ข้าเป็นคู่หมั้นท่าน

       เมื่อเหล่าผู้ยิ่งใหญ่อิ่มหนำสำราญแล้ว ฮ่องเต้และฮองเฮาออกจากงานเลี้ยงเพื่อปล่อยให้บรรดาขุนทางทั้งหลายสร้างความสัมพันธ์กันเหมือนกับทุกครั้ง

       คนจากจวนแม่ทัพรีบปรี่มาที่โต๊ะของชิวกัง  ด้วยกลัวว่าพวกขุนนางที่ไม่กลัวตายจะแย่งชิงสะใภ้คนดีของพวกเขาเสียก่อน  พวกเขามีหรือจะไม่เห็นสายตาหมาป่าที่อยากได้เหยื่อตัวน้อยแบบชิวเพ่ยเพ่ย  หึ พวกมันกำลังฝัน!

       ที่โต๊ะชิวกัง ชิวกับ เตียวเฟยหลิว แม่ทัพใหญ่และฮูหยินนั่งอยู่ร่วมกันแล้ว  พวกเขาไล่เด็กสองคนไปเดินเล่นที่สวนด้านข้างก่อนกลับบ้านอย่างรู้กัน

       ชิวเพ่ยเพ่ยผู้แสนเชื่อฟัง  ลุกจากที่นั่งเดินตามเฟยหยุนต้อย ๆ ส่วนสองคู่รักวัยใกล้กลางคนเห็นลูก ๆ ออกไปไกลแล้วจึงรีบหันหน้ามาคุยกันอย่างจริงจัง

       ฮูหยินจวนแม่ทัพคุยกับเตียวเฟยหลิวเรื่องวันแต่งงาน  นางกลัวสะใภ้คนดีจะถูกพวกขุนนางเหล่านี้ตลบหลัง หรือไม่ก็วางแผนชั่วตามตำราหนังหมาที่สอนสั่งกันมาในหลังบ้านตระกูลใหญ่ทั้งหลายน่ะสิ

       ชิวกังรู้เรื่องนี้ดีไม่น้อย  เขาเองก็ไม่ชอบขุนนางพวกนั้นที่มีสามภรรยาสี่อนุแล้วยังเที่ยวคุยโวโอ้อวดไปทั่ว  ทั้งที่หลังบ้านมีแต่ความวุ่นวายไม่เว้นแต่ละวัน  ดีที่เขารู้ว่าจวนแม่ทัพไม่ยอมให้มีอนุมาตั้งแต่รุ่นก่อนแล้ว เขาจึงวางใจว่าที่ลูกเขยหน้าตาดีคนนี้

       ในระหว่างที่คนทั้งสี่หน้าดำคร่ำเครียดปรึกษาหารือเรื่องงานแต่งงานแบบสายฟ้าแลบ  ชิวเพ่ยเพ่ยที่เดินตามเฟยหยุนต้อย ๆ ก็ไปหยุดอยู่ริมสระน้ำที่เขาพามายืนรับลมเย็น ๆ พร้อมชมจันทร์ที่ส่องสว่างสะท้อนผิวน้ำดวงใหญ่  เฟยหยุนรีบเอ่ยคำก่อนเขาจะต้องรีบพานางกลับโต๊ะตามมารยาท

“เพ่ยเพ่ย ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าถูกท่านป้าลงโทษ เจ้าอย่าโกรธข้าเลยนะ ข้า.. ข้าแค่กลัวว่าเจ้าจะสนใจคนอื่นมากกว่าข้า หลังจากเจ้าได้รับคำชมจากคนในงานมากมาย” เฟยหยุนตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จเพื่อขอความเห็นใจ

       ชิวเพ่ยเพ่ยมองคนหล่อตรงหน้าที่เล่นบทโศกใส่นางอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยก็หน้าเหวอ  นางหายโกรธเขานานแล้วนะ นี่เขาใช้ตาไหนมองว่านางยังโกรธเขาอยู่น่ะ  พอเห็นเขายังไม่เลิกเล่น นางจึงได้แต่พูดออกมาอย่างเกียจคร้านหลังอิ่มหนำสำราญจากอาหารเต็มโต๊ะเมื่อครู่

“ข้าไม่ได้โกรธเจ้าเสียหน่อย เจ้าคิดมากไปเอง  อีกอย่างนะ พวกเขาชมข้าที่เล่นฉินต่างหากเล่า  เจ้ายังจะกังวลสิ่งใดอีก”

“ฮึ่ย เจ้าไม่เห็นสายตาพวกลูกหมาบุตรชายขุนนางเหล่านั้นเหรอ  ขนาดรู้ว่าเจ้าเป็นคู่หมั้นข้า ยังกล้ามองเจ้าอย่างไม่วางตาเลย” เฟยหยุนอยากควักลูกตาพวกมันออกมาเหยียบเล่นเสียจริง ๆ

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่ไม่เข้าใจว่าคู่หมั้นนางเป็นอันใด  อยู่ดี ๆ ก็โมโหขึ้นมาเสียเฉย ๆ นางได้แต่มองเขาตาใส พร้อมเอ่ยถามอย่างตรงไปตรงมา

“ท่านโกรธอะไร ข้าไม่เห็นจะเข้าใจ  พวกเขาอยากมองก็มองไปสิ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นคู่หมั้นของท่าน  ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับพวกเขาเสียหน่อย”

“เฮ้อ เพ่ยเพ่ย เจ้าไม่รู้หรือว่าข้าหึงข้าหวงเจ้ามากแค่ไหน  ไม่ว่าผู้ชายคนไหน ข้าก็ไม่อยากให้มองเจ้าแม้แต่คนเดียว ข้าหวง” เฟยหยุนกัดฟันบอกนางตรง ๆ ในเมื่อนางไม่เข้าใจ เขาก็พร้อมอธิบายให้นางฟัง

“อ้าว แล้วถ้าพ่อข้า ปู่ข้า ตาข้ามองข้าเล่า เจ้ายังจะหึงจะหวงอยู่หรือ?”

        เฟยหยุนมองดวงตาใสแจ๋วของชิวเพ่ยเพ่ยก็ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร นั่นมันเหมือนกันที่ไหนกันเล่า เฮ้อ  เฟยหยุนคิดหาคำอธิบายอีกรอบแต่ยังคิดไม่ออกเสียที  พอดีกับมีลูกชายเสนาบดีเดินมาทำเป็นทักทายพวกเขาเสียอย่างนั้น

“คำนับท่านแม่ทัพเฟย  สวัสดีคุณหนูชิว” คำหลังชายหนุ่มคนนั้นพูดกับชิวเพ่ยเพ่ยเสียงอ่อนเสียงหวานจนนางขนลุก บรื๋อออ ผู้ชายอะไรเสียงตอแหล๊ตอแหล สู้คู่หมั้นนางก็ไม่ได้

       ชิวเพ่ยเพ่ยไม่ได้ตอบรับกลับไป  นางเพียงพยักหน้าให้แล้วกระดึ๊บ กระดึ๊บเข้าไปใกล้กับเฟยหยุนแทนอย่างรู้งาน  อ่า  แน่นอนอยู่แล้วว่าเพ่ยเพ่ยคนนี้เชื่อฟังคำสั่งสอนของท่านแม่มากที่สุดยังไงเล่า  ถ้ามีคนมาทำตัวกะลิ้มกะเหลี่ยนางต่อหน้าคู่หมั้น  นางต้องแสดงออกให้เขาเห็นว่านางไม่รู้เรื่องเลยหนา  และไม่เต็มใจที่จะสนใจคนอื่นนอกจากเขา

       เฟยหยุนเห็นคู่หมั้นขยับกายเข้ามาใกล้ก็ยิ้มอย่างได้ใจ เขาตอบกลับลูกชายเสนาบดีอย่างขอไปที พร้อมกับขอตัวพาคู่หมั้นกลับไปที่โต๊ะ  โดยไม่รอฟังคำพูดของคนที่เข้ามาทัก เฟยหยุนจับชายแขนเสื้อคู่หมั้นแล้วเดินลิ่ว ๆ กลับเข้าไปในโถงจัดงานทันที  ลูกชายเสนาบดีได้แต่ยืนมองอย่างพูดไม่ออก  ท่านพ่อนะท่านพ่อ ไม่น่าส่งเขามาเป็นเป้าให้เจ้าแม่ทัพนี่ฉีกหน้าเลย ให้ตายสิ