อยากอุ้มหลาน

       เช้าตรู่หลังวันแต่งงาน  ชิวเพ่ยเพ่ยผู้แข็งแกร่งตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวรอไปคารวะน้ำชาตามธรรมเนียม  ส่วนเฟยหยุนที่ถูกภรรยารักลองวิชาในตำราปกขาวจนหน้าตาซีดเซียวไปเพราะหมดเรี่ยวแรงจากการเคี่ยวกรำของภรรยาคนดี  ไอ้ว่ามีความสุขมันก็มีอยู่หรอกหนา แต่ภรรยาจ๋าน่าจะเบามือกับสามีสักนิ๊ดนึง  นางทำเอาเขาเขียวช้ำไปทั้งตัวจากความอยากรู้อยากลองของนาง  เขาไม่รู้ว่าท่านแม่ยายให้ตำราอะไรนางมา  แต่ทั้งคืนภรรยาของเขาวิเคราะห์บทเรียนในตำราพร้อมทดลองและพูดเจื้อยแจ้วให้เขาฟังจนอายแทน

       เฟยหยุนลากร่างที่อ่อนล้าไปอาบน้ำแบบลวก ๆ เขารีบแต่งตัวแล้วเดินไปพร้อมกับชิวเพ่ยเพ่ย  ภรรยาคนดียังประคองสามีผู้น่าสงสารไปพบผู้อาวุโสของบ้าน

       แม่ทัพใหญ่และฮูหยินเห็นสภาพบุตรชายที่ถูกสะใภ้ตัวน้อยประคองมาพร้อมหน้าตาซีดเซียวก็ได้แต่สงสัยในใจ  นี่พวกเขาเข้าหอประสาอะไร ทำไมบทบาทมันสลับกันแปลก ๆ หนอ เฮ้อ สงสัยเขาต้องติวเข้มเจ้าลูกชายเสียหน่อยแล้ว  ไม่อย่างนั้นกว่าจะได้อุ้มหลานคงอีกนานเป็นแน่แท้

       ทั้งสองคนรับน้ำชาจากลูกสะใภ้พร้อมอวยพรให้พวกเขาอยู่เย็นเป็นสุขและรีบมีหลานให้พวกเขาเร็ว ๆ ชิวเพ่ยเพ่ยพอฟังคำขอของพ่อและแม่สามีได้แต่พยักหน้าเบา ๆ รับคำตามมารยาท  แต่ในใจน่ะหรือ… นางยังไม่อยากท้องโย้!  เฮ้อ พอนึกถึงท่านแม่คนงามที่สอนสั่งมา  ชิวเพ่ยเพ่ยได้แต่อนาถใจ  นางต้องเชื่อฟังพ่อแม่สามีเหมือนดั่งพ่อแม่ตัวเอง ท่องไว้ ๆ

       หลังเสร็จธรรมเนียมแล้ว ทุกคนจึงไปนั่งทานอาหารเช้าร่วมกัน  ชิวเพ่ยเพ่ยมองอาหารบนโต๊ะที่ต่างจากเมื่อคืนตรงหน้าราวฟ้ากับเหว  นี่ท่านแม่สามีจ้างใครมาเนี่ย ทำไมหน้าตามันดูไม่อร่อยเหมือนขนมที่ท่านแม่สามีเคยให้มาหนอ  ถึงในใจจะไม่อยากเขมือบแต่นางยังคงลองกินเข้าไปเสียหนึ่งชิ้น  พออาหารเข้าปากนางแทบจะคายออกมาในทันใด  ชิวเพ่ยเพ่ยมองปฏิกิริยาของคนร่วมโต๊ะก็เห็นว่าพวกเขากินกันปกติ  นางได้แต่คิดในใจว่า พวกเขาไม่มีต่อมรับรสกันหรืออย่างไร  ทั้งที่อาหารเมื่อกี้เค็มอย่างกับอะไรดี เฮ้อ แบบนี้นางจะไม่ผอมเป็นไม้เสียบผีหรือ

       หลังการทานอาหารเช้าอย่างทรมานของชิวเพ่ยเพ่ย  นางรีบลากสามีกลับห้องเพื่อสอบถามความสงสัยในทันใด  ปรากฎว่า แม่ครัวคนเก่าอายุมากแล้วจนต้องให้ลูกสาวนางมาทดลองทำแทน  แต่ฝีมือก็อย่างที่นางลองชิมนั่นแหละ  พวกเขาเกรงใจแม่ครัวเก่าที่อุตส่าห์มาช่วยทำอาหารงานแต่งให้เมื่อวานจึงขอให้ลูกสาวนางทดลองงานก่อนแล้วจะตัดสินใจว่าจะจ้างหรือไม่  ชิวเพ่ยเพ่ยพอรู้เหตุผลแล้วจึงรีบเรียกบ่าวที่ท่านยายจัดมาให้  มีคนวัยท่านยายสองคน วัยท่านแม่สองคน  นี่ท่านยายนางจ้างคนมาคุมนางใช่หรือไม่?  ทำไมแต่ละคนดูไม่เหมือนจะรับใช้นางเลยเล่า ฮือ ท่านยายนะท่านยาย

       ชิวเพ่ยเพ่ยสั่งพวกนางไปหาพ่อครัวแม่ครัวฝีมือดีมาไว้ในจวนทันที และมื้อถัดไปต้องทำอาหารให้นางกับครอบครัวด้วย  นางส่งตั๋วแลกเงินหนึ่งหมื่นตำลึงให้ท่านยาย ท่านป้าทั้งสี่คนบริหารเงินเอาเอง  ถ้าเงินหมดค่อยมาขอนางใหม่  แต่ถ้าเงินที่นางให้ไป ยังทำให้นางและครอบครัวสามีเจริญอาหารและสุขภาพดีขึ้นไม่ได้  นางจะส่งพวกนางกลับไปหาท่านยายให้หมด หึ นางใช้เงินทำงานนะจะบอกให้

       เฟยหยุนมองภรรยาตาปริบ ๆ เขาเห็นนางใช้เงินหนึ่งหมื่นตำลึงอย่างไม่กระพริบตา  เอ่อ ภรรยาจ๋า ข้าไม่มีเงินเยอะนักหรอกหนา เบามือบ้างได้ไหมนี่  ข้าผู้เป็นสามี ใจคอไม่ดีเลย

       ชิวเพ่ยเพ่ยสั่งงานเสร็จนางก็ให้ทุกคนออกไป  นางเห็นสายตาสามีเข้าจึงได้ถามเขาว่าเป็นอะไร  เขากลับอ้อมแอ้มตอบนางอย่างขวยเขินว่าเงินเดือนเขาไม่มากนักหรอกหนา กลัวว่าจะไม่สามารถหาเงินให้ภรรยาได้มากนัก  แต่เขาจะส่งเงินเดือนทั้งหมด 50 ตำลึง ให้นางทุกเดือน

       ชิวเพ่ยเพ่ยพอรู้ว่าสามีได้เงินเดือนเพียง 50 ตำลึง  นางเบิกตาโตด้วยความตกใจ  ทำไมเขาได้เงินน้อยแบบนี้  แต่งานกลับเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเสียแทบทุกครั้ง  ชิวเพ่ยเพ่ยหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยคิดว่าจะให้สามีลาออกดีหรือไม่  แล้วให้เขามาช่วยนางบริหารร้านค้าน่าจะรวยกว่าไหม?