บททั้งหมดของ กลับใจรักมาเฟียร้าย: บทที่ 41 - บทที่ 50

บทที่ 40 ริษยา “ฮะ!” พราวดาวเอียงคอมองแฟรงค์ด้วยความตกใจ ก่อนจะหันมองนักข่าวสาวที่เป็นเจ้าของคำถามนั้น “คุณแฟรงค์พูดแบบนี้ กลัวดรามาจะตามมาไหมคะ” นักข่าวสาวคนเดิมถามต่อ แฟรงค์แสยะยิ้มมุมปากแล้วตอบกลับ “ผมไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว หากจะดรามาก็ดรามาให้มันถูกเรื่อง เพราะถ้ามันเป็นเรื่องที่ไร้สาระดูแล้วไม่เข้าตา ผมจะจัดการข่าวดรามาพวกนั้นเอง” นักข่าวทุกคนต่างหันมองหน้ากันเลิ่กลั่กแล้วหันมาทางพราวดาวที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ข้างแฟรงค์ “คุณพราวรู้สึกยังไงบ้างคะ” “คะ? ระ...รู้สึกว่า...” เธอเหลือบตามองแฟนหนุ่มเล็กน้อยแล้วฉีกยิ้มเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง ก่อนที่แฟรงค์จะโอบเอวคอดไว้เสริมความมั่นใจให้อีกแรงหนึ่ง “ก็รู้สึกดีค่ะ เพราะพราวกับแฟรงค์ก็รู้จักกันมานานแล้ว จากเพื่อนแล้วเลื่อนมาเป็นแฟนแค่นั้นเอง ไม่ต้องดรามานะคะ เราสองคนรู้จักกันดี และเราสองคนก็กำลังศึกษาดูใจกันหลังจากใช้สถานะแฟนค่ะ” “ครับ” แฟรงค์ยิ้มให้คนข้างกาย “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ พอดีต้องพาแฟนไปซื้อคอนโด” เขากับพราวดาวเดินออกมาจากกลุ่มนักข่าว พอเข้ามาในรถพราวดาวก็รีบสะบ

บทที่ 42 รัก กลางดึก “อื้อ!” พราวดาวสะดุ้งตื่นมากลางดึกเพราะเธอฝันร้ายและปวดตุบ ๆ ที่แผลบนศีรษะ เสียงครางของเธอช่วยปลุกคนตัวโตให้ลุกขึ้นมาแทบจะทันที “เจ็บเหรอ” แฟรงค์ก้าวลงจากเตียง เดินไปเปิดไฟในห้องจนสว่างจ้า แล้วกลับมาหาพราวดาวซึ่งเธอกำลังมองเขาอยู่ แววตาสั่นระริกนั่นทำหัวใจแกร่งอ่อนยวบ “เป็นอะไร ตื่นมาทำไม” “นายจัดการกับผู้หญิงคนนั้นยังไงเหรอ” “ทำไมถึงอยากรู้เรื่องนี้ ปกติเธอไม่เคยถามหนิ” “แค่อยากรู้...” “ฉันไม่ปล่อยคนที่มาทำร้ายเธอไว้หรอก” “นายฆ่าเธอเหรอ” “...” “อืม...ฉันไม่ควรถามจริง ๆ สินะ” “นอนเถอะ ไม่ต้องคิดอะไร” “ปวดแผลนิดหน่อย แล้วตอนนี้ก็หิวด้วย” “กินเก่ง ลืมไปเลยว่าเธอกินข้าวไปนิดเดียวเอง” เขาเองก็ลืมไปว่าก่อนเกิดเหตุพราวดาวกินข้าวไปนิดเดียวเอง ไม่แปลกที่เธอจะหิวกลางดึกแบบนี้ “แล้วอยากกินอะไร เดี๋ยวให้คนไปซื้อมาให้” “อยากกินข้าวไข่เจียวฝีมือนาย” “ได้ เดี๋ยวทำให้” “ขอบคุณนะ”

บทที่ 44 สูญเสีย แฟรงค์ประคองพราวดาวเดินเข้ามาในบ้านที่เธอเติบโตมา บรรยากาศภายในบ้านอบอวลด้วยความโศกเศร้าเหล่าแม่บ้านน้อยใหญ่ต่างมาออกันอยู่ที่ห้องโถงใหญ่ “เชิญทางนี้ค่ะคุณหนู” พราวดาวกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เธอไม่อยากจดจำภาพในตอนนี้เลย พอเข้ามาในห้องนอนพ่อ หัวใจยิ่งปวดหนึบ รู้สึกเจ็บปวดเหมือนมีเข็มพัน ๆ เล่มทิ่มแทง “พ่อ...” พราวดาวค่อย ๆ ทรุดนั่งลงข้างเตียงนอนโดยมีแฟรงค์ยืนอยู่ด้านหลัง “พ่อ...เป็นยังไงบ้างคะ” เธอเอ่ยถามพ่อเสียงสั่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้น “พ่อ...พ่อขอโทษ” คำขอโทษจากปากพ่อทำน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมาอาบสองแก้มนวล “แกไม่ใช่ความผิดพลาด...แต่แกเป็นความรักสุดท้ายที่แม่ทิ้งไว้ให้” “อึก...ฮือ~ พอแล้ว ไปหาหมอกันนะคะ นะพ่อ” เธอประคองมือพ่อขึ้นมาทาบที่แก้ม “ไปหาหมอกันนะ เดี๋ยวหนูกับแฟรงค์พาไปนะ” “พอแล้ว...” “พ่อ...” พราวดาวกลั้นเสียงสะอื้นไห้ มองแววตาสั่นระริกของพ่อด้วยความเจ็บปวด “ชะ...ใช้ชีวิตต่อไปให้มีความสุข” สิ้นคำพูดนั้น พ่อเธอก็ค่อย ๆ หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า ทุกอย่างรอบกายเงีย

บทที่ 46 คนที่ไม่อยากรู้จัก ติ๊ง! เสียงแจ้งเตือนข้อความในไลน์ดังขึ้นในตอนที่พราวดาวจะก้าวออกจากลิฟต์ เธอจึงเปิดอ่านข้อความนั้นแล้วก้าวออกมายืนอ่านข้อความอยู่หน้าลิฟต์ ‘ว่างไหมแก มาทานข้าวหน่อยนะ ฉันอยากคุยกับแกเรื่องงานและเสียใจกับเรื่องพ่อแกด้วย’ พราวดาวอ่านข้อความนั้นเสร็จก็เก็บโทรศัพท์มือถือใส่ลงในกระเป๋าสะพายใบโปรดแล้วรีบไปหาแฟรงค์ “เป็นไงบ้าง เขาว่ายังไงไหม” แฟรงค์เอ่ยถามแฟนสาวที่เดินเข้ามาโอบกอดเขาจากทางด้านหลัง พราวดาวยู่ปากเล็กน้อยแล้วกดริมฝีปากลงบนแก้มเขาเบา ๆ “โอเคค่ะ คุณติ๊กไม่ได้เจ้าอารมณ์ขนาดนั้น เขาเองก็มีคนคุยใหม่แล้ว...น่าเสียดายเนอะ” “ตลก แล้วเย็นนี้อยากกินอะไร” “เย็นนี้...ขอไปกินข้าวกับเพื่อนได้ไหม มันเพิ่งไลน์มาเมื่อกี้นี้” “ได้สิ แล้วจะไปกินร้านไหน ให้ฉันจองร้านให้ไหม” “ไม่ลำบากหรอกค่ะ เพื่อนคงจองไว้แล้ว” “อืม...เอางั้นก็ได้” “นายไปด้วยกันไหม” พราวดาวเอ่ยถามพลางหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักแฟนหนุ่ม แฟรงค์ไม่ได้ตอบกลับในทันที แต่เ

บทที่ 48 อุบัติเหตุ หลายนาทีต่อมา พราวดาวเดินเอื่อย ๆ มานั่งลงบนหน้าตักแฟนหนุ่มหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอยกแขนขึ้นมากอดคอแฟรงค์ไว้หลวม ๆ ด้วยท่าทางหมดแรงสุด ๆ “ทำอะไรมาดูหมดแรงจัง แค่ใช้ปากก็หมดแรงแล้วเหรอ?” “ไม่รู้ รู้แค่เพลีย หายใจไม่ทัน และตอนนี้ฉันง่วง” เธอซบหน้าลงกับอกแกร่งอย่างออดอ้อน แฟรงค์หลุดยิ้มเล็กน้อยแล้วโอบอุ้มแฟนสาวไว้ ก่อนจะกดริมจูบปลายจมูกเชิดรั้นเบา ๆ “งั้นไปนอน วันนี้เธอทำฉันมีความสุข งั้นฉันจะคืนความสุขให้ด้วยการกอดเธอและกล่อมนอนดีไหม” “ดีดิ อุ้มหน่อย...” “อ้อนเก่งเชียวนะ” “เหมือนจะไม่สบายด้วยอะแฟรงค์” มาเฟียหนุ่มยกยิ้ม เดี๋ยวนี้พราวดาวอ้อนเก่งจริง ๆ แต่เขาก็ไม่เคยขัดใจเธอแฟรงค์อุ้มคนตัวเล็กเข้ามาในห้องนอน วางเธอลงบนเตียงหนานุ่ม จากนั้นตัวเองก็ก้าวขึ้นมานอนบนเตียง โอบกอดคนตัวเล็กไว้หลวม ๆ “นายคือผู้ชายอบอุ่นที่สุด” “เพิ่งรู้เหรอคนสวย” “รู้นานแล้ว” ไออุ่นที่ได้รับจากแฟรงค์ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย และตอนนี้หนังตามันจะปิดเส