ดีต่อใจ

       รุ่งเช้า ชิวเพ่ยเพ่ยกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงง  พอตั้งสติได้แล้ว นางค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น  นางเห็นใบหน้าคู่หมั้นสุดหล่อในระยะใกล้เพียงฝ่ามือ  เขามองนางพร้อมอมยิ้มน้อย ๆ อา ʕ≧ᴥ≦ʔ มันทำให้นางรู้สึกดีต่อใจแบบแปลก ๆ หรือว่านี่เป็นอย่างที่ท่านแม่พูดเอาไว้ว่ามันจะรู้สึกฟินถ้าได้อยู่ใกล้ชิดสนิทสนมกัน

       เฟยหยุนที่เห็นคนในอ้อมกอดตื่นขึ้นมาแล้ว เขาจึงแย้มรอยยิ้มมากขึ้น โอ ขอบคุณสวรรค์ที่นางตื่นเสียที เขาต้องรีบไปล้างคราบน้ำลายเต็มหน้าอกออกก่อนเดินทางเสียด้วย  นางในดวงใจของเขานี่ก็ช่างกระไร ไม่รู้นางฝันดีอีท่าไหน ถึงได้มีน้ำลายไหลย้อยได้ทั้งคืน

       ชิวเพ่ยเพ่ยเห็นเขายิ้มกว้างขึ้น จึงรีบกระแอมเบา ๆ อย่างขวยเขิน นางกอดเขาอย่างกับลูกหมีกอดแม่  แถมตรงอกเสื้อของเขายังเปียกชื้นไปหมด แฮ่ะ แฮ่ะ นางลืมไปว่าตัวเองชอบนอนน้ำลายไหล  พอเช้าทีไร บ่าวนางจะรีบเปลี่ยนหมอนใบใหม่พร้อมปลอกให้ทุกวัน

       ชิวเพ่ยเพ่ยรีบปล่อยมือนางออกจากตัวเขาด้วยความอับอาย  เฟยหยุนอยากแกล้งนางสักหน่อย แต่กลัวแม่สาวน้อยจะเขินอายจนถีบเขาแทน  ตอนนี้เขายังบาดเจ็บอยู่ อย่าหาเรื่องตอนนี้จะดีกว่า  เขารีบบอกนางว่าจะไปล้างหน้าที่ลำธารก่อน ให้นางค่อยตามไปทีหลังก็ได้  ด้วยเพราะนางยังดูงัวเงียอยู่นั่นเอง เขาจึงไม่เร่งร้อน ถึงอย่างไรก็รอดพ้นจากคนหลายพันมาได้แล้ว

       ชิวเพ่ยเพ่ยพยักหน้ารับ  นางยกมือขึ้นปาดน้ำลายที่ติดอยู่มุมปากนิดหน่อยออก แทนที่จะดูดกลับเข้าปากไปตามความเคยชิน  ก็นะ ต่อหน้าคู่หมั้น ถ้านางทำอย่างนั้นมันคงจะเกินไปสักหน่อย  นางยังต้องรักษาภาพลักษณ์อันน้อยนิดก่อนแต่งงานอยู่หนา  รอหลังแต่งงานเสียก่อน  นางค่อยเป็นตัวของตัวเองก็แล้วกัน  ถึงอย่างไรเขาก็เป็นของนางแน่แล้วตอนนั้น ถ้าเขากล้ารังเกียจนางล่ะก็…หึหึ ⚔️

       เหล่าคนที่กินอาหารสุนัขอย่างอิ่มหนำสำราญ  เห็นคู่รักทั้งสองแยกทางกันเสียที ก็ได้แต่โล่งใจ พวกเขาเดินตามหลังเฟยหยุนไปล้างหน้าล้างตา  พอเห็นเสื้อเปียกโชกของเขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามมากความ  เพราะสายตาของแม่ทัพเฟยช่างเย็นชาเสียนี่กระไร  อะไรวะ ทั้งที่แสดงความรักจนพวกเขาแทบชักด้วยความอิจฉา  เขายังมีหน้ามาเย็นชาใส่ไม่ให้พวกเขาสอดรู้อีก ฮึ่ย

       องค์ชายสามเห็นสีหน้าสหายรักก็ขี้เกียจสอดรู้เช่นกัน  เขาพอจะเดาได้ว่าน้ำนั้นมาจากไหน  แต่ถ้าขืนเขาพูดมากเกินไป  คุณหนูชิวคงไม่ปล่อยให้เขาเก็บปากไว้กินข้าวแน่ บรื๋อ Ψ(`_´ # )↝ ผู้หญิงน่ากลัว เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าสหายเขาคลั่งไคล้นางขนาดนี้ได้ยังไง

       ชิวเพ่ยเพ่ยที่ตามมาล้างหน้าทีหลังไม่สนใจเหล่าตัวประกอบ  นางรีบล้างแล้วชักชวนทุกคนให้เดินทางต่อเพื่อกลับเมืองหลวง  เมื่อคืนนี้ด้วยความรีบร้อน  นางลืมนึกเรื่องนี้ไปเสียสนิท  สงสัยต้องให้องครักษ์ของนางไปหารถม้ามาเสียก่อน  ถ้าจะพาองค์ชายสามเดินดุ่ม ๆ ไปจนถึงเมืองหลวงก็กระไรอยู่  นางไม่อยากให้ท่านพ่อต้องเดือดร้อนกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้นะ

       ชิวเพ่ยเพ่ยออกคำสั่งองครักษ์ให้ไปหารถม้ามาสักสองคัน คนเจ็บจะได้ไม่ต้องเหนื่อยใช้วิชาตัวเบา  ส่วนนางกับพวกเขานั่งรอกันที่นี่ก่อนก็แล้วกัน  ไหน ๆ ก็ขี้เกียจแล้ว นางก็ขอขี้เกียจให้สุด ๆ ไปเล๊ย!

       ชิวเพ่ยเพ่ยมองลำธารน้อยเผื่อจะมีปลาให้นางเผากิน  วันนี้นางลืมหยิบเชือกตกปลามาด้วยน่ะสิ เฮ้อ ขนาดนางยังไม่แก่ยังขี้หลงขี้ลืมขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดว่าถ้านางแก่ตัวไป นางจะขี้ลืมมากขนาดไหน

       ปลาในลำธารที่กำลังเล่นน้ำอย่างเพลิดเพลิน ไม่รู้ตัวเลยว่ามัจจุราชหน้าตาน่ารักกำลังเล็งเป้าพวกมันอยู่ ชิวเพ่ยเพ่ยที่เห็นปลาตัวใหญ่ใต้น้ำ นางรีบหยิบหินข้างลำธารแล้วใช้ปราณเขวี้ยงใส่ปลาโชคร้ายตัวนั้น  ไม่นานนัก ปลาชะตาขาดก็ลอยเท้งเต้งขึ้นมาบนผิวน้ำ

       ชิวเพ่ยเพ่ยยังคงสนุกกับการหาอาหาร นางหยิบก้อนหินมาอีกสิบกว่าก้อนแล้วทำแบบเดียวกัน จนตอนนี้บนผิวน้ำมีปลาตายลอยเกลื่อนอยู่สิบกว่าตัว  นางเห็นขนาดปลาแล้วก็คิดว่าน่าจะพอให้ทุกคนกินอิ่มแล้วจึงหยุดมือ  และใช้วิชาตัวเบาเดินบนผิวน้ำแล้วหยิบปลาเหล่านั้นโยนไปข้างลำธาร ที่เหล่าผู้บาดเจ็บยืนมองเด็กสาวหน้าตาน่ารัก พิฆาตปลาอย่างสนุกสนาน พวกเขาได้แต่ขนลุกซู่ชูชันจากฝีมือของนางที่ทั้งรวดเร็วแม่นยำและควบคุมพลังได้โดยที่ปลาไม่หัวระเบิดออกเป็นเสี่ยง ๆ เสียก่อน