All Chapters of กลับใจรักมาเฟียร้าย: Chapter 61 - Chapter 70

บทที่ 60 ลูกสาว เข้าสู่เดือนที่สี่ของการอุ้มท้องลูกคนแรก พราวดาวนั่งบีบมือตัวเองอยู่ข้าง ๆ แฟนหนุ่มรอหมอเข้าตรวจอัลตราซาวนด์ “ตื่นเต้นเหรอ” “ใช่ วันที่เราจะรู้เพศลูกแล้วว่าจะเป็นหญิงหรือชาย” “นั่นสิ จะเป็นหญิงหรือชายนะ...” แฟรงค์ทำหน้าครุ่นคิดแล้วคลี่ยิ้มหวานให้คนรัก “แต่จะเป็นหญิงหรือชายก็รักหมดแหละ ขอให้หนูปลอดภัยก็พอแล้ว” “ค่ะ พราวก็ว่าแบบนั้น ขอให้หนูปลอดภัยก็พอแล้วเนอะ...” แฟรงค์วางมือลงบนท้องของพราวดาวแล้วลูบไปมาเบา ๆ ด้วยความรัก นี่สินะเขาเรียกว่าตกหลุมรักตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า ยิ่งท้องพราวดาวโตขึ้นทุกวัน เขายิ่งรู้สึกถึงความรักที่มีให้เด็กคนหนึ่งแม้ว่าจะยังไม่เคยเห็นหน้ากัน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นหญิงหรือชาย แต่เขากลับรู้สึกรักและอยากปกป้องเขา “ไปเถอะ” แฟรงค์จูงมือพราวดาวเดินเข้ามาในห้องตรวจ “สวัสดีค่ะ วันนี้เป็นยังไงบ้างเอ่ย” หมอรุ่นพี่ของพีททักทายด้วย รอยยิ้มก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาหาพราวดาวแล้วพาเธอไปที่เตียง “น้องพราวขึ้นรอพี่ที่เตียงเลยค่ะ วันนี้เรามาดูคนตัวเล็กว่าเป็นชายหรือหญิงกันดีกว่า”

บทที่ 62 หนูพิ้งค์ ปภัสสรยิ้มหวานให้พราวดาวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ฝั่งตรงข้ามกัน “พราว หนูอยากแต่งงานกับแฟรงค์ตอนไหน” “คือ...พราวยังไม่ได้คิดเรื่องพวกนั้นเลยค่ะ” เธอตอบกลับด้วยความลำบากใจ ใจจริงก็อยากจัดงานแต่งอยู่ แต่คิดไปคิดมาก็กลัวเป็นข่าวให้และคนเอาไปซุบซิบนินทาอีก “จัดงานเล็ก ๆ ดีไหมลูก” “จัดงานแต่งเล็ก ๆ เหรอคะ” “ใช่จ้ะ แค่รู้ว่าเราสองคนแต่งงานกันก็พอ” “ตอนนี้พราวยังให้คำตอบไม่ได้ เดี๋ยวพราวขอคุยกับแฟรงค์ก่อนได้ไหมคะ” “ได้สิ ลูกว่ายังไงแม่ก็ว่าตามนั้นแหละ” “ขอบคุณค่ะ” “ตาแฟรงค์หายตัวไปขลุกอยู่กับลูกน้องอีกแล้วสินะเนี่ย” “เขาทำอะไรเหรอคะ” “ก็คงเล่นเกม ไม่ก็ยิงปืนตามประสานั่นแหละ” “อ๋อค่ะ” เธออดที่จะยิ้มไม่ได้ เข้าใจว่าแฟรงค์ถูกเลี้ยงมากับครอบครัวมาเฟีย เขาไม่ค่อยได้เล่นและใช้ชีวิตในวัยรุ่นมากเท่าที่ควร ส่วนมากก็ทำงานเสียส่วนใหญ่ การได้เล่นหรือพักผ่อนกับลูกน้องที่รู้ใจก็อาจทำให้เขาผ่อนคลายได้ หลายชั่วโมงต่อมา

บทที่ 64 ฝึกสมาธิกับหนูพิ้งค์ หลายนาทีต่อมา พราวดาวถูกพาเข้ามาในห้องพักฟื้นพร้อมกับลูกน้อยที่ถูกพยาบาลสาวเข็นตามเข้ามาทีหลัง แฟรงค์กับปภัสสรรีบเดินไปรับตัวเธอ “เป็นไงบ้างลูก” “เจ็บค่ะ” ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกไหนเท่าความเจ็บปวดแล้ว หลังจากงัวเงียอยู่นาน แฟรงค์ก็อุ้มลูกน้อยเดินมาหา “ดูซิ...คุณแม่อยากเห็นหน้าหนูไหมคะ” ไม่ว่าเปล่า แต่เขายังย่อตัวลงพอให้พราวดาวได้เห็นหน้าลูกน้อย เธอคลี่ยิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นมาจับแขนแฟรงค์เบา ๆ “หนูพิ้งค์หน้าได้พ่อหมดเลยค่ะคุณแม่” “จริงลูก หน้าตาเหมือนไอ้ลูกตัวแสบของแม่หมดเลย” ปภัสสรเดินเข้ามาหาลูกชายแล้วรับตัวหลานสาวมาอุ้ม เปลี่ยนกันเพื่อให้แฟรงค์ดูแลพราวดาว “แล้วคุณพ่อล่ะคะ” เธอเอ่ยถามเสียงเรียบ “เดี๋ยวคงตามมาน่ะลูก ติดประชุมใหญ่” “อ๋อค่ะ” “พักผ่อนเถอะลูก” หญิงสาวพยักหน้าหงึก ๆ แล้วหลับไปเลย ส่วนแฟรงค์กับแม่ก็นำตัวหนูพิ้งค์ไปให้พี่พยาบาลนำไปที่ห้องทารกแรกเกิด ไว้พราวดาวตื่นจะนำตัวลูกน้อยมาให้กินนมอีกทีหนึ่ง “ยินดีด้

บทที่ 66 ความสุข “มันไม่ยากขนาดนั้นหรอกน่าเพื่อน มึงออกจะหล่อ สูงยาวขาวตี๋แบบนี้ ผู้หญิงคนไหนก็อยากเข้าหา” หมอพีทหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกอย่างหนักแล้วหันมองหน้าแฟรงค์อย่างเหนื่อยหน่ายใจ “ก็ถ้าเป็นอย่างที่พูดก็ดีดิ กูเจอแต่คนไม่จริงใจ” “เออน่า ครั้งนี้ต้องเจอคนที่ดีแน่” “สองปีครั้งเนี่ยนะ” “เออ ดีกว่าไม่มีคนมาจีบแล้วกัน” “แหม...มึงมีเมียแล้วก็พูดได้ดิ กูยังไม่มี มันหายากเว้ย!” แฟรงค์หัวเราะขบขันกับสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ของเพื่อนรัก “มีเมียไม่พอ ยังหลงลูกหลงเมียอีก” “ก็ธรรมดาไหมวะ” หมอพีทกลอกตามองบนกับสิ่งที่ได้ยิน “เออ...มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคุณพ่อป้ายแดงขาโหดอย่างแฟรงค์หลงลูกหลงเมียมากแค่ไหนน่ะ” “ก็จริง ไม่กล้าเถียงเลย” แฟรงค์ยกยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงเดินออกมาด้านนอก “ทำอะไรกันครับ” แฟรงค์เดินไปหาพราวดาวแล้วโน้มตัวลงไปโอบกอดเธอไว้หลวม ๆ “กำลังกินน้ำร้อนอยู่ค่ะ คุณแม่โทร. มาบอกให้พราวกินน้ำร้อนบ่อย ๆ แล้วเดี๋ยวอีกสิบห้าวันท่านจะมาหาและให้พราวอยู่ไฟ

บทที่ 68 ความรัก ในช่วงชีวิตนางแบบคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าชีวิตข้างหน้าจะดังเป็นพลุแตก หรือดับอนาถไม่ได้เฉิดฉายอยู่ในวงการ แต่วันนี้มีผู้ชายคนหนึ่งทำให้เธอรู้ว่าบนโลกใบนี้เธอไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ยังมีเขาที่เป็นดั่งลมหายใจและทุก ๆ อย่างในชีวิต “ขอบคุณมากนะที่รักที่ดูแลกันมา” พราวดาวที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างเอี้ยวหน้ามายิ้มให้คนรักซึ่งแฟรงค์ยืนโอบเอวเธออยู่ด้านหลัง มาเฟียหนุ่มกดปลายจมูกลงบนไหล่มนอย่างแผ่วเบา “หากไม่ใช่เธอ ฉันเองก็ไม่รู้จะเป็นแบบไหน ชีวิตดำเนินไปในทางไหนมากกว่ากันระหว่างเป็นคนเลวกับเป็นคนดี แต่เพราะมีเธอ ชีวิตฉันถึงดีขึ้น เธอเองก็เป็นดั่งดวงใจของฉัน” “ปากหวานแบบนี้อยากให้พราวมีน้องให้หนูพิ้งค์เหรอคะ” แฟรงค์คลี่ยิ้มชอบใจกับคำถามเชิงหยอกล้อแฟนสาว แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงการเย้าหยอก แต่เขากลับรู้สึกดีจนต้องซุกหน้าลงกับไหล่พราวดาว หลบสายตาเธอด้วยความเขินอาย “อย่ามาพูดดีกว่า ในเมื่อไม่อนุญาตให้มีอะ” แฟรงค์เบะปากใส่พราวดาว เพราะเธอเป็นคนบอกเองว่าจะยังไม่มีลูกคนที่สองถ้าหนูพิ้งค์ยังไม่สองขวบ “จริง ๆ แล้วลูกอาจจะอยากมีน้องนะ” แฟ