางเอกสารเสร็จก็เดินไปหามาหยาที่ตักข้าวเหนียวมูนใบเตยใส่กล่องอย่างสวยงาม พร้อมกับมะม่วง กล่องน้ำกะทิเล็ก ๆ ลงในกล่อง เขาเดินไปดูว่ามาหยามีอะไรให้ช่วยบ้าง เขาทำเป็นประจำซะแล้วเลยไม่รู้สึกเขินอะไร

 “มาหยาจ๋า มีอะไรให้พี่ช่วยมั้งวันนี้”

 “เหลือแต่เอาไปจัดวางหน้าตู้จ้ะพี่เดช ส่วนบัวลอยก็แพ็คใส่กล่องแล้ว ถ้าลูกค้าเพิ่มไข่ค่อยตักให้เอาทีหลัง”เสียงหวานตอบพร้อมยิ้มจนตาเป็นสระอิ ส่งไปให้เดชพี่ชายที่น่ารักของเธอ

 “ได้จ้ะ พี่จัดการเอง ที่เหลือมาหยาไม่ต้องทำนะ”

อัสลานที่นั่งอยู่หลังเค้าเตอร์นั่งมอง ไอ้เดชลูกน้องเฮงซวยที่ทำออดอ้อนเด็กในอุปการะที่โคตรเอ็กซ์เลยตอนนี้ กางเกงยีนส์  ขาด ๆ เสื้อเอวลอยเต้าอวบใหญ่เบียดกันแทบจะระเบิดอยูแล้ว มวยผมโชว์คองามระหง อัสลานที่เห็นแล้วทำให้อารมณ์ปูด อยากจะลาก

           มาหยากลับบ้านทันที ไม่ต้องขายมันแล้วมั้งไอ้ของเนี่ย เดี๋ยวนายหัวอัสลานคนนี้จะเลี้ยงดูเธอเอง มาหยา