แต่เมื่อเธอจะอธิบายเหตุผล เธอกลับต้องเงียบลงทันที หากเธอบอกว่าแค่เพื่อนที่บังเอิญมาเจอกัน ราชันย์จะเชื่อไหม แล้วถ้าบอกว่าเพราะเอาเพื่อนมาบังหน้า พี่กันต์จะเป็นยังไง คุณราชันย์จะทำร้ายเขาไหม เมื่อเธอคิดทุกอย่างตีกันปนเปเต็มหัว ทุกอย่างเลยทำได้แค่เงียบ เพราะเธอไม่รู้เลยว่าต้องพูดยังไงเพื่อให้ทุกคนไม่ต้องโดนผลกระทบนี้"ว่าไง คืออะไรกอหญ้า""คุณราชันย์ กอหญ้าเจ็บ""เธอไม่ยอมพูด แสดงว่าทุกอย่างคือเรื่องจริง?""คุณราชันย์ปล่อยกอหญ้าก่อนค่ะ""ดี ดีมากกอหญ้าเธอทำฉันโมโหมาก คิดถึงกันมากใช่ไหม งั้นฉันจะทำให้เธอไม่มีแรงลงไปหามันเลย!"ร่างเล็ก ๆ ของเธอถูกผลักด้วยความแรงไปยังโซฟาตัวใหญ่ เขาจ้องเธอด้วยดวงตาที่คมกริบราวกับอินทรีย์ที่เห็นเหยื่ออันโอชะ มือหนาปลดกระดุมเสื้อช้า ๆ เผยให้เห็นแผงอกเป็นลอนสวย สุขภาพดี เข็มขัดและกางเกงถูกปลดออกอย่างงรวดเร็วยังไม่ทันที่เธอจะตั้งตัว ทุกการกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกกลัว หากเขายังอารมณ์รุนแรงแบบนี้ หากเขาใช้ความรุนแรงแบบนี้ เธอจะทำยังไง เด็กในท้องจะเป็นยังไง จะปลอดภัยไหม เมื่อเธอยิ่งคิดวนไปวนมาน้ำตาเม็ดใส ๆ ก็กลิ้งหลุน ๆ ลงมาอาบแก้มร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัวอย่าง
บทที่ 11...แสงตะวันสาดลอดผ้าม่านเข้ามากระทบกับใบหน้าของผู้ที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียง เธอค่อย ๆ ขยับเปลือกตาที่หนักอึ้ง เมื่อลืมตาโฟกัสภาพเบื้องหน้าก็เห็นว่าที่นี่คือห้องนอนที่คอนโดไม่ผิดแน่ เธอขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ส่ายสายตามองหาราชันย์ ก็ไม่มีวี่แวว ความปวดเมื่อยจากสถานการณ์เมื่อคืนแล่นเข้ามา และคำพูดที่เธอได้ยินชัดเจนก่อนจะหลับไปก็ผุดขึ้นมาย้ำเธออีกครั้ง‘หายาคุมกินให้ดี ๆ เพราะถ้าเธอท้อง ฉันจะไม่รับผิดชอบ เพราะฉันก็ไม่รู้ว่าใช่ลูกของฉันหรือเปล่า’มือทั้งสองข้างของเธอกำแน่นจนรู้สึกได้ว่าเล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อ แต่เธอไม่แม้แต่จะเอาออก ราวกับว่าเธอไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น ดวงตาเริ่มแสบร้อนเพราะน้ำตาเม็ดเล็กกำลังก่อตัวอยู่พร้อมที่จะหลั่งไหลออกมาได้ทุกเมื่อ และไม่นานนักน้ำใส ๆ ก็กลิ้งหลุนออกมาจากดวงตาของเธอจริง ๆติ๊ง!ปอร์เช่ ส่งรูปภาพแล้ว‘วันนี้มีมินิคอนเสิร์ตวงที่เธอชอบมาด้วยนะ เธออยากมาไหม’เธอหยิบมือถือมาเปิดอ่านข้อความของปอร์เช่ เห็นศิลปินวงที่เธอชื่นชอบ ทำให้เธอที่จิตใจห่อเหี่ยวก็พองโตขึ้นมาอีกครั้ง‘ซื้อบัตรรอได้เลย’เธอตอบไปแค่นั้น แต่แล้วก็ต้องชะงักเพราะเพิ่งคิดได้ว่า ถ้าราชัน
สิ้นเสียงสนทนาเขาปิดหน้าจอมือถือของเธอก่อนจะโยนลงบนเตียงอย่างไม่ไยดี ราชันย์ถอดเสื้อผ้าออกโยนลงบนพื้นคนละทิศละทาง บัดนี้เขาอยู่ในสภาพที่เปล่าเปลือย มือหนาคว้าผ้าเช็ดตัวมาสวมลวก ๆ เขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำชำระคราบเหงื่อไคลอย่างสบายอารมณ์เวลาผันผ่านไปได้ไม่นานมากนัก เสียงกริ่งหน้าห้องของเขาก็ดังขึ้น ราชันย์กระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อรู้ว่าคนที่มานั่นเป็นใคร เขาเหลือบมองนาฬิกาที่หน้าปัดชี้ให้เห็นว่าเวลาสองทุ่มเกือบจะครึ่งแล้ว เขาสวมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่ปกปิดได้แค่ส่วนสงวน เดินออกไปเปิดประตูอย่างไม่รอช้าจุ๊บ!"คุณราชันย์ มาหยาคิดถึงคุณจัง""เข้ามาก่อนสิ""แหม..คุณแต่งตัวแบบนี้ จงใจยั่วยวนมาหยาหรือเปล่าคะ"เขาดันเธอเบา ๆ เพียงเล็กน้อย แผ่นหลังของเธอก็ปะทะเข้ากับผนังห้องเย็น ๆ ชุดเดรสรัดติ้วเกาะอกสีดำที่เธอจงใจแต่งมาวันนี้ เผยให้เห็นเนินอกขนาดใหญ่ที่ถูกดันออกมาจนเกือบปิดไม่มิดเธอใช้เรียวนิ้วเขี่ยไปตามแผงอกของเขาอย่างยั่วยวน ส่งสายตาที่หวานเยิ้มแสดงความต้องการอันชัดเจนออกมาอย่างไม่เอียงอาย สองมือเล็ก ๆ ของเธอตวัดโอบรัดรอบคอของราชันย์อย่างช่ำชอง เมื่อราชันย์ไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของเธอ เธอก็
บทที่ 12...กอหญ้าเดินเข้าไปใกล้ราชันย์ ที่ตอนนี้ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธอผิดอะไร ทำไมราชันย์ต้องโมโหและตวาดเสียงใส่เธอขนาดนี้ หรือเพราะเขาคิดว่าเธอทำร้ายผู้หญิงคนนี้จริง ๆ ถ้าเช่นนั้นแสดงว่าผู้หญิงคนนี้สำคัญต่อเขาจริง ๆ หรือเป็นแฟนของเขาจริง ๆ"คุณราชันย์ ฟังกอหญ้าก่อนนะคะ กอหญ้าไม่ได้ทำอะไรเธอจริง ๆ""เธออย่าเข้ามาใกล้ราชันย์นะ""โอ๊ย!!!"ยังไม่ทันที่กอหญ้าจะเข้าถึงตัวราชันย์ ก็ถูกแรงของผู้หญิงข้าง ๆ ผลักออกมาจนเธอล้มหลังกระแทกกระจกโต๊ะรับแขก มือและเท้าโดนเศษกระจกจากแจกันที่แตก บาดจนเกิดแผล เธอสังเกตเห็นราชันย์แค่เหลือบมามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปโดยที่ไม่สนใจเธอเลยสักนิดเสียงประตูถูกปิดไปได้สักพัก น้ำตาเม็ดกลมก็ค่อย ๆ ไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย เธอทั้งมึนงง และไม่เข้าใจว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะอะไร ฝ่ามือน้อย ๆ ค่อย ๆ ยกขึ้นมาเห็นรอยแผลโดนเศษแจกันบาดสองสามที่ และโดนบาดที่เท้าของเธออีกเล็กน้อย เธอที่ร้องไห้จนพอใจค่อย ๆ พยุงตัวเพื่อจะลุกขึ้นแต่ความเจ็บปวดที่มากกว่าบาดแผลโดนเศษแก้วบาดวิ่งแล่นเข้ามา เธอต้องนั่งลงอีกครั้งเมื่อความ
"พี่ยังไม่ได้บอก แต่พี่อยากได้เหตุผลได้ไหมนี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ นะกอหญ้า ราชันย์ควรรู้""กอหญ้าขอเป็นคนบอกเองนะคะ""ราชันย์ทำร้ายกอหญ้าหรือเปล่า""เปล่าค่ะ คุณราชันย์ไม่ได้ทำ""แล้วตอนนี้จะทำยังไง""กอหญ้ายังไม่ทราบค่ะ แต่สัญญาเหลืออีกแค่ครึ่งเดือน""ถ้ากอหญ้าคิดจะไปแบบนี้ แบบที่ราชันย์ไม่รู้อะไรเลย พี่ไม่ยอมนะ ยังไงนี่ก็หลานพี่""กอหญ้า..""อย่าเพิ่งคิดเรื่องเครียด ๆ เลยพักผ่อนเถอะนะ""พี่พราว..กอหญ้ายืมมือถือได้ไหมคะ""ได้สิ .. อ้อ เฮียก็หยิบมือถือกอหญ้ามาด้วยนะ เดี๋ยวพี่หยิบให้"เธอเปิดมือถือก็พบว่ามีข้อความแชตจากปอร์เช่ เธอเปิดอ่านก่อนจะปิดจอลงไว้ตามเดิม ความคิดมากมายหลายอย่างวนอยู่ในหัวจนคิดไม่ตก ยิ่งภาพที่ราชันย์เฉยชาใส่เธอก่อนจะพาแฟนของเขาเดินออกไปนั้นยิ่งรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก ถ้าราชันย์มีแฟนอยู่แล้วจริงถ้าแฟนเขารู้ว่าเธอมาเป็นนางบำเรอแบบนี้เขาต้องเสียใจมากแน่ ๆ แล้วถ้าเขารู้ว่านางบำเรอแบบเธอกำลังตั้งท้องลูกของราชันย์ จากที่เจอมาเธอและลูกต้องไม่ปลอดภัยแน่ ๆ อยู่ ๆ คำพูดของราชันย์ก็แล่นเข้ามาในสมองถ้าเธอท้องเขาก็ไม่รับผิดชอบ มันยิ่งตอกย้ำว่าเรื่องนี้ไม่ควรบอกราชันย์ เธอเปิดจอ
บทที่ 13..."เฮีย มาเร็ว! ดูสิชุดเด็กน้อยน่ารักไหม""อยากได้สักคนไหม เฮียไหวนะ""พูดอะไรเนี่ย พราวหมายถึงจะซื้อไว้ให้หลานต่างหาก""ดูเราจะตื่นเต้นกว่าเจ้าตัวเขาอีกนะ""ก็พราวตื่นเต้นนี่ หลานจะต้องคลอดออกมาหน้าเหมือนกอหญ้าแน่ ๆ น่ารักจิ้มลิ้ม""ถ้าเหมือนราชันย์ก็ดีนะ ทั้งหล่อทั้งเท่""หน้าเหมือนได้ แต่นิสัยอย่าเอามาก็พอ""เดี๋ยวรอเรารู้เพศแล้วค่อยมาซื้อดีกว่าไหม ข้าวเย็นหมดแล้ว ทิ้งกอหญ้าอยู่คนเดียวหลายชั่วโมงแล้วนะ""จริงด้วย เรากลับ รพ. กันเถอะ"กริ๊ก! บานประตูห้องพักฟื้นเปิดออกด้วยแรงผลักของทั้งคู่ ก่อนที่จะกวาดสายตาหาบุคคลที่คาดว่าน่าจะนอนอยู่บนเตียง ซึ่งตอนนี้ว่างเปล่า แต่ประตูห้องน้ำปิดอยู่ก็ทำให้เธอใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย"กอหญ้า.. เข้าห้องน้ำหรอ"แต่เมื่อเธอดันประตูห้องน้ำ ด้านในกลับว่างเปล่า ทำให้เธอตกใจขึ้นมาหันมามองหน้ากับมังกรทันที เธอออกมาเดินตามหาเพราะคิดว่ากอหญ้าอาจจะออกมาเดินเล่น แต่เมื่อหาที่ไหนก็ไม่เจอทำให้เธอกังวลมากขึ้น พราวฟ้าและมังกรเดินกลับมาในห้องอีกครั้งเพราะคิดว่าเธออาจจะกลับมาแล้วก็ได้ เมื่อเดินมาพบพยาบาลที่กำลังเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอยู่ก็ยิ่งทำให้เธอวุ่นวายใจเพิ่
“งั้นเราออกไปคุยกับหมอก่อนนะ กอหญ้าไม่ต้องคิดมากนะ”“ขอบคุณนะ”ปอร์เช่เดินออกไปจัดการธุระ และทำเรื่องออกจาก รพ. ไม่นานนักคุณหมอเจ้าของไข้ก็เดินเข้ามาตรวจอีกเล็กน้อย ก็อนุญาตให้กลับก่อนกำหนดได้ แต่ต้องกินยาและดูแลสุขภาพให้ดีกว่านี้ เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยปอร์เช่ก็กลับเข้ามาช่วยเก็บของที่มีไม่มากเท่าไหร่ ปอร์เช่จัดการหอบหิ้วถุงยาบำรุงที่หมอจัดให้และข้าวของอีกเล็กน้อย เธอเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองทั่วไป และตามเขาออกจาก รพ. ทันทีเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าของ รพ. ก็เห็นมังกรและพราวฟ้าเดินกลับเข้ามาพอดี เธอหลบหลังปอร์เช่เล็กน้อย เมื่อปอร์เช่สังเกตพฤติกรรมแปลก ๆ ของเธอ ก็หันไปมองตามสายตาของเธอก็พบ ชายหญิงคู่หนึ่งที่ดูดีมาก ๆ หอบหิ้วของพะรุงพะรังเดินเข้าลิฟต์ไป“พี่พราวที่หญ้าบอกหรอ”“อืม..”“พี่เขาดูเป็นห่วงหญ้ามากนะ ซื้อของมาเต็มเลย .. ไม่โทรบอกพี่เขาหน่อยหรอ”“เอาไว้เราจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ค่อยโทรบอกน่าจะดีกว่านะ”“ตามใจหญ้าแล้วกัน งั้นเราไปกันเถอะ”“อืม”“เราไปตั้งหลักที่คอนโดปอร์เช่ก่อนแล้วกัน ค่อยว่ากันจะเอายังไงต่อ”“อืม”ปอร์เช่พาเธอขึ้นรถสปอร์ตสุดหรูของเขา ขับมุ่งห
บทที่ 14...“น่ากินจัง”“อร่อยมากด้วย ไม่อยากจะคุย”“งั้นทานละนะ!”“เดี๋ยวสิ มีต้มย้ำกุ้งน้ำข้นของโปรดหญ้าด้วย รอบนี้เราทำเผ็ดน้อยนะ”“ขอบคุณนะที่ดูแลเราเป็นอย่างดี”“ถ้าอยากขอบคุณเราจริง ๆ ต่อไปนี้ถ้าหญ้ามีปัญหาอะไรต้องบอกเราเป็นคนแรกนะ”“อื้ม”ด้านพราวฟ้าและมังกรที่หากอหญ้ายังไงก็ไม่พบ โทรหากอหญ้าหลายสิบสายก็ไม่รับ ทักหาก็ไม่ตอบ ยิ่งสร้างความว้าวุ่นใจให้ทั้งคู่เป็นอย่างมาก เมื่อไม่รู้จะทำยังไงต่อทั้งเป็นห่วงและกังวล ยิ่งมีเรื่องมาเฟียดูไบเข้ามาอีกยิ่งทำให้พราวฟ้ากังวลหนักกว่าเดิม กลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย“เฮีย เราจะทำยังไงดี”“เฮียว่าเราโทรบอกราชันย์เถอะ”“แต่ว่า..”“เฮียรู้ว่าพราวเป็นห่วงน้อง และกลัวราชันย์จะอาละวาดน้อง แต่เฮียว่าการที่กอหญ้าหายไปแบบนี้อันตรายมากนะ ราชันย์ควรรู้..ทุกเรื่อง”“งั้นเฮียโทรหาราชันย์เลย พราวเป็นห่วงน้อง”มังกรต่อสายหาราชันย์ทันที แต่ติดยังไงราชันย์ก็ไม่แม้แต่จะรับสายสักครั้ง เมื่อติดต่อหลายครั้งแต่ไม่มีการตอบรับมังกรคว้าข้อมือพราวฟ้าออกจาก รพ. ทันที เพื่อมุ่งหน้าเข้าบริษัท เมื่อมังกรมาถึงบริษัท มุ่งหน้าเข้าห้องทำงานของราชันย์แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามากลั
กอหญ้าคลานขึ้นมาบนเตียงที่มีราชันย์นอนหน้ามุ่ยคอหักดั่งปลาทูแม่กลอง ก่อนจะมุดเข้าไปในผ้านวมผืนหนา มือเล็กลูบไล้ขาแกร่งของราชันย์อย่างเบามือ รับรู้ได้ว่าราชันย์เองก็เกร็งขาเป็นระยะ แต่ยังทำท่าทีไม่สนใจเมียเหมือนเดิมมือเล็กของกอหญ้าเลื่อนไปปลดเข็มขัดของเขาออก ปลดกระดุมกางเกงช้า ๆ รูดซิปออกก่อนจะดึงกางเกงของผู้ชายใต้ร่างของเธอออกอย่างง่ายดาย เหลือเพียงกางเกงในสีขาวแบรนด์ดังที่บัดนี้ปิดเจ้าโลกไว้ไม่มิดด้วยซ้ำ ราชันย์น้อยที่หัวเห็ดขนาดใหญ่โผล่พ้นออกมาจากขอบกางเกงใน ผงกหัวราวกับกำลังเชิญชวนให้เธอมาทำมิดีมิร้าย แต่เจ้าตัวกลับยังทำหน้ามุ่ยไม่สนใจ เพียงแค่ปลายนิ้วชี้ของเธอกระตุกทั้งกางเกงนอกกางเกงในของราชันย์ก็ถูกถอดออกโยนไปกองที่พื้นโดยที่ได้รับการช่วยเหลืออย่างไม่ขัดแม้แต่น้อยของเขามือเล็กของเธอกำเข้ากับเจ้าโลกที่ขยายเต็มที่ หัวเห็ดบานยั่วเย้าเหล่าแมลงมีน้ำหวานผุดออกมาจากปลายหัวเห็ดให้นิ้วชี้ของกอหญ้าได้ไล้วน สร้างความเสียวซ่านกระตุกถี่ กอหญ้าใช้ลิ้นอุ่น ๆ ไล้เลียไปที่หัวเห็ดบานจนทั่วยิ่งเธอวนรอบหัวมากเท่าไหร่ น้ำหวานที่ไหลเยิ้มก็ยิ่งผลิตออกมามากเท่านั้น ไล้เลียรอบหัวจนพอใจลิ้นของเธอก็ค่อย
“ค่ะเฮีย หญ้าได้ยินแล้ว เฮียดีใจเสียงดังไปแล้วค่ะ”“คุณแม่ฝากครรภ์เลยไหมคะ”“ฝากเลยค่ะ”“ได้เลยค่ะ”คนที่ดูจะตื่นเต้นสุดเหมือนจะเป็นผู้ชายข้าง ๆ มากกว่าเธอเสียอีก กอหญ้าที่เห็นราชันย์ดีใจมากก็ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างดีใจ เธอเองก็ไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเด็กผู้หญิงที่ครอบครัวล้มละลาย จะได้มีครอบครัวที่มีความสุขขนาดนี้ ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดแต่จะรีบให้หมดเวลาสัญญา ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเธอตกหลุมรักเขาโดยที่รู้อยู่เต็มอกว่าเขาไม่แม้แต่จะชายตามอง ผู้ชายที่เธอไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมายืนเคียงข้างเธอเป็นครอบครัวของเธอจริง ๆ“เฮีย”“ว่าไงจ๊ะเมียจ๋า”“หญ้ารักเฮียนะ”“เฮียก็รักหญ้า รักมาก ๆ รักที่สุดเลย”“แต่หญ้าเหม็นหน้าเฮียมากนะ”“…”“หญ้าว่าจนกว่าจะคลอด อยากให้เฮียอยู่ห่าง ๆ หญ้าหน่อยจะได้ไหมคะ”“แต่เฮียอะ..อยากอยู่กับหญ้าตลอดเวลาเลยจริง ๆ นะ”“อะแห่ม! เดี๋ยวเรื่องนั้นยังไงค่อยกลับไปตกลงกันเนอะ แต่ตอนนี้เรามาทำประวัติฝากครรภ์กันก่อนดีกว่าน๊า”ถึงแม้คุณหมอจะพูดแบบนั้น แต่แก้มหมอกลับยิ้มไม่หุบเมื่อเห็นความมุ้งมิ้งของสองสามีภรรยานี้ ยิ่งทำให้หมอยิ้มแก้มแทบปริ กอหญ้าเองก็ลืมตัวว่ายังอยู่ที่โรงพยาบาล ทำ
กอหญ้าไม่ได้พูดเล่น แต่เธอรู้สึกว่าราชันย์นั้นมีกลิ่นตัวที่ผิดจากปกติ เป็นกลิ่นที่เตะจมูกแบบแปลกกว่าที่ผ่านมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ยังคงใช้แชมพูกลิ่นเดิม ครีมอาบน้ำกลิ่นเดิม และน้ำหอมก็ยังคงกลิ่นเดิม แต่สองสามวันมานี้เวลาเจอราชันย์กลับมีกลิ่นที่แปลกไป แต่เธอไม่กล้าพอที่จะบอกกับเขา กลัวว่าผู้เป็นสามีของตนจะน้อยใจแต่พอยิ่งเห็นเขา อาการเหม็นกลิ่นตัวเขาก็ยิ่งจุกในอกมากขึ้นจนบางครั้ง ก็อยากที่จะเดินหนีเขาให้พ้น ๆ ต่างกันกับราชันย์ที่มีความต้องการที่อยากจะคลอเคลียนัวเนียกับผู้เป็นภรรยาตลอดเวลา อยากอยู่ใกล้อยากเห็นหน้าตลอดเวลา อยากจะไปไหนมาไหนทำอะไรด้วย เขารู้สึกว่ากลิ่นกายของกอหญ้าหอมเป็นพิเศษ และเป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่รู้สึกคลื่นไส้เวลาพบเจอและเพียงแค่เขาออดอ้อนเมียได้ไม่นานนัก ความมวนท้องก็กลับมาอีกครั้งพร้อมกับความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ ยังไม่ทันที่จะได้เดินออกจากหน้าห้องน้ำ ราชันย์ก็หันหลังตรงดิ่งเจ้าไปกอดคอชักโครกสุดที่รักเช่นเดิม กอหญ้าเองถึงแม้จะเห็นความทรมานของราชันย์ก็เถอะ แต่พอเธอจะก้าวขาเข้าไปลูบหลังก็ต้องชะงัก เพราะเมื่อเห็นหน้าราชันย์เธอเองกลับรู้สึกคลื่นไส้มาเสียอย่างนั้น
พิเศษ ตอนที่ 3...“หม่ำ หม่ำ”เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยวัยหนึ่งขวบเศษ ที่กำลังนั่งเก้าอี้รอกินข้าวอย่างใจจดใจจ่อ โดยที่เก้าอี้ข้างกันนั้นยังมีเด็กชายพี่น้องฝาแฝดที่ทำหน้านิ่งมองหน้าอลิซที มองหน้าผู้เป็นพ่อที และเด็กน้อยก็รอเพียงไม่นานผู้เป็นแม่อย่างกอหญ้าก็เดินมาพร้อมกับอาหารสีสันสดใสน่ารับประทานนำมาวางไว้ที่เก้าอี้ ส่งผลให้เด็กน้อยอารมณ์ดีอย่างอลิซปรบมือดีใจยกใหญ่“หม่ำ หม่ำ”“โอเค ข้าวมาแล้วลูกสาวป๊าจะได้กินข้าวแล้ว”“อาร์เดนหิวข้าวมั้ยลูก”“…”ไม่มีเสียงตอบรับจากลูกชายของเธอมีเพียงตาตาที่ดุราวกับเสือร้ายที่จดจ้องมองไปที่จานข้าวอย่างไม่ละสายตา ดูท่าทางแล้วเขาจะได้ลูกชายที่ค่อนข้างเงียบมากมาคนหนึ่งแน่นอน กอหญ้าไม่ลีลาให้ลูกต้องรอนาน เธอส่งสัญญาณให้ราชันย์เริ่มป้อนข้าวลูกได้ ถึงแม้อาร์เดนจะมีท่าทีไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ แต่พอเธอป้อนข้าวให้ก็ไม่มีท่าทีว่าจะไม่ทาน ผ่านไปเพียงไม่นานข้าวผัดสีสันสดใสก็หมดเกลี้ยงจานทั้งคู่ สร้างความพึงพอใจให้กับผู้เป็นแม่เป็นอย่างมาก“หม่ำ”และยังคงเป็นเช่นนี้ อาร์เดนจะส่งเสียงร้องขอก็ต่อเมื่อเห็นจานผลไม้เท่านั้น ครั้งนี้ก็เช่นกัน ลูกชายของเขาแลดูจะชอบผลไม
“ยังเลย”“ทำไมเธอดูตื่นเต้นขนาดนี้”“ทำอย่างกับนายไม่ตื่นเต้น”“ก็ไม่ตื่นเต้นเท่าไหร่นะ”เพียงไม่นานประตูห้องคลอดก็ถูกเปิดออกโดยมีกลุ่มคุณหมอเดินออกมาสามสี่คน ทั้งคู่รีบวิ่งเข้าไปหาคุณหมอทันที“คุณหมอคะ คนไข้ที่เพิ่งเข้าไปเป็นยังไงบ้างคะ คลอดหรือยังคะ”“คุณแม่ยังไม่คลอดนะคะ ปากมดลูกยังไม่เปิด”“เธอเป็นยังไงบ้างคะ”“ตอนนี้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วค่ะ แต่เบื้องต้นอายุครรภ์ยังไม่ถึงกำหนด คลอดออกมาเด็ก ๆ อาจจะต้องเข้าตู้อบก่อนนะคะ”“ขอบคุณมากค่ะ”เวลาผ่านไปเกือบสามชั่วโมงก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะคลอด ทั้งธันวาและเว่ยเอินเองก็สลับกันลุกนั่ง วนอยู่หน้าห้องคลอด และไม่มีท่าทีจะคลอดง่าย ๆ ยิ่งทำให้เว่ยอินและธันวารู้สึกกังวลเพิ่มขึ้น“ไอ้ธัน”“มาสักที”“กอหญ้าเป็นไงบ้าง นานแล้วนะยังไม่คลอดอีกหรอ”“ยังเลย”“คุณเป็นใครคะ”“อ่อ..คนนี้เว่ยเอินที่เคยเล่าให้ฟัง..ส่วนนี่ราชันย์”“สวัสดีครับ”ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้ทำความรู้จักกัน ก็มีกลุ่มคุณหมอสามสี่คนรีบวิ่งมาที่หน้าห้องคลอด ทำให้ราชันย์เองก็ตกใจไปด้วยเขาคว้าข้อมือของหมอผู้ชายคนหนึ่งเอาไว้“เกิดอะไรขึ้นครับ”“คุณแม่มีภาวะครรภ์เป็นพิษครับ หมอขอตัวก่อนนะคร
เขาอุ้มกอหญ้าและเดินช้าๆ ให้เข้าไปนั่งรอในรถ ทางด้านเว่ยเอินเองเธอก็รีบวิ่งมาหอบหิ้วข้าวของอย่างพะรุงพะรังเข้าไปยัดไว้ในรถเช่นเดียวกัน ก่อนที่เธอกระโดดขึ้นรถด้วยความเร็วแสง เคาะเบาะรถเบา ๆ ให้ธันวานั้นขับรถออกไปอย่างรวดเร็วปลายทางคือโรงพยาบาล ถึงแม้โรงพยาบาลจะอยู่ไม่ไกลมากนักแต่ช่วงเวลานี้ รถบนท้องถนนย่อมมีมากกว่าปกติเพราะเป็นช่วงเวลาทำงานพอดีนั่นจึงทำให้รถของเขาที่กำลังจะมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลนั้นเกิดการล่าช้าอย่างช่วยไม่ได้ ธันวาที่พยายามเหยียบคันเร่งรถอย่างเต็มที่เพื่อให้ไปถึงโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด ก็ต้องฟันฝ่ากับอุปสรรคบนท้องถนน คนข้างๆ เขาเองก็ต้องฝ่าอุปสรรคความเจ็บปวดที่รู้สึกได้เลยว่ามดลูกกำลังบีบตัวลง และเวลาต่อมาก็ยิ่งทำให้เธอตกใจเข้าไปอีก เมื่อเธอรู้สึกว่าเบาะที่เธอนั่งนั้นตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน จะบอกว่าเธอฉี่แตกก็ไม่น่าจะใช่ เธอไม่รู้สึกเลยว่ามันไหลออกมาตอนไหน เมื่อรู้ตัวอีกทีมันก็เปียกชุ่มไปหมดแล้ว"น้ำเปียกเบาะหมดแล้ว""ห๊ะ! เดี๋ยวนะอย่าเพิ่งคลอดนะ บนรถอันตราย""คุณธันวาขับเร็วกว่านี้ได้ไหม เห็นไหมพี่หญ้าหน้าซีดหมดแล้ว""ฉันก็กำลังรีบอยู่"ใ
พิเศษ ตอนที่ 2 | เจ้าแฝดของป๊ามาเฟีย...ในฤดูหนาวของช่วงปลายปี อากาศยามเช้าที่สดชื่นเป็นพิเศษ หลังจากที่เมื่อคืนได้ผ่านพายุหิมะที่ถล่มจนแทบมองไม่เห็นพื้น ต้อนรับยามเช้าที่สดใสด้วยดอกกุหลาบ และดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ที่หญิงสาวได้ลงมือลงแรงปลูกเองกับมือ กำลังบานสะพรั่งต้อนรับแสงตะวัน แม้กลีบดอก กลีบใบบางส่วนจะยังคงถูกปกคลุมด้วยเกล็ดหิมะบางจุดอยู่บ้างก็ตาม แต่ก็มิสามารถปกปิดความงามของดอกไม้ไว้ได้ลมจากทะเลสาบที่ขยันจะพัดโชยตลอดเวลา กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์ของทะเลลอยเข้ามาแตะจมูก สร้างความสดชื่นให้กับผู้คนที่อยู่ละแวกนั้น ในห้องนอนของหญิงสาวที่อายุครรภ์ใกล้ครบกำหนดคลอดเข้ามาทุกที กำลังนั่งพับเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้เตรียมคลอด พร้อมกับทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างมองดอกไม้ที่อยู่ด้านนอกอย่างสบายอารมณ์ ความสวยงามของธรรมชาติที่เธอบรรจงสร้างขึ้น ถือเป็นความสบายใจของเธอเป็นอย่างมาก ทางด้านของธันวาเองก็ยังคงรายงานสถานการณ์ให้กับราชันย์ทราบอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ราวกับว่าราชันย์เองยืนอยู่ในเหตุการณ์นั้น ๆ ด้วยอย่างไรอย่างนั้น ทางด้านของเด็กสาวอารมณ์ดีอย่างเว่ยเอินก็นั่งนับนอนนับวันรอแล้วรอเล่า ตั
“...”“คุณราชันย์ขา เรามาต่อกันดีกว่าค่ะ อย่าแกล้งมาหยาแบบนี้สิคะ”“ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป”“คะ?”“ฉันบอกว่าให้ใส่เสื้อผ้าแล้วออกไป”“คุณจะมาทำแบบนี้กับมาหยาไม่ได้นะคะ!!”กริ๊ก!ราชันย์ที่ได้ยินเสียงประตูหน้าห้องด้านนอกถูกเปิดออก และคนที่จะมาคงไม่พ้นผู้หญิงที่ทำให้เขาหงุดหงิดจนถึงตอนนี้ เขามองสภาพห้องนอนที่บัดนี้มีเสื้อผ้ากระจัดกระจายไปทั่วห้อง“ใส่เสื้อผ้าซะ”ราชันย์ไม่ได้พูดอะไรมากมาย แต่น้ำเสียงแสดงออกได้ถึงความหงุดหงิด มาหยาที่ยังมึนงงกับการกระทำของเขาและถูกราชันย์ทิ้งกลางอากาศก็ยิ่งทำให้หงุดหงิด แต่ก็ยอมไปเก็บเสื้อผ้าขึ้นมาสวมอย่างลวก ๆ“พี่พราว”“…..”“พี่พราวหรือเปล่าคะ”“…..”เธอได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเรียกชื่อใครสักคนที่ไม่เคยได้ยิน เธอหันมาค้อนตามองราชันย์อย่างขอความเห็นว่าเธอควรทำอะไร แต่ราชันย์เองก็ไม่ได้สะทกสะท้านหรือมีท่าทีจะสนใจทั้งตัวเธอหรือเสียงด้านนอก เธอจึงสวมเสื้อผ้าที่เก็บมาสวมอย่างลวก ๆ กระฟัดกระเฟียดออกจากห้องไปอย่างไม่สบอารมณ์“แกเป็นใคร เข้ามาในห้องราชันย์ได้ยังไง”“คุณต่างหาก เป็นใครคะ”“แกก็ถามแปลก ฉันเดินออกมาจากห้องนอนราชันย์ ก็ต้องเป็นแฟนราชันย์อยู่แ
เธองัดมารยาหญิงที่มีออกมาสุดฤทธิ์เพื่อที่จะปลุกอารมณ์ของผู้ชายเบื้องหน้า เขาเองก็ไม่ให้เธอต้องรอนาน ราชันย์เดินตรงมาหาเธอที่นอนแผ่หลารออยู่บนเตียงอย่างไม่รีบร้อนร่างกายที่กำยำของเขาค่อย ๆ โน้มลงไปคร่อมเธอเอาไว้ ผ้าเช็ดตัวผืนน้อยที่จะหลุดแหล่มิหลุดแหล่ ถูกนิ้วมือของเธอกระตุกเพียงแค่ครั้งเดียว ก็หลุดออกตามแรงกระชากของเธอมาโดยง่าย เผยให้เห็นจ้าวโลกที่ลุกขึ้นมาชี้หน้าเธออย่างเดือดดาล พร้อมที่จะกระโจนลงถ้ำอย่างไม่ต้องร้องขอเขายังไม่ทันได้ขยับตัวไปไหน นั่นยิ่งปลุกให้อารมณ์สวาทที่กำลังมาของเธอยิ่งพลุ่งพล่านเข้าไปอีก มาหยาไม่รอให้ราชันย์ได้คิดนาน เธอตวัดเรียวแขนโอบกอดรอบคอของเขา ก่อนจะดันให้ร่างที่เปลือยเปล่าของราชันย์นั้นล้มลงไปนอนแผ่หลาโชว์จ้าวโลกที่เตียงคิงไซต์แทนเธอใช้ความรวดเร็วเข้าประชิดเขาด้วยความช่ำชอง เผลอแค่พริบตาเดียว เธอนั้นก็ได้พาร่างเล็กขึ้นไปนั่งคร่อมทับบดขยี้บนแก่นกายของราชันย์เรียบร้อยแล้ว ชุดเดรสรัดติ้วสีดำที่เธอสวมมา จากที่ว่าสั้นเสมอหูอยู่แล้ว บัดนี้มันถูกเรียวขาที่อ้าออกคร่อมราชันย์ไว้รั้งร่นไปกองอยู่ที่สะโพกของเธออย่างช่วยไม่ได้ เผยให้เห็นชั้นในลายลูกไม้ตัวจิ๋วสีดำที่