บททั้งหมดของ กลับใจรักมาเฟียร้าย: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทที่ 1 อันตราย พราวดาวแหวกว่ายอยู่ในสระว่ายน้ำด้วยความสบายใจ ไม่รู้ว่าทำไมเวลาอยู่กับแฟรงค์เธอถึงได้รู้สึกปลอดภัย อาจจะเพราะเขาเป็นมาเฟีย ลูกน้องเยอะ และไม่มีใครกล้าเข้ามาทำร้ายละมั้ง หรือเป็นเพราะอะไร... “ขึ้นมาจากน้ำได้แล้ว ไม่สบายมาจะมาโทษฉันไม่ได้นะ” แฟรงค์ยื่นมือไปหาพราวดาวที่ยังทำหน้ามุ่ยไม่อยากขึ้นจากน้ำ เธอแลบลิ้นใส่เขาแล้วแหวกว่ายต่อ “ป่วยมากูจะเย็xให้หายไข้เลยคอยดู” มาเฟียหนุ่มขบกรามแน่นก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ริมสระว่ายน้ำ หยิบบุหรี่ไฟฟ้าขึ้นมาสูบระบายความหงุดหงิด “แฟรงค์” เสียงหวานเอ่ยเรียก “มีไร” “วันนี้ไม่เอาได้ไหม เบื่อนิดหน่อย” “แล้ว?” “ก็ไม่แล้วไง รู้สึกเพลีย ๆ อยากนอนพักมากกว่า” “อืม เอาไว้จะพิจารณาดูอีกที แต่ถ้ามึงน่าเอา! ก็ช่วยไม่ได้” “โรคจิต! ฉันรู้นะว่าแกเอารูปฉันไปชักว่าวบ่อย ๆ” “ก็เฉพาะตอนที่เธอห่างฉันไหมวะ” “เออ ๆ ไม่คุยแล้ว รำคาญ!” “พราว” แฟรงค์เอ่ยเรียกคนตัวเล็กเสียงเรียบ มุมปากหนายกยิ้มยั่วยวนเมื่อมองไปเห็นร่องอ

บทที่ 3 ดื้อรั้น หลายนาทีต่อมา วิกกี้ผู้จัดการสาวสองกุลีกุจอเข้ามาสวมกอดพราวดาวด้วยความตกใจ สองมือประคองใบหน้าเธอไว้หลวม ๆ ตรวจดูรอยเขียวช้ำที่ข้างแก้ม “เป็นยังไงบ้างลูก” “ก็โอเคค่ะ ไม่ได้เจ็บมาก” “โธ่ลูก” “งานถ่ายแบบ พราวว่าพราวคงไปไม่ได้นะคะ หน้าบวมขนาดนี้ ถ่ายออกมาคงไม่สวย” “พี่วิกกี้จัดการแล้วค่ะ เลื่อนถ่ายให้แล้ว” “ขอบคุณค่ะ” “คุณแฟรงค์บอกให้พี่วิกกี้พาน้องพราวไปหาหมอ ตรวจเช็กให้แน่ใจว่าไม่ได้เป็นอะไร ไปนะลูก...” รอยยิ้มของผู้จัดการสาวเหมือนกำลังบังคับเธอทางอ้อม พราวดาวกอดอกแล้วจ้องหน้าวิกกี้ “แฟรงค์บอกอะไรพี่วิกกี้บ้าง” “คุณแฟรงค์บอกว่า ให้พี่วิกกี้พาหนูไปหาหมอที่โรงพยาบาล ตรวจเช็กร่างกาย แล้วก็ให้หนูกินข้าวกินยาตามที่หมอสั่ง ถ้าได้รับยามากินน่ะนะ เขาบอกเพียงเท่านี้ค่ะ” “งั้นพราวไม่ไปค่ะ จะอยู่ที่นี่แหละ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องนอนในขณะที่วิกกี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้กับความดื้อรั้นของพราวดาว ขนาดแฟรงค์ยังบังคับเธอไม่ได้ แล้วผู้จัดการตัว

บทที่ 5 ข้ออ้าง ร่างบางเดินโซเซมานั่งลงที่ม้านั่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงซ่านจากการร้องไห้เป็นเวลานาน ดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ผู้คนจึงไม่พลุกพล่านเท่าไร “ฮึก...ฮือ~” พราวดาวยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างยากที่จะกลั้น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบสองแก้มแดงระเรื่อ ภาพและน้ำเสียงของพ่อยังติดที่ปลายตา มันยิ่งทำให้เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้ บาดแผลที่ฝังลึกในใจมานานหลายปีมันยากที่จะหาย และยิ่งไปสะกิด มันก็ยิ่งเจ็บปวด “คุณครับ” เสียงเข้มของใครคนหนึ่งดังขึ้น พราวดาวหยุดสะอื้นแล้วเงยหน้ามอง “เอ่อ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ พอดีผมเห็นคุณนั่งร้องไห้มานานแล้ว” “เปล่าค่ะ ฉันไม่เป็นไร” เธอปฏิเสธชายหนุ่มแล้วลุกขึ้นยืนหมายจะเดินออกมา “ไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่มารบกวนคุณ นั่งต่อได้นะครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้บาง ๆ เขาผายมือไปที่ม้านั่ง พราวดาวแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม และมองหน้าเขา “คุณรู้จักฉันไหมคะ” “เอ่อ...ไม่รู้จักครับ” ‘แปลก...หรือฉันยังดังไม่พอ หรือว่าเขาไม่สนใจข่าวพวกดารา’ นาง

บทที่ 7 ไม่สบาย หลายนาทีที่ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันในห้องน้ำ จนกระทั่งอาบน้ำเสร็จสรรพ พราวดาวเดินนวยนาดออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปที่เตียงแล้วทรุดนั่งลง เธอยกมือขึ้นกุมขมับและนวดคลึงเบา ๆ “เป็นอะไร” แฟรงค์เอ่ยถามเสียงเรียบ แต่ทว่าในจังหวะที่พราวดาวจะเอ่ยตอบ ฝ่ามือหนาก็เลื่อนขึ้นมาอังหน้าผากเธอ และเลื่อนลงไปคลำที่ลำคอระหงที่มีรอยรักเขาฝากไว้จาง ๆ “ไม่สบาย” แฟรงค์เลิกคิ้วถามแต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าบึ้งตึงใส่ “ก็บอกไปแล้วว่าไม่สบาย” พราวดาวกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิดแล้วปัดมือหนาออก เธอลุกขึ้นไปสวมใส่ชุดนอนกระโปรงผ้าพลิ้วบาง ๆ แล้วกลับมานอนที่เตียงด้วยอาการหนาว ๆ ร้อน ๆ ครั่นเนื้อครั่นตัว “กินข้าวกินยาก่อนไหม ถ้าไม่สบายจริง ๆ งั้นวันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่” พราวดาวหันขวับไปมองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างเร็ว “ไม่ต้อง ฉันอยู่คนเดียวได้ แต่ถ้าเป็นห่วงเดี๋ยวให้พี่วิกกี้มาอยู่ด้วย” “ไม่เป็นไร ฉันว่าง” “เอ๊ะ!” หญิงสาวขึ้นเสียงใส่คนตัวโต แฟรงค์ไม่ได้สนใจสีหน้าบึ้งตึงนั้น แต่กลับเดินออกมาด้านนอกแล้วเอาของกินจัดใส่จาน ยกเข้ามาเสิร์ฟพ

บทที่ 9 หวงในฐานะเพื่อน หนึ่งชั่วโมงกว่า ๆ ที่แฟรงค์นั่งลูบท้องพราวดาวเพื่อให้เธอนอนเต็มอิ่มและสบายตัวขึ้น ขณะเดียวกันก็สำรวจใบหน้าจิ้มลิ้มด้วย “อื้อ~ ปวดท้อง” พราวดาวขยับปากพูดเสียงพร่า ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาจับฝ่ามือหนา “แฟรงค์~ ฉันปวดท้อง” “แล้วให้ทำยังไง กินยาไหม มียาตัวไหนกินไหม” เขาเอ่ยถามอย่างจริงจัง “บอกมา เดี๋ยวไปหยิบให้” “ยาอยู่ในลิ้นชัก ขอบคุณนะ” เมื่อได้ฟังแบบนั้นแฟรงค์จึงรีบลุกขึ้นไปหยิบยามาให้พราวดาวพร้อมกับน้ำดื่มอุณหภูมิห้องหนึ่งขวด “ลุกไหวไหม” “ปวดท้อง เดี๋ยวค่อยกิน” “ไม่ได้” ชายหนุ่มแกะเม็ดยาออก จากนั้นจึงดันตัวพราวดาวลุกขึ้นเล็กน้อยแล้วป้อนยาใส่ปากเธอ พร้อมกับเอาน้ำให้ดื่ม “เวลาประจำเดือนมาทุกครั้งก็เป็นแบบนี้เหรอ” “ไม่หรอก เป็นบางครั้งที่จะปวดท้องแบบนี้” “แล้วมันจะหายไหม” “หายสิ เป็นแบบนี้แค่วันแรกเท่านั้นแหละ จากนั้นก็ปกติ” “อืม...พอมีวิธีนะ ไม่เป็นประจำเดือน ไม่ปวดท้อง และไม่ทรมานแบบนี้ด้วย” “อะไรของนาย” “ฮึ! นอ