เพราะมีพ่อติดการพนัน ทำให้ชีวิตสาวน้อยวัยแรกแย้มอย่าง 'สกุณา' ต้องมีชะตากรรมตกมาเป็นสิ่งของขัดดอก "เป็นแค่สิ่งของ มีสิทธิ์ปฏิเสธฉันตั้งแต่เมื่อไหร่? ต่อให้ฉันกระแทกเธอจนตาย เธอก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน!"
View Moreพิเศษ ตอนที่ 3...“หม่ำ หม่ำ”เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยวัยหนึ่งขวบเศษ ที่กำลังนั่งเก้าอี้รอกินข้าวอย่างใจจดใจจ่อ โดยที่เก้าอี้ข้างกันนั้นยังมีเด็กชายพี่น้องฝาแฝดที่ทำหน้านิ่งมองหน้าอลิซที มองหน้าผู้เป็นพ่อที และเด็กน้อยก็รอเพียงไม่นานผู้เป็นแม่อย่างกอหญ้าก็เดินมาพร้อมกับอาหารสีสันสดใสน่ารับประทานนำมาวางไว้ที่เก้าอี้ ส่งผลให้เด็กน้อยอารมณ์ดีอย่างอลิซปรบมือดีใจยกใหญ่“หม่ำ หม่ำ”“โอเค ข้าวมาแล้วลูกสาวป๊าจะได้กินข้าวแล้ว”“อาร์เดนหิวข้าวมั้ยลูก”“…”ไม่มีเสียงตอบรับจากลูกชายของเธอมีเพียงตาตาที่ดุราวกับเสือร้ายที่จดจ้องมองไปที่จานข้าวอย่างไม่ละสายตา ดูท่าทางแล้วเขาจะได้ลูกชายที่ค่อนข้างเงียบมากมาคนหนึ่งแน่นอน กอหญ้าไม่ลีลาให้ลูกต้องรอนาน เธอส่งสัญญาณให้ราชันย์เริ่มป้อนข้าวลูกได้ ถึงแม้อาร์เดนจะมีท่าทีไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ แต่พอเธอป้อนข้าวให้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะไม่ทาน ผ่านไปเพียงไม่นานข้าวผัดสีสันสดใสก็หมดเกลี้ยงจานทั้งคู่ สร้างความพึงพอใจให้กับผู้เป็นแม่เป็นอย่างมาก“หม่ำ”และยังคงเป็นเช่นนี้ อาร์เดนจะส่งเสียงร้องขอก็ต่อเมื่อเห็นจานผลไม้เท่านั้น ครั้งนี้ก็เช่นกัน ลูกชายของเขาแลดูจะชอบผลไม
พิเศษ ตอนที่ 2 | เจ้าแฝดของป๊ามาเฟีย...ในฤดูหนาวของช่วงปลายปี อากาศยามเช้าที่สดชื่นเป็นพิเศษ หลังจากที่เมื่อคืนได้ผ่านพายุหิมะที่ถล่มจนแทบมองไม่เห็นพื้น ต้อนรับยามเช้าที่สดใสด้วยดอกกุหลาบ และดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ที่หญิงสาวได้ลงมือลงแรงปลูกเองกับมือ กำลังบานสะพรั่งต้อนรับแสงตะวัน แม้กลีบดอก กลีบใบบางส่วนจะยังคงถูกปกคลุมด้วยเกล็ดหิมะบางจุดอยู่บ้างก็ตาม แต่ก็มิสามารถปกปิดความงามของดอกไม้ไว้ได้ลมจากทะเลสาบที่ขยันจะพัดโชยตลอดเวลา กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของทะเลลอยเข้ามาแตะจมูก สร้างความสดชื่นให้กับผู้คนที่อยู่ละแวกนั้น ในห้องนอนของหญิงสาวที่อายุครรภ์ใกล้ครบกำหนดคลอดเข้ามาทุกที กำลังนั่งพับเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้เตรียมคลอด พร้อมกับทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างมองดอกไม้ที่อยู่ด้านนอกอย่างสบายอารมณ์ ความสวยงามของธรรมชาติที่เธอบรรจงสร้างขึ้น ถือเป็นความสบายใจของเธอเป็นอย่างมาก ทางด้านของธันวาเองก็ยังคงรายงานสถานการณ์ให้กับราชันย์ทราบอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ราวกับว่าราชันย์เองยืนอยู่ในเหตุการณ์นั้น ๆ ด้วยอย่างไรอย่างนั้น ทางด้านของเด็กสาวอารมณ์ดีอย่างเว่ยเอินก็นั่งนับนอนนับวันรอแล้วรอเล่า ตั
พิเศษ ตอนที่ 1 | มาหยาคือแฟนของราชันย์?...คุณราชันย์ มาหยาดีใจจังเลยค่ะที่คุณโทรหามาหยาแล้ว’‘คืนนี้ว่างไหม’‘สำหรับคุณราชันย์ มาหยาว่างเสมอ .. ให้มาหยาไปหาที่ไหนดีคะ’'คอนโด''ส่งโลเคชั่นมาได้เลยค่ะ มาหยาคิดถึงคุณจัง'ติ๊ด!สิ้นเสียงสนทนากับปลายสาย เขาก็ปิดหน้าจอมือถือทันทีก่อนจะโยนลงบนเตียงอย่างไม่ไยดีเท่าไหร่นัก เขาถอดเสื้อผ้าออกโยนลงบนพื้นคนละทิศละทางไม่ได้สนใจหรือรู้สึกเกะกะเลยสักนิด บัดนี้เขาเ งได้อยู่ในสภาพที่เปล่าเปลือยไร้ปราการใดห่อหุ้ม มือหนาคว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กมาสวมลวก ๆ เขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระล้างคราบเหงื่อไคล และอารมณ์ที่ครุกรุ่นเวลาผันผ่านไปได้ไม่นานมากนัก เสียงกริ่งหน้าห้องของเขาก็ดังขึ้น ราชันย์กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อรู้ว่าคนที่มานั่นเป็นใคร เขาเหลือบมองนาฬิกาที่หน้าปัดชี้ให้เห็นว่าเวลาสองทุ่มเกือบจะครึ่ง เขาที่สวมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่ปกปิดได้แค่ส่วนสงวนไม่ให้อุจาดสายตาเพียงเท่านั้น เดินออกไปเปิดประตูอย่างไม่รอช้าจุ๊บ!"คุณราชันย์ มาหยาคิดถึงคุณจัง""เข้ามาก่อนสิ""หืม..คุณราชันย์แต่งตัวแบบนี้ อย่าบอกนะคะจงใจแต่งมายั่วมาหยา ใช่หรือเปล่าคะ"เขาไม่ได้ตอบคำ
บทที่ 29... กอหญ้าเดินเข้ามาที่ห้องรับรองแขกเงียบ ๆ เธอเห็นราชันย์ที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เวลาที่ราชันย์ไม่มีพิษมีภัย เขาช่างดูเป็นผู้ชายที่ทั้งหล่อ และอบอุ่นมากจริง ๆ อากาศในห้องค่อนข้างร้อนคาดว่าราชันย์คงจะเปิดแอร์ที่เกือบจะสามสิบองศาได้ แต่เขากลับห่มผ้าที่หนาเตอะเธอเดินมายืนข้างเตียงถึงได้เห็นใบหน้าของเขาชัด ๆ ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขาบัดนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อที่ผุดขึ้นมาอย่างไม่ขาดสาย ใบหน้าก็ซีดเผือดราวกับคนไร้ชีวิต เมื่อเธอเห็นสภาพของเขานั้นยิ่งทำให้เธอตกใจเข้าไปใหญ่กอหญ้าเดินออกจากห้องไปหยิบกะละมังมาเทน้ำใส่ ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำจนชุ่ม และยกกะละมังกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง เธอนั่งลงข้าง ๆ ก่อนจะเช็ดใบหน้าของเขาอย่างเบามือ ด้วยความเย็นของผ้าขนหนู เป็นตัวกระตุ้นปลุกให้ราชันย์ตื่นขึ้นมาด้วยสายตาที่งัวเงีย“กอหญ้าเข้ามาทำไม เดี๋ยวก็ติดหวัดหรอก”“ทำไมคุณมีสภาพนี้ได้คะคุณราชันย์”“คือ…”“ช่างเถอะค่ะ แต่ตอนนี้คุณเหงื่อท่วมตัวเลย”“ขอบใจนะกอหญ้า ผมมาเป็นภาระให้คุณซะแล้ว”“...”เธอไม่ตอบอะไรออกมา ได้แต่เช็ดเหงื่อที่ชุ่มให้กับราชันย์ด้วยใบหน้าที่ดูวิตกเล็กน้อย เธอเช็ดลงมาเรื่อย ๆ จนถึงแผงอก
บทที่ 28...แสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านผ้าม่านสีเทาผืนหนาตามแรงของเครื่องปรับอากาศที่ถูกเปิดจนเย็นฉ่ำ แต่ใบหน้าของผู้ที่อยู่บนเตียงขนาดคิงไซต์กลับมีแต่เหงื่อเม็ดโตเต็มกรอบหน้า ราชันย์นอนตัวสั่นอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ที่เขาพยายามซุกตัวเข้าไปให้ได้มากที่สุด และมีแค่ใบหน้าและศีรษะเท่านั้นที่โผล่พ้นผ้านวมผืนนั้นออกมาเขาหลับตานอนอยู่ในผ้าห่มอย่างไม่สะทกสะท้าน ใบหน้าเริ่มรื้นสีแดงระเรื่อขึ้นเรื่อย ๆ แต่คนที่อยู่ใต้ผ้านั้นกลับรู้สึกว่าอากาศช่างหนาวมากนัก เปลือกตาที่แสบร้อนและหนักอึ้งเปิดออกอย่างเชื่องช้า เขาความหารีโมตมาเบาเครื่องปรับอากาศ และโยนมันทิ้งอย่างไม่ไยดี และตอนนี้เขายังมีอาการมีนหัวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ราชันย์ไม่ได้สนใจอาการทั่วไปของตัวเองมาหนัก เขาเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งนั้นอีกครั้ง เอื้อมมือหยิบมาถือมาเปิดหน้าจอแชต ไม่มีข้อความจากคนที่เขารอ แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้เขาน้อยใจหรืออะไรได้ ราชันย์กดพิมข้อความหากอหญ้าสามสี่ประโยค และเขายังคงรอการตอบกลับของเธอ ผ่านไปไม่นานนักหน้าจอก็แสดงสถานะว่าปลายทางนั้นอ่านแล้วราชันย์ยังคงรอว่าเธอจะตอบว่าอะไร แต่จนแล้วจนรอดก็มีแค่หน้าจอที่แสดงว่าเธออ่านแล้วเท่
บทที่ 27...ถึงแม้ราชันย์จะไม่อยากห่างลูกห่างเมีย แต่หน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เมื่อคืนนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากมังกร ซึ่งติดต่อเข้ามาเรื่องของมาคัส และครั้งนี้เขาคงไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ มังกรเป็นพี่ชายที่เก่งและฉลาด แต่อย่างว่านะ คนเราเก่งและถนัดไม่เหมือนกัน รายนั้นถ้าเรื่องเกี่ยวกับเกษตรและการแปรรูป เชื่อได้เลยว่ามังกรไม่เคยแพ้ใคร“ดูแลลูกเมียฉันให้ดี”“เออ รู้แล้ว”“ฝากกอหญ้ากับเจ้าแฝดด้วยนะไอ้ธัน”“คิดว่าใช้เวลาเท่าไหร่”“คิดว่าน่าจะห้าถึงหกเดือน”“อืม หลานกับกอหญ้ากูดูแลให้เอง”เขาตบไหล่ธันวาสองสามทีเป็นการขอบคุณ เท้าที่ก้าวยาว ๆ เดินตรงดิ่งเข้ามาในห้อง ก็เห็นเว่ยเอินกำลังตั้งหน้าตั้งตาเรียนภาษาไทยอยู่ เธอแหงนหน้ามามองราชันย์และส่งยิ้มทักทายเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงไปศึกษาตำราในหน้าหนังสือต่อราชันย์เดินไปที่เตียงเล็กที่มีเด็กน้อยสองคนกำลังนอนหลับตาพริ้ม แก้มยุ้ย ๆ ของทั้งสองคนดึงดูดให้ผู้เป็นพ่อก้มหน้าลงไปขโมยหอมแก้มคนละฟอดสองฟอดฟืดดดดด!ฟืดดดดด!เว่ยเอินละสายตาจากหนังสือมามองราชันย์อีกครั้ง มันคงเป็นภาพที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะได้เห็น มาเฟียที่เธอเคยได้ยินมานานเกือบ
บทที่ 26...3 สัปดาห์ผ่านไปทุกคนย้ายเข้าบ้านกลางทะเลสาบเป็นที่เรียบร้อย บ้านหลังนี้ถูกสร้างขึ้นราวกับรู้ว่าเจ้าของจะคือเธอ การจัดแปลนบ้านรวมถึงห้องหับต่าง ๆ เป็นที่ถูกใจเธอไปเสียทุกจุด บ้านหลังนี้อาจจะไม่ใหญ่มาก แต่ก็กว้างกว่าหลังก่อนหน้านี้สองเท่าได้ ด้านหน้ามองเห็นเป็นเส้นทางที่ออกไปสู่ถนน ด้านซ้าย ด้านหลัง และด้านขวา มองเห็นทะเลสาบสุดลูกหูลูกตา“กอหญ้าผมขุนต้นกุหลาบที่บ้านเก่ามาครบหมดแล้ว คุณจะให้ปลูกที่ไหน”“ฉันจะลงหลังบ้าน คุณราชันย์ช่วยขนไปหลังบ้านให้หน่อยได้ไหมคะ”“ได้ครับ”ราชันย์ไม่รอช้า จัดการขนต้นกุหลาบทั้งหมดไปไว้ที่หลังบ้าน เมื่อขนมาถึงเขาสังเกตว่าพื้นที่ไม่ค่อยน่าจะเหมาะกับการปลูกกุหลาบสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากทำให้กอหญ้าไม่พอใจ เขาจัดการนำกุหลาบทั้งหมดลงจากรถขนคันน้อยทีละต้นช้า ๆ ราวกับกลัวว่ามันจะบอบช้ำ กุหลาบทุกต้นกำลังออกดอกสะพรั่งสวยงาม ส่งกลิ่นหอมออกมาเย้ายวนแมลง ผ่านไปพักใหญ่ ๆ ต้นสุดท้ายก็ถูกวางลงด้านล่างอย่างเบามือ“ทำไมฉันรู้สึกว่าพื้นที่ไม่ค่อยเหมาะกับการปลูกดอกไม้นะ คุณราชันย์คิดว่าไงคะ”“ผมก็คิดว่าไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ ถ้าเป็นไม้ยืนต้นน่าจะเหมาะกว่า”“กอหญ้า
บทที่ 25...“มาเฟียอันดับต้น ๆ ของเมืองไทย ถ้ามีคนปล่อยภาพนี้ออกไปจะเหลือความน่ากลัวมั้ยนะ”“ให้มันน้อย ๆ หน่อยไอ้ธัน”“ครับ กลัวแล้วครับ”“แล้วงานที่ให้ไปทำ ถึงไหนแล้ว”“เรื่องจริงที่มันส่งคนมาที่ไต้หวัน”“แล้วมึงปล่อยมันไปทำไม”“กูให้คนที่นี่จับตาดูอยู่ แต่ว่านะห่วงแต่เรื่องเมีย โปรเจกต์ของคุณมาคัสนี่จะเอาไงต่อ”“อีกสักเดือนสองเดือนกูว่าจะกลับไทย ช่วงนี้ฝากมังกรดูไปก่อน”“ถ้ามันง่ายแบบนั้นกูจะไม่มาถามมึงเลยเอาจริง ๆ”“ทำไม ที่บริษัทมีเรื่องอะไร”“ตอนนี้มีคนเสนอข้อเสนอพิเศษกับคุณมาคัส เพื่อตัดหน้าบริษัทเรา”“หมายความว่าไงก็คุณมาคัสรับข้อเสนอเราแล้วนิ”“ในวงการใครบ้างไม่รู้จักมาคัส นักหักหลังเหลี่ยมทุกดอก”“ใครที่ยื่นข้อเสนอ”“บริษัทยักษ์ใหญ่จากดูไบ”“ดูไบ?”“อืม แบบที่มึงคิดนั่นแหละ”“หมายความว่าไง มันส่งคนสืบประวัติกูหรอ”“ใช่ แล้วตอนนี้มันรู้แล้วว่าลูกสาวนายพล คือเมียมึง”“.…”“จะเอาไงต่อละครับคุณราชันย์”“กูเป็นห่วงกอหญ้ากับลูก ไอ้คนที่ตื๊อเมียกูก็กลับไทยไปแล้วด้วย”“มึงเห็นกูไร้น้ำยาขนาดนั้นเลยหรอวะราชันย์”“มึงได้ไร้น้ำยา แต่ถ้ามันรู้ว่ากอหญ้าอยู่ที่นี่ ยัยเปี๊ยกของมึงก็อาจจะโด
บทที่ 24...“คุณราชันย์เอายัยหนูมาให้ฉันอุ้มก็ได้นะคะ คุณจะได้ทานข้าวถนัด”“คุณนั่นแหละ เอาตาหนูมาให้ผมอุ้มแล้วคุณก็ไปทานข้าว”“ถ้าฉันให้คุณอุ้ม แล้วคุณอุ้มไหวแน่หรอคะ”“ต้องได้สิ”“งั้นเราก็อุ้มกันคนละคนแบบนี้แหละค่ะ คุณราชันย์ทานได้ใช่ไหม”“ได้สิ คุณทานเถอะไม่ต้องห่วงผม”เว่ยเอินที่เห็นทั้งคู่คุยกันก็ใจชื้นขึ้นมาหนึ่งเปาะ เธออยู่กับกอหญ้ามานาน พอจะรู้นิสัยใจคอ กอหญ้าเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยว แต่ก็ใจอ่อนเช่นเดียวกัน เธอเองก็ลุ้นว่าทั้งคู่จะสามารถสร้างครอบครัวด้วยกันได้ไหม แต่อีกใจก็เป็นห่วงผู้ชายอีกคนที่เฝ้าดูแลกอหญ้ามาตลอดเช่นกันยังไม่ทันที่ความกังวลจะหมดลง ปอร์เช่ก็เดินเข้ามาพอดี เว่ยเอินหันไปยิ้มหวานให้ แววตาของเว่ยเอินที่จับจ้องที่ปอร์เช่นั้นก็นิ่งไปเพราะเธอเห็นความเสียใจที่ออกมาผ่านดวงตาของผู้ชายคนนั้น“พี่ปอร์เช่ทานข้าวค่ะ นั่งเลย ๆ เดี๋ยวเว่ยเอินตักข้าวให้”“โอเค”ปอร์เช่นั่งมองกอหญ้ากับราชันย์ที่ตั้งหน้าตั้งตาทานข้าว แต่เหมือนหลานของเขาจะไม่เอื้ออำนวยสักเท่าไหร่ ข้าวเข้าปากกอหญ้าได้ไม่กี่คำอาร์เดนก็ร้องไห้งอแงขึ้นมา เมื่อได้ยินเสียงอาร์เดนร้อง อลิซเองก็ไม่น้อยหน้าเช่นกัน เล่
บทที่ 1...“อ๊า! แรงอีก! แรงอีกค่ะคุณราชันย์ อ๊ะ!”ป๊าบๆ ปึกๆ ป๊าบ ๆ“เสียวจังเลยค่ะ อ๊ะ!”กิจกรรมสุดเร่าร้อนของชายหญิงคู่หนึ่ง กำลังบรรเลงไปอย่างออกรสออกชาติ ด้วยเพลิงโลกีย์หามีความรักใคร่ หญิงสาวตัวเล็กใต้ร่างของชายหนุ่มกำยำ หน้าท้องที่ประกอบด้วยลอนสวยน่าหลงใหล ร่างของเธอกำลังเคลื่อนไหวไปตามจังหวะที่ชายหนุ่มนั้นส่งให้ ร่างกายนุ่มนิ่มเริ่มกระตุกเกร็งด้วยความเสียวกระสันที่จุดสยิวกลางลำตัว ยิ่งเมื่อชายหนุ่มด้านบนขยับเร่งจังหวะในสนามรบ ทำให้ดวงตาหวานของเธอหลับพริ้ม ปากรูปกระจับเผยอเชิดขึ้นหวังจะได้รับรสจูบสุดเร่าร้อนจากชายหนุ่มด้านบน แต่แล้วเธอกลับต้องกัดปากรูปกระจับสีแดงสดของเธอลงไปเป็นการระบายอารมณ์ที่พร้อมจะพวยพุ่งของเหลวจากตัวเธอแทนเท่านั้น เมื่อไม่มีทีท่าว่าชายหนุ่มด้านบนของเธอจะจุมพิตเธอเลย ไม่ว่าเธอจะบรรเลงเพลงรักกับเขามากี่ครั้งต่อกี่ครั้งป๊าบ ป๊าบ!“อ๊ะ! จะเสร็จแล้ว จะเสร็จแล้วคุณราชันย์ อื๊อ!!”“อืม..”น้ำกามสีขาวขุ่นได้พวยพุ่งออกมาจากแท่งเอ็นของเขา ที่มันกำลังกระตุกอยู่ในถ้ำสวาทของเธอสองสามครั้งก่อนจะแน่นิ่งอย่างสงบ ‘ราชันย์’ เหลือบมองหญิงสาวใต้ร่างเล็กน้อยก่อนจะค่อย ๆ ถอดถ...
Comments