All Chapters of กลับใจรักมาเฟียร้าย: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 10 ออกเดต หลังจากเลิกกองถ่ายแบบ พราวดาวกับผู้จัดการสาวก็กลับมาพักผ่อนที่คอนโดมิเนียม ซึ่งวิกกี้กำลังนั่งเช็กรูปที่ช่างภาพส่งให้ตรวจเช็กอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจ “พี่วิกกี้ว่าไอ้บ้านั่นมันแปลกไปไหมคะ” “อะ...ไอ้บ้า ไอ้บ้าที่ไหนลูก” พราวดาวกลอกตามองบนแล้วเอ่ยตอบ “แฟรงค์ลูกรักพี่วิกกี้ไง เห็นเอาอกเอาใจมันเก่งเหลือเกิน หมั่นไส้” “โธ่ลูก เขาเป็นคนจ่ายเงิน พี่วิกกี้ก็ต้องพูดกับเขาดีอยู่แล้ว ยังไงหนูก็ลูกแม่นะลูก” “ชิ! แล้วพี่วิกกี้ก็ชอบตามใจมัน” “ลูก...” “พอเลยค่ะ เย็นนี้พราวจะออกไปกินข้าวกับคุณติ๊กนะคะ” “ติ๊กไหนลูก” “คนคุยค่ะ” “อีกแล้วเหรอน้องพราว เดี๋ยวคุณแฟรงค์ก็อารมณ์ไม่ดีหรอก” “เกี่ยวอะไรกับแฟรงค์ นี่ชีวิตพราวนะคะ และอีกอย่างแฟรงค์ก็รู้เรื่องนี้แล้วด้วย เพราะฉะนั้นพี่วิกกี้อย่าห้ามพราว โอเคไหม” “อะ...โอเคก็ได้ค่ะ แต่อย่าไปในที่ที่คนเยอะนะคะ” “รู้แล้วค่า” พราวดาวเดินนวยนาดเข้าห้องนอนไปเพื่ออาบน้ำแต่งตัวสวย ๆ ไปกินข้าวกับ

บทที่12 จริงจัง(?) พราวดาวเม้มปากแน่นแล้วตอบกลับไปเสียงห้วน ๆ “แกจะมาชงมาชอบอะไรฉัน จู้จี้!” (ฮึ! แค่นี้นะ เบื่อจะคุยแล้ว) “อืม” เธอเป็นฝ่ายกดวางสายก่อน ตอนนี้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ทั้งที่รู้ว่าคำนั้นแฟรงค์แค่พูดเล่น “ไอ้บ้าเอ๊ย! เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย” เธอโยนโทรศัพท์ไปที่โต๊ะตรงหน้าโซฟาอย่างไม่ไยดีแล้วจึงเดินไปที่ห้องครัว อุ่นแกงจืดถ้วยนั้นและกินจนหมด ไม่ลืมที่จะถ่ายรูปถ้วยเปล่า ๆ และกระดาษโน้ตส่งไปให้แฟรงค์ดู หลายวันต่อมา แฟรงค์นั่งจิบชาร้อนอยู่สวนหลังบ้านในวันหยุดพักร้อน บรรยากาศโดยรวมน่าจัดปาร์ตีมากกว่านั่งจิบชายามบ่ายแบบนี้ “นายครับ มีคนมาขอพบครับ” “ใคร” แฟรงค์ถามทั้งที่สายตายังจดจ้องที่ถ้วยชาในมือ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ทำให้จิตใจเขาสงบนิ่งลง “คุณพายครับ” “...” สายตาดุดันผู้เป็นนายจดจ้องเขาจนไม่อาจเงยหน้าสบตาตรง ๆ ได้ “วันนี้วันหยุด ไม่รับแขก” แฟรงค์วางถ้วยน้ำชาลงบนจานรอง แล้วหยิบขนมมาการองขึ้นมากัดเคี้ยวเบา ๆ “ขนม...หวานไปมันก็เลี่ยนนะ” ขนมที่เหลือถูกเ

บทที่ 14 แก้ฤทธิ์ยาปลุกเซ็กซ์ พราวดาวเม้มปากแน่น จดจ้องใบหน้าหล่อเหลาก่อนจะถูกเขาอุ้มไปที่รถอย่างเป็นห่วง “แฟรงค์~ ฉันต้องการนาย อ๊า~” ฝ่ามือน้อย ๆ ลูบไล้แผงอกแกร่งเบา ๆ พลางเปล่งเสียงครางหวานออกมา ความร้อนรุ่มในกายเหมือนจะแผดเผาเธอจนมอดไหม้ หากไม่ได้ปลดปล่อยอารมณ์กระสันที่ถูกปลุกด้วยยาปลุกเซ็กซ์ที่กินเข้าไป ตอนนี้พราวดาวไม่ได้สติเลยแม้แต่น้อย เธอจำอะไรไม่ได้เลยว่าเผลอทำอะไรไปบ้าง สมองประมวลผลแล้วว่าต้องการเซ็กซ์อย่างเดียว “พราว” แฟรงค์ก้มหน้ามองคนที่นอนอยู่บนหน้าตัก พราวดาวปรือตาขึ้นมองเขาก่อนที่จะฮึดใช้แรงที่มีดันตัวเองขึ้นมาคร่อมร่างหนาไว้ “ขอร้อง...นายต้องช่วยฉัน ตอนนี้...” เธอพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอเบ้าด้วยความทรมาน ก่อนที่จะโน้มตัวลงไปซุกไซ้คอหนา พรมจูบสลับกับดูดดึงเบา ๆ ด้วยความกระสัน ยิ่งแฟรงค์ทำท่าขัดขืนเธอยิ่งหงุดหงิด “ไม่ พราว ฉันไม่อยากทำอะไรตอนเธอไม่ได้สติ” “แต่ฉันอยากให้นายทำ อื้อ~ ช่วยด้วย” พราวดาวร้องขอเขาเสียงสั่น แล้วรั้งใบหน้าเขามาจูบหนัก ๆ อย่างเอาแต่ใจ ในขณะเดียวกันก็ปลดกระดุมเสื้อชายหน

บทที่ 16 เผชิญหน้ากันครั้งแรก หลายชั่วโมงที่แฟรงค์นั่งมองพราวดาวอยู่ที่เดิมในท่าเดิม ๆ จนกระทั่งหญิงสาวปรือตาขึ้นมา สิ่งแรกที่พราวดาวมองคือใบหน้าหล่อเหลาที่ยังดูดุดัน แต่แววตาไม่อาจปิดมิดว่าเขาเป็นห่วงเธอ “แฟรงค์...ฉันหิวน้ำ” “นอนเลย ไม่ต้องลุก” แฟรงค์รีบรินน้ำใส่แก้ว เอาหลอดใส่แก้วยื่นไปจ่อปากพราวดาว “ค่อย ๆ กิน” เขาลูบศีรษะเธอเบา ๆ เมื่อพราวดาวกินเสร็จก็รีบหยิบทิชชูไปซับริมฝีปากเธอเบา ๆ “นายอยู่ในห้องนี้ตลอดเลยเหรอ ไม่ได้หนีฉันไปไหนใช่ไหม” “อยู่ตรงนี้ตลอด ไม่ได้หนีไปไหนเลย” “แล้วฉันเป็นอะไรเหรอ หมอว่าไงบ้างไหม” “ถูกวางยา ยาปลุกเซ็กซ์ชนิดรุนแรง” “ฮะ! ให้ตาย...แล้วนี่ฉันกินไปตอนไหน” “ว่าจะถามเหมือนกัน ก่อนที่จะเกิดอาการ เธอกินอะไรเข้าไปไหม เช่นพวกน้ำ...ขนม หรืออาหารอย่างอื่น” แฟรงค์กอดอกหรี่ตามองพราวดาวที่กำลังทำหน้าครุ่นคิด เธอเบิกตากว้างแล้วหันมามองเขา “ฉันจำได้ว่ากินน้ำกับขนมไป แล้วจู่ ๆ หัวใจก็เต้นแรงมาก ๆ เหมือนมีกองไฟสุมอยู่ในอก ร้อนมาก ๆ ร้อนแบบไม่เคยเ

บทที่ 18 หมดความอดทน วันต่อมา พราวดาวนั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟา ขณะที่แฟรงค์กำลังนวดปลีน่องให้เธออยู่ รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้า “ขอบคุณนะที่ทำให้ทุกอย่างเลย” “ก็รู้หนิว่าไม่ได้ทำให้ฟรี ๆ อยู่แล้ว” แฟรงค์ตอบกลับทันทีแล้วยกเท้าอีกข้างของเธอขึ้นมาวางบนหน้าตัก “ถ้าลูกน้องมาเห็นคงเสียระบบ” “ก็ไม่มีใครเห็นหนิ” “อืม” แฟรงค์ตอบเบา ๆ ในลำคอแล้ววางมือจากการนวด เงยหน้าขึ้นมองพราวดาว “พอใจยัง แต่ถ้ายังไม่พอจะโทร. เรียกหมอนวดมาที่นี่ เอาไหม” “พอแล้ว นายนวดให้สบายที่สุดเลย” ว่าจบก็โน้มหน้าลงไปจุ๊บหน้าผากชายหนุ่ม “ไม่มีเงินให้ค่านวด เอาจุ๊บไปหนึ่งทีแล้วกัน” “ตลก” เขารีบหยัดกายลุกขึ้นแล้วขยับไปนั่งขอบเตียงผู้ป่วย “อยากทำอะไรอีกไหม ถ้าไม่มีแล้วจะกลับไปทำงาน” “พูดตั้งแต่มาโรงพยาบาลวันแรก ตอนนี้จะกลับบ้านแล้วยังไม่เห็นนายไปทำงานเลย” “งั้นไปตอนนี้” “ดะ...เดี๋ยวซี่~ ล้อเล่นก็ไม่ได้เหรอ” หญิงสาวกอดแขนแกร่งไว้แน่น แล้วเอาศีรษะไปซบหน้าท้องแกร่ง คลอเคลียไปมาเบา ๆ แต่ทว่ากลับถูกแฟรงค์ผลักออกโด