ชื่อเสียงลับ ๆ

       ชิวเพ่ยเพ่ยกับเฟยหยุนเดินทางโดยปลอมเป็นหมอตั้งแต่วันแรก  นางเปิดรักษาชาวบ้านฟรีโดยให้พวกเขาไปซื้อยาจากร้านยาเมฆาดับเอาเอง  หากใครยากจนจริง ๆ ชิวเพ่ยเพ่ยจะส่งคนไปแจ้งที่ร้านให้แจกยาพวกเขาแล้วเก็บเงินจากนาง  นางทำเช่นนี้ไปตลอดทางที่พวกเขาท่องเที่ยว  ไม่ว่าจะผ่านหมู่บ้านกันดารเพียงใด  สองสามีภรรยาก็ยังคงมีรอยยิ้มแต่งแต้มไปทั่วใบหน้าอยู่เสมอ  จนผู้คนที่ได้รับการรักษาจากสองสามีภรรยาต่างขนานนามพวกเขาว่าคู่รักหมอใจบุญกันเลยทีเดียว

       แม้ว่าเฟยหยุนจะรักษาใครไม่เป็น  แต่เขาช่วยทำแผล ใส่ยาให้คนไข้ชายและดูแลพวกเขาช่วยภรรยาจนหายขาดมาตลอด  ฉายาที่พวกเขาได้รับจึงไม่นับว่ามากเกินไป

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่เลือกวิธีการนี้ในการท่องเที่ยวพักผ่อน  ก็เพราะนางเคยฆ่าคนมาไม่น้อย  พออายุมากขึ้นนางจึงอยากจะทำบุญใหญ่รักษาคนไข้ยากจนบ้างก็เท่านั้น  ไหน ๆ ครอบครัวนางก็ร่ำรวยอยู่แล้ว  กับอีแค่การรักษาคนทั้งห้าแคว้นฟรีไม่นับว่าเหนือบ่ากว่าแรงของนางหรอกหนา

       บรรดาหัวหน้าสาขาต่าง ๆ ที่ควบคุมกิจการร้านค้า พวกเขาทราบดีว่าท่านเจ้าตำหนักคนเก่ากำลังออกเดินทางรักษาคนไปทั่วทั้งห้าแคว้นแล้วโดยที่ไม่ต้องมีใครมาส่งข่าว  เพราะเหล่าหัวหน้าสาขาที่พบนางก่อนใคร กระจายข่าวด่วนส่งให้พวกเขานั่นเอง  นับว่าเป็นเรื่องดีที่พวกเขาได้รู้เสียก่อน  ไม่อย่างนั้นการเตรียมยาเพื่อรองรับการรักษาของท่านเจ้าตำหนักคนก่อนต้องฉุกละหุกเป็นแน่  ใคร ๆ ก็รู้ว่านางเก่งกาจในการรักษามากเพียงใด  ไม่ว่าโรคภัยไหนที่ว่ารักษาไม่ได้ นางกลับยังคงรักษาจนดีขึ้นหรือหายขาดได้เลยเชียวล่ะ

       ยิ่งตอนนี้ชื่อเสียงของท่านอดีตเจ้าตำหนักก็เริ่มเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น  พวกเขาที่เคยรับใช้นางต่างภาคภูมิใจที่เคยมีนายแสนดีเสียขนาดนี้  ส่วนพวกที่ตายจากฝีมือนางนั้น  พวกเขาก็คิดว่าพวกมันสมควรแล้ว

       วันนี้ชิวเพ่ยเพ่ยกับเฟยหยุนเดินทางมาถึงเมืองหลวงแคว้นเยี่ย  ชิวเพ่ยเพ่ยยังคงจำได้ว่าหลายสิบปีก่อนนางมาปล้นจวนอ๋องพร้อมกับเล่นไฟใหญ่ให้ชาวเมืองได้ตื่นตาตื่นใจด้วยสิ  นางไม่รู้ว่าผ่านมาหลายสิบปี เมืองหลวงนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้ว

       หัวหน้าสาขาได้รับข่าวตั้งแต่แรก  เขารอรับนางกับสามีที่หน้าร้านยาเมฆาดับได้สักพักแล้ว  พอเห็นท่านเจ้าตำหนักคนก่อนกับสามี เขารีบปรี่เข้ามาคารวะทักทายและเชิญพวกเขาเข้าไปพักผ่อนเสียก่อน  ตามกำหนดการปกติของชิวเพ่ยเพ่ย  นางจะพักผ่อนก่อนหนึ่งวัน  วันต่อไปจึงจะเปิดหน้าร้านรักษาชาวบ้านฟรีสองถึงสามวันสำหรับร้านในเมือง  แต่ถ้าเป็นตามชนบทที่พวกนางสองสามีภรรยาไปขอพักกับชาวบ้าน  พวกเขาจะไม่กำหนดเวลาว่าจะรักษานานเท่าใด ส่วนใหญ่จะรอจนกว่าชาวบ้านจะหายขาด  พวกเขาจึงจะออกจากหมู่บ้านมา

       คราแรกหัวหน้าสาขาอยากจัดงานเลี้ยงต้อนรับนางอย่างสมเกียรติ แต่ชิวเพ่ยเพ่ยห้ามเอาไว้เสียก่อน  นางติดนิสัยชอบมาเงียบ ๆ และจากไปเงียบ ๆ มากกว่าจะทำให้สมาชิกในตำหนักแตกตื่น  อีกอย่างตอนนี้บุตรชายนางเป็นเจ้าตำหนักแล้ว  นางไม่อยากให้คนอื่นสับสนว่าต้องเชื่อฟังใครอีกด้วย  นางกลัวว่าจะมีคนสร้างปัญหาให้บุตรชายนางน่ะสิ  เรื่องแบบนี้ใช่ว่าจะไม่เคยมีมาก่อนเสียหน่อย

       วันต่อมาชิวเพ่ยเพ่ยเปิดโต๊ะหน้าร้านติดป้ายรักษาชาวบ้านยากจนฟรี  คนของตำหนักเมฆาดับส่งข่าวให้หมู่บ้านรอบนอกเมืองหลวงให้นางตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว  เช้านี้จึงมีชาวบ้านมากมายมายืนต่อแถวรอการรักษาเป็นจำนวนมาก  พวกเขารู้ดีว่าจะต้องไม่สร้างความวุ่นวายที่นี่  ไม่อย่างนั้นแทนที่จะได้รับการรักษา  แต่จะกลายเป็นว่าได้บาดเจ็บกลับบ้านแทน  ใครในใต้หล้าไม่รู้บ้างเล่าว่าห้ามก่อเรื่องกับคนของตำหนักเมฆาดับ  ขนาดลูกเล็กเด็กแดงยังถูกพ่อแม่สั่งสอนเรื่องนี้ตั้งแต่จำความได้  พวกเขาย่อมจำเรื่องนี้กันจนขึ้นใจแล้ว

       กว่าชิวเพ่ยเพ่ยจะตรวจรักษาคนจนหมดในวันแรก  เวลาก็ล่วงเลยไปจนค่อนคืนแล้ว  แต่นางยังคงทำงานหนักอย่างไม่ปริปากบ่น  ข้าวปลาอาหารนางยังนั่งกินที่โต๊ะตรวจอวดชาวบ้านด้วย  ส่วนอาหารของชาวบ้านนั้น นางก็ใจดีมอบตั๋วแลกเงินให้หัวหน้าสาขาไปจัดเตรียมมาแจกพวกเขา  นับว่าชิวเพ่ยเพ่ยเป็นหมอคนเดียวในใต้หล้าที่กล้าดูแลคนไม่รู้จักดีเช่นนี้