เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-18 22:35:29บทที่ 2 เศษเสี้ยวความห่วงใย
00:00
พราวดาวข่มตาหลับด้วยความระแวง ภายในห้องพักถูกปกคลุมด้วยความเงียบจนน่าหวาดหวั่น นางแบบสาวหลับตาลง ผ่อนลมหายใจเข้าออกทำสมาธิจนในที่สุดเธอก็หลับใหลไปด้วยความเพลีย
เช้าวันต่อมา
แสงแดดอ่อน ๆ จากยามเช้าสาดส่องผ่านม่านระเบียงมากระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลา ปลายจมูกเธอแดงซ่านจากอาการภูมิแพ้อากาศในช่วงเช้า ความเพลียทำให้เธอไม่อยากตื่นหรือลุกออกจากเตียง ทว่า ณ ตอนนี้กลับรู้สึกวูบวาบเหมือนมีคนจ้องอยู่ทางด้านหลัง พราวดาวจึงดันตัวลุกขึ้นแล้วหันไปมองทางด้านหลัง
“แฟรงค์...” ร่างหนานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาดุดันจ้องมองมาที่ร่างเธอไม่ลดละ “มาตั้งแต่เมื่อไหร่” พราวดาวขยับปากถามเสียงพร่า
“...” แฟรงค์เงียบไม่ตอบคำถาม เขาพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ หนึ่งครั้งแล้วเอ่ยตอบเธอ “เมื่อคืน”
“รู้แล้วสินะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
“อืม”
“ปิดข่าวให้หน่อย ฉันไม่อยากให้เป็นข่าว”
“มันใช่เรื่องเหรอ เธอคิดว่าชีวิตมันจะสามารถกลับมาใหม่ได้อีกครั้งงั้นเหรอ”
“เรื่องปกติ ฉันอยู่ในวงการนี้มานานแล้ว แกก็รู้ว่ามันเป็นยังไง แล้วแกไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันด้วยคำพูดแบบนั้น”
“ฮึ! คนที่ไม่มีสิทธิ์พูดคือเธอพราว” พราวดาวหันไปมองทางอื่นอย่างยิ้ม ๆ
“มีความสุขนะเนี่ย ทำให้เจ้าพ่อมาเฟียอย่างแฟรงค์หัวร้อนได้”
“กูไม่ตลก” น้ำเสียงเย็นชาเปล่งออกมาเมื่ออีกฝ่ายยังทำเป็นพูดเล่นแกมหัวเราะอยู่แบบนี้ ทั้งที่เรื่องเมื่อวานนี้เป็นเรื่องคอขาดบาดตาย
พราวดาวหยัดกายลุกออกมาจากเตียงนอนด้วยความเพลียสุด ๆ แรงตบไอ้บ้านั่นทำใบหน้าเธอร้าวระบมและบวมนิด ๆ ด้วย
“อ๊ะ! ปล่อย แฟรงค์”
“อยู่นิ่ง ๆ ดิ!” มาเฟียหนุ่มออกสั่งเสียงเข้ม ลากแขนพราวดาวเดินออกมาจากห้องนอน พาไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วจึงกดไหล่เธอ บังคับให้นั่งลงบนโซฟา “ถ้าขยับ! กูเอามึงเจ็บกว่าโดนไอ้เหี้ยพวกนั้นทำร้ายแน่ เลือกเอาว่าต้องการแบบไหน ระหว่างนั่งนิ่ง ๆ เป็นเด็กเรียบร้อยกับขัดขืนกูแล้วถูกทำโทษ”
“แล้วแกแน่ใจเหรอ ว่าฉันกลัวสิ่งที่แกขู่ มีสิทธิ์มาออกคำสั่งตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ”
“อย่าท้าทายกู” แฟรงค์ออกแรงบีบข้อมือหญิงสาวอย่างลืมตัว เขารู้ดีว่าคนอย่างพราวดาวดื้อรั้นแค่ไหน และคงเป็นเพราะไม่เคยมีใครกล้าต่อปากต่อคำกับเขาเหมือนพราวดาวละมั้ง พอเธอมีคำพูดขึ้นมาหน่อยเขาจึงรู้สึกหงุดหงิดหากเป็นลูกน้อง ป่านนี้มันคงได้ไปนอนในโลงแล้ว
“เลิกทำเหมือนห่วงฉันได้แล้ว วงการบันเทิงมันก็เป็นแบบนี้แหละ หรือแกยังไม่ชิน” แฟรงค์พยายามสะกดกลั้นอารมณ์คุกรุ่น ก่อนจะปล่อยพราวดาวแล้วถอยออกมาจากเธอหนึ่งก้าว
“แล้วไปหาพ่อเธอบ้างหรือยัง” คำถามที่ทำเอาคนถูกถามทำหน้าเหนื่อยหน่ายสุด ๆ คนตัวเล็กถอนหายใจออกยาว ๆ
“แกก็รู้ว่าพ่อเกลียดฉันเข้าไส้ ขืนไปให้เห็นหน้าความดันคงขึ้นอีก” เธอพูดประโยคนั้นด้วยท่าทางสบาย ๆ แล้วลุกขึ้นยืน เดินนวยนาดไปที่ห้องครัวเล็ก ๆ ซึ่งไม่ได้มีอุปกรณ์ทำครัวเลย “แล้วแกมาทำอะไร อย่าบอกนะว่าเป็นห่วงมากจนต้องถ่อมาหาที่คอนโด” นางแบบสาวเหยียดยิ้มมุมปากที่แฟรงค์เงียบไป
“อืม” แฟรงค์เปล่งเสียงตอบในลำคอ ก่อนจะเดินไปหาพราวดาวแล้วจับตัวเธอหันมามองหน้ากันตรง ๆ ภายใต้ความเงียบงัน มีสองดวงใจที่ยังเต้นปกติ แต่ทว่าจู่ ๆ หัวใจดวงน้อยกลับเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าลงมาใกล้จนปลายจมูกโด่งคมสัมผัสกับปลายจมูกเธอ ลมหายใจร้อนผะผ่าวเจือมาด้วยกลิ่นบุหรี่เป่ารดริมฝีปากเธอเบา ๆ
“ออกไป”
“ทำเป็นปากดี” แม้น้ำเสียงที่เปล่งออกมาจะห้วน ๆ แต่ก็แฝงไปด้วยความห่วงใยแม้จะเป็นเพียงเศษเสี้ยวก็ตาม
“จะให้จัดการยังไง”
“อะไร” พราวดาวถามเสียงเรียบ
“ก็ไอ้สองตัวนั้น ฆ่าทิ้งหรือทรมานมันให้ตายช้า ๆ ดี”
“แล้วแต่แกจะจัดการ แต่ช่วยปิดข่าวให้ก่อน ไม่อยากเป็นข่าว เบื่อต้องให้สัมภาษณ์นักข่าวอีก” ใบหน้าสวยหงิกงอเมื่อนึกเห็นตัวเองยืนอยู่ท่ามกลางหมู่นักข่าวที่มารุมล้อมถามเรื่องถูกทำร้าย ดวงตากลมโตกะพริบปริบ ๆ มองมาเฟียหนุ่ม “หิว” พราวดาวเปลี่ยนประเด็น เธอแสร้งเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาของกิน
“จะกินอะไร” เขาถามเสียงเข้ม กอดอกมองพราวดาวอย่างรอคำตอบ แต่หญิงสาวกลับมองเขาราวกับว่าจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็หันหลังเดินออกไปจากห้องครัวหน้าตาเฉย “ถาม ไม่ได้ยิน หรืออยากให้กูทำอย่างอื่น บอกมา”
“อยากกินข้าวไข่เจียวฝีมือแฟรงค์ ทำให้กินได้ไหม”
“อุปกรณ์ทำครัวไม่มี เอาไว้วันหลัง ตอนนี้สั่งมากินก่อน”
“อืม เอาอะไรก็ได้ที่แกชอบกิน”
“อืม” เขาตอบรับในลำคอเบา ๆ แล้วกดโทรศัพท์เดินออกไปจากห้องเธอ พราวดาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ มองตามแผ่นหลังกำยำจนลับตา เขาหายไปนานหลายนาที และกลับมาพร้อมกับอาหารที่สั่งไป “มอง?” มาเฟียหนุ่มเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“ปกติแกเคยใส่ใจเรื่องพวกนี้ด้วยเหรอ งงว่าทำไมต้องทำขนาดนี้”
“เรื่องอะไร”
“ก็ที่แกมาหา แถมยังสั่งอาหารมาให้ และยังใจดีจะทำไข่เจียวให้กิน แต่เผอิญว่าครัวไม่พร้อมฉันเลยอด”
“กูก็ทำตัวปกติ”
“อืม ปกติก็ปกติ แล้วนี่ไปหาน้องว่าที่คู่หมั้นบ้างหรือยัง”
“ไม่ใช่ธุระ”
“แฟรงค์...เอาจริง ๆ นะ ฉันไม่อยากให้นายเข้ามายุ่งเกี่ยวแล้ว ฉันว่าเราควรจบความสัมพันธ์นี้ได้แล้วนะ” แฟรงค์หยุดชะงัก เขาปรายตามองพราวดาวเพียงนิด
“ก็ถ้าทำได้ ก็ลองดู...”
“หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความอย่างที่พูด” มาเฟียหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ก่อนที่จะออกไปจากห้องพักพราวดาวโดยไม่บอกลาหรือพูดอะไรต่อจากประโยคนั้น นางแบบสาวทิ้งตัวลงกับโซฟาตัวยาวด้วยความเหนื่อยหน่าย แต่ในจังหวะที่จะถอนหายใจ โทรศัพท์เครื่องหรูก็สั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะ ยิ่งเห็นว่าเป็นเบอร์ใครแล้ว ความเหนื่อยหน่ายยิ่งถาโถมเข้าใส่
“ค่ะ”
(หนูตื่นแล้วเหรอลูก เดี๋ยวพี่เข้าไปหานะคะ)
“พี่วิกกี้...เราเลื่อนงานถ่ายแบบออกไปได้ใช่ไหม”
(ได้ค่ะได้ เดี๋ยวเราค่อยคุยกันนะคะ) ผู้จัดการเธอพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนก่อนสายจะถูกตัดไป
“เฮ้อ...”
บทที่เกี่ยวข้อง
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 3
บทที่ 3 ดื้อรั้น หลายนาทีต่อมา วิกกี้ผู้จัดการสาวสองกุลีกุจอเข้ามาสวมกอดพราวดาวด้วยความตกใจ สองมือประคองใบหน้าเธอไว้หลวม ๆ ตรวจดูรอยเขียวช้ำที่ข้างแก้ม “เป็นยังไงบ้างลูก” “ก็โอเคค่ะ ไม่ได้เจ็บมาก” “โธ่ลูก” “งานถ่ายแบบ พราวว่าพราวคงไปไม่ได้นะคะ หน้าบวมขนาดนี้ ถ่ายออกมาคงไม่สวย” “พี่วิกกี้จัดการแล้วค่ะ เลื่อนถ่ายให้แล้ว” “ขอบคุณค่ะ” “คุณแฟรงค์บอกให้พี่วิกกี้พาน้องพราวไปหาหมอ ตรวจเช็กให้แน่ใจว่าไม่ได้เป็นอะไร ไปนะลูก...” รอยยิ้มของผู้จัดการสาวเหมือนกำลังบังคับเธอทางอ้อม พราวดาวกอดอกแล้วจ้องหน้าวิกกี้ “แฟรงค์บอกอะไรพี่วิกกี้บ้าง” “คุณแฟรงค์บอกว่า ให้พี่วิกกี้พาหนูไปหาหมอที่โรงพยาบาล ตรวจเช็กร่างกาย แล้วก็ให้หนูกินข้าวกินยาตามที่หมอสั่ง ถ้าได้รับยามากินน่ะนะ เขาบอกเพียงเท่านี้ค่ะ” “งั้นพราวไม่ไปค่ะ จะอยู่ที่นี่แหละ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้น เดินเข้าไปในห้องนอนในขณะที่วิกกี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ให้กับความดื้อรั้นของพราวดาว ขนาดแฟรงค์ยังบังคับเธอไม่ได้ แล้วผู้จัดการตัว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 4
บทที่ 4 บาดแผลในใจ วันต่อมา พราวดาวตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน เรียวแขนเล็กยื่นออกมาจากผ้าห่ม เธอบิดกายไปมาไล่ความเมื่อยล้า ทว่า ณ ตอนนั้นโทรศัพท์มือถือกลับส่งเสียงร้องดัง จนเธอรู้สึกรำคาญที่มีคนโทร. มารบกวนเวลานี้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสายพร้อมกรอกเสียงหวานทักทายไป “ค่า~” (คุณพราวคะ เอ่อ...คุณท่านไม่สบายค่ะ จะมาเยี่ยมไหมคะ) เสียงสั่นเครือของหญิงชราร่างท้วมตอบกลับมาทำเอาพราวดาวหยุดชะงัก เธอนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงตอบกลับ “พราวไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น เผลอ ๆ อาการจะแย่ลงด้วยซ้ำค่ะป้า พ่อเกลียดหนูจะตาย พ่อคงไม่อยากเห็นหน้าพราวหรอก” (แต่คุณท่านเพ้อหาคุณพราวตลอดเลยนะคะ) “...” (มาหน่อยนะคะ มาเจอกันหน่อย ป้าเองก็คิดถึงคุณพราวมาก ไม่ได้เจอหน้าตั้งหลายเดือนแล้ว) “...” พราวดาวเงียบไปพักใหญ่อย่างใช้ความคิด “โอเคค่ะ งั้นพราวจะเข้าไป” (คุณพราวจะทานอะไรไหมคะ เดี๋ยวป้าทำไว้รอ) “อ๋อ ไม่เป็นไรค่ะ พราวคงไป...ไม่นานนัก” (อ๋อ...ได้ค่ะ)
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 5
บทที่ 5 ข้ออ้าง ร่างบางเดินโซเซมานั่งลงที่ม้านั่งในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงซ่านจากการร้องไห้เป็นเวลานาน ดีที่วันนี้เป็นวันหยุด ผู้คนจึงไม่พลุกพล่านเท่าไร “ฮึก...ฮือ~” พราวดาวยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างยากที่จะกลั้น น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลอาบสองแก้มแดงระเรื่อ ภาพและน้ำเสียงของพ่อยังติดที่ปลายตา มันยิ่งทำให้เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้ บาดแผลที่ฝังลึกในใจมานานหลายปีมันยากที่จะหาย และยิ่งไปสะกิด มันก็ยิ่งเจ็บปวด “คุณครับ” เสียงเข้มของใครคนหนึ่งดังขึ้น พราวดาวหยุดสะอื้นแล้วเงยหน้ามอง “เอ่อ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับ พอดีผมเห็นคุณนั่งร้องไห้มานานแล้ว” “เปล่าค่ะ ฉันไม่เป็นไร” เธอปฏิเสธชายหนุ่มแล้วลุกขึ้นยืนหมายจะเดินออกมา “ไม่เป็นไรครับ ขอโทษที่มารบกวนคุณ นั่งต่อได้นะครับ” ชายหนุ่มยิ้มให้บาง ๆ เขาผายมือไปที่ม้านั่ง พราวดาวแปลกใจเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงเหมือนเดิม และมองหน้าเขา “คุณรู้จักฉันไหมคะ” “เอ่อ...ไม่รู้จักครับ” ‘แปลก...หรือฉันยังดังไม่พอ หรือว่าเขาไม่สนใจข่าวพวกดารา’ นาง
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 6
บทที่6 เคลิ้ม ฝ่ามือหนาบีบสองแก้มแรงขึ้นจนพราวดาวรีบยกมือขึ้นมาฟาดอกแกร่งเป็นการประท้วง แผลเดิมยังไม่หายดี เขากลับมาสร้างความเจ็บปวดให้เธออีก “เจ็บนะ! รุนแรงไปแล้วนะแฟรงค์” “ฮึ...” “ทำอะไร” หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบ แต่ก็ไม่ทันฝ่ามือหนาที่จับหมับเข้าที่ข้อมือเล็ก แฟรงค์ลากแขนพราวดาวเข้ามาในห้องนอนและปิดประตู ล็อกอย่างแน่นหนา “บอกแล้วว่าอย่าท้าทาย” “แล้วมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้” นี่เขากับเธอจะไม่คุยกันดี ๆ สักวันเลยหรือไงเนี่ย เจอหน้ากันทีไรเป็นต้องตีฝีปาก ไม่ก็ลงไม้ลงมือกันแบบนี้ เฮ้อ... “เลิกทำตัววุ่นวายเหมือนเป็นผัวฉันได้แล้วแฟรงค์” คำพูดนั้นทำเอาแฟรงค์หยุดชะงัก แต่ชายหนุ่มกลับแสยะยิ้มแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ใบหน้าสวย “ก็เป็นอยู่แล้วไหม หรือจะให้ทวนคำพูดนั่นอีกครั้ง แต่ไม่พูดแล้วนะ...จะทำให้ดูว่าคำนั้นมันหมายความว่ายังไง” สิ้นคำพูดเขาก็โน้มตัวลงไปจูบพราวดาวอย่างแรงจนได้กลิ่นคาวเลือด หญิงสาวพยายามเบี่ยงหน้าหลบ แต่ฝ่ามือหนาก็ยกขึ้นมาประคองใบหน้าเธอไว้ รสจูบที่ว่ารุนแรงก่อนหน้านี้ เป
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 7
บทที่ 7 ไม่สบาย หลายนาทีที่ทั้งสองใช้เวลาอยู่ด้วยกันในห้องน้ำ จนกระทั่งอาบน้ำเสร็จสรรพ พราวดาวเดินนวยนาดออกมาจากห้องน้ำ ตรงไปที่เตียงแล้วทรุดนั่งลง เธอยกมือขึ้นกุมขมับและนวดคลึงเบา ๆ “เป็นอะไร” แฟรงค์เอ่ยถามเสียงเรียบ แต่ทว่าในจังหวะที่พราวดาวจะเอ่ยตอบ ฝ่ามือหนาก็เลื่อนขึ้นมาอังหน้าผากเธอ และเลื่อนลงไปคลำที่ลำคอระหงที่มีรอยรักเขาฝากไว้จาง ๆ “ไม่สบาย” แฟรงค์เลิกคิ้วถามแต่อีกฝ่ายกลับทำหน้าบึ้งตึงใส่ “ก็บอกไปแล้วว่าไม่สบาย” พราวดาวกระแทกเสียงใส่อย่างหงุดหงิดแล้วปัดมือหนาออก เธอลุกขึ้นไปสวมใส่ชุดนอนกระโปรงผ้าพลิ้วบาง ๆ แล้วกลับมานอนที่เตียงด้วยอาการหนาว ๆ ร้อน ๆ ครั่นเนื้อครั่นตัว “กินข้าวกินยาก่อนไหม ถ้าไม่สบายจริง ๆ งั้นวันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่” พราวดาวหันขวับไปมองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างเร็ว “ไม่ต้อง ฉันอยู่คนเดียวได้ แต่ถ้าเป็นห่วงเดี๋ยวให้พี่วิกกี้มาอยู่ด้วย” “ไม่เป็นไร ฉันว่าง” “เอ๊ะ!” หญิงสาวขึ้นเสียงใส่คนตัวโต แฟรงค์ไม่ได้สนใจสีหน้าบึ้งตึงนั้น แต่กลับเดินออกมาด้านนอกแล้วเอาของกินจัดใส่จาน ยกเข้ามาเสิร์ฟพ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 8
บทที่ 8 ดูแล มาเฟียหนุ่มหลุดยิ้มอย่างง่ายดายกับข้อความจากพราวดาว เขากดอ่านและตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ แฟรงค์ : ไปนอน หัวเหม่ง : จุ้นจ้าน! เขาหลุดขำอีกครั้ง ยิ่งอ่านชื่อของคนส่งข้อความแล้วยิ่งขำขันเข้าไปใหญ่ “ฮึ!” ชายหนุ่มกดปิดหน้าจอแล้วทำงานต่อจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน “นายครับ วันนี้คุณพราวไม่ได้ออกไปไหนครับ” ลูกน้องหนุ่มที่เขาใช้ให้เฝ้าดูพราวดาวที่คอนโดก้าวเข้ามารายงาน ก่อนที่เจ้านายจะเดินออกมาจากห้องทำงาน แฟรงค์หยุดฟังแล้วพยักหน้ารับเบา ๆ “ไม่ต้องตาม บอกป๊าด้วยว่าวันนี้ไม่ว่าง” เขาสั่งเสียงเรียบแล้วเดินผ่านหน้าลูกน้องที่เตรียมจะเดินตามเขา ทุกคนหยุดยืนแล้วทำความเคารพผู้เป็นนาย แฟรงค์เดินอาด ๆ มาที่รถยนต์ส่วนตัว เขาขับออกมาจากบริษัท มุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของสด ผัก และผลไม้ เมื่อได้ครบอย่างที่ต้องการแล้วก็กลับไปที่คอนโด...พราวดาว คอนโดพราวดาว “เฮ้อ~” ร่างเล็กพ่นลมหายใจออกหนัก ๆ เป็นครั้งที่สามภายในสองนาที เธอรู้สึกหน่วงที่ท้องน้อยเนื่องจากประจำเดือนมา เมื่อเช
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 9
บทที่ 9 หวงในฐานะเพื่อน หนึ่งชั่วโมงกว่า ๆ ที่แฟรงค์นั่งลูบท้องพราวดาวเพื่อให้เธอนอนเต็มอิ่มและสบายตัวขึ้น ขณะเดียวกันก็สำรวจใบหน้าจิ้มลิ้มด้วย “อื้อ~ ปวดท้อง” พราวดาวขยับปากพูดเสียงพร่า ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาจับฝ่ามือหนา “แฟรงค์~ ฉันปวดท้อง” “แล้วให้ทำยังไง กินยาไหม มียาตัวไหนกินไหม” เขาเอ่ยถามอย่างจริงจัง “บอกมา เดี๋ยวไปหยิบให้” “ยาอยู่ในลิ้นชัก ขอบคุณนะ” เมื่อได้ฟังแบบนั้นแฟรงค์จึงรีบลุกขึ้นไปหยิบยามาให้พราวดาวพร้อมกับน้ำดื่มอุณหภูมิห้องหนึ่งขวด “ลุกไหวไหม” “ปวดท้อง เดี๋ยวค่อยกิน” “ไม่ได้” ชายหนุ่มแกะเม็ดยาออก จากนั้นจึงดันตัวพราวดาวลุกขึ้นเล็กน้อยแล้วป้อนยาใส่ปากเธอ พร้อมกับเอาน้ำให้ดื่ม “เวลาประจำเดือนมาทุกครั้งก็เป็นแบบนี้เหรอ” “ไม่หรอก เป็นบางครั้งที่จะปวดท้องแบบนี้” “แล้วมันจะหายไหม” “หายสิ เป็นแบบนี้แค่วันแรกเท่านั้นแหละ จากนั้นก็ปกติ” “อืม...พอมีวิธีนะ ไม่เป็นประจำเดือน ไม่ปวดท้อง และไม่ทรมานแบบนี้ด้วย” “อะไรของนาย” “ฮึ! นอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 10
บทที่ 10 ออกเดต หลังจากเลิกกองถ่ายแบบ พราวดาวกับผู้จัดการสาวก็กลับมาพักผ่อนที่คอนโดมิเนียม ซึ่งวิกกี้กำลังนั่งเช็กรูปที่ช่างภาพส่งให้ตรวจเช็กอยู่บนโซฟาอย่างสบายใจ “พี่วิกกี้ว่าไอ้บ้านั่นมันแปลกไปไหมคะ” “อะ...ไอ้บ้า ไอ้บ้าที่ไหนลูก” พราวดาวกลอกตามองบนแล้วเอ่ยตอบ “แฟรงค์ลูกรักพี่วิกกี้ไง เห็นเอาอกเอาใจมันเก่งเหลือเกิน หมั่นไส้” “โธ่ลูก เขาเป็นคนจ่ายเงิน พี่วิกกี้ก็ต้องพูดกับเขาดีอยู่แล้ว ยังไงหนูก็ลูกแม่นะลูก” “ชิ! แล้วพี่วิกกี้ก็ชอบตามใจมัน” “ลูก...” “พอเลยค่ะ เย็นนี้พราวจะออกไปกินข้าวกับคุณติ๊กนะคะ” “ติ๊กไหนลูก” “คนคุยค่ะ” “อีกแล้วเหรอน้องพราว เดี๋ยวคุณแฟรงค์ก็อารมณ์ไม่ดีหรอก” “เกี่ยวอะไรกับแฟรงค์ นี่ชีวิตพราวนะคะ และอีกอย่างแฟรงค์ก็รู้เรื่องนี้แล้วด้วย เพราะฉะนั้นพี่วิกกี้อย่าห้ามพราว โอเคไหม” “อะ...โอเคก็ได้ค่ะ แต่อย่าไปในที่ที่คนเยอะนะคะ” “รู้แล้วค่า” พราวดาวเดินนวยนาดเข้าห้องนอนไปเพื่ออาบน้ำแต่งตัวสวย ๆ ไปกินข้าวกับ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18
บทล่าสุด
กลับใจรักมาเฟียร้าย ตอนพิเศษ 2
ตอนพิเศษ 2 วันต่อมา แฟรงค์นั่งขัดสมาธิพับใบตองตามที่พราวดาวสั่ง ส่วนลูกน้องคนอื่น ๆ ก็ปูเสื่อนั่งทำกระทงของตนเองอยู่ในสวน เพราะวันนี้เจ้านายจะพาออกไปเที่ยวข้างนอก “เท” หนูพิ้งค์ยื่นดอกไม้ให้แล้วขยับตัวไปนั่งบนหน้าตักของเทนต์ ทำเอาแฟรงค์หยุดชะงักเหลือบตามองลูกน้องอย่างเอาเรื่อง “คุณหนูทำกระทงไหมครับ เดี๋ยวผมสอนพับกระทงนะ” เทนต์ไม่ได้มองเจ้านายและสอนคุณหนูพับใบตองทำกระทงเล็ก ๆ เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยเรียกความสนใจจากเหล่าแม่บ้านและบอดีการ์ดคนอื่นได้เป็นอย่างดี “หนูพิ้งค์อยู่กับเทนต์ก็ดีแล้วค่ะ แกจะได้ไม่ป่วนคนอื่น” พราวดาวห้ามแฟรงค์ที่ตั้งท่าจะเดินไปหาลูกสาว แต่กลับถูกพราวดาวรั้งตัวไว้ด้วยคำพูด “หนูพิ้งค์แกเป็นเด็กเรียบร้อยนะคะ” “เฮ้อ...เรียบร้อยแล้วยังไง แฟรงค์ห่วงลูกมากอยู่ดี” “แฟรงค์ห่วงลูก หวงลูกอะได้ พราวไม่ห้ามหรอกค่ะ แต่คนในบ้านเว้นไว้ได้ไหม อย่างน้อย ๆ พวกเขาก็ช่วยเลี้ยงยายหนูมานะ” “คนในบ้านก็ไม่น่าไว้ใจเท่าไร ยิ่งหนูพิ้งค์สนิทกับเทนต์มากแค่ไหนแฟรงค์ยิ่งไม่ชอบ” มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วแน
กลับใจรักมาเฟียร้าย ตอนพิเศษ 1
ตอนพิเศษ 1 หนึ่งปีต่อมา กาลเวลาผ่านมาอย่างรวดเร็ว แต่ความรักของเขาและเธอยังคงสดใสเหมือนวันแรกที่คบกัน “หนูพิ้งค์อย่าวิ่งค่ะ เดี๋ยวล้มคุณแม่ไม่โอ๋นะคะ” นางแบบสาวดุลูกสาวตัวน้อยที่กำลังอยู่ในวัยซุกซน เธอวิ่งเล่นอยู่ในสวนหลังบ้าน และได้หันมามองหน้าแม่เมื่อได้ฟังสิ่งที่แม่บอก “หนูจะให้เทโอ๋” เด็กน้อยที่ยังพูดไม่ชัดเท่าไรตอบกลับแม่ ทำเอาพราวดาวอึ้งกินกับสิ่งที่ได้ฟัง “หนูไปเอาคำพูดพวกนั้นมาจากไหนคะเนี่ย หนูพูดแบบนั้นไม่ได้นะคะหนูพิ้งค์” “หนูจะไปหาเท” ว่าจบก็วิ่งหน้าตั้งจนปลายผมถักเปียสะบัดไปมาไปหาเทนต์ที่ห้องพักบอดีการ์ด เด็กน้อยมาแอบอยู่ที่ประตูห้องแล้วกวาดสายตามองหาคนที่จะมาหา เมื่อเห็นเป้าหมายแล้วจึงวิ่งไปกอดขาเทนต์ไว้แน่นจนชายหนุ่มตกใจ “คุณหนูครับ เล่นแบบนี้ไม่ได้นะครับ ถ้าผมถือของมีคมอยู่จะทำยังไง” เทนต์ย่อเข่านั่งลงตรงหน้าหนูพิ้งค์แล้วลูบผมออกจากพวงแก้มแดงปลั่งจากการวิ่งมา เด็กน้อยยังอยู่ในอาการหอบหายใจเร็ว “ไปเย็งกัง” “ไม่เล่นแล้วครับ ตอนนี้ผมทำงานอยู่” “เย็งกัน” ม
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 69 ตอนจบ
บทที่ 69 ตอนจบ หลายเดือนต่อมา “คุณหนูไม่เล่นนะครับ เดี๋ยวคุณพ่อดุเอานะ” เทนต์ลูกน้องคนสนิทแฟรงค์กำลังดุคุณหนูตัวน้อยที่กำลังซนเดินเล่นรอบบ้าน วันนี้มีการนัดกินข้าวและประชุมใหญ่ของตระกูลโสภณ เขากับพี่เลี้ยงคุณหนูพิ้งค์อีกคนจึงต้องพาเธอออกมาเดินเล่นที่สวน เพราะบรรยากาศในห้องรับประทานอาหารไม่ค่อยดีเท่าไร “แอ๊ะ~” เด็กน้อยวัยหนึ่งขวบเดินเตาะแตะล้มบ้างไม่ล้มบ้าง เธอหัวเราะขบขันที่เห็นเทนต์วิ่งตามมาจับแล้วอุ้มขึ้นไปแนบอก “ปาปะ” “ไม่ใช่ครับ ไม่ปะป๋าครับ” เขาปัดเศษหญ้าออกจากตัวคุณหนูแล้วพาเธอเดินไปนั่งลงบนม้านั่ง หนูพิ้งค์นั่งนิ่งฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจพลางปรบมือแปะ ๆ เมื่อเทนต์ไกวชิงช้าไปมาเบา ๆ “ชอบเหรอครับ” “อื้อ~” เด็กน้อยยิ้มแป้นแล้วแหงนมองหน้าเขา หนูพิ้งค์ส่งสายตาหวานเยิ้มและรอยยิ้มที่ทำเอาคนทื่อ ๆ แข็งกระด้างเป็นต้องโอนอ่อนและเผยรอยยิ้มเอ็นดูออกมา “เท...” หนูพิ้งค์เอนตัวไปซบอกแกร่งอย่างออดอ้อนออเซาะ นิ้วน้อย ๆ เขี่ยแก้มเทนต์เบา ๆ พลางทำปากยื่น ๆ “คุณหนูจะเอาอะไรครับ” “หม่ำ ๆ กิงหม่ำ ๆ” “อา...นา
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 68
บทที่ 68 ความรัก ในช่วงชีวิตนางแบบคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าชีวิตข้างหน้าจะดังเป็นพลุแตก หรือดับอนาถไม่ได้เฉิดฉายอยู่ในวงการ แต่วันนี้มีผู้ชายคนหนึ่งทำให้เธอรู้ว่าบนโลกใบนี้เธอไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว ยังมีเขาที่เป็นดั่งลมหายใจและทุก ๆ อย่างในชีวิต “ขอบคุณมากนะที่รักที่ดูแลกันมา” พราวดาวที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างเอี้ยวหน้ามายิ้มให้คนรักซึ่งแฟรงค์ยืนโอบเอวเธออยู่ด้านหลัง มาเฟียหนุ่มกดปลายจมูกลงบนไหล่มนอย่างแผ่วเบา “หากไม่ใช่เธอ ฉันเองก็ไม่รู้จะเป็นแบบไหน ชีวิตดำเนินไปในทางไหนมากกว่ากันระหว่างเป็นคนเลวกับเป็นคนดี แต่เพราะมีเธอ ชีวิตฉันถึงดีขึ้น เธอเองก็เป็นดั่งดวงใจของฉัน” “ปากหวานแบบนี้อยากให้พราวมีน้องให้หนูพิ้งค์เหรอคะ” แฟรงค์คลี่ยิ้มชอบใจกับคำถามเชิงหยอกล้อแฟนสาว แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงการเย้าหยอก แต่เขากลับรู้สึกดีจนต้องซุกหน้าลงกับไหล่พราวดาว หลบสายตาเธอด้วยความเขินอาย “อย่ามาพูดดีกว่า ในเมื่อไม่อนุญาตให้มีอะ” แฟรงค์เบะปากใส่พราวดาว เพราะเธอเป็นคนบอกเองว่าจะยังไม่มีลูกคนที่สองถ้าหนูพิ้งค์ยังไม่สองขวบ “จริง ๆ แล้วลูกอาจจะอยากมีน้องนะ” แฟ
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 67
บทที่ 67 ครอบครัว หลายเดือนต่อมา พราวดาวอุ้มลูกน้อยในวัยเจ็ดเดือนไปที่สวนหลังบ้าน เพราะคุณปู่คุณย่ารอเล่นกับหลานอยู่ที่นั่น วันนี้เป็นวันคริสต์มาสเลยมีการแลกของขวัญกันหน่อย “หลานปู่มาแล้ว” พอพิ้งค์ได้ยินเสียงคุ้นหู เธอก็กรีดร้องและดีดดิ้นดีใจที่เห็นหน้าปู่กับย่า “มาหาปู่มาลูก” คาร์ลลุกขึ้นมาอุ้มหลานสาวมาแนบอก พร้อมทั้งหอมแก้มหนูพิ้งค์ไปหนึ่งฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึงมาก ๆ แม้ว่าพราวดาวจะไม่ได้ย้ายมาอยู่กับเขาตามที่พูดกันไว้ แต่ก็พาหลานสาวมาหาทุกวัน ทว่าความคิดถึงปู่กับย่าก็มีให้ทุกวันเหมือนกัน “แอ๊ะ~” หนูพิ้งค์ส่งเสียงอ้อแอ้มองหน้าปู่กับย่าด้วยรอยยิ้มสดใส เธอยกมือขึ้นมาลูบแก้มปู่แล้วซบหน้าลงกับบ่า “นี่หนูง่วงนอนเหรอเนี่ย หรือว่าอยากได้อะไรครับ” “พ่อไม่ต้องตามใจพิ้งค์เลย เดี๋ยวเอาแต่ใจ เสียนิสัยอีก” แฟรงค์รีบดักทางพ่อกับแม่ไว้ เพราะท่านทั้งสองเอาใจและตามใจหนูพิ้งค์เก่งพอ ๆ กับตามใจลูกสะใภ้ พราวดาวคลี่ยิ้มจนตาหยีเมื่อเห็นปู่ย่าทำหน้าสลดเมื่อถูกลูกชายปรามไว้ “ความสุขของท่านค่ะ ให้แกทำเถอะ” “ไม่ได้
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 66
บทที่ 66 ความสุข “มันไม่ยากขนาดนั้นหรอกน่าเพื่อน มึงออกจะหล่อ สูงยาวขาวตี๋แบบนี้ ผู้หญิงคนไหนก็อยากเข้าหา” หมอพีทหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ ก่อนจะพ่นลมหายใจออกอย่างหนักแล้วหันมองหน้าแฟรงค์อย่างเหนื่อยหน่ายใจ “ก็ถ้าเป็นอย่างที่พูดก็ดีดิ กูเจอแต่คนไม่จริงใจ” “เออน่า ครั้งนี้ต้องเจอคนที่ดีแน่” “สองปีครั้งเนี่ยนะ” “เออ ดีกว่าไม่มีคนมาจีบแล้วกัน” “แหม...มึงมีเมียแล้วก็พูดได้ดิ กูยังไม่มี มันหายากเว้ย!” แฟรงค์หัวเราะขบขันกับสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ของเพื่อนรัก “มีเมียไม่พอ ยังหลงลูกหลงเมียอีก” “ก็ธรรมดาไหมวะ” หมอพีทกลอกตามองบนกับสิ่งที่ได้ยิน “เออ...มองแค่ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าคุณพ่อป้ายแดงขาโหดอย่างแฟรงค์หลงลูกหลงเมียมากแค่ไหนน่ะ” “ก็จริง ไม่กล้าเถียงเลย” แฟรงค์ยกยิ้มมุมปาก จากนั้นจึงเดินออกมาด้านนอก “ทำอะไรกันครับ” แฟรงค์เดินไปหาพราวดาวแล้วโน้มตัวลงไปโอบกอดเธอไว้หลวม ๆ “กำลังกินน้ำร้อนอยู่ค่ะ คุณแม่โทร. มาบอกให้พราวกินน้ำร้อนบ่อย ๆ แล้วเดี๋ยวอีกสิบห้าวันท่านจะมาหาและให้พราวอยู่ไฟ
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 65
บทที่ 65 สุดหวง หลายวันที่พราวดาวพักฟื้นอยู่โรงพยาบาล จนกระทั่งวันนี้หมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้ เธอก้าวเข้ามานั่งในรถซึ่งแฟรงค์อุ้มลูกขึ้นมานั่งก่อนแล้ว เธอชะโงกหน้ามองลูกน้อยที่นอนอยู่ในอ้อมแขนพ่อแล้วพ่นลมหายใจออกยาว ๆ “หลับก็ดีค่ะ กลัวจะงอแงตอนนั่งรถ” “ลูกเราไม่งอแงขนาดนั้น” “ค่า~” เธอเอนหลังพิงเบาะแล้วพักสายตาจนมาถึงคอนโด ปภัสสรและคาร์ลพูดกล่อมสองหนุ่มสาวอยู่หลายครั้งว่าให้ไปอยู่ด้วยกัน แต่แฟรงค์กับพราวดาวก็ยืนยันว่าจะเลี้ยงหนูพิ้งค์เอง “มาแล้ว...หลานสาวป้าวิกกี้” วิกกี้รีบเดินเข้ามารับพราวดาวกับลูกน้อง “หนูพิ้งค์คนสวยของป้าวิกกี้ หนูถอดแบบพ่อมาเป๊ะเลยนะลูก” “เห็นไหม มีแต่คนว่าหนูพิ้งค์เหมือนผม” “ก็เหมือนคุณแฟรงค์จริง ๆ หนิคะ” “แล้วไม่เหมือนพราวบ้างเลยเหรอพี่วิกกี้” พราวดาวเบ้ปาก ทำหน้าบูดบึ้งใส่ผู้จัดการสาวที่เอาแต่ป้องปากหัวเราะขบขันกับแฟรงค์ “เหมือนค่ะ เหมือนที่เป็นผู้หญิง” “พี่วิกกี้อ่า...” “พาลูกขึ้นห้องก่อนดีกว่า” ว่าจบแฟรงค์ก็พาลูกสาวและเมียสุดที่
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 64
บทที่ 64 ฝึกสมาธิกับหนูพิ้งค์ หลายนาทีต่อมา พราวดาวถูกพาเข้ามาในห้องพักฟื้นพร้อมกับลูกน้อยที่ถูกพยาบาลสาวเข็นตามเข้ามาทีหลัง แฟรงค์กับปภัสสรรีบเดินไปรับตัวเธอ “เป็นไงบ้างลูก” “เจ็บค่ะ” ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกไหนเท่าความเจ็บปวดแล้ว หลังจากงัวเงียอยู่นาน แฟรงค์ก็อุ้มลูกน้อยเดินมาหา “ดูซิ...คุณแม่อยากเห็นหน้าหนูไหมคะ” ไม่ว่าเปล่า แต่เขายังย่อตัวลงพอให้พราวดาวได้เห็นหน้าลูกน้อย เธอคลี่ยิ้มกว้างแล้วยกมือขึ้นมาจับแขนแฟรงค์เบา ๆ “หนูพิ้งค์หน้าได้พ่อหมดเลยค่ะคุณแม่” “จริงลูก หน้าตาเหมือนไอ้ลูกตัวแสบของแม่หมดเลย” ปภัสสรเดินเข้ามาหาลูกชายแล้วรับตัวหลานสาวมาอุ้ม เปลี่ยนกันเพื่อให้แฟรงค์ดูแลพราวดาว “แล้วคุณพ่อล่ะคะ” เธอเอ่ยถามเสียงเรียบ “เดี๋ยวคงตามมาน่ะลูก ติดประชุมใหญ่” “อ๋อค่ะ” “พักผ่อนเถอะลูก” หญิงสาวพยักหน้าหงึก ๆ แล้วหลับไปเลย ส่วนแฟรงค์กับแม่ก็นำตัวหนูพิ้งค์ไปให้พี่พยาบาลนำไปที่ห้องทารกแรกเกิด ไว้พราวดาวตื่นจะนำตัวลูกน้อยมาให้กินนมอีกทีหนึ่ง “ยินดีด้
กลับใจรักมาเฟียร้าย บทที่ 63
บทที่ 63 คุณพ่อป้ายแดง เข้าเดือนที่เก้า สัปดาห์สุดท้ายของการนับถอยหลังรอวันผ่าคลอด พราวดาวที่ตอนนี้ท้องใหญ่จนเดินเหินลำบากกว่าเดิมเดินมานั่งลงบนโซฟา ซึ่งแฟรงค์กำลังพับผ้าอ้อมเด็กใส่ตะกร้าเตรียมสำหรับไปโรงพยาบาล เธอมองเขาแล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ก็แฟรงค์ยืนกรานว่าจะทำเองทุกอย่าง ตั้งแต่ซื้อของให้ลูกสาวและซักเสื้อผ้ารวมถึงตอนนี้ที่เขากำลังเตรียมของไปโรงพบาบาล “สนุกไหมคะ เห็นหยิบเสื้อลูกตัวไหนขึ้นมาก็อมยิ้ม” “สนุกและมีความสุขมากเลยละ ไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะรู้จักหน้าที่ตนเองมากขนาดนี้ สมองสั่งการอัตโนมัติเลยละพราว” เขาหันมาพูดกับคนรักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข แววตาเปล่งประกายบ่งบอกถึงความสุขที่เขาได้รับจากสิ่งที่กำลังทำอยู่ “พรุ่งนี้ป้าหมอก็ให้หนูไปแอดมิตแล้วนะคะคนสวย เราจะได้เจอกันเร็ว ๆ นี้แล้วนะ” “อยากเจอใจจะขาดแล้วครับคนสวย อยากเห็นว่าหนูจะหน้าเหมือนใครมากกว่ากัน ระหว่างพ่อกับแม่” “ก็ต้องเหมือนนายอยู่แล้ว ตั้งแต่อัลตราซาวนด์แล้ว” “ก็ไม่รู้แหละ เผื่อออกมาหนูแกล้งพ่อทำให้พ่อดีใจ” “ไม่แกล้งหร
