อยากมีเมียน้อย?

       วันที่สองที่ชิวเพ่ยเพ่ยเปิดการตรวจรักษา  วันนี้ชาวบ้านน้อยกว่าเมื่อวานเกือบครึ่งหนึ่ง  แต่นางยังคงตรวจรักษาพวกเขาตามปกติ  เฟยหยุนยังคงคอยช่วยนางอยู่ข้าง ๆ ดังเช่นทุกครั้ง

       หลังจากรักษาคนไปหลายสิบคนจนใกล้จะถึงเวลาทานอาหารเที่ยง อยู่ดี ๆ ก็มีเสียงแหลมสูงมาเข้าหูให้ชิวเพ่ยเพ่ยจนระคายโสตประสาท

“คุณชาย ข้านำอาหารทำเองมาให้ท่านทานเจ้าค่ะ ท่านลองดูสิว่าถูกปากหรือไม่” ไม่รู้ว่าเป็นแม่นางจากบ้านใด ถึงได้กล้าเข้ามาพูดคุยกับสามีของท่านหมอใจดีอย่างหน้าด้าน ๆ เช่นนี้

       เรื่องที่เฟยหยุนเป็นสามีของหมอหญิงใจบุญต่างมีข่าวออกมานานมากแล้ว  ทำให้ไม่เคยมีหญิงหรือชายคนใดกล้าล่วงเกินสองผัวเมียคู่นี้มาก่อน  นี่นับว่าเป็นครั้งแรกตั้งแต่ชิวเพ่ยเพ่ยเดินทางแล้วพบเข้ากับเหตุการณ์แบบนี้  นางขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจที่ใครก็ไม่รู้เข้าหาสามีนางอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า  นางได้กลิ่นยาปลุกกำหนัดมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไม่คิดว่าจะมาจากในอาหารที่อยู่ตรงหน้าสามีของนาง

“ข้าไม่ต้องการอาหารของเจ้า ไสหัวไป!!!” เฟยหยุนไม่คิดไว้หน้าหญิงสาวตรงหน้าเขาแม้แต่นิดเดียว  เขาเห็นแล้วว่าภรรยาสุดที่รักชักไม่พอใจ  ใครเล่าจะอยากหาเรื่องเจ็บตัว  เอ่อ เมียจ๋า สามีไม่รู้เรื๊องงงง

“ฮึก เหตุใดท่านจึงใจร้ายกับข้าเช่นนี้ ข้าหรืออุตส่าห์หวังดี เห็นว่าภรรยาท่านไม่ว่างหาอาหารมาให้ท่าน  ข้าจึงอาสามาดูแลท่าน ท่านกลับไล่ข้าแบบนี้ได้อย่างไร ฮือ” 

       หญิงสาวตรงหน้าเฟยหยุน จู่ ๆ ก็บีบน้ำตาออกมาเสียอย่างนั้น  จนทำเอาเฟยหยุนไม่รู้จะทำอย่างไรเช่นกันตอนนี้ เขากลัวเมียก็กลัว  กลัวหญิงบ้าตรงหน้าก็กลัวเช่นกัน ฮือ เขาอยากร้องไห้

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นสามีหันรีหันขวางไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนที่กำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าเขา  นางจึงเอ่ยเสียงเรียบเรื่อยกับสามีนางว่า

“เจ้าอยากมีเมียน้อย?” นางเลิกคิ้วข้างหนึ่งถามสามีที่หน้าซีดจากคำถามนาง

“ภรรยา เจ้าอย่าใส่ร้ายข้า  ข้าไม่เคยอยากมีเมียน้อยอย่างที่เจ้าว่าสักนิด แม้แต่คิดก็ไม่เค๊ยยยไม่เคย  ภรรยาจ๋า เดี๋ยวข้าให้คนไล่นางไป เจ้าใจเย็นก่อน”

       เฟยหยุนรีบตะโกนเรียกคนของตำหนักเมฆาดับให้จับผู้หญิงตรงหน้าเขาไปสืบสวนทันที เขาว่าเรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังแน่  ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครมายุ่งกับเขา  แต่นี่อะไรกัน เขากับภรรยาเพิ่งมาที่นี่เป็นวันที่สองก็มีเรื่องแล้ว ฮึ่ย  อย่าให้ข้ารู้นะว่าใคร ข้าจะจับมันมาถลกหนังเสียให้เข็ด

       ชิวเพ่ยเพ่ยได้ยินสามีสั่งคนของนาง  นางจึงบอกพวกเขาเพิ่มอีกหนึ่งประโยค

“ยัดอาหารที่นางนำมาให้นางกินเข้าไปให้หมด ในเมื่อนางอยากวางยาปลุกกำหนัดสามีข้านัก  ข้าก็จะให้นางลองมีกำหนัดดูบ้าง  ข้าอยากรู้จริง ๆ ว่าครานี้นางจะมีสามีกี่คน”

       นางพูดด้วยใบหน้าเย็นชา  ไม่ได้มีเมตตาดังเช่นเวลารักษาผู้คนแม้สักนิด  เหล่าชาวบ้านที่รอการรักษาต่างตกตะลึง อื้อหือ ท่านหมอหญิงใจบุญช่างโหดร้ายได้ใจอีช้อยนัก  ใช่ว่าชาวบ้านจะชอบใจที่หญิงร่านคนนั้นเข้าหาสามีท่านหมอ  แต่พวกเขาเป็นเพียงชาวบ้านยากจนจึงกลัวว่าจะไปเตะแผ่นเหล็กเข้านะซี

       แต่ก่อนที่คนของนางจะลากตัวหญิงสาวเจ้าปัญหาไป  กลับมีเจ้าหน้าที่ทางการรีบวิ่งมาห้ามเอาไว้เสียก่อน  พวกเขาบอกว่าน่าจะเป็นการเข้าใจผิด  หญิงสาวคนนี้เป็นน้องสาวของขุนนางท่านหนึ่งในกรมอาญา  พวกเขาเพิ่งได้รับข่าวว่านางมาก่อเรื่องที่นี่จึงรีบตามมาจัดการนางให้

       ชิวเพ่ยเพ่ยมองกลุ่มคนตรงหน้านางอย่างดูถูก หึ คำพูดหลอกเด็กเช่นนี้กลับกล้าพูดออกมาได้  พวกเขาไม่รู้หรือว่าที่นี่ที่ไหน

       หัวหน้าสาขาเห็นสีหน้ามืดมนของอดีตเจ้าตำหนักของเขาแล้วก็หวาดกลัวจนขนทั้งตัวลุกซู่ชูชัน  ใครกันที่หาเรื่องตาย  พวกมันมีสมองหมูกันหรืออย่างไร  ช่างหาเรื่องให้สาขาของเขาลำบากเสียจริง

“พวกเจ้ากลับไปเสีย เรื่องนี้ตำหนักเมฆาดับจะจัดการเอง” หัวหน้าสาขาไม่สนใจที่จะให้หน้ากับเจ้าหน้าที่แม้แต่สักนิด

“เฮ้ มันจะมากเกินไปแล้วนะหลงจู๊  พวกข้าเป็นถึงเจ้าหน้าที่ทางการที่มาจัดการเรื่องให้พวกเจ้า  แต่พวกเจ้าไม่ยอมรับความหวังดีไม่พอ ยังกล้าไล่พวกข้าไปอีกหรือ เจ้าไม่กลัวว่าข้าจะให้ทหารมารื้อร้านของพวกเจ้าหรืออย่างไร” เจ้าหน้าที่หนุ่มผู้โง่เขลายังตะโกนปาว ๆ อย่างเย่อหยิ่ง