เร่งรัดงานแต่ง

       เฟยหยุนกับชิวเพ่ยเพ่ยมาถึงโต๊ะ  เหล่าพ่อแม่ของทั้งคู่ก็บรรลุข้อตกลงร่วมกันแล้ว  พวกเขาจะรีบหาฤกษ์ดีในวันพรุ่งนี้ทันที  โดยใช้วันที่เร็วที่สุดจัดงานแต่งงานให้ลูกทั้งสอง เพื่อป้องกันค่ำคืนอันยาวนานและฝันที่ยุ่งเหยิง

       เตียวเฟยหลิวยังตั้งใจจะคุยกับลูกสาวผู้ไม่ประสาของนางหลังจากได้ฤกษ์แล้วด้วย  ไม่อย่างนั้นนังหนูสองบุคลิกของนางต้องอาละวาดจนจวนพังพินาศแน่  เห็นติ๋ม ๆ หงิ๋ม ๆ แบบนี้ บทจะร้ายก็ใช่ย่อยนะลูกสาวนาง เฮ้อ ไม่รู้นิสัยเหมือนใคร ( เตียวหย่งไจ้ : เหมือนเจ้านั่นแหละ ((*￣(ｴ)￣)ﾉ)

       สองครอบครัวเดินออกจากงานเลี้ยงพร้อมกัน  ครอบครัวแม่ทัพใหญ่เดินไปส่งครอบครัวว่าที่ลูกสะใภ้จนถึงรถม้า  ด้วยกลัวว่าจะมีลูกชายขุนนางที่ไม่รู้ดีชั่วมาสร้างปัญหาให้ชิวเพ่ยเพ่ยของพวกเขา

       เมื่อถึงรถม้าสองคันของตระกูลชิว  เฟยหยุนเดินไปส่งคู่หมั้นแล้วให้นางจับมือขึ้นไปบนรถม้าอย่างสุภาพ  ชิวกังเห็นว่าที่ลูกเขยดูแลบุตรสาวเขาได้ดีก็พยักหน้าอย่างพอใจ  จากนั้นพวกเขาเอ่ยลาท่านแม่ทัพใหญ่กับฮูหยินที่ยืนรอส่งก่อนจะพากันขึ้นรถม้าแล้วออกจากหน้าพระราชวังไป

       สามพ่อแม่ลูกจวนแม่ทัพนำรถม้ามาคันเดียว  ภายในรถม้าเต็มไปด้วยแรงกดดันที่พวกเขาทั้งสามปล่อยออกมาโดยไม่รู้ตัว  ยิ่งพอมารดาของเฟยหยุนพูดถึงเหล่าลูกหมาบุตรชายขุนนางพวกนั้นที่มองคู่หมั้นเขาตาเป็นมัน เขายิ่งโกรธหน้าดำหน้าแดงไปหมด  จนท่านแม่ต้องปรามเอาไว้ก่อนที่รถม้าจะระเบิดจากแรงกดดันของพวกเขาทั้งสามคน

“พรุ่งนี้พ่อกับแม่นัดกับขุนนางชิวและฮูหยินเอาไว้แล้ว  เราจะไปที่วัดนอกเมืองเพื่อหาฤกษ์แต่งงานของพวกเจ้าโดยเลือกวันที่เร็วที่สุด  เจ้าต้องเตรียมตัวให้พร้อมรู้หรือไม่  หากมีงานอะไรก็โยนทิ้งไปเสียก่อน  เพราะแม่ไม่รู้ว่าฤกษ์ที่ได้มาจะกระชั้นชิดเพียงใด” 

       ฮูหยินเฟยรีบบอกบุตรชายในเรื่องสุดแสนจะสำคัญของครอบครัวพวกเขา  ตระกูลเฟยเป็นแม่ทัพมาตั้งแต่บรรพบุรุษ  ทำให้ผู้สืบทอดตระกูลมีน้อยยิ่งกว่าน้อย  ขนาดว่าพ่อแม่สามีของนางยังสละชีพที่ชายแดนในวัยชรา  ดีที่ยังมีสามีนางสืบทอด  และนางยังมีลูกชายเพียงคนเดียวอีก  อันที่จริงนางอยากมีลูกอีก  แต่จนใจที่ร่างกายบาดเจ็บจากสงครามจนไม่อาจมีได้  ตอนนี้บุตรชายตัวดีพบลูกสะใภ้ในดวงใจแล้ว  นางยิ่งต้องการหลาน ๆ สักครอกสองครอกเอาไว้เป็นกำลังให้กับตระกูลสามี

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับท่านแม่  เรื่องงานข้าท่านไม่ต้องกังวล  ตอนนี้น่าจะยังทำสิ่งใดไม่ได้มากเพราะต้องรอฝ่าบาทสืบหาองครักษ์เงาที่คาบข่าวไปบอกขุนนางพวกนั้นก่อนขอรับ” เฟยหยุนรายงานบิดามารดาตามที่องค์ชายสามส่งคนมาบอกเขาก่อนหน้านี้

“อืม ถ้าอย่างนั้นก็ดีแล้ว  แม่กับพ่อเจ้าก็ต้องเตรียมสินสอดให้สมเกียรติของเพ่ยเพ่ยด้วย  เมื่อกี้แม่ลองคุยกับแม่ของนางดูแล้ว  นางบอกว่าสินเดิมของบุตรสาวนางอาจจะมากไปหน่อย  นางบอกไม่ให้พวกเรากังวลว่าต้องให้สินสอดเท่าเทียม  ไม่อย่างนั้น ถึงแม้ครอบครัวเราจะขายของทั้งหมดรวมถึงจวน  ก็คงจะไม่ได้เท่ากับเศษเสี้ยวสินเดิมของเพ่ยเพ่ย  แม่จึงคิดจะส่งสินสอดเท่าที่เรามีนั่นแหละ เฮ้อ” ฮูหยินเฟยบอกผู้ชายในบ้านอย่างเหนื่อยใจ  พวกเขาเสียเงินไปกับการดูแลทหารภายใต้อาณัติมาตลอดทุกยุคทุกสมัย  ถึงแม้จะได้รับของขวัญพระราชทานมากมายก็ยังไม่เพียงพอเสียด้วยซ้ำ  ดีที่นางยังพอมีร้านค้าอยู่บ้าง จึงสามารถดูแลเรื่องในบ้านได้อย่างไม่ลำบากมาจนถึงทุกวันนี้

“เฮ้อ ข้าเองก็ละอายใจนักฮูหยิน ที่ไม่สามารถช่วยเหลือเจ้าเรื่องนี้ได้ เจ้าเองก็รู้ว่าข้ารู้แค่เรื่องการรบทัพจับศึกเท่านั้น” แม่ทัพใหญ่กอดภรรยาหลวม ๆ อย่างขออภัย  นางได้แต่ส่ายหน้าเบา ๆ บอกว่าไม่เป็นไร

“ท่านพ่อท่านแม่อย่ากังวลไปเลยขอรับ  ข้าไม่รู้หรอกว่าเพ่ยเพ่ยจะมีทรัพย์สมบัติมากแค่ไหน  แต่นางบอกข้าก่อนหน้านี้ว่า ท่านตาท่านยายที่สุดแสนจะร่ำรวยของนางอยากได้ข้าเป็นหลานเขยมาก  แถมนางยังอาสาจะช่วยงานข้าด้วยนะขอรับ  นางบอกว่าหากนางไม่ช่วยแล้วท่านตาท่านยายรู้เข้า นางอาจจะถูกยึดทรัพย์สินคืนก็เป็นได้ ฮิฮิ” เฟยหยุนเล่าเรื่องที่เพ่ยเพ่ยของเขาบอกตอนที่ไปช่วยเขาเอาไว้กับบิดามารดาพร้อมรอยยิ้ม  ถ้าสิ่งที่นางบอกเขาเป็นเรื่องจริง  นับว่าเขาได้รับวาสนาจากท่านผู้ชราใจดีทั้งสองแล้ว

       สองสามีภรรยามองหน้ากันอย่างไม่อยากจะเชื่อ  หากเป็นอย่างที่บุตรชายบอกเอาไว้จริง ๆ นี่ไม่นับว่าตระกูลเฟยตกถังข้าวสารหรือ? จากครอบครัวแม่ทัพใหญ่ธรรมดา ๆ จะกลายเป็นเศรษฐีกันในคราวนี้ไหมหนอ  โอ้ การมีเพ่ยเพ่ยเป็นลูกสะใภ้นับว่าเป็นบุญที่ตระกูลเฟยของเขาสะสมมาแต่ชาติปางก่อนอย่างแน่แท้