10 | ไม่ยักกะรู้ ว่าเธอเป็นเมียมัน? ..แล้วที่เอากันมาเมื่อกี้ ฉันก็เป็นชู้นะสิ่ ( NC18+ )

ราชันย์สาวเอวสอบเข้าออกอีกสองสามครั้งเพื่อรูดน้ำรักออกจากปากแก่นกายให้หมดสิ้น ก่อนจะผละมือออกจาสะโพกกลมกลึงของกอหญ้า ค่อยๆ ถอดถอนแก่นกายออกจากช่อบุปผาอย่างช้า ๆ น้ำกามสีขาวขุ่นไหลทะลักออกตามมาเป็นทาง ราชันย์ใช้นิ้วแกร่งกรีดไปกลางบุปผาที่บัดนี้เจิ่งนองไปด้วยน้ำกามสีขาว ถูไถขึ้นลงทำให้แขนทั้งสองข้างของเธอหมดแรงฟุบลงกับพื้นเตียง

ยิ่งทำให้กลีบบุปผาของเธอถลาแล่นโผล่เด่นชัดต่อสายตาราชันย์ยิ่งขึ้น นิ้วแกร่งไม่อยู่นิ่งคอยกวาดขึ้นลงช้า ๆ ก่อนจะผลุบหยอกล้อ เข้าออกในโพรงบุปผาอีกครั้ง

“อื้อ!”

ราชันย์ชักนิ้วที่มีน้ำสีขาวขุ่นปะปนกับเมือกสีใสออกมามองตรงหน้า ก่อนจะตบก้นกลมกลึงของกอหญ้าให้นอนราบกับพื้นเตียงนุ่มดี ๆ เดินไปหยิบกระเป๋าเงินในกระเป๋ากางเกงออกมาควักแบงก์สีเทาออกมาหกเจ็ดใบ ก่อนจะโยนไปให้กอหญ้าที่นอนหมดแรงอยู่บนเตียง

“ไปซื้อยาคุมกินซะ แล้วก็ซื้อเสื้อผ้าดี ๆ มาใส่ซะ พรุ่งนี้จะพาไปทำงานที่กาสิโน แล้วคงรู้นะว่าถ้าเธอกล้าหนีไป พ่อเธอจะเป็นยังไง”

กอหญ้าที่ได้ยินว่ากาสิโนก็เด้งตัวลุกขึ้นทันทีแต่อาการแปลบปลาบที่ท้องน้อยรุนแรงกว่า ทำให้เธอลุกขึ้นมาแต่กลับต้องตัวงอเป็นกุ้งลงไปบนที่นอนดังเดิม เธอหันหน้าไปมองราชันย์ที่ตอนนี้ยืนตัวเปล่าเปลือยอยู่ปลายเตียง ก็ต้องเอามือปิดหน้าทันทีที่เห็นเจ้าโลกตัวใหญ่ที่มีท่าทีว่าจะสงบลงบ้างแล้วแต่ก็ยังชูชันตัวใหญ่เด่นสง่าอยู่ตรงหน้าของเธอ

“ทำเป็นไม่เคย จะเอาอีกสักรอบยังได้นะกอหญ้า มาขัดดอกทั้งทีก็ทำงานให้มันคุ้ม ๆ กับเงินห้าล้านหน่อย เฉพาะค่าตัวเธอเอาทีสองทีคงไม่คิดว่าจะครบห้าล้านไวหรอกนะ”

เขาพ่นคำพูดเหยียดหยามใส่เธอทำให้เธอรู้สึกหน้าชาทันที เธอได้แต่นอนนิ่ง ๆ รับคำดูแคลนจากบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเจ้าหนี้ของพ่อ อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้พอเธอได้ยินเสียงราชันย์เดินเข้าไปในห้องน้ำ ทำให้เธอค่อย ๆ พยุงตัวขึ้นมาเอื้อมมือหยิบเงินที่เขาโยนให้แล้วค่อย ๆ ก้าวขาลงจากเตียงเก็บเสื้อยืดตัวโตที่เธอสวมขึ้นมาสวมอย่างทุลักทุเล

หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดคราบน้ำที่ไหลเปอะเปื้อนลงมาตามขาของเธอ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูหลังห้องที่เธอตากชั้นในทิ้งไว้ ก็พบว่ามันยังไม่แห้งดีก่อนที่เธอก็หยิบมันมาสวมอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอเดินไปหากุญแจห้องกับคีย์การ์ดในกระเป๋ากางเกงของราชันย์ เมื่อได้มันมาตามแล้วเธอก็ค่อย ๆ เดินออกจากห้องปลายทางคือร้านขายยาซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าร้านขายยาอยู่ที่ไหน

เธอเองที่บัดนี้อยู่ในสภาพเสื้อยืดสีขาวตัวโต ด้านในสวมแค่บราเซียกับกางเกงชั้นใน ผมเผ้ารุงรังถูกมัดรวมแบบลวก ๆ กำลังเดินหาร้านยาอยู่นั้นยิ่งตามหาก็ยิ่งไกลจากคอนโดมากขึ้นบรรยากาศรอบตัวก็ยิ่งวังเวงมากขึ้น เธอเดินเข้ามาในซอยที่ไม่ได้มีแสงสว่างมากนักตามคำบอกทางของคนที่เธอเจอเมื่อสักครู่ เธอรู้สึกยิ่งเดินก็ยิ่งเปลี่ยวทำให้เธอตัดสินใจหันหลังเพื่อจะเดินกลับที่เดิม

และก็ต้องตกใจเมื่อด้านหน้าของเธอตอนนี้กลับมีกลุ่มชายฉกรรจ์ สามคนทำหน้าหื่นกระหายจ้องมาที่ร่างกายของเธออย่างปิดไม่มิด ซึ่งหนึ่งในนั้นคือผู้ชายที่เธอเพิ่งถามทางไปร้านขายยา เธอจำได้ดีและตอนนี้เธอก็รู้แล้วว่าเธอถูกหลอกให้มาในซอยเปลี่ยว กอหญ้าหันซ้ายหันขวาหาลู่ทางหนีแต่ร่างกายก็ไม่อำนวยเท่าไหร่ ความรู้สึกเจ็บแปลบที่ช่องทางรักมาเป็นระยะปนเปมากับความรู้สึกปวดหน่วงที่ท้องน้อยทำให้เธอทำหน้าเหยเก

ชายคนหนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์ทำหน้าหื่นกระหายเดินไล่ต้อนเธอเข้ามา ทำให้เธอค่อย ๆ ถอยหลังไปเรื่อย ๆ อีกสองคนด้านหลังชายฉกรรจ์ก็ค่อย ๆ เดินตามมาอย่างอุกอาจ จนแผ่นหลังของเธอปะทะกับกระเบื้องเย็น ๆ ทำให้กอหญ้าสะดุ้งตัวโยนทันทีฝ่ามือสาก ๆ จากชายฉกรรจ์คนหนึ่งเอื้อมมาลูบไล้ใบหน้าของกอหญ้าอย่างกระหาย ไม่ว่าเธอจะปัดป้องแค่ไหนก็ไม่มีท่าทีว่าจะหลุดพ้นและเมื่อเธอต่อต้านมากยิ่งขึ้นชายอีกสองคนจึงวิ่งกรูมาจับแขนทั้งสองข้างของเธอทันทีที่เธอเริ่มปัดป่ายแรงขึ้น มือหนาของชายฉกรรจ์เริ่มลูบไล้จากใบหน้า ลงมาเรื่อย ๆ

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!”

“เรียกไปก็ไม่มีใครมาช่วยหรอก ตรงนี้ถิ่นพวกพี่นะน้องสาว”

“ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วย!!”

ตุ๊บ! ตุ๊บ!

“มาเดินอ่อยผู้ชายอะไรแถวนี้”

“เห้ย! มึงเป็นใครวะ! มายุ่งอะไรเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ”

“ผัว เมีย?”

“เออ! นังนี่มันเมียกู มันอยากสวิงกิ้งแบบเอาทดอร์กูเลยพามันมาจัดสักหน่อย”

“ไม่ยักกะรู้ ว่าเธอเป็นเมียมัน? ..แล้วที่เอากันมาเมื่อกี้ ฉันก็เป็นชู้นะสิ”

“คุณราชันย์ช่วยกอหญ้าด้วย ปล่อยมือฉัน! มันเจ็บ!!”

“ราชันย์?”

“มีปัญหาอะไรกับชื่อฉัน?”

‘ใช่ว่ะ ราชันย์เจ้าของกาสิโนที่มึงทำงานไง เหี้ยแล้วไหมมึง เล่นใครไม่เล่น เล่นเด็กมาเฟีย กูไปละเว้ย’

หลังจากที่พวกมันกระซิบกระซาบกันสักพัก อยู่ ๆ พวกมันก็พากันวิ่งกรูออกไปทันทีดั่งกับผึ้งแตกรัง ทิ้งไว้แค่กอหญ้าที่หมดแรงร่างกายร่วงหล่นไปกองที่พื้น ดั่งดอกไม้ที่ร่วงหล่นจากต้น จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก จะสมน้ำหน้าตัวเองก็ไม่เต็มปาก ชีวิตที่ต้องมาพบเจอแต่เรื่องบัดซบอะไรแบบนี้ มันทำให้เธอจมดิ่งอยู่กับที่ ความรู้สึกที่สลายแทบทุกอย่าง แม้จะรับรู้ว่าราชันย์ไม่ได้มองเธอในมุมที่ดีมากเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยเธอก็ยังสบายใจที่เขามาช่วยได้ทันพอดี

เธอนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเขาไม่เดินเข้ามา เธอจะต้องตกอยู่ในสภาพไหน เธอไม่ได้แหงนมองหน้าเขา และไม่รู้ว่าเขาทำตัวแบบไหน สายตายังไง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสักพัก ก่อนที่จะได้ยินเสียงจุดไฟแช๊กหนึ่งครั้ง กับกลิ่นบุหรี่ที่ลอยตามลมมา ไม่ต้องเดาเลยว่าเขาคงไม่สบอารมณ์มาก ๆ อาจจะเป็นเพราะเธอสร้างปัญหา ในเมื่อไม่อยากให้เขาต้องโมโหแล้วไปลงที่พ่อของเธอ เธอจึงค่อย ๆ พยุงตัวเองให้ยืนขึ้นเพื่อจะเดินตามหาร้านขายยาอีกครั้ง

แต่เมื่อเธอลุกขึ้นมาได้แล้วด้วยสภาพเซไปเซมา มือหนาก็ตะปบเข้าที่แขนของเธออย่างแรงทำให้ร่างกายและจิตใจที่เสียขวัญสะดุ้งตกใจจนน้ำตาไหลร่วงมาทันที เมื่อเธอหันไปมองเห็นว่าเป็นมือของราชันย์เธอถึงรู้สึกสงบขึ้นมานิดหน่อย ราชันย์ที่เห็นใบหน้าและแววตาตื่นตระหนกของเธอก็ค่อย ๆ คลายมือลงก่อนจะโยนบุหรี่ในมือทิ้งลงพื้นอย่างไม่ไยดี ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้กอหญ้าเล็กน้อยก่อนจะแบมือไปที่ตรงหน้ากอหญ้า

“คะ?”