บทที่ 45

บทที่ 45 เคยอยู่จุดนั้นมาก่อน

หลายวันต่อมา

หลังจากงานศพพ่อของพราวดาวผ่านไป ทุกอย่างก็กลับคืนสู่สภาวะปกติ มีเพียงพราวดาวที่ยังซึมเศร้าอยู่เล็กน้อย

“มารู้ความจริงก็ตอนที่พ่อไม่ไหวแล้ว พ่อไม่ได้โกรธหรือเกลียดฉัน เพียงเพราะว่าพ่อเห็นฉันพ่อก็จะคิดถึงแม่ ท่านรักแม่มากเลยนะว่าไหม” พราวดาวยิ้มบาง ๆ ให้กับรูปถ่ายแล้วเอนตัวไปพิงร่างหนา ซึ่งทั้งสองนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดียวกันแฟรงค์ยิ้มรับแล้วกดริมฝีปากจูบขมับเธอเบา ๆ

“เชื่อหรือยัง ว่าไม่มีพ่อแม่คนไหนไม่รักลูกหรอก เพียงแต่ว่าพวกท่านอาจมีการแสดงความรักไม่เหมือนกัน อย่างแม่ฉันท่านก็บ่นฉัน แต่นั่นก็เพราะรัก ส่วนพ่อก็เข้าข้างฉันตลอดเวลาที่แม่บ่นหรือดุด่า บางทีฉันรู้นะว่าตัวเองทำผิดทำไม่ถูกต้อง แต่ให้ทำยังไงในเมื่อมันทำไปแล้ว”

“นายมันลูกคุณหนู” เธอเงยหน้ามองแฟนหนุ่มแล้วอมยิ้ม “ย่าคือคนที่เอาใจนายเก่งที่สุด”

“ถูกต้อง ฉันทำผิดย่าก็ปกป้อง เกเรมากแค่ไหนย่าก็เข้าข้างตลอด แต่เวลาย่าดุย่าตีนะ ฉันน้อยใจและงอนไปหลายวันเลย และตอนที่ย่าทำขนมมาง้อก็หายในวินาทีนั้นเลย”

“เห็นแก่กินชะมั