กลับใจรักมาเฟียร้าย

กลับใจรักมาเฟียร้าย

last updateLast Updated : 2025-02-18
By:   ฅนบนดอย  Updated just now
Language: Thai
goodnovel18goodnovel
Not enough ratings
72Chapters
50views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
Scan code to read on App

“เบื่อที่เอากับเธอเหรอ” “เลิกคิดเรื่องใต้สะดือสักวินาทีได้ไหม” “คงยาก” มาเฟียหนุ่มยกยิ้ม “เบื่อที่ใช้ชีวิตเหมือนนกน้อยในกรงทองแบบนี้” “ใครบอกฉันเป็นนกน้อย ฉันเป็นนกอินทรีต่างหาก” แค่กางปีกบินก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แล้ว โดยเฉพาะพราวดาว เขาสามารถกางปีกออกได้กว้างพอที่จะโอบตัวเธอไว้เพื่อใช้ปีกปกป้องเธอ แต่พราวดาวเบ้ปากก่อนจะเอนตัวไปพิงร่างหนา ซึ่งแฟรงค์ก็โอบตัวเธอไว้ “พักสายตาแป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะไม่ได้พัก” แฟรงค์หลุดยิ้มเพราะรู้ว่าประโยคหลังหมายถึงอะไร “จนถึงเย็นของอีกวันก็เคยมาแล้ว นับประสาอะไรกับแค่คืนที่ไม่เต็มคืน” คนตัวเล็กตวัดสายตามองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างไม่ชอบใจ “งั้นเลิกเงี่ย...สิยะ!”

View More

Latest chapter

Free Preview

บทนำ

บทนำ ‘ขอเสียงปรบมือให้กับพราวดาว...’ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังอื้ออึงไปทั่วงานเดินแบบ เมื่อนางแบบสาวเจ้าของชื่อ ‘พราวดาว’ ก้าวเดินออกมาจากหลังม่านด้วยชุดราตรีสีทองประกายระยิบระยับที่สะท้อนกับแสงไฟ เธอสวมใส่เครื่องเพชรมูลค่าหลายร้อยล้านบาท เดินโชว์อยู่บนเวทีเดินแบบเพื่อการกุศล “เอาละครับ เครื่องเพชรที่คุณพราวดาวสวมใส่อยู่ เป็นเครื่องเพชรที่มีมูลค่าสูงที่สุดในงาน และยังเป็นชุดเครื่องเพชรที่คุณอาภาวิไลออกแบบมาแบบพิเศษที่สุด สนนราคาอยู่ที่ร้อยล้านบาท...” เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง “เอาละครับ ผมจะเปิดประมูลเริ่มต้นที่ ร้อยห้าสิบล้านบาท เริ่มครับ!” ‘สองร้อยล้านบาท’ ‘สองร้อยห้าสิบล้านบาท’ ‘สามร้อยล้าน’ ลานตรงหน้าเวทีที่คลาคล่ำไปด้วยนักประมูลมากหน้าหลายตาต่างแย่งชิงชุดเครื่องเพชรนี้ ต่างคนต่างเสนอราคาที่ตนเองสู้ไหว บางคนก็ถอย บางคนก็สู้จนวินาทีสุดท้าย “หนึ่งพันล้านบาท” เสียงเข้มของคนคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ไฟสีนวลสาดส่องไปที่โต๊ะเขา คนบนเวทีสามารถมองเห็นใบหน้าเจ้าของเงินประมูลหนึ่งพันล้านบาทได้อย่างช...

Interesting books of the same period

Comments

No Comments
72 Chapters
บทนำ
บทนำ ‘ขอเสียงปรบมือให้กับพราวดาว...’ เสียงกรี๊ดกร๊าดดังอื้ออึงไปทั่วงานเดินแบบ เมื่อนางแบบสาวเจ้าของชื่อ ‘พราวดาว’ ก้าวเดินออกมาจากหลังม่านด้วยชุดราตรีสีทองประกายระยิบระยับที่สะท้อนกับแสงไฟ เธอสวมใส่เครื่องเพชรมูลค่าหลายร้อยล้านบาท เดินโชว์อยู่บนเวทีเดินแบบเพื่อการกุศล “เอาละครับ เครื่องเพชรที่คุณพราวดาวสวมใส่อยู่ เป็นเครื่องเพชรที่มีมูลค่าสูงที่สุดในงาน และยังเป็นชุดเครื่องเพชรที่คุณอาภาวิไลออกแบบมาแบบพิเศษที่สุด สนนราคาอยู่ที่ร้อยล้านบาท...” เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง “เอาละครับ ผมจะเปิดประมูลเริ่มต้นที่ ร้อยห้าสิบล้านบาท เริ่มครับ!” ‘สองร้อยล้านบาท’ ‘สองร้อยห้าสิบล้านบาท’ ‘สามร้อยล้าน’ ลานตรงหน้าเวทีที่คลาคล่ำไปด้วยนักประมูลมากหน้าหลายตาต่างแย่งชิงชุดเครื่องเพชรนี้ ต่างคนต่างเสนอราคาที่ตนเองสู้ไหว บางคนก็ถอย บางคนก็สู้จนวินาทีสุดท้าย “หนึ่งพันล้านบาท” เสียงเข้มของคนคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ไฟสีนวลสาดส่องไปที่โต๊ะเขา คนบนเวทีสามารถมองเห็นใบหน้าเจ้าของเงินประมูลหนึ่งพันล้านบาทได้อย่างช
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 1
บทที่ 1 อันตราย พราวดาวแหวกว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำด้วยความสบายใจ ไม่รู้ว่าทำไมเวลาอยู่กับแฟรงค์เธอถึงได้รู้สึกปลอดภัย อาจจะเพราะเขาเป็นมาเฟีย ลูกน้องเยอะ และไม่มีใครกล้าเข้ามาทำร้ายละมั้ง หรือเป็นเพราะอะไร... “ขึ้นมาจากน้ำได้แล้ว ไม่สบายมาจะมาโทษฉันไม่ได้นะ” แฟรงค์ยื่นมือไปหาพราวดาวที่ยังทำหน้ามุ่ยไม่อยากขึ้นจากน้ำ เธอแลบลิ้นใส่เขาแล้วแหวกว่ายต่อ “ป่วยมากูจะเย็xให้หายไข้เลยคอยดู” มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่นก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ หยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาสูบระบายความหงุดหงิด “แฟรงค์” เสียงหวานเอ่ยเรียก “มีไร” “วันนี้ไม่เอาได้ไหม เบื่อนิดหน่อย” “แล้ว?” “ก็ไม่แล้วไง รู้สึกเพลีย ๆ อยากนอนพักมากกว่า” “อืม เอาไว้จะพิจารณาดูอีกที แต่ถ้ามึงน่าเอา! ก็ช่วยไม่ได้” “โรคจิต! ฉันรู้นะว่าแกเอารูปฉันไปชักว่าวบ่อย ๆ” “ก็เฉพาะตอนที่เธอห่างฉันไหมวะ” “เออ ๆ ไม่คุยแล้ว รำคาญ!” “พราว” แฟรงค์เอ่ยเรียกคนตัวเล็กเสียงเรียบ มุมปากหนายกยิ้มยั่วยวนเมื่อมองไปเห็นร่องอ
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 2
บทที่ 2 เศษเสี้ยวความห่วงใย 00:00 พราวดาวข่มตาหลับด้วยความระแวง ภายในห้องพักถูกปกคลุมด้วยความเงียบจนน่าหวาดหวั่น นางแบบสาวหลับตาลง ผ่อนลมหายใจเข้าออกทำสมาธิจนในที่สุดเธอก็หลับใหลไปด้วยความเพลีย เช้าวันต่อมา แสงแดดอ่อน ๆ จากยามเช้าสาดส่องผ่านม่านระเบียงมากระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลา ปลายจมูกเธอแดงซ่านจากอาการภูมิแพ้อากาศในช่วงเช้า ความเพลียทำให้เธอไม่อยากตื่นหรือลุกออกจากเตียง ทว่า ณ ตอนนี้กลับรู้สึกวูบวาบเหมือนมีคนจ้องอยู่ทางด้านหลัง พราวดาวจึงดันตัวลุกขึ้นแล้วหันไปมองทางด้านหลัง “แฟรงค์...” ร่างหนานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาดุดันจ้องมองมาที่ร่างเธอไม่ลดละ “มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พราวดาวขยับปากถามเสียงพร่า “...” แฟรงค์เงียบไม่ตอบคำถาม เขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ หนึ่งครั้งแล้วเอ่ยตอบเธอ “เมื่อคืน” “รู้แล้วสินะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน” “อืม” “ปิดข่าวให้หน่อย ฉันไม่อยากให้เป็นข่าว” “มันใช่เรื่องเหรอ เธอคิดว่าชีวิตมันจะสามารถกลับมาใหม่ได้อีกครั้งงั้นเหรอ” “เรื่องปกติ ฉันอยู่
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 3
บทที่ 3 ดื้อรั้น หลายนาทีต่อมา วิกกี้ผู้จัดการสาวสองกุลีกุจอเข้ามาสวมกอดพราวดาวด้วยความตกใจ สองมือประคองใบหน้าเธอไว้หลวม ๆ ตรวจดูรอยเขียวช้ำที่ข้างแก้ม “เป็นยังไงบ้างลูก” “ก็โอเคค่ะ ไม่ได้เจ็บมาก” “โธ่ลูก” “งานถ่ายแบบ พราวว่าพราวคงไปไม่ได้นะคะ หน้าบวมขนาดนี้ ถ่ายออกมาคงไม่สวย” “พี่วิกกี้จัดการแล้วค่ะ เลื่อนถ่ายให้แล้ว” “ขอบคุณค่ะ” “คุณแฟรงค์บอกให้พี่วิกกี้พาน้องพราวไปหาหมอ ตรวจเช็กให้แน่ใจว่าไม่ได้เป็นอะไร ไปนะลูก...” รอยยิ้มของผู้จัดการสาวเหมือนกำลังบังคับเธอทางอ้อม พราวดาวกอดอกแล้วจ้องหน้าวิกกี้ “แฟรงค์บอกอะไรพี่วิกกี้บ้าง” “คุณแฟรงค์บอกว่า ให้พี่วิกกี้พาหนูไปหาหมอที่โรงพยาบาล ตรวจเช็กร่างกาย แล้วก็ให้หนูกินข้าวกินยาตามที่หมอสั่ง ถ้าได้รับยามากินน่ะนะ เขาบอกเพียงเท่านี้ค่ะ” “งั้นพราวไม่ไปค่ะ จะอยู่ที่นี่แหละ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องนอนในขณะที่วิกกี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้กับความดื้อรั้นของพราวดาว ขนาดแฟรงค์ยังบังคับเธอไม่ได้ แล้วผู้จัดการตัว
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 4
บทที่ 4 บาดแผลในใจ วันต่อมา พราวดาวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน เรียวแขนเล็กยื่นออกมาจากผ้าห่ม เธอบิดกายไปมาไล่ความเมื่อยล้า ทว่า ณ ตอนนั้นโทรศัพท์มือถือกลับส่งเสียงร้องดัง จนเธอรู้สึกรำคาญที่มีคนโทร. มารบกวนเวลานี้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสายพร้อมกรอกเสียงหวานทักทายไป “ค่า~” (คุณพราวคะ เอ่อ...คุณท่านไม่สบายค่ะ จะมาเยี่ยมไหมคะ) เสียงสั่นเครือของหญิงชราร่างท้วมตอบกลับมาทำเอาพราวดาวหยุดชะงัก เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงตอบกลับ “พราวไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น เผลอ ๆ อาการจะแย่ลงด้วยซ้ำค่ะป้า พ่อเกลียดหนูจะตาย พ่อคงไม่อยากเห็นหน้าพราวหรอก” (แต่คุณท่านเพ้อหาคุณพราวตลอดเลยนะคะ) “...” (มาหน่อยนะคะ มาเจอกันหน่อย ป้าเองก็คิดถึงคุณพราวมาก ไม่ได้เจอหน้าตั้งหลายเดือนแล้ว) “...” พราวดาวเงียบไปพักใหญ่อย่างใช้ความคิด “โอเคค่ะ งั้นพราวจะเข้าไป” (คุณพราวจะทานอะไรไหมคะ เดี๋ยวป้าทำไว้รอ) “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ พราวคงไป...ไม่นานนัก” (อ๋อ...ได้ค่ะ)
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 5
บทที่ 5 ข้ออ้าง ร่างบางเดินโซเซมานั่งลงที่ม้านั่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงซ่านจากการร้องไห้เป็นเวลานาน ดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ผู้คนจึงไม่พลุกพล่านเท่าไร “ฮึก...ฮือ~” พราวดาวยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างยากที่จะกลั้น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบสองแก้มแดงระเรื่อ ภาพและน้ำเสียงของพ่อยังติดที่ปลายตา มันยิ่งทำให้เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้ บาดแผลที่ฝังลึกในใจมานานหลายปีมันยากที่จะหาย และยิ่งไปสะกิด มันก็ยิ่งเจ็บปวด “คุณครับ” เสียงเข้มของใครคนหนึ่งดังขึ้น พราวดาวหยุดสะอื้นแล้วเงยหน้ามอง “เอ่อ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ พอดีผมเห็นคุณนั่งร้องไห้มานานแล้ว” “เปล่าค่ะ ฉันไม่เป็นไร” เธอปฏิเสธชายหนุ่มแล้วลุกขึ้นยืนหมายจะเดินออกมา “ไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่มารบกวนคุณ นั่งต่อได้นะครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้บาง ๆ เขาผายมือไปที่ม้านั่ง พราวดาวแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม และมองหน้าเขา “คุณรู้จักฉันไหมคะ” “เอ่อ...ไม่รู้จักครับ” ‘แปลก...หรือฉันยังดังไม่พอ หรือว่าเขาไม่สนใจข่าวพวกดารา’ นาง
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 6
บทที่6 เคลิ้ม ฝ่ามือหนาบีบสองแก้มแรงขึ้นจนพราวดาวรีบยกมือขึ้นมาฟาดอกแกร่งเป็นการประท้วง แผลเดิมยังไม่หายดี เขากลับมาสร้างความเจ็บปวดให้เธออีก “เจ็บนะ! รุนแรงไปแล้วนะแฟรงค์” “ฮึ...” “ทำอะไร” หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ไม่ทันฝ่ามือหนาที่จับหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก แฟรงค์ลากแขนพราวดาวเข้ามาในห้องนอนและปิดประตู ล็อกอย่างแน่นหนา “บอกแล้วว่าอย่าท้าทาย” “แล้วมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้” นี่เขากับเธอจะไม่คุยกันดี ๆ สักวันเลยหรือไงเนี่ย เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องตีฝีปาก ไม่ก็ลงไม้ลงมือกันแบบนี้ เฮ้อ... “เลิกทำตัววุ่นวายเหมือนเป็นผัวฉันได้แล้วแฟรงค์” คำพูดนั้นทำเอาแฟรงค์หยุดชะงัก แต่ชายหนุ่มกลับแสยะยิ้มแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าสวย “ก็เป็นอยู่แล้วไหม หรือจะให้ทวนคำพูดนั่นอีกครั้ง แต่ไม่พูดแล้วนะ...จะทำให้ดูว่าคำนั้นมันหมายความว่ายังไง” สิ้นคำพูดเขาก็โน้มตัวลงไปจูบพราวดาวอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด หญิงสาวพยายามเบี่ยงหน้าหลบ แต่ฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นมาประคองใบหน้าเธอไว้ รสจูบที่ว่ารุนแรงก่อนหน้านี้ เป
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 7
บทที่ 7 ไม่สบาย หลายนาทีที่ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันในห้องน้ำ จนกระทั่งอาบน้ำเสร็จสรรพ พราวดาวเดินนวยนาดออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปที่เตียงแล้วทรุดนั่งลง เธอยกมือขึ้นกุมขมับและนวดคลึงเบา ๆ “เป็นอะไร” แฟรงค์เอ่ยถามเสียงเรียบ แต่ทว่าในจังหวะที่พราวดาวจะเอ่ยตอบ ฝ่ามือหนาก็เลื่อนขึ้นมาอังหน้าผากเธอ และเลื่อนลงไปคลำที่ลำคอระหงที่มีรอยรักเขาฝากไว้จาง ๆ “ไม่สบาย” แฟรงค์เลิกคิ้วถามแต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าบึ้งตึงใส่ “ก็บอกไปแล้วว่าไม่สบาย” พราวดาวกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิดแล้วปัดมือหนาออก เธอลุกขึ้นไปสวมใส่ชุดนอนกระโปรงผ้าพลิ้วบาง ๆ แล้วกลับมานอนที่เตียงด้วยอาการหนาว ๆ ร้อน ๆ ครั่นเนื้อครั่นตัว “กินข้าวกินยาก่อนไหม ถ้าไม่สบายจริง ๆ งั้นวันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่” พราวดาวหันขวับไปมองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างเร็ว “ไม่ต้อง ฉันอยู่คนเดียวได้ แต่ถ้าเป็นห่วงเดี๋ยวให้พี่วิกกี้มาอยู่ด้วย” “ไม่เป็นไร ฉันว่าง” “เอ๊ะ!” หญิงสาวขึ้นเสียงใส่คนตัวโต แฟรงค์ไม่ได้สนใจสีหน้าบึ้งตึงนั้น แต่กลับเดินออกมาด้านนอกแล้วเอาของกินจัดใส่จาน ยกเข้ามาเสิร์ฟพ
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 8
บทที่ 8 ดูแล มาเฟียหนุ่มหลุดยิ้มอย่างง่ายดายกับข้อความจากพราวดาว เขากดอ่านและตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ แฟรงค์ : ไปนอน หัวเหม่ง : จุ้นจ้าน! เขาหลุดขำอีกครั้ง ยิ่งอ่านชื่อของคนส่งข้อความแล้วยิ่งขำขันเข้าไปใหญ่ “ฮึ!” ชายหนุ่มกดปิดหน้าจอแล้วทำงานต่อจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน “นายครับ วันนี้คุณพราวไม่ได้ออกไปไหนครับ” ลูกน้องหนุ่มที่เขาใช้ให้เฝ้าดูพราวดาวที่คอนโดก้าวเข้ามารายงาน ก่อนที่เจ้านายจะเดินออกมาจากห้องทำงาน แฟรงค์หยุดฟังแล้วพยักหน้ารับเบา ๆ “ไม่ต้องตาม บอกป๊าด้วยว่าวันนี้ไม่ว่าง” เขาสั่งเสียงเรียบแล้วเดินผ่านหน้าลูกน้องที่เตรียมจะเดินตามเขา ทุกคนหยุดยืนแล้วทำความเคารพผู้เป็นนาย แฟรงค์เดินอาด ๆ มาที่รถยนต์ส่วนตัว เขาขับออกมาจากบริษัท มุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของสด ผัก และผลไม้ เมื่อได้ครบอย่างที่ต้องการแล้วก็กลับไปที่คอนโด...พราวดาว คอนโดพราวดาว “เฮ้อ~” ร่างเล็กพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ เป็นครั้งที่สามภายในสองนาที เธอรู้สึกหน่วงที่ท้องน้อยเนื่องจากประจำเดือนมา เมื่อเช
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
บทที่ 9
บทที่ 9 หวงในฐานะเพื่อน หนึ่งชั่วโมงกว่า ๆ ที่แฟรงค์นั่งลูบท้องพราวดาวเพื่อให้เธอนอนเต็มอิ่มและสบายตัวขึ้น ขณะเดียวกันก็สำรวจใบหน้าจิ้มลิ้มด้วย “อื้อ~ ปวดท้อง” พราวดาวขยับปากพูดเสียงพร่า ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาจับฝ่ามือหนา “แฟรงค์~ ฉันปวดท้อง” “แล้วให้ทำยังไง กินยาไหม มียาตัวไหนกินไหม” เขาเอ่ยถามอย่างจริงจัง “บอกมา เดี๋ยวไปหยิบให้” “ยาอยู่ในลิ้นชัก ขอบคุณนะ” เมื่อได้ฟังแบบนั้นแฟรงค์จึงรีบลุกขึ้นไปหยิบยามาให้พราวดาวพร้อมกับน้ำดื่มอุณหภูมิห้องหนึ่งขวด “ลุกไหวไหม” “ปวดท้อง เดี๋ยวค่อยกิน” “ไม่ได้” ชายหนุ่มแกะเม็ดยาออก จากนั้นจึงดันตัวพราวดาวลุกขึ้นเล็กน้อยแล้วป้อนยาใส่ปากเธอ พร้อมกับเอาน้ำให้ดื่ม “เวลาประจำเดือนมาทุกครั้งก็เป็นแบบนี้เหรอ” “ไม่หรอก เป็นบางครั้งที่จะปวดท้องแบบนี้” “แล้วมันจะหายไหม” “หายสิ เป็นแบบนี้แค่วันแรกเท่านั้นแหละ จากนั้นก็ปกติ” “อืม...พอมีวิธีนะ ไม่เป็นประจำเดือน ไม่ปวดท้อง และไม่ทรมานแบบนี้ด้วย” “อะไรของนาย” “ฮึ! นอ
last updateLast Updated : 2025-02-18
Read more
Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status