ฤทธิ์ท่านแม่

       ชิวเพ่ยเพ่ยรอคอยจดหมายตอบกลับจากท่านตา ท่านยายอย่างกระวนกระวายมาตลอดสามวัน  กระทั่งจะเข้าวันใหม่ในวันที่สี่ นางยังไม่เห็นแม้แต่เงาของพิราบสื่อสารที่นางส่งไป  ฮือ ท่านตาท่านยายก็ไม่รักนางอีกหรือนี่

       ชิวเพ่ยเพ่ยได้แต่นั่งนึกจนหัวแทบระเบิดว่าท่านแม่ไปพูดอะไรจนทำให้ทุกคนในบ้านไม่แม้แต่จะมองหน้านางแบบนี้  สามวันที่ผ่านมา นางไม่กล้าไปร่วมโต๊ะกินข้าวกับพวกเขาเลย  นางเพียงสั่งให้เตียวเตียวไปยกถาดอาหารมาให้นางที่เรือน  โดยอ้างว่าทำงานอยู่  แต่การกินข้าวคนเดียวหรือจะสู้ได้นั่งกินกับคนที่รักและเอ็นดูนางมาตั้งแต่จำความได้กันเล่า

       ชิวเพ่ยเพ่ยอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป  นางรีบสอบถามองครักษ์เงาว่านกพิราบของนางหายไปไหน  ทางด้านองครักษ์ผู้ภักดีที่ถูกเตียวเฟยหลิวข่มขู่ไว้มีหรือจะกล้าปริปาก  พวกเขายังอยากทำหน้าที่ต่ออยู่นะ ฮือ

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่ถามไม่ได้ความอะไรจากปากคนของตนก็ยิ่งสงสัยว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่  นางรีบออกจากเรือนไปขอเข้าพบท่านปู่ ท่านย่าพร้อมแววตาที่แดงก่ำพร้อมจะร้องไห้  นางทุกข์ใจมากจริง ๆ ช่วงนี้  ดีที่ท่านทั้งสองยังเมตตาให้นางเข้าพบ

       ชิวเพ่ยเพ่ยพอได้เห็นหน้าผู้อาวุโสที่เคยอุ้มชูมาแต่อ้อนแต่ออกก็ทนความเหงาไม่ไหว ร้องไห้โฮออกมาต่อหน้าท่านปู่ ท่านย่าอย่างไม่อาย  นางสะอึกสะอื้นถามความว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่  ทำไมพวกท่านถึงได้ทำตัวเย็นชาเหมือนกับว่าพวกท่านไม่รักนางแล้วแบบนี้

       สองเฒ่าชราที่เห็นว่าหลานสาวสุดที่รักทุกข์ใจเพียงใดก็รีบเข้ามากอดปลอบพร้อมกับลูบหัวลูบไหล่ไปด้วย  พวกเขาเล่าถึงสาเหตุที่แสดงพฤติกรรมเหล่านั้นออกมาให้นางฟังทั้งหมด

       ชิวเพ่ยเพ่ยพอรู้ความจริงว่าท่านแม่ผู้งดงามของนางทำอะไรลงไปบ้างในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา  นางถึงกับหยุดน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว  ร้องไห้เหมือนกับจะเป็นจะตายเสียให้ได้ ฮือ ท่านแม่ใจร้ายกับนางจริง ๆ กับอีแค่เรื่องแต่งงาน นางถึงกับต้องแสดงอิทธิฤทธิ์จนทำให้นางต้องชอกช้ำระกำใจมาเสียหลายวันแบบนี้

       สองเฒ่าชราได้แต่ปลอบอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรได้ดีไปกว่านี้  นั่นก็ลูกสะใภ้สุดประเสริฐเลิศเลอของพวกเขา  นี่ก็หลานสาวสุดที่รักเพียงคนเดียว เฮ้อ เป็นผู้เฒ่านี่ช่างลำบากเสียจริง ๆ พวกเขาคงต้องพึ่งพาลูกชายคนดีแทนเสียแล้ว  ไม่อย่างนั้นสองแม่ลูกคงยากที่จะปรองดองกันได้

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่ร้องไห้จนตาบวม กล่าวลาท่านปู่ ท่านย่าแล้วเดินโซเซกลับเรือน  นางคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าต้องทำยังไงให้ท่านแม่หยุดใส่ร้ายนาง  หากนางแก้ตัวก็จะถูกหาว่าอกตัญญูไปอีกนั่นแหละ  ในเมื่อทำนั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้  นางที่เหนื่อยล้าหัวใจมาหลายวันจึงผล็อยหลับไปโดยไม่ได้กินข้าวเสียด้วยซ้ำ

       ด้านเตียวเฟยหลิวที่รู้เรื่องบุตรสาวทุกอย่างจากองครักษ์ของนาง  นางเองก็ไม่อยากทำแบบนี้กับบุตรสาวที่เบ่งออกมาหรอหนา  แต่ใครใช้ให้เจ้าเด็กนั่นดื้อรั้นไม่เข้าท่ากันเล่า  นางก็ต้องสั่งสอนก่อนบุตรสาวจะออกเรือนเสียหน่อย  ว่านางอย่าได้เอาแต่ใจเหมือนอยู่ที่บ้าน  ถึงแม้ท่านแม่ทัพใหญ่และฮูหยินจะรับปากพวกนางแล้วก็เถอะ  แต่ใครจะแน่ใจได้เล่าว่า พวกเขาจะไม่เปลี่ยนไปในอนาคต  ไม่ใช่ว่านางไม่รักบุตรสาวเสียหน่อย

       ชิวกังที่กลับจากทำงานตอนเย็น  เขาไปร่วมโต๊ะกับท่านพ่อ ท่านแม่ ดังเช่นปกติ  พวกท่านเล่าให้เขาฟังถึงอาการเศร้าโศกเสียใจของบุตรสาวในวันนี้  จนเขาแทบกลืนอาหารไม่ลง  เขาเองก็ไม่ใช่จะไม่เสียใจ  แต่ครั้งนี้บุตรสาวทำกับภรรยาเขาเกินไปจริง ๆ ในเมื่อท่านพ่อ ท่านแม่ ขอร้องให้เขาปรับความเข้าใจระหว่างภรรยากับบุตรสาวแบบนี้  เขาก็คงต้องทำตามที่ท่านบอก  อีกอย่าง  เขาเองก็คิดถึงบุตรสาวที่รักไม่น้อยเช่นกัน  เวลาไม่ได้ยินนางเรียกท่านพ่ออย่างอ่อนหวานเหมือนเช่นทุกวัน  เขายังรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไป

       ค่ำคืนนั้น ชิวกังต้องสูญเสียกำลังวังชาไปไม่น้อย เพื่อเกลี้ยกล่อมภรรยาให้คืนดีกับบุตรสาวสุดที่รัก  กระทั่งก่อนไปทำงาน  นางจึงรับปากว่าจะจัดการเรื่องที่เขาขอร้องให้ในวันนี้  เขาจึงไปทำงานได้อย่างสบายใจเสียที  เฮ้อ ร้อยวันพันปี ภรรยาเขากับบุตรสาวไม่เคยทะเลาะกันแบบนี้มาก่อน  พอเกิดเรื่องเข้าจริง ๆ ก็มีแต่คนทุกข์ใจ