ตอนที่20 ขอโทษ

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันแต่เมื่อเห็นน้องแพรดูโอเคฉันก็สบายใจแต่ก็คงต้องคอยตามดูเรื่อยๆเรื่องนี้ฉันให้เป็นหน้าที่นายก็แล้วกัน”

“ครับ”

ทิวาเองก็คิดเช่นเดียวกับชัชวาลเหมือนกันแต่ในเมื่อน้องสาวของเขาเป็นคนเอ่ยปากบอกเองว่าอยากอยู่ที่นี่สักพักเขาก็จะปล่อยให้เธออยู่เขารู้ที่อยู่ของเธอแล้วคงไม่ยากที่จะตามดูโดยยกหน้าที่นี้ให้เป็นของชัชวาลเพราะเขานั้นยังมีเรื่องที่บริษัทที่ให้ต้องดูมากมายเพราะเขานั้นต้องทำงานแทนพิพัฒน์พ่อบุญธรรมที่พึ่งเสียไปของเขาทั้งหมดตอนนี้อยู่ในช่วงดูแผนงานของการทำงานใหม่หมดเขาจึงปวดหัวอยู่ไม่น้อย

เพนท์เฮ้าส์

“ขอบคุณนะคะที่ยังใจดีแก้มัดให้ฝัน”

ทอฝันกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวตนเพราะชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาเขาไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่มองเธอครู่หนึ่งแล้วเข้ามาแก้มัดให้เธอเท่านั้นหญิงสาวเองไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหนกับเธออีกแต่ก็อดพูดประชดประชันเขาไม่ได้ที่ทำกับเธอแบบไร้เหตุผลแล้วยังใจดีมาแก้มัดเชือกบ้านี่ออกจากมือเธอ

“ขอโทษ”

ทิวารู้สึกผิดอยู่ในใจที่เขาทำกับเธอเกินเหตุไปจริงๆเขาเอ่ยขอโทษกับหญิงสาวออกมาเสียงดังฟังชัดพร้อมจ้องไปที่หน้าของเธออย่างรู้สึกผิด

“ว่าไงนะคะ”

ทอฝันถึงกับต้องถามชายหนุ่มอีกรอบว่าเขานั้นพูดคำว่าอะไรออกมาก่อนหน้านี้กล่าวหาเธอต่างๆนาๆทำกับเธอสารพัดแล้วมาจบกับคำว่าขอโทษเดียวดื้อๆแบบนี้มันยุติธรรมกับเธอเสียที่ไหน

“ผมบอกว่าขอโทษผมเจอน้องแพรแล้วเธอบอกว่าไปเที่ยวกับเพื่อน”

ทิวาบอกกับหญิงสาวซ้ำอีกรอบด้วยความต้องวางมาดเขาไม่สามารถที่จะขอร้องให้เธอนั้นหายโกรธได้ทำได้แต่เพียงขอโทษเธอเรื่องที่เข้าใจผิดเท่านั้น

“ฝันดีใจที่คุณหาน้องแพรเจอแล้วน้องแพรปลอดภัยแต่ฝันไม่ได้ดีใจกับคำขอโทษของคุณเลยสักนิด”

ทอฝันยิ้มออกที่เธอรู้ว่าเจอแพรวาและรู้ว่าเธอปลอดภัยพร้อมทังบอกกับชายหนุ่มออกไปให้เขาได้รับรู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไรอีกทั้งเธอนั้นไม่อยากจะมองหน้าของเขาตอนนี้เสียด้วยซ้ำ

“มองหน้าผม”

“ทำไมคะจะกล่าวหาอะไรฝันเพิ่มเหรอคะ”

ทิวาจับหน้าหญิงสาวให้เธอหันมามองเขาเพราะว่าเขานั้นไม่ชอบให้เธอนั้นมามองเมินเขาแบบนี้ทอฝันเองนึกโมโหชายหนุ่มอยู่ในใจที่ขนาดจะมาขอโทษเธอก็ยังจะไม่เลิกบังคับขู่เข็ญเธออีก

“อย่าปากดีให้มากนัก...ไปอาบน้ำจะพาไปทานข้าวเป็นการขอโทษ”

ทิวาเองไม่คอชอบการต่อปากต่อคำของหญิงสาวเท่าไรเพราะเมื่อก่อนเจ้าหล่อนเป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนหวานประชดประชันใครไม่เป็นแต่มาตอนนี้ผ่านไปเป็นสิบปีเขายอมรับว่าเธอช่างกล้าต่อปากต่อคำมากขึ้นเสียจริงมันดูขัดหูขัดตาของเขาเพราะเขาคิดว่าหากเธอลดการต่อปากต่อคำเขาให้น้อยกว่านี้จะดูน่ารักกว่านี้มาก

“ไม่ไปค่ะ”

ทอฝันเองเกลียดการเอาแต่สั่งของชายหนุ่มเหมือนกันตอนนี้เขายิ่งสั่งเธอหญิงสาวเองก็อยากจะต่อต้านให้เขารู้ว่าเธอนั้นก็ไม่ใช่จะยอมอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนกันเธออยู่กับเขาเพราะหน้าที่แต่ก็ไม่ได้มีข้อห้ามให้เธอห้ามเถียงเขาเหมือนกัน

“ต้องไป”

และแล้วทอฝันก็ต้องพ่ายแพ้ต่อคนเผด็จการอย่างชายหนุ่มอยู่ดีเธอต้องยอมไปอาบน้ำแต่งตัวตามคำสั่งของเขาทั้งที่ตัวเธอเองนั้นไม่ได้อยากไปเลยสักนิดนี่ขนาดเป็นโอกาสที่เขาจะพาเธอไปทานข้าวข้างนอกเพื่อเป็นการขอโทษเธอแท้ๆยังไม่วายมีลูกบังคับให้คนที่ไม่อยากไปอย่างเธอต้องออกไปแต่โดยดี

ร้านอาหารญี่ปุ่น

“สั่งสิ”

เมื่อมาถึงร้านอาหารที่เปิดใหม่ร้านดังในห้างหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมืองทิวาเห็นหญิงสาวเอาแต่เปิดดูเมนูไปมาไม่ยักจะเห็นเธอนั้นสั่งเสียทีจึงต้องเงยหน้าละความสนใจจากการดูเมนูมาออกคำสั่งให้เธอนั้นสั่งอาหารไม่อย่างนั้นวันนี้คงไม่ได้ทานกันพอดี

“งั้นเดี๋ยวผมสั่งเอง...รับเป็นซูชิแซลมอน...เทมปุระ...คุชิคัตสึ...ทงคัตสึ...อย่างละสองที่ครับ”

ทิวาถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่หญิงสาวยังทำเป็นโอ้เอ้กวนประสาทเขาอยู่แบบนั้นจะให้เขาออกคำสั่งหรือบังคับเธอรุนแรงตรงนี้คงจะไม่ได้เลยเอ่ยปากสั่งอาหารเสียเองเพราะเขาจำได้ทุกอย่างว่าเธอนั้นชอบอะไรการที่พาเธอมาทานอาหารญี่ปุ่นเพราะเขารู้ว่าเธอนั้นโปรดปรานอาหารญี่ปุ่นเป็นที่หนึ่งการพาเธอมาทานอาหารที่นี่คงทำให้เธอได้อารมณ์ดีขึ้นบ้างเขาคิดแบบนั้น

ทอฝันจ้องมองคนที่กำลังสั่งเมนูกับพนักงานเธอแอบอมยิ้มเล็กน้อยแต่ก็พยายามกลั้นยิ้มไว้บอกกับตัวเองว่าเธอยังโกรธเขาอยู่ที่อยากจะยิ้มนั้นก็เป็นเพราะเมนูที่เขาสั่งนั้นเป็นของโปรดเธอทุกอย่างเลยเธอยังจำได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่เธอนั้นคบกับเขาชายหนุ่มชอบพาเธอไปเลี้ยงอาหารญี่ปุ่นเดือนละครั้งแล้เธอก็สั่งแต่เมนูเดิมๆจนชายหนุ่มจำได้ครั้งหลังๆที่ไปทานด้วยกันก็จะเป็นชายหนุ่มที่สั่งให้เธอเองตลอดวันนี้เธอดีใจที่ผ่านไปเป็นสิบปีเขาก็ยังจำเมนูที่เธอชอบได้

10 นาทีผ่านไป

ในระหว่างที่นั่งรออาหารทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันเลยสักนิดแต่แอบมีเผลอสบตาบ้างเป็นฝ่ายหญิงสาวเสียเองที่พยายามหลบสายตาของเขาอยู่ตลอดชายหนุ่มเองก็หงุดหงิดกับอาการของเธออยู่ไม่น้อยแต่ก็ต้องนั่งทำเป็นไม่สนใจเพราะไม่อยากหาเรื่องทะเลาะกับเธอ

“คงจะหิวมาก”

เมื่ออาหารมาเสริฟครบทุกอย่างแล้วทอฝันก็ตั้งหน้าตั้งตาทานอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่ได้สนใจว่าหนุ่มนั้นจะทานอะไรบ้างผ่านไปร่วมชั่วโมงตอนนี้อาหารก็เกลี้ยงโต๊ะชายหนุ่มเห็นหญิงสาวยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มก็แสร้งพูดแซวเธออีกทั้งยำทำสีหนาลอยหน้าลอยตาเหมือนพูดอยู่คนเดียวอีกต่างหาก

“จะไม่โต้ตอบเพราะคิดว่าเป็นประโยคบอกเล่า”

ทอฝันเองเธอก็ไม่ได้สนใจอีกทั้งเธอดื่มน้ำเสร็จพร้อมวางแก้วแล้วหันไปตอบชายหนุ่มทันควันว่าเธอจะไม่สนคำพูดของเขาและจะถือซะว่าชายหนุ่มพูดกับตัวเองทอฝันจำได้ว่าเมื่อก่อนเขาก็ชอบพูดแซวเธอแบบนี้อยู่บ่อยๆแล้วเธอเองก็ชอบตอบกลับประโยคแบบนี้อยู่ทุกครั้งพร้อมอมยิ้มออกมาเพราะว่ารู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาแล้วเมื่อได้ทานอาหารอร่อยของโปรดจนอิ่ม

“เอ่อ...กลับกันเถอะ”

ทิวาได้ยินคำพูดของหญิงสาวที่ตอบกลับเขามาแบบนั้นมันทำให้เขาหวนคิดถึงเรื่องที่ผ่านมาเข้ามาในหัวชายหนุ่มนั่งยิ้มตามหญิงสาวอยู่ครู่หนึ่งก็ต้องหุบยิ้มลงทันทีเพราะนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรรู้สึกหวั่นไหวให้กับเรื่องซ้ำๆเดิมๆแบบนี้อีกและชวนหญิงสาวกลับกันทันที