ลูกชายแม่ทัพ

       วันเดียวกันนั้นเอง มีราชโองการไปที่ค่ายทหารแต่งตั้งเฟยหยางกวงเป็นแม่ทัพเมืองหลวงแทนเฟยหยุน  บรรดาทหารตั้งแต่บนลงล่างที่รู้จักเขามาตั้งแต่อายุ 5 ขวบ ไม่มีใครคัดค้าน  พวกเขารู้ดีถึงความสามารถของชายหนุ่มผู้เป็นลูกชายแม่ทัพคนเก่าว่าเขาเก่งกาจขนาดไหน  ส่วนคนอื่น ๆ ในราชสำนักนั้นพวกเขาไม่คิดจะสนใจ  ถึงอย่างไรก็ไม่เกี่ยวอะไรกับการงานของพวกเขาอยู่ดี

       ข่าวลือในเมืองหลวงแพร่กระจายไปทั่วทุกหัวมุมหลังราชโองการประกาศได้เพียงวันเดียว  คราแรกขุนนางหน้าใหม่ที่ไม่รู้เรื่องในอดีตคิดกีดกันเฟยหยางกวงและคิดว่าเขาใช้เส้นสายเพื่อรับตำแหน่งแทนบิดาจึงคัดค้านกันหัวชนฝา  แต่พอท่านเสนาบดีกรมโยธาเล่าประวัติความเป็นมาของหลานชายคนรองกลางท้องพระโรงเสียยืดยาว  พร้อมตบท้ายว่าหลานชายคนโตของเขาคือเจ้าตำหนักเมฆาดับในตำนานเท่านั้นแหละ

       ขุนนางเหล่านั้นต่างหุบปากฉับกับแทบไม่ทัน  พวกเขาเกือบหาเรื่องตายแล้วไหมเล่า ทำไมขุนนางแก่ ๆ พวกนั้นไม่บอกกันก่อนล่วงหน้า เฮ้อ

        ฮ่องเต้พอเห็นว่าขุนนางเหล่านั้นกลัวตำหนักเมฆาดับมากกว่าเขาเสียอีกก็นึกขำ  ไอ้พวกโง่ที่ไม่รู้ดีชั่ว  เขาเกือบต้องลำบากจัดสอบขุนนางใหม่อีกแล้วไหมเล่า ฮะ ฮะ

       เมื่อไม่มีใครคัดค้านอีก  ฮ่องเต้จึงสั่งเลิกประชุมเช้าในวันนี้เสียที  ตอนนี้เขามีภรรยาและบุตรชายบุตรสาวเหมือนดังสหายแล้ว พอไม่มีงานสำคัญเขาก็มักจะไปอยู่กับครอบครัวมากกว่า  เขายังไม่ยอมรับสนมนางใดเข้ามาในวังหลังนอกจากภรรยา  ตัวอย่างของเสด็จพ่อก็มีให้เห็นอยู่ทนโท่ เขาหรือจะโง่หาเรื่องใส่ตัวให้ครอบครัวกับลูกหลานได้  พวกขุนนางก็ไม่กล้าเรียกร้องเช่นกัน  ยิ่งรู้ว่าฮ่องเต้พระองค์นี้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคนในตำหนักเมฆาดับยิ่งไม่กล้า

        ตั้งแต่วันนั้นมา  ในค่ายทหารที่เคยเรียกเฟยหยางกวงว่าลูกชายแม่ทัพก็เปลี่ยนเป็นท่านแม่ทัพอย่างเต็มปากเต็มคำ  เฟยหยางกวงไม่เคยคิดว่าท่านพ่อจะมอบตำแหน่งให้เขาเร็วขนาดนี้  เขาที่คิดจะแอบเที่ยวเล่นเหมือนเมื่อก่อนตอนนี้ไม่สามารถทำได้เสียแล้ว เฮ้อ ในเมื่อตอนนี้เขาเป็นแม่ทัพ เขาจึงต้องทำตัวให้ดีขึ้นกว่าเก่าสักหน่อยแล้วสินะ

       ไม่มีใครรู้ว่าเฟยหยางกวงผู้นี้ชอบหนีไปต่อบทกลอนกับพวกนักเรียนเตรียมสอบทั้งหลายแหล่มาตลอดหลายปี  เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบเรื่องแบบนี้นักเช่นกัน  เขาเพียงรู้สึกว่าบรรยากาศการดื่มสุราต่อบทกลอนมันช่างรื่นรมย์  จนเขาต้องแอบไปยามดึกตั้งแต่เด็กทุกครั้งจนติดเป็นนิสัยไปเสียแล้ว  ในเมื่อหลังจากนี้จะไม่ได้ไปอีก  เขาจึงคิดจะไปเที่ยวส่งท้ายสักหน่อยท่าจะดี

       คืนนั้นเฟยหยางกวงไปร้านเหล้าขึ้นชื่อของเมืองหลวงที่เขาพบสหายคอเดียวกันบ่อย ๆ พอไปถึงเขาก็บอกกล่าวสหายว่าจากนี้คงไม่ได้มาต่อกลอนกันเสียแล้วเนื่องจากหน้าที่การงาน  ชายหนุ่มทั้งสามที่คบหากันมาเกือบสิบปีจนรู้ใจ  ต่างสงสัยว่าสหายของพวกเขามีงานอันใดจึงจะมาพักผ่อนบ้างไม่ได้แบบนี้

       เฟยหยางกวงไม่อยากปิดบังพวกเขา  จึงได้บอกกล่าวความจริงให้ฟังอย่างสบาย ๆ  แต่เหล่าสหายทั้งสามพากันสะดุ้งกับประวัติครอบครัวของสหายหน้าตาใสซื่อของพวกเขาตรงหน้า  ใครใช้ให้ดวงตาของเฟยหยางกวงดันใสซื่อเหมือนชิวเพ่ยเพ่ยกันเล่า เฮ้อ เขาจึงมักจะเล่นบทเด็กหนุ่มใสซื่อมาตลอดจนคนอื่นเข้าใจผิดนั่นแหละ

       เฟยหยางกวงเป็นเจ้ามือเลี้ยงสหายก่อนจาก  เขายังบอกว่าหากไม่เมาก็ไม่ต้องกลับกันเลยทีเดียว  พวกเขายังคงดื่มไปคุยเรื่องบทกลอนกันไปจนกระทั่งค่อนคืนที่แต่ละคนต่างหลับใหลด้วยความเมา องครักษ์เงาของเฟยหยางกวงอุ้มคุณชายรองของพวกเขากลับจวนทันที  ส่วนสหายของคุณชายรองนั้น พวกเขาก็ให้คนของร้านไปส่งแต่ละคนให้ถึงบ้าน  พร้อมจ่ายค่ากินดื่มเกินจำนวนจนเจ้าของร้านรีบตอบรับที่จะไปส่งแขกให้เขาทันที  แหม  ร้านของเขานี้ชอบนักกับแขกร่ำรวยที่นาน ๆ ทีจะมีมากินที่นี่  ส่วนใหญ่ที่มามักจะเป็นบรรดานักเรียนไส้แห้งมากกว่า ที่ชักชวนกันมาแล้วรวบรวมเงินกันจ่ายนั่นแหละ