หลบสายตา

       องครักษ์ทั้งสี่ที่อาการดีขึ้นมากแล้ว พากันไปหาฟืนมาก่อไฟให้นายน้อยกับคุณหนู  ด้วยกลัวว่าถ้ามัวชักช้าอาจถูกดีดด้วยก้อนหินเหมือนปลาชะตาขาดพวกนั้น ฮือʢᵕ﹏ᵕʡ พวกเขายังไม่อยากตาย

       ไม่นานนักกองไฟก็พร้อม  ชิวเพ่ยเพ่ยที่ทำอาหารไม่เป็นนั่งรอที่ใต้ต้นไม้กับเฟยหยุนและองค์ชายสาม  นางถามพวกเขาว่าจะทำอย่างไรต่อไป ในเมื่อแผนการล้มเหลวไม่เป็นท่าแบบนี้

“ข้าต้องปรึกษาเสด็จพ่อเสียก่อนค่อยตัดสินใจ” องค์ชายสามเอ่ยอย่างหนักใจ  นางบอกพวกเขาแล้วว่าข่าวรั่วไหลได้อย่างไร  เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้มีองครักษ์เงากี่คนที่ไปสมสู่กับพระสนมพวกนั้น  เรื่องนี้ต้องให้เสด็จพ่อสืบเองแล้ว

“อืม ส่วนข้าก็ต้องรอคำสั่งฝ่าบาทก่อนเช่นกัน” เฟยหยุนบอกคู่หมั้นที่นั่งข้าง ๆ

“เจ้าอยากให้ข้าช่วยหรือไม่เล่า” ชิวเพ่ยเพ่ยที่มักตัดสินใจอะไรอย่างรวดเร็วรีบออกความเห็น  แค่ฆ่าคน มันจะไปยากอะไร้!

“ข้าไม่อยากให้เจ้าเดือดร้อนนะเพ่ยเพ่ย เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า ข้าต้องปกป้องเจ้าสิ” เฟยหยุนส่งสายตาหวานฉ่ำให้นาง  เมื่อคืนเขายังจำสัมผัสนุ่มนิ่มในอ้อมกอดได้อยู่เลย ยิ่งคิดยิ่งอยากรีบแต่งเสียให้รู้แล้วรู้รอด

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นสายตาเขาแปลก ๆ นางรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเสียเฉย ๆ จึงรีบเสหลบสายตาเขาไปอีกทาง พร้อมกระแอมไอและพูดต่อว่า

“เจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องข้า ถ้าอยากให้ข้าช่วยก็แค่บอกออกมา เจ้าเองก็เป็นคู่หมั้นข้าเช่นกัน  หากข้าไม่ช่วยเจ้าแล้วท่านตาท่านยายรู้เข้า มีหวังสมบัติที่ข้าได้มาต้องถูกพวกเขายึดคืนแน่” ชิวเพ่ยเพ่ยที่รักสมบัติมากบอกเขาตาใสซื่อ

“ขอบใจเจ้ามากเพ่ยเพ่ย รอให้ข้าตรวจสอบและหาหลักฐานได้ก่อนนะ ถ้ามีอะไรที่ข้าต้องการให้เจ้าช่วย ข้าจะส่งคนไปบอก” เขาใจฟูมากที่นางอยากช่วยเขาจัดการปัญหานี้  แต่เขาขอลองด้วยตัวเองอีกทีก่อนก็แล้วกัน  แค่นางมาช่วยเขาครั้งนี้ เขาก็รู้สึกเสียหน้าไม่น้อย

       ชิวเพ่ยเพ่ยพยักหน้าเข้าใจ เขาคงอายที่จะขอให้นางช่วยเสียกระมัง สงสัยนางต้องไปปรึกษาท่านแม่คนงามเรื่องนี้เสียหน่อยท่าจะดี

       องครักษ์ที่ย่างปลาเสร็จแล้วนำมาให้พวกเขาคนละไม้  ชิวเพ่ยเพ่ยหิวมากที่กินข้าวผิดเวลา  นางสวาปามปลาเผาทั้งที่ควันยังกรุ่นอยู่  กินไปก็เป่าปากไปจากความร้อน แต่ก็ไม่ยอมหยุดปากเสียที  เฟยหยุนเห็นคู่หมั้นตัวน้อยแบบนี้ก็ได้แต่มองอย่างรักใคร่เอ็นดู

       องค์ชายสามที่เป็นก้างนั่งข้างสหายรัก เขาได้แต่กลอกตามองบนอย่างหมั่นไส้  ไม่ว่าชิวเพ่ยเพ่ยทำอะไร สหายเขาก็มองว่าดี มองว่าน่ารักไปเสียหมด เฮ้อ เขาไม่เข้าใจเรื่องแบบนี้จริง ๆ ด้วยที่ไม่อยากกินอาหารสุนัขบ่อย ๆ องค์ชายสามหันหน้าหนีไปทางอื่นพร้อมกับกินปลาเผาอย่างสง่างามตามแบบฉบับองค์ชายที่ได้รับการสั่งสอนมาอย่างดี

       ไม่ถึงสองชั่วยาม องครักษ์ของชิวเพ่ยเพ่ยที่ให้ไปหารถม้าก็กลับมาพร้อมรถม้าสองคันตามคำสั่ง  พวกเขาโชคดีที่สาขาของตำหนักเมฆาดับอยู่ไม่ไกลจากที่นี่นัก  จึงเข้าไปขอรถม้ามาแบบหน้าด้าน ๆ ลองคนในสาขาไม่ให้พวกเขามาดูสิ เขาจะฟ้องเจ้าตำหนักตัวน้อยให้ดู หึ

       ชิวเพ่ยเพ่ยขึ้นรถม้ากับเฟยหยุนและองค์ชายสาม  คนขับเป็นองครักษ์เงาของนางเอง ส่วนคนที่เหลือก็นั่งในรถม้าอีกคัน  พวกเขาเดินทางกันจนค่ำก็จอดพักค้างคืนเสียก่อน  ส่วนอาหารน่ะหรือ องครักษ์นางช่างแสนดี  พวกเขาขนอาหารขึ้นรถม้ามาด้วยน่ะซี ฮิฮิ สบายปากนางเสียจริง ๆ

       ยามค่ำคืน ชิวเพ่ยเพ่ยยังคงได้นอนในอ้อมกอดของเฟยหยุนในรถม้าเช่นเคย  องค์ชายสามที่ไม่อยากเสียสายตาหนีไปนอนที่รถม้าอีกคัน องครักษ์คนอื่น ๆ นอนด้านนอกกันหมดจนถึงเช้า

       พวกเขาเดินทางกันต่ออีกเกือบสองวันกว่าจะกลับถึงเมืองหลวง ชิวเพ่ยเพ่ยไม่รู้เลยว่านางไปไกลถึงขนาดนี้  อาจเพราะความเร่งรีบจนลืมสังเกตุกระมัง

       นางสั่งให้ไปส่งองค์ชายสามกลับวังเสียก่อนจะมืดค่ำไปอีก  จากนั้นจึงไปแวะส่งเฟยหยุนที่จวนแม่ทัพ  เขาชวนนางเข้าไปทานอาหารค่ำด้วย แต่นางที่ลืมบอกที่บ้านก่อนออกไป ได้แต่ปฏิเสธอย่างเสียดาย  แม่ของเขาใจดีกับนางมาก ชอบให้เขานำขนมไปฝากนางบ่อย ๆ แถมขนมพวกนั้นอร่อยกว่าแม่ครัวที่จวนนางทำเสียด้วยสิ เฮ้อ เอาไว้คราวหน้านางค่อยมาเที่ยวแล้วกัน

       เฟยหยุนที่ชวนหวานใจไม่สำเร็จ เขาได้แต่ยืนส่งนางหน้าจวนแล้วเดินกลับเข้าไปรายงานเรื่องราวให้ท่านพ่อท่านแม่ทราบ  แน่นอนว่าเขาต้องชมคู่หมั้นสุดเก่งของเขาให้พวกท่านฟังด้วยน่ะสิ ฮิฮิ เขาจะได้รีบขอให้พ่อแม่หาฤกษ์แต่งให้เสียที  เขาไม่อยากรอแล้ว เขารีบ!!!