บทที่ 8 หัวกระไดบ้านไม่แห้ง

อัสลานรีบเซ็นเอกสารให้เสร็จเพื่อจะรีบไปช่วยมาหยาที่จัดร้านใกล้จะเสร็จลูกค้าเริ่มเข้ามานี่ก็เกือบจะบ่ายสามแล้ว ของ    มาหยาขายได้เรื่อย ๆ แบบ แทบทำไม่ทันก็ว่าได้เลย

“ฮัลโหล มาหยา ไอมาเอาขนม”ฝรั่งรูปหล่อหัวทองตาสีฟ้าน้ำทะเลที่ทักทายมาหยาอย่างเป็นกันเอง

“อ้าวออสติน มาแล้วหรอ วันนี้จะเอาเพิ่มจากที่สั่งไหม”

“เอาเพิ่ม ซิ เอาอีก 10 กล่อง รวมเป็น 30 กล่อง ไอเตรียมไปให้เพื่อนไอ ที่กำลังลงมาภูเก็ตคืนนี้ มีแต่คนชมว่าขนมยูอร่อยมากข้าวเหนียวมะม่วงยิ่งอร่อย” เสียงไทยที่สำเนียงไม่ชัด

มาหยากำลังจะเดินไปหยิบขนมใส่ถุงเพิ่มแต่ไม่ต้องได้ขยับเดชได้เอาใส่จัดเตรียมตั้งแต่ได้ยินว่าสั่งเพิ่มแล้ว

“ไม่ต้องมาหยาพี่ทำให้แล้ว เรียบร้อยจ้ะ”

“ไวมากพี่เดช แย่งงานมาหยาทำหมดแล้วเนี่ย”

“นี่จ้ะ ออสติน เรียบร้อย 30 กล่อง ทั้งหมด 1500 บาท”

“เอานี่ 2000 ไม่ต้องทอนนะ ไอให้ยูเป็นทิป”

“ทิป 500 เลยหรอออสติน ฮ่า ฮ่า”

“มากกว่านี้ไอก็ให้ได้ ถ้ายูยอมไปเดทกับไอซักครั้ง”เสียงทีเล่นทีจริงสำเนียงไทยแปล่ง ๆ ที่อัสลานได้ยินทุกคำพูด 

ปัง ...!!! เสียงแฟ้มฟาดที่เค้าเตอร์อย่างแรง จนต้องหันไปตามเสียงกันเลยทีเดียว อัสลานที่ตั้งใจทำเพื่อให้ไอ้หัวทองมองเห็นเขาว่า นี่คือเจ้าของมาหยาในอนาคตโว๊ย

“ขอโทษที แฟ้มมันหลุดมือฉันนะมาหยา”

“ไม่เป็นไรค่ะนายหัว”มาหยายิ้มแห้ง ๆ ให้กับออสตินลูกค้าประจำเบอร์ต้น ๆ ของเธอ ที่มักจะมาเหมาขนมเป็นประจำเพราะมักจะพาเพื่อนมาเที่ยวเมืองไทย เขาเปิดบริษัทท่องเที่ยวในไทยร่วมกับหุ้นส่วนคนไทย

“งั้นไอไปก่อนนะมาหยา ไอจะคิดถึงยูนะ บาย”ออสตินมองออกเขาทิ้งระเบิดลูกใหญ่ซะแล้ว 

“ขอบคุณมากนะออสติน”

อัสลานที่เซ็นเอกสารจนเสร็จ เขารีบลุกหยิบถุงกางเกงยีนส์ไปเปลี่ยนในห้องน้ำทันที เขาอยากจะใส่คู่กับมาหยา อยากให้ดูกลมกลืนกับเด็กของตัวเองจะได้ไม่มีใครมาวอแว พอเปลี่ยนเสร็จก็เดินออกมาจากหลังเคาเตอร์ที่นั่งทำงาน

“นายหัว ...!!!”

“เจ้านาย...!!!”สองเสียงประสานกันทันทีเมื่อเห็นเจ้านายใส่กางเกงยีนส์ใน ปกติไม่เคยใส่เป็นคุณชายเนี๊ยบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เดชแทบจะกลั้นขำเอาไว้ไม่อยู่ ส่วนมาหยาก็ตกใจว่าใส่กางเกงขาด ๆ ทำไมตอนออกมาก็แต่งตัวดูดี ตอนนี้ดูดีเซอร์ หล่อมากไม่ใช่ไม่หล่อ แค่ปัดผมขึ้นนิดเดียว ละลายใจสาวได้ทั้งซอยเลย

“ตะโกนทำไม ไม่เคยเห็นหรือไง”อัสลานตกใจเสียงลูกน้องกันเด็กในอุปการะพากันประสานเสียงเรียกเขาซะดังเลย

“เออ..ไม่มีอะไรครับนาย”

“มาหยา มีอะไรเหลือให้ฉันช่วยอีกไหม”ร่างใหญ่ของอัสลานรีบตรงไปหน้าร้านตรงที่จัดขนมทันที

“ไม่มีแล้วจ้ะนายหัว เดี๋ยวรอนายหัวใหญ่มารับขนมตอนช่วงเย็นก่อนบาร์เปิดก็ไม่น่าจะมีอะไรแล้วจ้ะ”

“มาหยานี่ก็บ่ายกว่า มาหยากินข้าวก่อนนะฉันให้เดชสั่งอะไรให้กิน”

“ไม่เป็นค่ะ นายหัวไปทำเถอะ เดี๋ยวมาหยาเดินไปกลางซอยก็มีร้านข้าวอยู่เดี๋ยวมาหยาซื้อมาฝากนายหัวด้วยดีไหม”

“ไม่เอา มาหยาไปนั่งรอกินข้าวอย่าดื้อกับฉัน”เสียงที่ดูเหมือนไม่ได้อยากได้ความสมัครใจ แต่อยากให้ทำตามมากกว่า

“ก็ได้จ้ะ เดี๋ยวขอมาหยาไปเปิดสปริงเกอร์รดน้ำดอกไม้ในสวนซักครู่เดียวนะจ้ะ นายหัวไม่ต้องตามมาหยาไปหรอกแดดร้อนนั่งรอมาหยาในนี้นะ”ร่างเล็กที่พูดตัดบทอย่างรวดเร็วเดินทิ้งนายหัวอัสลานผู้มีพระคุณของเธอทันที ถ้าไม่ห้ามไว้ก่อนมีหวังได้เดินตามติดเธอออกไปข้างนอกแน่นอน 

“มึงยิ้มอะไรไอ้เดช”

“นายหัวเป็นหนักมากนะครับรู้ตัวไหมครับเนี่ย”

“กูเป็นอะไร ก็ปกติทุกอย่าง กูแค่อยากเรียนรู้ชีวิตของมาหยาเท่านั้น ไม่ได้หรือไง”

“ได้ครับ แต่ปกติก็ไม่เห็นสนใจ แต่นี่ไม่รู้ลมอะไรหอบมานั่งเฝ้ามาหยาขนาดนี้ละครับ”

“ปากดีนักนะถึงนะ เดี๋ยวกูก็เป่ากะบาลแม่งซะเลย”เสียงโหดเหี้ยมส่งมาเพื่อกลบเกลื่อนลูกน้องไม่ให้รู้ทันตัวเอง

“เรื่องแค่นี้ นายถึงกับจะเป่ากะบาลผมเลยหรือครับ ฮ่า ฮ่า”

“เออ..เดชร้านที่มาหยาเช่านี้เป็นของใคร แกไปสืบให้ฉันที”

“ร้านนี้เป็นของเฮียใหญ่ เจ้าของบาร์ที่อยู่ถัดจากร้านมาหยาไปครับ”

“กูอยากซื้อต่อ มึงไปขอซื้อมาให้กูที กูอยากซื้อให้มาหยา”

“อะไรนะนาย เมื่อวานเพิ่งซื้อรถ วันนี้ซื้อร้านให้”เดชถึงกับอ้าปากค้างตกใจ เจ้านายหมดตัวเพราะรุ่นละลายทรัพย์แบบมาหยาซะละมั้งนิ

“มันก็เงินกูไหมไอ้เดช มึงไปขอซื้อมาให้ได้ถ้าไม่ได้ไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้าอีก”

“โถ่ นายครับ นายหัวใหญ่แกก็ไม่ธรรมดานะครับ มันระดับไหนกันเชียววะ!!”

“เลื่องชื่อเรื่องความโหดอยู่ครับนาย แต่แกเมตตามาหยาเป็นพิเศษเพราะ มาหยาเป็นเด็กขยัน ไม่ค่อยยุ่งเรื่องของใคร”แถมไม่วิ่งไล่จับแก เหมือนที่สาว ๆ พากันทำ แกเลยเอ็นดูมาหยาของเราเป็นพิเศษครับนาย”

“มาหยาของกู ของกูคนเดียว ไม่มีมาหยาของเรา ไอ้เดช!!”อารมณ์เพชรหึงขึ้นห้า ทุกห้านาทีที่พูดไม่เข้าหู

“ครับ ครับ มาหยาของนาย ของนายคนเดียว”

สองหนุ่มที่อยู่ด้านในพากันพูดคุยเรื่องซื้อร้าน อย่างจริงจัง อัสลานเริ่มไม่อยากให้มาหยามาขายขนมไม่อยากให้ทำอะไร จะให้นั่งกินนอนกินอยู่ที่บ้านอย่างเดียวพอ จะไม่ได้ไม่ต้องออกมาเจอใคร

ร่างเล็กที่เดินไปรดน้ำต้นไม้เสร็จก็รีบเดินกลับเข้าร้านเพราะอากาศบ่ายคล้อยใกล้เย็นร้อนมาก สาว ๆ ที่ทำงานบาร์เริ่มพากันเดินเข้าประจำร้านในซอยกัน สาว ๆ บางคนก็ทักมาหยาอย่างเป็นกันเอง เพราะทุกคนรู้ว่า มาหยา มีนายหัวใหญ่คอยหนุนหลังเลยไม่ค่อยอยากจะยุ่งกับเธอ 

“พี่เดชจ้ะ เดี๋ยวมาหยาขอเตรียมบัวลอยกับข้าวเหนียว   มะมะม่วงให้นายหัวใหญ่ก่อนนะจ๊ะ พี่มีอะไรก็ไปทำเลย วันนี้มาหยาไม่ค่อยยุ่งมาก มาหยาทำได้ สบายมาก”

อัสลานที่หันมองหน้าไอ้เดชทันที เหมือนเป็นคำสั่งให้มันไปจัดการเรื่องที่เขาได้รับมอบหมาย

“งั้นพี่ไปก่อนนะมาหยา เดี๋ยวดึก ๆ พี่มาช่วยเก็บร้าน”

“ไม่ต้องเดี๋ยวกูจัดการเอง มึงไปทำงานเถอะ”

“ครับนาย ผมส่งบอดี้การ์ดเอาไว้ด้านนอก 5 คนนะครับนายระหว่างที่ผมไม่อยู่”

“ขอบใจมากเดช”

เดชรีบหอบหิ้วเอกสารที่ให้เจ้านายเซ็น รีบกลับออกไปเพื่อไปทำภาระกิจซื้อร้านให้น้องสาวสุดที่รักอย่างมาหยา เขานี่แทบกุมขมับแล้ว ตอนนี้เจ้านายอาการหนักมาก