หนีเที่ยวกับสามี

       สองปีต่อมาหลังชิวเพ่ยเพ่ยมอบตำหนักเมฆาดับให้บุตรชายคนโตดูแล  นางเห็นว่าตำแหน่งของเขามั่นคงแล้วจึงปล่อยให้เขาจัดการงานทั้งหมดด้วยตัวเอง  องครักษ์เงาของเขาก็เป็นนางที่ไปพบเข้ากับเด็กกำพร้าขอทานแล้วนำมาฝึกฝนร่วมกันตั้งแต่ยังเด็ก  ทุกวันนี้คนอื่น ๆ ก็ดูแลบุตรชายคนรองกับบุตรสาวนางอย่างลับ ๆ  ไม่ว่าพวกเขาจะทำสิ่งใดนางรู้ทุกอย่าง เพียงแค่นางไม่จำเป็นต้องบอกพวกเขา

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นสามีกลับมาก็รีบลากเขาเข้าห้องเพื่อปรึกษาสิ่งที่นางคิดเอาไว้สักพักแล้วทันที  เฟยหยุนคิดว่าภรรยารักจะให้เขาชื่นใจจึงเข้าห้องไปอย่างเริงร่า  แต่พอเห็นภรรยาสั่งเขานั่งลงดี ๆ เขาจึงรู้ว่าสิ่งที่เห็นไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดสักนิด ฮือ ภรรยาใจร้าย

“ท่านพี่จะลาออกเมื่อไหร่กัน”

“หืม ทำไมเจ้าถามอีกแล้วล่ะเพ่ยเพ่ย มีอะไรหรือเปล่า”

“ถ้าท่านยังไม่ลาออกเสียที ข้าจะหนีไปเที่ยวคนเดียวสักสองสามปีน่ะสิ ตอนนี้ลูกโตกันหมดแล้ว  ข้าก็อยากลองไปเที่ยวอย่างอิสระดูบ้างอย่างไรเล่า  ท่านก็รู้ว่าข้าดูแลตำหนักเมฆาดับมาตั้งแต่ยังเด็ก  จึงไม่เคยมีวัยเด็กอย่างคนอื่นเขา” นางมุ่ยหน้าพูดตามความจริง

“อ่า ภรรยาอยากไปเที่ยวกับสามีเหรอ” เฟยหยุนยิ้มหวานที่ภรรยายังนึกถึงเขา  ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางคงหนีไปคนเดียวนานแล้ว

“ก็ใช่น่ะสิ  ข้าไม่ไปกับท่านแล้วท่านอยากให้ข้าไปกับองครักษ์สามคนใช่ไหม” ชิวเพ่ยเพ่ยตอบกลับสามีอย่างแง่งอน  ตอนนี้ลีลานางเริ่มช่ำชองจากการแสดงนี้บ่อยครั้งแล้วตลอดหลายปีที่ผ่านมา

“เอาล่ะ ๆ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้พี่จะรีบไปลาออกเลยดีหรือไม่ เจ้าอย่าเพิ่งโกรธเลยน่า” เฟยหยุนเร่งรีบเอาใจภรรยา ด้วยรู้ว่านางแค่แกล้งทำเท่านั้น

       ชิวเพ่ยเพ่ยได้ยินคำตอบที่นางพอใจแล้วจึงรีบไล่สามีไปอาบน้ำจะได้รีบไปกินข้าวกับลูก ๆ ที่ป่านนี้คงรอพวกนางนานแล้ว

       สองสามีภรรยาไม่ได้พูดอะไรกับบุตรชายทั้งสอง  ตอนนี้ลูก ๆ ต่างมีเรื่องของตนเองต้องทำ พวกเขาจึงไม่อยากจู้จี้จุกจิกเหมือนตอนที่พวกเขายังเด็กอีก

       กระทั่งวันต่อมาเฟยหยุนที่ไปขอลาออกกลับถึงจวนในช่วงสาย  ตอนนี้ท่านพ่อของเขาก็ส่งต่อตำแหน่งโหวให้เขาได้หลายปีแล้ว  ท่านกับท่านแม่คอยดูแลบุตรสาวคนเล็กให้พวกเขาแทนตั้งแต่นั้นมา  ตำแหน่งแม่ทัพของเขาที่ว่างลง ฮ่องเต้ซึ่งเป็นสหายเขาในอดีตขึ้นครองราชย์ได้หลายปีแล้วเช่นกันกล่าวกับเขาว่าจะให้บุตรชายคนรองของเขารับตำแหน่งแทน  เขาที่ฝึกฝนเฟยหยางกวงเองกับมือจึงไม่มีสิ่งใดต้องกังวล

       สองสามีภรรยารีบเก็บเสื้อผ้าแล้วขึ้นรถม้ากันกลางดึก  พวกเขารีบออกจากจวนพร้อมเสบียงอาหารเต็มคันรถที่ชิวเพ่ยเพ่ยสั่งบ่าวทั้งสี่ซึ่งชราแล้วของนางเตรียมให้  คราวนี้พวกเขาพาไปแค่องครักษ์ของชิวเพ่ยเพ่ยเพียงสองคน  ส่วนคนของเฟยหยุนเขาให้ไปดูแลบุตรชายคนรองที่กำลังจะรับตำแหน่งแม่ทัพแทน

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่วางแผนการท่องเที่ยวของนางเอาไว้นานแล้ว ส่งแผนที่ให้องครักษ์คนสนิท  เขามุ่งหน้าไปยังจุดหมายแรกที่คุณหนูสั่งในทันใด  เมืองแรกที่นางอยากไปเป็นเมืองติดชายทะเลตะวันตก  คาดว่าน่าจะใช้เวลาเดินทางอย่างเร็วหนึ่งสัปดาห์ อย่างช้าน่าจะสองสัปดาห์ก็เป็นได้

       บุตรชายทั้งสองที่รอทานอาหารเช้ากับท่านพ่อท่านแม่ตามปกติต่างมองหน้ากันอย่างงุนงง  สายป่านนี้แล้วทำไมพวกท่านยังไม่มากันอีก  จนเฟยซินเยว่ต้องส่งคนไปถามที่เรือน  พวกเขาจึงได้รู้ว่าท่านพ่อท่านแม่ของพวกเขาแอบหนีไปเที่ยวกันตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ฮึ่ย จะไปจะมาไม่คิดจะบอกกันสักนี๊ดดดด สองพี่น้องได้แต่เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันกับการกระทำของบิดามารดาที่เล่นเป็นเด็ก ๆ ทั้งที่อายุอานามจะเข้าเลขสี่กันอีกไม่กี่ปีอยู่แล้ว

       เฟยซินเยว่รีบให้น้องชายทานอาหาร  จากนั้นเขาส่งคนไปบอกท่านตาทวด ท่านยายทวด ท่านปู่และท่านย่าว่าท่านพ่อท่านแม่ไม่อยู่อีกนาน  หากมีอะไรต้องการให้ส่งคนมาบอกเขาได้ตลอดเวลาแทน

       เมื่อบรรดาผู้อาวุโสรู้ว่าชิวเพ่ยเพ่ยกับเฟยหยุนหนีเที่ยวเสียแล้ว พวกเขาได้แต่หัวเราะกับความเป็นเด็กที่ยังเหลืออยู่ของคู่สามีภรรยาที่มีลูกโตจนสามารถแต่งงานได้แล้ว  พวกเขารู้ดีว่าชิวเพ่ยเพ่ยต้องรับผิดชอบงานมาตั้งแต่ยังเล็กนัก  ตอนนี้นางถึงเวลาที่ต้องพักผ่อนอย่างสบายแล้วจะให้พวกเขาห้ามนางได้อย่างไรกันเล่า  พวกเขาทุกคนต่างรักและเอ็นดูนางกันมาแต่ไหนแต่ไร  ใครจะหักใจทำร้ายนางได้กัน