ใครหาเรื่องให้ข้า!!!

“คุณชาย ท่านช่วยข้าด้วยสิเจ้าคะ ข้ายินดีตอบแทนท่านด้วยร่างกายอันสดใหม่  หากท่านช่วยข้าจากผู้หญิงเลวคนนี้ ฮึก” 

       นางแพศยานี่ยังกล้ามาขอให้เขาช่วยอีกหรืออย่างไร ช่างไม่รู้จักตายเสียจริง ๆ เฟยหยุนมองผู้หญิงเสแสร้งตรงหน้าเขาตาขวาง เขาไม่เคยรู้จักนางมาก่อน  ทำไมนางคนนี้ถึงได้มาหาเรื่องเขาแบบนี้ เขาอยากรู้มากจริง ๆ ว่าใครมันหาเรื่องให้ข้า!!!

       ชิวเพ่ยเพ่ยหรี่สายตามองสามีนางและหญิงสาวที่ยังคงเล่นละครอย่างไม่อายใคร  กระทั่งเฟยหยุนทนความกดดันไม่ไหวเขารีบสั่งคนจับนางอ้าปากแล้วให้พวกเขายัดอาหารที่หญิงผู้นี้นำมาเข้าไปจนหมด  เขาหมดความอดทนแล้วจริง ๆ แถมยังไม่อยากอยู่ใกล้ผู้หญิงน่าขยะแขยงเช่นนี้แม้สักนิด

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นสามีกระดึ๊บ กระดึ๊บมาหานางหลังสั่งคนจัดการนังตัวดีแล้ว  นางแอบยิ้มอย่างสมใจ หึ นับว่าเจ้ายังรู้ว่าอะไรดีนะสามี ไม่อย่างนั้นล่ะก็…

       เจ้าหน้าที่เห็นเหตุการณ์และกำลังจะเข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้น  แต่คนของตำหนักเมฆาดับมากกว่าสิบคนไม่รู้มาจากไหน  พวกเขายืนปิดกั้นเจ้าหน้าที่ไม่ให้ผ่านทางไปช่วยคนได้  เมื่อเห็นท่าไม่ดีแล้ว เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบบอกให้คนของเขาไปตามเจ้านายมาด่วน  ตอนนี้เขาได้ยินเพียงเสียงอึกอักจากการถูกยัดของเข้าปากเท่านั้น

       หลังจากคนของตำหนักเมฆาดับยัดอาหารจนหมดให้หญิงเจ้าปัญหาแล้ว  ผู้หญิงคนนั้นกรีดร้องเสียงดังอย่างกับหมูถูกเชือด  คำด่าจากปากนางพรั่งพรูออกมาจนแทบฟังไม่ทัน  ชิวเพ่ยเพ่ยที่โมโหตั้งแต่แรกนางทนฟังไม่ไหวอีกแล้ว  นางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตบผู้หญิงสารเลวที่กล้ามายุ่งกับสามีนางอย่างไม่ออมแรง

เพี๊ยะ!!!

       ด้วยลมปราณที่ชิวเพ่ยเพ่ยควบคุมไม่ให้หญิงที่ถูกตบตายภายใต้ฝ่ามือนาง  ผู้หญิงคนนั้นร่างปลิวกระเด็นชนประตูหน้าร้านจนทะลุเข้าไปในร้านด้านในทันที

       บรรดาคนที่เห็นเหตุการณ์เบิกตาโพลง  โอ้ว  พวกเขาไม่คิดว่าท่านหมอหญิงใจบุญตัวเล็ก ๆ หน้าตาใจดีคนนี้จะมีพลังตบรุนแรงได้ถึงขนาดนี้จริง ๆ

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นว่าเสียงของนางเงียบไปแล้วจึงหันไปบอกชาวบ้านให้กลับไปก่อน  นางจะตรวจต่อพรุ่งนี้  ตอนนี้นางไม่มีอารมณ์จะรักษาใครแล้วจริง ๆ 

       เฟยหยุนพอเห็นว่าภรรยาลงมือแล้ว เขารีบยิ้มประจบนางแล้วดึงแขนเสื้อนางเบา ๆ พร้อมกระซิบข้างหูภรรยาอย่างรักใคร่ว่า

“ขอบคุณภรรยาที่รัก ข้าไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร และนางมาจากไหน ภรรยาต้องช่วยข้าด้วยนะ ข้าถูกคนรังแก” เฟยหยุนยังทำหน้าตาเหมือนถูกรังแกให้ภรรยาตัวน้อยของเขาอารมณ์ดีขึ้นบ้างอีกต่างหาก

       ชิวเพ่ยเพ่ยได้แต่กลั้นยิ้มกับท่าทางตลก ๆ ของสามีตัวโตของนาง  คนอย่างเขาน่ะหรือจะมีใครมารังแกได้ หึ

       ไม่นานนักก็มีขบวนขุนนางพร้อมทหารหลายสิบนายเดินมาหน้าร้านยาเมฆาดับ  ชิวเพ่ยเพ่ยมองไปก็พอจะรู้แล้วว่านี่น่าจะเป็นตัวการที่มาก่อเรื่องให้นางกับสามี

       เจ้าหน้าที่ที่เห็นเจ้านายของพวกเขามาพร้อมกำลังทหารก็ได้ใจกันใหญ่  พวกเขารีบฟ้องเจ้านายถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ทันที  เจ้านายผู้เย่อหยิ่งที่ไม่รู้จักตายทำหน้าตาเคร่งขรึมแถมยังตวาดชิวเพ่ยเพ่ยกับเฟยหยุนเสียงดัง

“บังอาจ!  พวกเจ้าเป็นแค่หมอธรรมดา มาเปิดรักษาฟรีไม่พอยังก่อเรื่องทำร้ายผู้หญิงบริสุทธิ์อีก เจ้าคิดว่าบ้านเมืองไม่มีกฎหมายหรือ” ขุนนางชั่วตรงหน้าชิวเพ่ยเพ่ยเชิดหน้าเชิดตาดูหยิ่งยโสไม่น้อย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าน่ะหรือก่อเรื่อง ข้าว่าเจ้ารีบไปถามผู้หญิงที่เจ้าส่งมาก่อนดีกว่า  ส่วนที่นี่มีกฎหมายหรือไม่ ข้าเองก็อยากรู้เช่นกัน ว่าเหตุใดทางการจึงมีขุนนางกับเจ้าหน้าที่สารเลวที่คอยมาหาเรื่องคนของตำหนักเมฆาดับเช่นนี้  เจ้าอยากจะเข้าวังกับข้าหรือไม่เล่า หืม?” ชิวเพ่ยเพ่ยเองก็เย่อหยิ่งไม่แพ้คนตรงหน้า  นางส่งองครักษ์ไปบอกฮ่องเต้คนเก่าที่เคยให้สัญญากับนางเอาไว้เมื่อหลายสิบปีก่อนได้สักพักแล้ว  นางรู้ว่าเขายังคงนั่งบัลลังก์เพราะหาคนที่คู่ควรยังไม่ได้  เขาจึงต้องอดทนกับขุนนางเลวมาหลายสิบปีจนถึงตอนนี้

“โอหัง! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร ที่นึกอยากจะเข้าวังก็เข้าได้ตลอดเวลาน่ะ”

“โอ้ว เหตุใดนางจะเข้าไปพบข้าไม่ได้เล่า ในเมื่อข้าเป็นคนอนุญาตนางเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วว่าให้นางเข้าออกวังของข้าได้ตลอดเวลา” ฮ่องเต้ที่เพิ่งมาถึงบังเอิญได้ยินประโยคของขุนนางตรงหน้าเขาเข้าพอดี เขาโกรธมากตอนที่องครักษ์ของเจ้าตำหนักที่เคยช่วยเหลือเขามาบอกข่าว ใครกล้าทำร้ายผู้มีพระคุณของเขา ช่างบังอาจนัก