‘โอเค พักผ่อนเยอะ ๆ นะ’
‘อื้อ ขอบคุณนะ’
‘มีอะไรทักมาบอกเราได้เลยนะ’
กอหญ้าปิดหน้าจอมือถือวางไว้บนโต๊ะทันที ก่อนจะหันไปมองถุงข้าวของที่ซื้อมาห้าหกถุง อย่างเหนื่อยใจแต่ถึงอย่างนั้นมือน้อย ๆ ของเธอก็เอื้อมไปหยิบของในถุงออกมาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเริ่มปฏิบัติการแม่บ้านในวันนี้
ก๊อก ก๊อก
“มาแล้วค่ะ”
เธอที่คิดว่าคนที่เคาะห้องอาจจะเป็นราชันย์ จึงรีบเปิดประตูออกโดยที่ไม่ได้ดูว่าใครมา และเมื่อประตูเปิดออกเธอก็เห็นว่าบุคคลนี้ไม่ใช่ราชันย์ แต่เป็นคนที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงกับราชันย์มาก ๆ ความหล่อเทียบกันได้แบบสูสีเลยก็ว่าได้ เพียงแต่คุณคนนี้จะมีสีผิวที่เข้มกว่าราชันย์นิดหน่อยเท่านั้น
“เอ๊ะ!! นี่ไม่ใช่ห้องเจ้าราชันย์หรอ”
“เข้าห้องผิดหรอคะเฮียมังกร”
“เอ่อ..ไม่ทราบว่ามาหาใครคะ”
“มาหาราชันย์ครับ ไม่ทราบว่าคุณคือ..”
“คุณราชันย์ไม่อยู่ค่ะ เอ่อ..ให้บอกว่าใครมาหาดีคะ”
“มังกรครับ เป็นพี่ชายเจ้าราชันย์ ขอเข้าไปรอในห้องได้ไหม”
“อ่อ .. ได้ค่ะ เชิญค่ะ”
“ว่าแต่ เราเป็นแม่บ้านคนใหม่ของเจ้าราชันย์หรอ”
“คะ? อ่อใช่ค่ะ..ตามสบายเลยนะคะ เดี๋ยวไปหยิบน้ำให้ค่ะ”
"รบกวนด้วยนะ ขอบคุณครับ"
"เอ่อ .. แล้วของพวกนี้เอาวางที่ไหนได้บ้างคะ"
"อ่อ ขอโทษค่ะอันนี้เดี๋ยวกอหญ้าเอาไปวางให้นะคะ"
"ขอบคุณมากนะคะ"
กอหญ้าหอบหิ้วถุงที่บรรจุผลไม้ทั้งสด และแห้ง หลายต่อหลายถุงไปวางที่บาร์ในห้องครัว ก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบน้ำเปล่ามาเทสองแก้ว และหยิบขนมเค้กที่เพิ่งซื้อมาออกมาเพื่อเป็นอาหารว่างให้พี่ชายของราชันย์ กับผู้หญิงที่มาด้วย คาดว่าน่าจะแฟนของเขาละมั้ง แต่เธอสวยมากจริง ๆ หุ่นดีนึกว่านางแบบ หรือเธอเป็นนางแบบกันนะ
"เฮียมังกร .. เฮียว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแม่บ้านของราชันย์จริง ๆ หรอ"
"เฮียก็ไม่รู้เหมือนกัน"
"แล้วไม่โทรบอกหรอ เราอยู่แบบนี้ราชันย์จะไม่ว่าเอาหรอ"
"เฮียโทรแล้ว เดี๋ยวมันก็มา"
พราวฟ้าพยักหน้ารับสองสามที ก่อนจะหยิบมือถือออกมาเล่นฆ่าเวลา เดิมทีวันนี้มังกรชวนเธอมากรุงเทพ เพราะมีประชุมกับบริษัทหุ้นส่วนใหญ่ เรื่องส่งออกผลไม้ไปดูไบ เลยหาเวลามาเยี่ยมราชันย์ด้วยเลยเพราะเฮียแกบอกว่าช่วงนี้ราชันย์ไม่กลับบ้านมานานแล้ว พ่อกับแม่ก็เริ่มถามหาแล้วด้วย
"น้ำค่ะ อันนี้ของว่างนะคะ .. ว่าแต่ ให้กอหญ้าติดต่อคุณราชันย์ให้ไหมคะ"
"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวเขาก็มาแล้ว"
"งั้นขอตัวนะคะ"
มังกรยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาจดจ่อกับงานตรงหน้า ก็เวลาเป็นเงินเป็นทองนี่เนอะ จะให้นั่งรอเปล่า ๆ ก็ไม่ได้อีก
กริ๊ก!!
"มังกร"
"มาแล้วหรอ ฉันเอาผลไม้มาฝากให้แม่บ้านของแกเอาไปเก็บแล้ว"
"แม่บ้าน?"
"ใช่สิ คนสวย ๆ นั่นไง หรือว่าไม่ใช่?"
มังกรถามน้องชายที่ได้ชื่อว่าคาสโนว่าตัวพ่อเลยก็ว่าได้พรางหรี่ตาจับผิดราชันย์ที่มีสีหน้ากระอักกระอ่วน เมื่อเห็นอาการน้องชายแบบนี้แล้วก็ยิ่งทำให้มังกรกระตุกยิ้มออกมา ไม่น่าจะเป็นแค่แม่บ้านทั่วไปแล้วละแบบนี้
"เรื่องแม่บ้านนั้นนะช่างเถอะ ว่าแต่ลมอะไรหอบแกมาถึงที่นี่"
"พาแฟนมาให้รู้จัก"
"พราวฟ้า.."
"ลืมไปสนิทเลยว่าพราวฟ้าเป็นเพื่อนแกนี่นา ดีเลย!! จะได้ไม่ต้องแนะนำตัวอะไรให้มากมายตอนนี้พ่วงตำแหน่งพี่สะใภ้ด้วย"
"สวัสดีราชันย์"
"ว่าแต่แค่พาแฟนมาแนะนำ แกคงไม่ถ่อมาถึงนี่หรอกมั้งมังกร"
"เออ ๆ มีเรื่องจะปรึกษาด้วย"
"ที่ไร่มีปัญหาหรอ"
"เปล่า .. ที่ไต้หวัน"
ราชันย์ไม่ได้พูดอะไรแต่รับรู้ได้ว่าต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ ราชันย์หันไปมองที่พราวฟ้าก่อนจะหันกลับมาที่มังกรเป็นเชิงถามว่าเรื่องนี้พราวฟ้ารู้ไหม มังกรไม่ได้พูดอะไร แต่ส่ายหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบนั้นยิ่งทำให้ราชันย์ต้องระวังคำพูดมากยิ่งขึ้น
"พราวฟ้า ฉันอยากจะให้เธอช่วยทำกับข้าวหน่อยได้ไหม ไหน ๆ ก็อยู่กันหลายคนแล้ว ทานข้าวด้วยกันเลยสิ"
"ได้ซิ อยู่เฉย ๆ ก็เบื่อเหมือนกัน งั้นพราวไปช่วยแม่บ้านเธอนะ"
"อ่อ .. ฝากด้วยนะ"
ราชันย์หันไปมองที่พราวฟ้ากับกอหญ้าสักพัก ก็หันกลับมาคุยธุระกับมังกรต่อ ถ้าทำให้มังกรถึงกับมาที่นี่ได้ ต้องไม่ธรรมดา
"ตกลงมีอะไร"
"มันเริ่มแล้ว"
"ว่าไงนะ"
"อวี่เฟย มันเริ่มแล้ว"
"พ่อรู้เรื่องนี้หรือยัง"
"ฉันยังไม่ได้บอก"
ทั้งคู่คุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ราวกับฟ้าจะถล่ม ดินจะทลายอย่างไรอย่างนั้น และทั้งคู่ก็ต้องออกจากภวังค์ เมื่อพราวฟ้าและกอหญ้าเดินมาอยู่ข้าง ๆ
"ทั้งคู่คุยอะไรกัน ดูเครียดจัง"
"ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ว่าแต่เธอเถอะมีอะไรหรอ"
"พราวจะมาบอกเฮียว่า พราวกับกอหญ้าจะออกไปซื้อของหน่อยนะ พอดีของสดที่อยากได้มีไม่ครบค่ะ"
"อ๋อ ระวังตัวด้วยนะ"
พราวฟ้าพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งคู่จะออกไปเมื่อทั้งคู่ออกไป ทิ้งให้สองพี่น้องเปลี่ยนมาเป็นบรรยากาศที่น่าอึมครึมเหมือนเดิม
"ไอ้ราชันย์ .. กอหญ้าน่ะ แค่แม่บ้านจริงหรอ!?"
บทที่ 7...“ทำไมต้องอยากรู้อะไรที่ไม่เกี่ยวกับงานด้วยวะ”“ก็กูตื่นเต้น ว่ากูกำลังจะมีน้องสะใภ้หรือเปล่านี่หว่า”“ไม่ใช่แม่บ้าน”“เห้ย! งั้นก็น้องสะใภ้!”“นั่นก็ไม่ใช่”“อ่าว! เหี้ยไรเนี่ย”“จะบอกว่าไง ก็ไม่ได้เป็นอะไรที่สำคัญขนาดนั้น.. พอดีลูกหนี้กูไม่มีเงินใช้ แล้วเอาตัวลูกสาวมาใช้หนี้ .. เธอก็มีฐานะแบบนั้นแหละ”“กูไม่โอเคนะราชันย์ ถ้ามึงจะทำกับผู้หญิงแบบนี้ มึงขืนใจเขาหรอ”“กูไม่เคยขืนใจใคร มึงก็รู้”“แล้วมึงจะทำไงต่อไป มึงก็รู้ว่าคนแบบพวกเราศัตรูเยอะขนาดไหน”“แต่เธอไม่ใช่จุดอ่อนของกูไงมังกร เธอก็เป็นแค่นางบำเรอถึงเวลาก็หายไป ก็เท่านั้น กูไม่ได้คิดอะไรมากกว่านี้”“พูดเรื่องอะไรกันอยู่หรอเฮีย”ทั้งราชันย์และมังกรที่กำลังคุยกันโดยที่ไม่ได้ยินเสียงการเปิดประตูเข้ามาของพราวฟ้าและกอหญ้า ต่างก็ชะงักและกลืนน้ำลายลงคอทั้งคู่ที่รับรู้ว่าไม่ได้มีแค่เขาสองคน กอหญ้าที่ยืนเฉย ๆ อยู่ด้านหลังพราวฟ้าไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอได้ยินเกือบทุกคำที่ทั้งคู่คุยกัน แม้จะได้ยินแค่ช่วงท้าย ๆ เพราะพราวฟ้าบอกว่าลืมกระเป๋าเงินไว้ขอขึ้นมาเอาก่อนแม้จะรู้ว่าฐานะของตัวเองคืออะไรแต่เมื่อได้ยินกับปากของเขา มันทำให้ห
“พี่ฟ้าจะให้หญ้าใส่ชุดนี้จริง ๆ หรอคะ”“ใช่แล้ว ไหน ๆ ก็มาทั้งที น้องสาวพี่ก็ต้องสวย ๆ ซิ”เมื่อกอหญ้าเห็นว่าไม่น่าจะขัดและห้ามสายตาแน่วแน่ของพราวฟ้าได้ เธอจึงเลยตามเลย สวมชุดที่ซื้อล่าสุดชุดนี้ จ่ายเงินแล้วเดินออกมาสวย ๆ จากร้านทันที ชุดกระโปรงสีฟ้าลุคคุณหนูใส ๆ กระโปรงฟู ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าหญิง เสื้อเกาะอกสีขาวถูกปิดทับด้วยเสื้อคลุมผืนบางสีฟ้าเข้ากันกับชุด รองเท้าสีฟ้าเข้าชุด พร้อมกับการแต่งหน้าทำผมอ่อน ๆ ยิ่งทำให้เธอดูสวยเป็นที่สะดุดตาของใครหลายคนที่เดินผ่าน“พี่ฟ้า มันเยอะเกินไปแล้วหรือเปล่าคะ เรากลับกันดีกว่าไหม”“กอหญ้า เราไม่ได้มาด้วยกันสองคนแบบนี้บ่อย ๆ นะเราต้องเที่ยวให้คุ้มสิ”“งั้นเราไปต่อร้านไหนดีคะ อิอิ”“ต้องแบบนี้ซิ ถึงจะเหมาะกับเป็นน้องสาวพี่ .. หิวหรือยัง”“นิดหน่อยค่ะ พี่ฟ้าหิวหรือยังคะ เราไปหาอะไรทานกันไหม”“ดีเหมือนกัน งั้นไปร้านนั้นดีกว่า ป่ะ!”ทั้งคู่พากันเดินเข้ามาในร้านปิ้งย่างชื่อดัง เลือกที่นั่งและรอสั่งอาหาร เมื่อทั้งคู่สั่งอาหารจนเต็มโต๊ะ ก็ได้เวลาลิ้มรสชาติอันโอชะอย่างเอร็ดอร่อย เขาว่ากันว่าผู้หญิงกับความสุขในการกินมันคือของคู่กัน และมันก็ถูกต้องเช่น
บทที่ 8...‘ความรู้สึกอึดอัดนี้มันคืออะไรเนี่ย แล้วทำไมคุณราชันย์ต้องมายืนทำหน้ายักษ์จ้องเขม็งแบบนี้ด้วย ไม่เห็นจะเข้าใจเลย’เธอลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินไปห้องน้ำ เพราะเริ่มจะรับไม่ไหวกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ ทันทีที่เธอลุกขึ้นนั้น สายตาดุ ๆ ก็หันขวับมาจ้องเธอทันที ทำให้กอหญ้าได้แต่ลุกขึ้นมายืนนิ่ง ๆ ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาออกจากตรงนั้น“จะไปไหน”“ไปห้องน้ำค่ะ”“ไปสิ”ทันทีที่เธอได้ยินการอนุญาตจากบุคคลตรงหน้า เท้าน้อย ๆ ก็รีบก้าวฉับ ๆ ออกมาอย่างไม่คิดชีวิต เธอก้าวเท้าด้วยความเร็วเพื่อที่จะออกมาจากที่ตรงนั้นเดินตรงดิ่งมาที่ห้องน้ำหญิงที่อยู่ไม่ไกลมาก เมื่อเธอเข้ามาทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว มือน้อย ๆ ก็ควักมือถือออกมาเช็กนิดหน่อย ก็เห็นว่ามีข้อความจากปอร์เช่เธอเดินออกจากห้องน้ำโดยที่มือของเธอก็ยังง่วนอยู่กับการตอบข้อความของเพื่อนสนิท ทันทีที่เธอเดินพ้นประตูห้องน้ำออกมาเล็กน้อยก็ต้องชะงักเท้าเล็ก ๆ เพราะสายตาที่จ้องมือถือนั้นเห็นเท้าของผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนขวางทางอยู่เบื้องหน้า กลิ่นน้ำหอมผู้ชายอ่อน ๆ นี้ไม่ผิดแน่ เธอเงยหน้าออกจากจอมือถือเล็กน้อยก็ต้องหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เมื่อคนที่ยืนอยู่ตรงห
กอหญ้าลืมตาค้าง เมื่อสายตาของเธอปะทะเข้ากับอกขาวของคนด้านข้าง ไม่ผิดแน่ ราชันย์ที่กำลังหลับอยู่ข้าง ๆ โดยที่เธอกำลังนอนทับแขนแกร่งของเขาอย่างไม่รู้ตัว แต่เวลาที่เขาหลับไม่มีพิษมีภัยแบบนี้ก็ดูน่าหลงใหลดีจริง ๆ เธอมองใบหน้าของเขาอย่างไม่ละสายตา“มองขนาดนี้อยากได้รางวัลสักหน่อยมั้ย”“คุณราชันย์”“ทำไม? สีหน้าเปลี่ยนไวจังนะ”เธอขยับตัว ดันตัวเองลุกขึ้นนั่งแทบจะทันที ราชันย์เองก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เขาลุกขึ้นมาสะบัดแขนข้างที่เธอหนุนเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหน้าเธอนิ่ง ๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้จะพูดว่าอะไร เขาส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นบิดร่างกาย“คุณราชันย์อยากทานอะไรเป็นอาหารเช้าคะ”“เธออยากทานอะไรก็ทำมาเลย อ่อ! ทำเผื่อมังกรกับพราวฟ้าด้วยละกัน”“พี่พราวยังไม่กลับหรอคะ”เธอไม่รอให้ราชันย์ที่กำลังอ้าปากจะตอบคำถามเธอ ได้ส่งเสียงตอบ เธอรีบวิ่งออกจากห้องนอนไปทันที ที่ได้ยินว่าพราวฟ้ายังอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงรู้สึกชอบพราวฟ้าเอามาก ๆ อาจเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่ดีมากคนหนึ่งก็ว่าได้เมื่อเธอออกมาด้านนอกก็เห็นพราวฟ้ากำลังทำอาหารอยู่ในครัว และมีมังกรที่นั่งเท้าคางมองเธอทำอาหารอยู่ไม่ไกล
บทที่ 9...พราวฟ้าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ กอหญ้านั่งมองสาวตัวเล็ก ๆ ที่เล็กกว่าเธอมาก เธอดูเหมือนเด็กเล็ก ๆ ที่ไม่น่าจะต้องมาเจอชะตากรรมอะไรแบบนี้เลยสักนิด กอหญ้าลืมตาขึ้นมาเห็นพราวฟ้า ก็ยิ้มหวานให้ เธอลุกขึ้นมานั่งนิ่ง ๆ เห็นจานผลไม้มากมายวางอยู่บนโต๊ะ“ผลไม้ที่สวนหรอคะพี่พราว”“อันนี้ไม่ใช่จ๊ะ พี่ลงไปซื้อมาเมื่อกี้เอง ทานสิ”กอหญ้ามองนิ่ง ๆ ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ ก็มันรู้สึกไม่อยากกินจริง ๆ นี่นา พราวฟ้ามองกอหญ้านิ่ง ๆ ก่อนจะลุกเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบจานมะม่วงที่ถูกหั่นเป็นชิ้นเล็ก ๆ เอามาวางให้กอหญ้าและคอยแอบมองปฏิกิริยาของเธออย่างตั้งใจกอหญ้าเองนั้นเมื่อเห็นมะม่วงกลับรู้สึกอยากอาหารขึ้นมาซะอย่างนั้น เธอหยิบมะม่วงชิ้นโตออกมากัดรสชาติที่ได้ถึงจะไม่เปรี้ยวมากมายแต่ก็มีรสชาติเปรี้ยวแฝงอยู่ เธอทำหน้าเหยเกนิดหน่อย ก่อนจะกัดต่ออย่างอารมณ์ดี กอหญ้าดูทีวีไป พรางหยิบมะม่วงกินไปด้วย โดยที่พราวฟ้าเองก็นั่งอยู่ข้าง ๆ พราวฟ้าที่เห็นกอหญ้ามีอาการแบบนี้เธอจึงหยิบมะม่วงในจานขึ้นมากัดหนึ่งคำ ก็ต้องคายทิ้งเพราะมันเปรี้ยวมากถึงมากที่สุดทำไมกอหญ้าถึงทำหน้าว่าเปรี้ยวแค่เล็กน้อยเท่านั้น กอหญ้าหันมามองพราวฟ้าที
"ได้ค่ะ เป็นสองชิ้นนะคะ""เท่าไหร่คะ"เมื่อเธอได้ของที่ต้องการ จัดการจ่ายเงินเรียบร้อยก็เดินออกจากร้านขายยาทันที เธอเดินมาเรื่อยเรื่อยจนมาถึงสวนสาธารณะที่ไม่ห่างจากคอนโดมากนัก เธอนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูผู้คนมากมายเดินไปมาอย่างเหม่อลอย มือเล็ก ๆ กำถุงยาในมือแน่น เธอกลับมาที่ห้องก็พบว่าราชันย์ยังไม่ได้กลับมา เธอเดินเข้าไปในห้องน้ำ หยิบถุงที่ตรวจครรภ์ออกมายืนมองอย่างคนเหม่อลอย ในใจคิดฟุ้งซ่านว่าถ้าหากผลที่ออกมาว่าเธอท้องเธอจะทำยังไง ในเมื่อราชันย์แสดงเจตจำนงชัดเจนว่าสถานะของพวกเราคืออะไร เธอยืนคิดด้วยความฟุ้งซ่านสักพัก ก็หยิบที่ตรวจครรภ์ทั้งสองอันออกมาเดิมทีเธอจะเอาไว้ตรวจตอนเช้า แต่ในใจกลับฟุ้งซ่านอย่างบอกไม่ถูก ทำให้เธอตัดสินใจที่จะตรวจตอนนี้ทั้งสองอันพร้อมกันทันที เธอจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อย ก่อนจะนั่งนิ่ง ๆ รอดูผลบนแผ่นที่เธอวางไว้อย่างใจจดใจจ่อ ขีดแรกที่ขึ้นมาทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง แต่เธอกลับต้องลืมหายใจทันทีเมื่อมีขีดที่สองจาง ๆ โผล่มาให้เธอเห็นเธอหน้าชาราวกับว่ามีมือนับพันตบมาที่ใบหน้าของเธอแรง ๆ ที่เห็นขีดจาง ๆ นั่น เธอรีบหันไปดูอีกอันที่เธอวางทิ้งไว้ ก็พบว่าขึ้นสองขีดจาง ๆ
บทที่ 10..."ค่ะ ที่พี่กันต์ไม่เคยเห็นว่าแฟนของกอหญ้ามาส่งมารับ เพราะกอหญ้าไม่เคยบอกเขาว่ากอหญ้าทำงานที่นี่""ถ้าอย่างนั้น ทำไมเมื่อกี้กอหญ้าบอกว่าเป็นแฟนคุณต้องตกใจด้วยละครับ""เอ่อ.."ปอร์เช่หันมามองกอหญ้าที่ตอนนี้กำลังยืนจ้องหน้าเขาเขม็ง ยิ่งทำให้เขาไม่รู้จะพูดว่าอะไร ใจหนึ่งก็ดีใจมาก ๆ ที่กอหญ้าบอกว่าเป็นแฟน แต่อีกใจก็รู้สึกไม่ชอบมาพากลที่เห็นเธออยู่ที่นี่"เพราะเธอกำลังโกรธผมอยู่ พอได้ยินเธอบอกคนอื่นว่าเป็นแฟน เลยตกใจนิดหน่อยครับ""กอหญ้า .. เขาเป็นแฟนกอหญ้าจริง ๆ หรอ""ขอโทษนะคะพี่กันต์ แต่ปอร์เช่เป็นแฟนกอหญ้าจริง ๆ ค่ะ"กอหญ้าตอบเขาด้วยสีหน้าหนักแน่น เพื่อยืนยันว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง ปอร์เช่ขยับเข้าไปใกล้เอื้อมมือไปโอบไหล่เธอเบา ๆ กอหญ้ามีอาการตกใจเล็กน้อย แต่ก็แสร้งยิ้มให้พี่กันต์อย่างช่วยไม่ได้ เพราะกลัวว่าหากเธอหลุดอะไรแปลก ๆ ออกมาพี่กันต์จะต้องจับได้แน่นอน โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของเธอนั้นอยู่ในสายตาของราชันย์ทั้งหมด ราชันย์ที่ยืนกระดกเหล้าอยู่บนชั้น VIP มองเธอด้วยสายตาว่างเปล่าเธอไม่คิดแม้แต่จะรักษาสัญญา ว่าระหว่างระยะสัญญาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนอื่น แต่ก
แต่เมื่อเธอจะอธิบายเหตุผล เธอกลับต้องเงียบลงทันที หากเธอบอกว่าแค่เพื่อนที่บังเอิญมาเจอกัน ราชันย์จะเชื่อไหม แล้วถ้าบอกว่าเพราะเอาเพื่อนมาบังหน้า พี่กันต์จะเป็นยังไง คุณราชันย์จะทำร้ายเขาไหม เมื่อเธอคิดทุกอย่างตีกันปนเปเต็มหัว ทุกอย่างเลยทำได้แค่เงียบ เพราะเธอไม่รู้เลยว่าต้องพูดยังไงเพื่อให้ทุกคนไม่ต้องโดนผลกระทบนี้"ว่าไง คืออะไรกอหญ้า""คุณราชันย์ กอหญ้าเจ็บ""เธอไม่ยอมพูด แสดงว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง?""คุณราชันย์ปล่อยกอหญ้าก่อนค่ะ""ดี ดีมากกอหญ้าเธอทำฉันโมโหมาก คิดถึงกันมากใช่ไหม งั้นฉันจะทำให้เธอไม่มีแรงลงไปหามันเลย!"ร่างเล็ก ๆ ของเธอถูกผลักด้วยความแรงไปยังโซฟาตัวใหญ่ เขาจ้องเธอด้วยดวงตาที่คมกริบราวกับอินทรีย์ที่เห็นเหยื่ออันโอชะ มือหนาปลดกระดุมเสื้อช้า ๆ เผยให้เห็นแผงอกเป็นลอนสวย สุขภาพดี เข็มขัดและกางเกงถูกปลดออกอย่างงรวดเร็วยังไม่ทันที่เธอจะตั้งตัว ทุกการกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกกลัว หากเขายังอารมณ์รุนแรงแบบนี้ หากเขาใช้ความรุนแรงแบบนี้ เธอจะทำยังไง เด็กในท้องจะเป็นยังไง จะปลอดภัยไหม เมื่อเธอยิ่งคิดวนไปวนมาน้ำตาเม็ดใส ๆ ก็กลิ้งหลุน ๆ ลงมาอาบแก้มร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัวอย่าง
กอหญ้าคลานขึ้นมาบนเตียงที่มีราชันย์นอนหน้ามุ่ยคอหักดั่งปลาทูแม่กลอง ก่อนจะมุดเข้าไปในผ้านวมผืนหนา มือเล็กลูบไล้ขาแกร่งของราชันย์อย่างเบามือ รับรู้ได้ว่าราชันย์เองก็เกร็งขาเป็นระยะ แต่ยังทำท่าทีไม่สนใจเมียเหมือนเดิมมือเล็กของกอหญ้าเลื่อนไปปลดเข็มขัดของเขาออก ปลดกระดุมกางเกงช้า ๆ รูดซิปออกก่อนจะดึงกางเกงของผู้ชายใต้ร่างของเธอออกอย่างง่ายดาย เหลือเพียงกางเกงในสีขาวแบรนด์ดังที่บัดนี้ปิดเจ้าโลกไว้ไม่มิดด้วยซ้ำ ราชันย์น้อยที่หัวเห็ดขนาดใหญ่โผล่พ้นออกมาจากขอบกางเกงใน ผงกหัวราวกับกำลังเชิญชวนให้เธอมาทำมิดีมิร้าย แต่เจ้าตัวกลับยังทำหน้ามุ่ยไม่สนใจ เพียงแค่ปลายนิ้วชี้ของเธอกระตุกทั้งกางเกงนอกกางเกงในของราชันย์ก็ถูกถอดออกโยนไปกองที่พื้นโดยที่ได้รับการช่วยเหลืออย่างไม่ขัดแม้แต่น้อยของเขามือเล็กของเธอกำเข้ากับเจ้าโลกที่ขยายเต็มที่ หัวเห็ดบานยั่วเย้าเหล่าแมลงมีน้ำหวานผุดออกมาจากปลายหัวเห็ดให้นิ้วชี้ของกอหญ้าได้ไล้วน สร้างความเสียวซ่านกระตุกถี่ กอหญ้าใช้ลิ้นอุ่น ๆ ไล้เลียไปที่หัวเห็ดบานจนทั่วยิ่งเธอวนรอบหัวมากเท่าไหร่ น้ำหวานที่ไหลเยิ้มก็ยิ่งผลิตออกมามากเท่านั้น ไล้เลียรอบหัวจนพอใจลิ้นของเธอก็ค่อย
“ค่ะเฮีย หญ้าได้ยินแล้ว เฮียดีใจเสียงดังไปแล้วค่ะ”“คุณแม่ฝากครรภ์เลยไหมคะ”“ฝากเลยค่ะ”“ได้เลยค่ะ”คนที่ดูจะตื่นเต้นสุดเหมือนจะเป็นผู้ชายข้าง ๆ มากกว่าเธอเสียอีก กอหญ้าที่เห็นราชันย์ดีใจมากก็ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ เธอเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเด็กผู้หญิงที่ครอบครัวล้มละลาย จะได้มีครอบครัวที่มีความสุขขนาดนี้ ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดแต่จะรีบให้หมดเวลาสัญญา ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเธอตกหลุมรักเขาโดยที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่แม้แต่จะชายตามอง ผู้ชายที่เธอไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมายืนเคียงข้างเธอเป็นครอบครัวของเธอจริง ๆ“เฮีย”“ว่าไงจ๊ะเมียจ๋า”“หญ้ารักเฮียนะ”“เฮียก็รักหญ้า รักมาก ๆ รักที่สุดเลย”“แต่หญ้าเหม็นหน้าเฮียมากนะ”“…”“หญ้าว่าจนกว่าจะคลอด อยากให้เฮียอยู่ห่าง ๆ หญ้าหน่อยจะได้ไหมคะ”“แต่เฮียอะ..อยากอยู่กับหญ้าตลอดเวลาเลยจริง ๆ นะ”“อะแห่ม! เดี๋ยวเรื่องนั้นยังไงค่อยกลับไปตกลงกันเนอะ แต่ตอนนี้เรามาทำประวัติฝากครรภ์กันก่อนดีกว่าน๊า”ถึงแม้คุณหมอจะพูดแบบนั้น แต่แก้มหมอกลับยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นความมุ้งมิ้งของสองสามีภรรยานี้ ยิ่งทำให้หมอยิ้มแก้มแทบปริ กอหญ้าเองก็ลืมตัวว่ายังอยู่ที่โรงพยาบาล ทำ
กอหญ้าไม่ได้พูดเล่น แต่เธอรู้สึกว่าราชันย์นั้นมีกลิ่นตัวที่ผิดจากปกติ เป็นกลิ่นที่เตะจมูกแบบแปลกกว่าที่ผ่านมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ยังคงใช้แชมพูกลิ่นเดิม ครีมอาบน้ำกลิ่นเดิม และน้ำหอมก็ยังคงกลิ่นเดิม แต่สองสามวันมานี้เวลาเจอราชันย์กลับมีกลิ่นที่แปลกไป แต่เธอไม่กล้าพอที่จะบอกกับเขา กลัวว่าผู้เป็นสามีของตนจะน้อยใจแต่พอยิ่งเห็นเขา อาการเหม็นกลิ่นตัวเขาก็ยิ่งจุกในอกมากขึ้นจนบางครั้ง ก็อยากที่จะเดินหนีเขาให้พ้น ๆ ต่างกันกับราชันย์ที่มีความต้องการที่อยากจะคลอเคลียนัวเนียกับผู้เป็นภรรยาตลอดเวลา อยากอยู่ใกล้อยากเห็นหน้าตลอดเวลา อยากจะไปไหนมาไหนทำอะไรด้วย เขารู้สึกว่ากลิ่นกายของกอหญ้าหอมเป็นพิเศษ และเป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่รู้สึกคลื่นไส้เวลาพบเจอและเพียงแค่เขาออดอ้อนเมียได้ไม่นานนัก ความมวนท้องก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ ยังไม่ทันที่จะได้เดินออกจากหน้าห้องน้ำ ราชันย์ก็หันหลังตรงดิ่งเจ้าไปกอดคอชักโครกสุดที่รักเช่นเดิม กอหญ้าเองถึงแม้จะเห็นความทรมานของราชันย์ก็เถอะ แต่พอเธอจะก้าวขาเข้าไปลูบหลังก็ต้องชะงัก เพราะเมื่อเห็นหน้าราชันย์เธอเองกลับรู้สึกคลื่นไส้มาเสียอย่างนั้น
พิเศษ ตอนที่ 3...“หม่ำ หม่ำ”เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยวัยหนึ่งขวบเศษ ที่กำลังนั่งเก้าอี้รอกินข้าวอย่างใจจดใจจ่อ โดยที่เก้าอี้ข้างกันนั้นยังมีเด็กชายพี่น้องฝาแฝดที่ทำหน้านิ่งมองหน้าอลิซที มองหน้าผู้เป็นพ่อที และเด็กน้อยก็รอเพียงไม่นานผู้เป็นแม่อย่างกอหญ้าก็เดินมาพร้อมกับอาหารสีสันสดใสน่ารับประทานนำมาวางไว้ที่เก้าอี้ ส่งผลให้เด็กน้อยอารมณ์ดีอย่างอลิซปรบมือดีใจยกใหญ่“หม่ำ หม่ำ”“โอเค ข้าวมาแล้วลูกสาวป๊าจะได้กินข้าวแล้ว”“อาร์เดนหิวข้าวมั้ยลูก”“…”ไม่มีเสียงตอบรับจากลูกชายของเธอมีเพียงตาตาที่ดุราวกับเสือร้ายที่จดจ้องมองไปที่จานข้าวอย่างไม่ละสายตา ดูท่าทางแล้วเขาจะได้ลูกชายที่ค่อนข้างเงียบมากมาคนหนึ่งแน่นอน กอหญ้าไม่ลีลาให้ลูกต้องรอนาน เธอส่งสัญญาณให้ราชันย์เริ่มป้อนข้าวลูกได้ ถึงแม้อาร์เดนจะมีท่าทีไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ แต่พอเธอป้อนข้าวให้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะไม่ทาน ผ่านไปเพียงไม่นานข้าวผัดสีสันสดใสก็หมดเกลี้ยงจานทั้งคู่ สร้างความพึงพอใจให้กับผู้เป็นแม่เป็นอย่างมาก“หม่ำ”และยังคงเป็นเช่นนี้ อาร์เดนจะส่งเสียงร้องขอก็ต่อเมื่อเห็นจานผลไม้เท่านั้น ครั้งนี้ก็เช่นกัน ลูกชายของเขาแลดูจะชอบผลไม
“ยังเลย”“ทำไมเธอดูตื่นเต้นขนาดนี้”“ทำอย่างกับนายไม่ตื่นเต้น”“ก็ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่นะ”เพียงไม่นานประตูห้องคลอดก็ถูกเปิดออกโดยมีกลุ่มคุณหมอเดินออกมาสามสี่คน ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปหาคุณหมอทันที“คุณหมอคะ คนไข้ที่เพิ่งเข้าไปเป็นยังไงบ้างคะ คลอดหรือยังคะ”“คุณแม่ยังไม่คลอดนะคะ ปากมดลูกยังไม่เปิด”“เธอเป็นยังไงบ้างคะ”“ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วค่ะ แต่เบื้องต้นอายุครรภ์ยังไม่ถึงกำหนด คลอดออกมาเด็ก ๆ อาจจะต้องเข้าตู้อบก่อนนะคะ”“ขอบคุณมากค่ะ”เวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะคลอด ทั้งธันวาและเว่ยเอินเองก็สลับกันลุกนั่ง วนอยู่หน้าห้องคลอด และไม่มีท่าทีจะคลอดง่าย ๆ ยิ่งทำให้เว่ยอินและธันวารู้สึกกังวลเพิ่มขึ้น“ไอ้ธัน”“มาสักที”“กอหญ้าเป็นไงบ้าง นานแล้วนะยังไม่คลอดอีกหรอ”“ยังเลย”“คุณเป็นใครคะ”“อ่อ..คนนี้เว่ยเอินที่เคยเล่าให้ฟัง..ส่วนนี่ราชันย์”“สวัสดีครับ”ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้ทำความรู้จักกัน ก็มีกลุ่มคุณหมอสามสี่คนรีบวิ่งมาที่หน้าห้องคลอด ทำให้ราชันย์เองก็ตกใจไปด้วยเขาคว้าข้อมือของหมอผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้“เกิดอะไรขึ้นครับ”“คุณแม่มีภาวะครรภ์เป็นพิษครับ หมอขอตัวก่อนนะคร
เขาอุ้มกอหญ้าและเดินช้าๆ ให้เข้าไปนั่งรอในรถ ทางด้านเว่ยเอินเองเธอก็รีบวิ่งมาหอบหิ้วข้าวของอย่างพะรุงพะรังเข้าไปยัดไว้ในรถเช่นเดียวกัน ก่อนที่เธอกระโดดขึ้นรถด้วยความเร็วแสง เคาะเบาะรถเบา ๆ ให้ธันวานั้นขับรถออกไปอย่างรวดเร็วปลายทางคือโรงพยาบาล ถึงแม้โรงพยาบาลจะอยู่ไม่ไกลมากนักแต่ช่วงเวลานี้ รถบนท้องถนนย่อมมีมากกว่าปกติเพราะเป็นช่วงเวลาทำงานพอดีนั่นจึงทำให้รถของเขาที่กำลังจะมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลนั้นเกิดการล่าช้าอย่างช่วยไม่ได้ ธันวาที่พยายามเหยียบคันเร่งรถอย่างเต็มที่เพื่อให้ไปถึงโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด ก็ต้องฟันฝ่ากับอุปสรรคบนท้องถนน คนข้างๆ เขาเองก็ต้องฝ่าอุปสรรคความเจ็บปวดที่รู้สึกได้เลยว่ามดลูกกำลังบีบตัวลง และเวลาต่อมาก็ยิ่งทำให้เธอตกใจเข้าไปอีก เมื่อเธอรู้สึกว่าเบาะที่เธอนั่งนั้นตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน จะบอกว่าเธอฉี่แตกก็ไม่น่าจะใช่ เธอไม่รู้สึกเลยว่ามันไหลออกมาตอนไหน เมื่อรู้ตัวอีกทีมันก็เปียกชุ่มไปหมดแล้ว"น้ำเปียกเบาะหมดแล้ว""ห๊ะ! เดี๋ยวนะอย่าเพิ่งคลอดนะ บนรถอันตราย""คุณธันวาขับเร็วกว่านี้ได้ไหม เห็นไหมพี่หญ้าหน้าซีดหมดแล้ว""ฉันก็กำลังรีบอยู่"ใ
พิเศษ ตอนที่ 2 | เจ้าแฝดของป๊ามาเฟีย...ในฤดูหนาวของช่วงปลายปี อากาศยามเช้าที่สดชื่นเป็นพิเศษ หลังจากที่เมื่อคืนได้ผ่านพายุหิมะที่ถล่มจนแทบมองไม่เห็นพื้น ต้อนรับยามเช้าที่สดใสด้วยดอกกุหลาบ และดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ที่หญิงสาวได้ลงมือลงแรงปลูกเองกับมือ กำลังบานสะพรั่งต้อนรับแสงตะวัน แม้กลีบดอก กลีบใบบางส่วนจะยังคงถูกปกคลุมด้วยเกล็ดหิมะบางจุดอยู่บ้างก็ตาม แต่ก็มิสามารถปกปิดความงามของดอกไม้ไว้ได้ลมจากทะเลสาบที่ขยันจะพัดโชยตลอดเวลา กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของทะเลลอยเข้ามาแตะจมูก สร้างความสดชื่นให้กับผู้คนที่อยู่ละแวกนั้น ในห้องนอนของหญิงสาวที่อายุครรภ์ใกล้ครบกำหนดคลอดเข้ามาทุกที กำลังนั่งพับเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้เตรียมคลอด พร้อมกับทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างมองดอกไม้ที่อยู่ด้านนอกอย่างสบายอารมณ์ ความสวยงามของธรรมชาติที่เธอบรรจงสร้างขึ้น ถือเป็นความสบายใจของเธอเป็นอย่างมาก ทางด้านของธันวาเองก็ยังคงรายงานสถานการณ์ให้กับราชันย์ทราบอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ราวกับว่าราชันย์เองยืนอยู่ในเหตุการณ์นั้น ๆ ด้วยอย่างไรอย่างนั้น ทางด้านของเด็กสาวอารมณ์ดีอย่างเว่ยเอินก็นั่งนับนอนนับวันรอแล้วรอเล่า ตั
“...”“คุณราชันย์ขา เรามาต่อกันดีกว่าค่ะ อย่าแกล้งมาหยาแบบนี้สิคะ”“ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป”“คะ?”“ฉันบอกว่าให้ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป”“คุณจะมาทำแบบนี้กับมาหยาไม่ได้นะคะ!!”กริ๊ก!ราชันย์ที่ได้ยินเสียงประตูหน้าห้องด้านนอกถูกเปิดออก และคนที่จะมาคงไม่พ้นผู้หญิงที่ทำให้เขาหงุดหงิดจนถึงตอนนี้ เขามองสภาพห้องนอนที่บัดนี้มีเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั่วห้อง“ใส่เสื้อผ้าซะ”ราชันย์ไม่ได้พูดอะไรมากมาย แต่น้ำเสียงแสดงออกได้ถึงความหงุดหงิด มาหยาที่ยังมึนงงกับการกระทำของเขาและถูกราชันย์ทิ้งกลางอากาศก็ยิ่งทำให้หงุดหงิด แต่ก็ยอมไปเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมอย่างลวก ๆ“พี่พราว”“…..”“พี่พราวหรือเปล่าคะ”“…..”เธอได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเรียกชื่อใครสักคนที่ไม่เคยได้ยิน เธอหันมาค้อนตามองราชันย์อย่างขอความเห็นว่าเธอควรทำอะไร แต่ราชันย์เองก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรือมีท่าทีจะสนใจทั้งตัวเธอหรือเสียงด้านนอก เธอจึงสวมเสื้อผ้าที่เก็บมาสวมอย่างลวก ๆ กระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไปอย่างไม่สบอารมณ์“แกเป็นใคร เข้ามาในห้องราชันย์ได้ยังไง”“คุณต่างหาก เป็นใครคะ”“แกก็ถามแปลก ฉันเดินออกมาจากห้องนอนราชันย์ ก็ต้องเป็นแฟนราชันย์อยู่แ
เธองัดมารยาหญิงที่มีออกมาสุดฤทธิ์เพื่อที่จะปลุกอารมณ์ของผู้ชายเบื้องหน้า เขาเองก็ไม่ให้เธอต้องรอนาน ราชันย์เดินตรงมาหาเธอที่นอนแผ่หลารออยู่บนเตียงอย่างไม่รีบร้อนร่างกายที่กำยำของเขาค่อย ๆ โน้มลงไปคร่อมเธอเอาไว้ ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ ถูกนิ้วมือของเธอกระตุกเพียงแค่ครั้งเดียว ก็หลุดออกตามแรงกระชากของเธอมาโดยง่าย เผยให้เห็นจ้าวโลกที่ลุกขึ้นมาชี้หน้าเธออย่างเดือดดาล พร้อมที่จะกระโจนลงถ้ำอย่างไม่ต้องร้องขอเขายังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหน นั่นยิ่งปลุกให้อารมณ์สวาทที่กำลังมาของเธอยิ่งพลุ่งพล่านเข้าไปอีก มาหยาไม่รอให้ราชันย์ได้คิดนาน เธอตวัดเรียวแขนโอบกอดรอบคอของเขา ก่อนจะดันให้ร่างที่เปลือยเปล่าของราชันย์นั้นล้มลงไปนอนแผ่หลาโชว์จ้าวโลกที่เตียงคิงไซต์แทนเธอใช้ความรวดเร็วเข้าประชิดเขาด้วยความช่ำชอง เผลอแค่พริบตาเดียว เธอนั้นก็ได้พาร่างเล็กขึ้นไปนั่งคร่อมทับบดขยี้บนแก่นกายของราชันย์เรียบร้อยแล้ว ชุดเดรสรัดติ้วสีดำที่เธอสวมมา จากที่ว่าสั้นเสมอหูอยู่แล้ว บัดนี้มันถูกเรียวขาที่อ้าออกคร่อมราชันย์ไว้รั้งร่นไปกองอยู่ที่สะโพกของเธออย่างช่วยไม่ได้ เผยให้เห็นชั้นในลายลูกไม้ตัวจิ๋วสีดำที่