ข้ายังไม่ว่าง

       วันต่อมาหลังกลับจากวัดนอกเมืองหลวง  เตียวเฟยหลิวไปพบบุตรสาวที่เรือนของนางก่อนมื้ออาหารเย็นในทันใด  นางต้องรีบให้บุตรสาวเตรียมตัวแต่งงานเสียก่อน เพราะฤกษ์ที่ได้มาคืออีกเจ็ดวันข้างหน้านี้แล้ว  ยังดีที่นางรีบส่งพิราบสื่อสารไปบอกท่านพ่อกับท่านแม่ก่อน  ดังนั้นเรื่องการเตรียมสินเดิมกับงานแต่งงาน นางจะปล่อยให้ตำหนักเมฆาดับเป็นคนจัดการ เรื่องอะไรนางจะต้องเหนื่อยจนหมดสวยเสียเล่า นางไม่อยากให้สามีเห็นสภาพแบบนั้นของนางหรอกหนา

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่กำลังตรวจสอบบัญชีร้านรวงต่าง ๆ ทั้งห้าแคว้นตามปกติ  นางยังมีงานอีกมากที่ต้องจัดการหลังเข้ารับตำแหน่งเจ้าตำหนัก แต่จู่ ๆ ท่านแม่ก็มาหานางอีกแล้ว  นี่นางยังไม่ว่างเลยนะ ท่านแม๊!!!

“ท่านแม่มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ ข้ากำลังยุ่งกับเรื่องของตำหนักเมฆาดับอยู่” ชิวเพ่ยเพ่ยรีบเข้าไปรับหน้ามารดาหน้าสวยของนาง ก่อนที่จะถูกบุกเข้าไปในห้องทำงาน

“อ้าว ถ้าข้าไม่มีเรื่องด่วน ข้ามาหาเจ้าไม่ได้หรือยังไง ชิชะ เดี๋ยวนี้เจ้าชักจะปีกกล้าขาแข็งมากเกินไปแล้วนะเพ่ยเพ่ย  ระวังข้าจะแอบมาเฆี่ยนตีเจ้ายามหลับเล่า หึ” เตียวเฟยหลิวยังไม่วายขู่ลูกสาว

“เฮ้อ ท่านแม่มีอะไรก็บอกข้ามาเถิดเจ้าค่ะ” ชิวเพ่ยเพ่ยรินน้ำชาให้มารดาอย่างแช่มช้า  จนมารดาที่มองเห็นกิริยามารยาทของบุตรสาวได้แต่เบ้ปาก

“เจ้าต้องทำตัวให้ว่างในอีกเจ็ดวันข้างหน้า เข้าใจหรือไม่” เตียวเฟยหลิวไม่มีการเกริ่นนำใด ๆ นอกจากออกคำสั่งให้บุตรสาวหัวอ่อนของนาง

“เอ้า ท่านแม่เจ้าคะ ข้าเพิ่งบอกท่านเมื่อกี้ว่าข้ายังไม่ว่าง” ชิวเพ่ยเพ่ยมุ่ยหน้ามองมารดาของนาง  นางไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าอีกเจ็นวันข้างหน้าที่ว่ามีเรื่องอันใดที่ต้องให้นางว่างเสียให้ได้

“หึ ข้าบอกให้เจ้าว่าง เจ้าก็ต้องว่างเพ่ยเพ่ย  ไม่อย่างนั้นใครจะขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวกันล่ะ  หรือเจ้าอยากเห็นคู่หมั้นเจ้าจัดงานแต่งงานกับไก่แทนหรืออย่างไร” เตียวเฟยหลิวรีบเฉลยก่อนที่บุตรสาวผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวจะทำเสียเรื่อง

“โธ่ ท่านแม่เจ้าคะ เลื่อนไปก่อนสักปีสองปีไม่ได้หรือ ข้าเพิ่งรับตำแหน่งเจ้าตำหนักนะเจ้าคะ  งานการข้ายังไม่เรียบร้อยเลยเนี่ย” ชิวเพ่ยเพ่ยพยายามใช้ไม้อ่อนเกลี้ยกล่อมมารดาขาโหดของนาง

“อ้อ ในเมื่อเจ้าไม่อยากทำตัวให้ว่างในอีกเจ็ดวันข้างหน้า  ถ้าอย่างนั้นข้าจะบอกพ่อเจ้าตามที่เจ้าขอดีหรือไม่  หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นทีหลัง ข้าไม่รับประกันเรื่องเจ้ากับคู่หมั้นให้หรอกนะ” เตียวเฟยหลิวลอยหน้าลอยตาข่มขู่บุตรสาวอีกครั้ง  นางอยากรู้จริง ๆ ว่าเพ่ยเพ่ยจะงัดข้อกับนางได้นานขนาดไหน

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่ท่านแม่เถิดเจ้าค่ะ  ตอนนี้ข้ายังไม่ว่างจริง ๆ ข้าขอตัวกลับไปทำงานต่อก่อนนะเจ้าคะ” ชิวเพ่ยเพ่ยไม่สนใจท่านแม่ผู้เอาแต่ใจของนางแล้ว  เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ นางให้ความสนใจเป็นอันดับหนึ่ง

       เตียวเฟยหลิวเห็นลูกสาวเดินจากไปอย่างไม่เหลียวหลัง นางเขวี้ยงแก้วชาในมือจนแตกดัง เพล้ง! แล้วสบัดหน้าออกจากเรือนลูกสาวที่ไม่ได้ดั่งใจของนางทันที หึ นางกับสามีหรืออุตส่าห์รีบตื่นแต่เช้าไปวัด  แต่นังลูกตัวดีดันไม่ยอมรับความหวังดีของพวกนาง  คอยดูว่านางจะจัดการกับลูกสาวคนนี้ยังไง

       หลังกลับจากเรือนบุตรสาว  เตียวเฟยหลิวรีบเริ่มการแสดงโดยวิ่งไปร้องห่มร้องไห้กับพ่อแม่สามี  นางใส่ร้ายบุตรสาวว่าไม่เห็นความดีของนางแม้แต่นิด  แถมยังเขวี้ยงแก้วชาไล่นางออกจากเรือนมาเสียอีก  นางสุดแสนจะชอกช้ำระกำใจ

       ฝ่ายพ่อแม่สามีคนซื่อมีหรือจะตามลีลาของลูกสะใภ้ได้ทัน  พวกเขาเชื่อทุกคำที่สะใภ้คนดีบอก  จนไม่ยอมพูดคุยกับหลานสาวสุดที่รักในมื้ออาหารเย็น  พร้อมทั้งไม่เอาอกเอาใจนางดังเช่นปกติ

       ชิวเพ่ยเพ่ยได้แต่มองท่านปู่ ท่านย่าที่รักนางอย่างงุนงง  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่  ทำไมอยู่ดี ๆ พวกท่านถึงทำท่าทางเย็นชากับนางเช่นนี้  แถมท่านพ่อยังทำหน้าตาบูดบึ้งใส่นางอีกต่างหาก  มีเพียงท่านแม่คนงามที่มองนางอย่างสมเพชเวทนา ฮือ ท่านแม่ของข้าทำอะไรอีกแล้วเนี่ย ข้าจะฟ้องท่านตาท่านยาย

       หลังอาหารเย็น ชิวเพ่ยเพ่ยส่งพิราบสื่อสารที่เร็วที่สุดของนางไปฟ้องเรื่องที่เกิดขึ้นกับท่านตาท่านยายทันที  แต่ชิวเพ่ยเพ่ยคนดีไม่รู้เลยว่า ท่านแม่ของนางดักทางเอาไว้หมดแล้ว  พิราบสื่อสารสุดล้ำค่า กลับกลายเป็นนกย่างให้นางกินเป็นอาหารว่างรอบดึกไปเสียแล้ว