ตอนที่19 บังคับ2

“คงพร้อมแล้วสินะ”

ชายหนุ่มเห็นอาการเคลิบเคลิ้มของหญิงสาวเขาก็เห็นว่าตอนนี้เธอก็น่าจะพร้อมสำหรับการได้รับบทลงโทษจากเขาแล้วและตอนนี้เขาก็พร้อมมากๆเช้ากัน

“อ๊ายยยยย....อื้มม”

ชายหนุ่มแทรกตัวตนของเขาเข้าไปในช่องทางรักของหญิงสาวคราเดียวจนสุดเสียงกรีดร้องของหญิงสาวทำให้เขาต้องครอบคลุมริมฝีปากบางโดยปากของเขา

ชายหนุ่มคิดว่าเธอนั้นก็คงจะผ่านเรื่องแบบนี้มาบ้างแล้วแต่ไม่เลยความคับแน่นและความรู้สึกสัมผัสด้านในมันทำให้เขารู้ว่าเขานั้นได้สิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตของหญิงสาวมาครองมันเป็นเรื่องที่ทำให้เขายิ่งได้ใจที่เขาสามารถพรากสิ่งที่มีค่าที่สุดของตัวเธอมาได้

“อื้อ....ฮือๆๆๆ...”

“อื้มมม..”

ชายหนุ่มค่อยๆบดเบียดสะโพกแกร่งเข้าออกอย่างช้าๆเพื่อเปิดช่องทางรักของเธอให้รับตัวตนของเขาได้อย่างพอดีทำให้หญิงสาวนั้นต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดแต่เสียงนั้นมันก็ไม่ได้ดังมากเพราะชายหนุ่มจัดการเก็บเสียงของเธอโดยรสจูบอันดูดดื่มของเขาเอาไว้อยู่

บทสวาทของชายหนุ่มดำเนินไปพักใหญ่ด้วยแรงอารมณ์ที่ดิบเถื่อนของเขาทำให้สภาพของหญิงสาวตอนนี้แทบไม่เหลือชิ้นดีหัวสั่นคลอนตามแรงถาโถมของชายหนุ่มเธอไม่สามารถส่งเสียงร้องอะไรอีกได้เพราะตอนนี้เธอไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะส่งเสียงอะไรทั้งนั้นสายตาปรือที่มองชายหนุ่มบนตัวของเธออย่างเคียดแค้นมันมีน้ำตาคลออยู่ตลอดเวลา

“อ้ะ...อื้อ...อ๊ายยย”

“อ่าสสสส...”

เมื่อบทสวาทมาถึงจุดจะสิ้นสุดหญิงสาวจำต้องร้องเสียงหลงเพราะความรู้สึกแปลกใหม่ที่ชวนสยิวทำให้เธอต้องร้องออกมาอย่างสุดเสียงตัวหดเกร็งมือจิกที่แขนแกร่งของชายหนุ่มอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อชายหนุ่มรัวสะโพกแกร่งมาที่เธออย่างหนักหน่วงเพราะถึงจุดฝั่งฝันน้ำกามขาวขุ่นของเขานั้นได้ถูกปล่อยไปในตัวเธอทุกหยาดหยดพร้อมฟุบลงที่เต้างามทั้งสองอย่างเหนื่อยอ่อน

“จำเอาไว้นะอีกไม่กี่ชั่วโมงพี่ชายของคุณจะมาที่นี่ทางที่ดีคุณควรจะทำตามที่ผมบอกไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้คุณเป็นข่าวดังแน่”

เมื่อพักหายเหนื่อยแล้วภูดิษฐ์จึงกอดกระซิบหญิงสาวอีกครั้งบอกให้เธอได้รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นและเธอควรทำตามที่เขาบอกให้เธอได้รู้ว่าเธอนั้นจะต้องเชื่อฟังคำของเขาไม่อย่างนั้นเขาก็สามารถจะทำลายชื่อเสียงของเธอได้ภายในวันเดียวหากเธอไม่เชื่อฟังพร้อมลุกออกจากตัวของเธอไปล้างตัวในห้องน้ำทันทีทิ้งให้หญิงสาวนอนร้องให้เสียให้พอใจอีกไม่นานเธอก็จะต้องเล่นละครบทใหม่คู่กับเขาต่อหน้าพี่ชายของเธอแล้ว

2 ชั่วโมงต่อมา

“แพร”

ทิวานั่งรถเข้ามาในไร่ภูตะวันได้ไม่นานก็เห็นแพรวานั่งอยู่ที่สวนของหน้าบ้านไม้หลังใหญ่รูปทรงทันสมัยหลังหนึ่งเขารีบให้ชัชวาลจอดรถแล้วรีบเดินลงไปหาเธอทันที

“พี่ไทม์”

แพรวาเห็นทิวาก็มีอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัดเธออยากบอกกับพี่ชายเธอเหลือเกินว่าเกิดเรื่องอะไรกับเธอบ้างแต่เธอก็ทำได้แต่ยิ้มให้พี่ชายของเธอเท่านั้น

“ใครเป็นคนพาแพรมาที่นี่บอกพี่มา”

ทิวารีบดึงมือแพรวาให้ยืนขึ้นทันทีพร้อมถามน้องสาวของเขาให้รู้ความว่าตกลงใครเป็นคนจับตัวเธอมาที่นี่

“เอ่อ...แพรมากับเพื่อนแพรค่ะ”

แพรวาจำต้องบอกกับพี่ชายของเธอตามที่ชายหนุ่มนั้นสั่งเอาไว้อย่างฝืนใจ

“เพื่อนเหรอ...แต่วันนั้นพี่เห็นในกล้องวงจรปิดมีคนจับตัวแพรมา”

ทิวามีสีหน้าแปลกใจอย่างเห็นได้ชัดเพราที่เขาดูกล้องวงจรปิดครั้งนั้นก็เห็นได้ชัดว่าแพรวานั้นโดนคนจับตัวไปแล้วจู่ๆน้องสาวของเขาก็มาบอกว่ามากับเพื่อนตอนนี้เขางงไปหมดแล้ว

“คือแพรเครียดๆน่ะค่ะ....เลยมาที่นี่โดยไม่ได้บอกใครที่พี่ไทม์เห็นในกล้องก็เพื่อนแพรทั้งนั้นแหละค่ะอีกอย่างถ้าแพรโดนจับตัวมาแพรจะมานั่งเล่นตรงนี้ได้อย่างสบายใจเหรอคะ”

แพรวาจำต้องฝืนใจของเธอโกหกหน้าตายทำเป็นปั้นหน้ายิ้มทั้งที่ในใจตอนนี้พังยับเยินเธออยากบอกกับพี่ชายเธอเหลือเกินว่าเธออยากกลับบ้านแต่ก็พูดไม่ได้

“น้องแพรทำแบบนี้คนอื่นเค้าพากันเป็นห่วงไปหมดเลยรู้ไหมคะ”

ทิวาเข้าไปกอดแพรวาพร้อมลูบหัวเธอเบาๆอย่างเอ็นดูเขาโล่งใจอย่างมากที่แพรวาไม่ได้เป็นอะไรอย่างที่เขาคิด

“คือแพรรู้ค่ะ...แต่ขอแพรพักอยู่ที่นี่สักพักนะคะแล้วแพรจะติดต่อไปเรื่อยๆพี่ไทม์ไม่ต้องเป็นห่วงแพรนะคะกลับไปทำงานของพี่ไทม์เถอะค่ะที่บริษัทน่าจะงานเยอะน่าดู”

“อืมม...พี่รู้แบบนี้แล้วพี่ก็สบายใจแล้วพวกเพื่อนๆแพรไปไหนกันหมดล่ะคะ”

ทิวาสังเกตเห็นว่าแพรวานั้นอยู่ที่นี่คนเดียวไม่ยักจะมีใครอยู่ด้วยเขาจึงถามหาพวกเพื่อนๆของน้องสาวของเขาว่าอยู่ที่ไหนกันหมดและอีกอย่างที่นี่ก็ไม่น่าจะใช่ที่พักที่ให้เช่าอีกด้วยเพราะไร่แห่งนี้มันค่อนข้างห่างไกลผู้คน

“อ๋อ...พอดีว่าแพรอยู่ที่นี่คนเดียวน่ะค่ะเพื่อนที่อยู่กับแพรตอนนี้ออกไปหาซื้อของในเมือง....เพื่อนๆคนอื่นๆก็ทำงานกันหมดว่างถึงจะมาเจอกันที่นี่ค่ะ”

“งั้นน้องแพรดูแลตัวเองดีๆนะคะ...พี่ต้องกลับแล้ว”

ทิวาเห็นว่าน้องสาวของเขาอยู่ที่นี่แล้วสบายใจเขาก็จะปล่อยให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อนแต่ถ้าเขาเห็นว่ามันค่อนข้างมีอะไรแปลกๆเขาก็จะมาพาเธอกลับไปทันทีพร้อมบอกกับแพรวาว่าเขาต้องกลับแล้วเพราะว่าเขานั้นทิ้งงานมาเมื่อแพรวาปลอดภัยเขาก็สบายใจและกลับไปทำงานต่อได้

“ค่ะ....เดินทางดีๆนะคะพี่ไทม์”

แพรวาเห็นว่าพี่ชายของเธอจะกลับแล้วเธอจึงโบกมือลาด้วยรอยยิ้มแม้ตอนนี้เธอจะพยายามกลั้นน้ำตาไว้ก็ตามพอรถได้แล่นออกไปไกลแล้วแพรวาถึงกับนั่งร้องให้สะอึกสะอื้นโฮใหญ่ทันทีเธออยากจะกลับไปกับพี่ชายของเธอใจจะขาดแต่เธอทำไม่ได้เธอไม่สามารถทำให้ชื่อเสียงของเธอเสียได้เพราะมันจะส่งผลกระทบถึงบริษัทที่พ่อของเธอรักมาก

“คุณไทม์ว่ามันแปลกไหมครับ”

ชัชวาลรู้สึกว่าเรื่องของแพรวาที่มาอยู่ที่นี่มันค่อนข้างแปลกเพราะดูยังไงๆมันก็ไม่สมเหตุสมผลที่แพรวาอยากจะมาอยู่ที่นี่กับเพื่อนเพราะเครียดแต่ปกติแล้วแพรวาไม่ชอบออกไปไหนนอกจากอยู่แต่บ้านแถมเพื่อนก็ยังมีไม่ค่อยเยอะเพราะแพรวาชอบเก็บตัวขนาดงานสังคมยังไม่อยากจะออกเลยด้วยซ้ำ