“ถ้าคนที่ตายคือฝุ่นคุณป๋า....จะพอใจใช่มั้ยคะ” “คงใช่ ถ้าเป็นเธอแทน....” สองปีแล้ว สองปีที่พี่ฝนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน สองปีที่ฉันเอาแต่โทษตัวเองว่าฉันคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด สองปีที่คุณป๋าเย็นชากับฉัน ไม่สิ! ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาคุณป๋าเลยต่างหาก ในสายตาของคุณป๋าคงมีแค่พี่ฝน ถึงแม้วันนี้พี่ฝนไม่อยู่แล้ว ฉันก็ไม่อาจไปแทนที่ได้ ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม.... ———————————
Voir plusเวลาผ่านไปหลังจากที่ฉันรับปริญญาเรียบร้อยแล้ว คุณป๋าพาฉันมาเก็บของที่บ้าน เพราะเราจะต้องย้ายไปอยู่ที่อเมริกาด้วยกัน จริงๆ ฉันขอร้องให้ป้าชมไปด้วย แต่ป้าชมไม่กล้านั่งเครื่องบิน อีกอย่างก็อยากกลับไปใช้บั้นปลายชีวิตที่บ้านกับลูกหลาน ทั้งฉันและคุณป๋าจึงไม่ขัด เพราะป้าชมก็ดูแลเราทั้งคู่มาเป็นอย่างดีมาตลอด คุณป๋าให้เงินป้าชมก้อนหนึ่งเพื่อตอบแทนที่ป้าชมดูแลทั้งคุณป๋าและฉันมาหลายสิบปี ก่อนจะกลับอเมริกาฉันกับคุณป๋าได้แวะไปที่วัดเพื่อทำบุญให้พี่ฝนด้วยนะ ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีฉันก็จะคิดถึงพี่สาวของฉันคนนี้ตลอด ส่วนคุณป๋าก็คิดถึงพี่ฝนเหมือนกัน เพราะเห็นสีหน้าคุณป๋าในตอนที่ทำบุญให้พี่ฝน แต่มันเป็นความคิดถึงในแบบความผูกพันมากกว่า“เก็บของเสร็จหรือยัง” “เสร็จแล้วค่ะ” คุณป๋าหิ้วกระเป๋าเดินทางของฉันไปขึ้นรถให้ ก่อนที่จะให้ลูกน้องขับไปส่งที่สนามบิน เรานั่งเครื่องบินส่วนตัวไปนะ จริงๆ ไม่ใช่ฉันที่อยากนั่งหรอก ก็อย่างที่เคยบอกว่ามันเปลืองเงิน แต่คุณป๋าต้องการความเป็นส่วนตัวฉันจึงไม่ขัดอะไร ช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันเกิดอาการอ้วกอย่างหนัก ไม่ว่าจะทำอะไรก็เวียนหัวไปหมด คลื่นไส้อยู่ตลอดเวลา ลูกคงจะดื้อมากแน่
คุณป๋าอุ้มฉันขึ้นไปวางบนเตียง ก่อนจะล้มตัวลงมานอนกอดอยู่ข้างๆ ตัวฉัน “ฝุ่นจะสายแล้วนะคะ” ฉันหันไปบอกคนเจ้าเล่ห์อย่างคุณป๋า ที่ไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปเรียนสักที “แต่ฉันเพิ่งบินมาถึง ยังไม่ได้กอดเธอให้พอใจเลยนะ” คุณป๋าพูดอย่างออดอ้อน แล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ พร้อมกับกำชับกอดแน่น “เอาไว้กลับจากมหาวิทยาลัยฝุ่นจะมาให้คุณป๋ากอดให้หนำใจเลยนะคะ แต่ตอนนี้ฝุ่นต้องไปแล้ว” “ขอกอดต่ออีกสักห้านาทีแล้วกัน” คุณป๋าคงไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปมหาวิทยาลัยง่ายๆ แน่แบบนี้ “คุณป๋าคะ....” ฉันกำลังจะดุคุณป๋าอีกครั้ง แต่ก็ถูกเสียงของมายดังขึ้นมาขัดสะก่อน “ยัยฝุ่นเสร็จหรือยัง นี่แกไม่คิดจะตอบฉันหน่อยหรอ ยัยฝะ...ฝุ่น” มายเดินมาหยุดตรงหน้าห้องนอน ซึ่งคุณป๋าไม่ได้ปิดประตูไว้ ทำให้มายเห็นคุณป๋าที่กำลังกอดรัดฉันอยู่ “เอ่อ...งั้นฉันไปมหาวิทยาลัยก่อนแล้วกันนะ บ๊าย” “ดะ เดี๋ยวสิมาย!! ยัยมาย!!” พูดจบมายก็เดินดิ่งออกไปจากห้องโดยไม่ได้ฟังเสียงเรียกของฉันเลยแม้แต่น้อย “คุณป๋าฝุ่นต้องรีบไปมหาวิทยาลัยนะคะ” ฉันดิ้นไปมาเบาๆ อยู่ภายใต้แขนแกร่งของคุณป๋า“ไม่ไปแค่วันเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง” “อื้อ~ ถ้ารู้ว่ามาหาแล้วเป็นแบบนี้คร
ฉันพยายามโทรศัพท์ไปหาคุณป๋าตั้งแต่สองทุ่มยันตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว ก็ไร้วี่แววของคุณป๋ารับสาย“โกรธมากขนาดนั้นเลยงั้นหรอเนี่ย...” ฉันมองดูหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะบอกมายว่าขอตัวกลับไปที่ห้องก่อน “มายฉันกลับห้องแล้วนะ” “อื้อๆ” จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องมาย ห้องฉันกับมายก็อยู่ตรงข้ามกันนี่แหละ ระหว่างเดินเข้าห้องตัวเองฉันก็โทรหาคุณป๋าไปด้วย และในที่สุดคุณป๋าก็กดรับสายสักที แต่กลับไม่ยอมเปิดกล้องให้ฉันได้เห็นหน้า ( ปิดกล้องทำไมคะ เปิดกล้องหน่อยสิ ) ฉันถามเสียงออดอ้อน ( ฝุ่นโทรไปหาตั้งกี่สายแล้ว ไม่รับสายฝุ่นเลย ) ( ฉันกำลังจะเข้าไปบริษัท ) คุณป๋าไม่ได้ตอบคำถามของฉัน แต่กลับตอบแบบใส่อารมณ์ว่าจะเข้าไปที่บริษัท ( โกรธที่พี่ไนท์ลูบหัวฝุ่นหรอคะ ) จริงๆ ฉันรู้อยู่แล้วแหละว่าคุณป๋าต้องโกรธเรื่องนี้แน่ๆ ก็แค่แกล้งถามไปงั้น ( ทำไม! มันสมควรรึไงทำแบบนั้น ) พอฉันถามแบบนั้น คุณป๋าก็ตะคอกถามกลับมาเสียงแข็งทันที ( ฝุ่นไม่รู้นี่น่าว่าพี่ไนท์จะมาลูบหัวฝุ่นแบบนั้น ) อีกแล้วคุณป๋าเงียบใส่อีกแล้วสิ ( ถ้าฝุ่นรู้ฝุ่นก็คงไม่ยอมให้ทำหรอกค่ะ ดีกันนะคะ ) ( คุณป๋าโกรธฝุ่นได้ลงคอหรอ ตอนนี้ฝุ่นท้องอยู
ณ ประเทศไทย มาถึงสิ่งแรกที่ฉันทำคือรายงานคุณป๋าก่อน ไม่งั้นจะถูกงอนเอา หลังจากคุยกับคุณป๋าเสร็จก็จะเข้าไปที่บ้าน ก่อนจะไปหาอาเพทายกับมายที่บริษัท ณ บริษัท มาถึงไม่เห็นว่ามีเลขานั่งอยู่ด้านหน้า ฉันเลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องโดยที่ไม่ได้เคาะก่อน แต่!!แล้วก็ต้องตาค้างให้กับภาพที่เห็น เพราะว่าตอนนี้ยัยมายเพื่อนสนิทของฉันกำลังยืนกอดกับอาเพทายอยู่ ฉันยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองแล้วมองภาพตางหน้าอีกครั้ง เพราะคิดว่าตัวเองคงจะเบลอจนเห็นภาพหลอน แต่แล้วก็ยังเห็นอาเพทายยืนกอดกับมายอยู่เหมือนเดิม “นะ นี่มันอะไรกัน ยัยมายแก...” ฉันมองหน้าอาเพทายกับยัยมายสลับกัน “คุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวอาเข้าประชุมก่อน ^_^” อาเพทายเดินมาลูบหัวฉันเบาๆ ก่อนที่จะเปิดประตูเดินออกไปจากห้องทำงาน “ยัยมายแกกับอาเพทายคบกันหรอ ?” ฉันทำตาโตอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น มันบ้าที่สุดเลย “อื้อ ^_^”“เป็นไปได้ยังไง ฉันฝันไปหรือเปล่าเนี่ย” “ไปนั่งกินเค้กที่ร้านประจำเรากันเถอะ เดี๋ยวฉันจะเล่าให้ฟัง ^_^” ฉันต้องเดินตามยัยมายไปแบบงงๆ เมื่อมาถึงที่ร้านประจำที่เราชอบมากัน มายก็เริ่มเล่าเรื่องราวของนางกับอาเพทายให้ฟัง สรุปท
เมื่อกลับมาโรงแรมเปิดประตูเข้ามาในห้องได้ สิ่งแรกที่คุณป๋าทำคืออุ้มฉันเข้าไปในห้องนอน แล้ววางลงบนเตียง “คุณป๋า เลิกหื่นก่อนได้มั้ยคะ” ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วพูดกับคุณป๋าอย่างตำหนิ จะไม่พูดคุยอะไรกันก่อนหรือไง “ทำเหมือนข้าวใหม่ปลามันไปได้” “นั่นสิ ทำไมอยู่กับเธอทีไรฉันถึงมีอารมณ์ได้มากขนาดนี้” คุณป๋าทำท่าคิด สายตาของฉันเหลือบมองไปที่เป้ากางเกงของคุณป๋า เห็นมันนูนขึ้นมาแทบจะทะลัก ขนาดนั้นเชียวหรอ...“เดี๋ยวเธอก็กลับไทยแล้ว ถือซะว่าชดเชยให้ฉัน” คุณป๋าพูดอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะค่อยๆ ดันตัวฉันให้นอนราบไปกับเตียง “ดะ เดี๋ยวสิคะ ฝุ่นมีเซอร์ไพรส์ค่ะ” “เซอร์ไพรส์อะไร หื้ม” คุณป๋าฝังจมูกลงมาบนพวงแก้มของฉันอย่างแผ่วเบา“อื้อ คุณป๋าออกไปรอด้านนอกก่อนสิคะ” ฉันดันแผงอกแกร่งเอาไว้ “ทำไมต้องให้ไปรอด้านนอก ?” คุณป๋าเลิกคิ้วเชิงสงสัย“ก็บอกว่าเซอร์ไพรส์ไง” คุณป๋าทำหน้าคิดหนัก ฉันจึงลุกขึ้นจูงมือคุณป๋าออกไปด้านนอก “นั่งรอก่อนนะคะ เสร็จแล้วฝุ่นจะเรียก” “เธอคิดจะทำอะไรฝุ่น ?” คุณป๋าถามอย่างไม่ไว้ใจ บ้าจริง! ฉันเคยทำอะไรไม่ดีหรือไงเล่า“เดี๋ยวก็รู้ค่ะ” พูดจบฉันก็เดินกลับเข้าไปในห้องและไม่ลืมที่จะล็อกประต
เวลาผ่านไปเกือบสองเดือน...กำหนดงานแต่งของฉันกับคุณป๋าคืออีกสามเดือนข้างหน้า ในตอนนั้นท้องของฉันมันคงจะโตมากแล้ว ส่วนเรื่องชุดและสถานที่จัดงานแต่ง คุณป๋าได้จัดการไว้เรียบร้อยแล้ว วันนี้ฉันออดอ้อนขอตามคุณป๋ามาที่บริษัทด้วย เพราะเบื่อห้อง ที่ผ่านมาคุณป๋าสั่งให้ฉันอยู่แต่ห้องทุกวัน ๆ วันนี้ฉันเลยแสร้งทำตาแดงคล้ายคนจะร้องไห้ไม่อยากอยู่คนเดียว คุณป๋าเลยใจอ่อนพาฉันมาที่บริษัทด้วย “หิวมั้ย ?” คุณป๋าละสายตาออกจากเอกสารเงยหน้าขึ้นมาถามฉันที่กำลังนั่งอ่านหนังสือสำหรับคุณแม่มือใหม่อยู่บนโซฟา “ฝุ่นรอกินพร้อมคุณป๋าก็ได้ค่ะ ^_^” “แต่อีกนานเลยนะกว่างานฉันจะเสร็จ” “ฝุ่นรอได้” คำพูดของฉันทำให้คุณป๋าลอบถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจ “เธอท้องอยู่นะฝุ่น”“...ก็ได้ค่ะ” คุณป๋ายกโทรศัพท์ขึ้นมาสั่งลูกน้องให้เอาอาหารมาให้ฉัน อุตส่าห์อยากกินข้าวพร้อมกับคุณป๋า แต่ต้องถูกบังคับให้กินก่อนซะงั้น“อีกสองวันฝุ่นจะกลับไทยแล้วนะคะ คุณป๋าจะได้กลับไปพร้อมฝุ่นมั้ย” ที่ฉันถามแบบนี้ก็เพราะคุณป๋าเคยบอกไว้ว่าจะดูเวลาว่างและกลับไทยพร้อมกับฉัน “ช่วงนี้งานยุ่ง เธอเข้าใจฉันนะ” คุณป๋าควจะกลัวฉันโกรธ ถึงได้ดูเป็นกังวลขนาดนั้น “ค่
ไม่รู้ว่าคุณป๋ากำลังคิดบ้าอะไรอยู่ จู่ๆ ถึงได้ควักท่อนเอ็นออกมาแล้วจับขาฉันถ่างออกจากกัน “คะ...คุณป๋า ไม่ได้นะคะ หมอบอกว่าต้องงดก่อน” “ขอเข้าไปแค่หัว ได้มั้ย” ไม่พูดเปล่า คุณป๋าเอาท่อนเอ็นมาจ่อตรงร่องสวาทแล้วถูส่วนหัวให้สัมผัสกับติ่งเกสรของฉัน “อื้อ อ๊ะ~ ละ ลูกจะไม่เป็นอันตรายใช่มั้ยคะ” “ไม่หรอก ไม่ได้เอาเข้าไปหมดสักหน่อย” พูดจบคุณป๋าก็สอดใส่ส่วนหัวสีชมพูเข้ามา “อ๊า ~ เข้าไปแค่นี้เอง” ฉันเม้มปากแน่น ถึงจะเข้าไปแค่ส่วนหัวแต่มันก็ทำให้เสียวซ่าน คุณป๋าชักท่อนเอ็นส่วนออกมาถูติ่งเกสรของฉัน จากนั้นก็สอดใส่ส่วนหัวเข้ามาในร่องสวาท ทำแบบนี้สลับกัน และใช้มือที่กำท่อนเอ็นอยู่รูดขึ้นลง ริมฝีปากหนาก้มลงมาบดขยี้จูงลงบนริมฝีปากของฉันอย่างเร่าร้อน ลิ้นของฉันกับคุณป๋าเกี่ยวพันกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร“เสียวมั้ย” คุณป๋าถอนริมฝีปากออกแล้วถามเสียงกระเส่า “สะ เสียวค่ะ อ๊า~” เมื่อตอบจบคุณป๋าก็ตวัดลิ้นเลียริมฝีปากของฉัน ก่อนจะก้มหน้าลงมาตะโบมดูดหน้าอกทั้งสองเต้าอย่างดุเดือด มือหนาข้างที่ว่างอยู่บีบเค้นหน้าอกของฉันแรงๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ ส่วนหัวของปลายท่อนเอ็นถูกกระแทกเข้าออกรัวๆ จากนั้
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป...สภาวะเสียงที่จะแท้งของฉันในตอนนี้ ได้รับข่าวดีแล้ว หลังจากที่นอนติดเตียงมาเป็นเวลาอาทิตย์กว่าๆ ในตอนนี้ลูกแข็งแรงปลอดภัยดี และหมออนุญาตให้กลับได้แล้ว ทั้งฉันและคุณป๋าต่างดีใจจนพูดไม่ออก แต่คุณป๋าท่าจะอาการหนักกว่าเพราะแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำด้วย ที่ฉันรู้ก็เพราะว่าเห็นคุณป๋าเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับตาที่แดงกล่ำทั้งสองข้าง คุณป๋าให้ลูกน้องมารับกลับไปที่โรงแรม “ดูสิว่าเธอชอบแบบไหน” คุณป๋ายื่นสมุดภาพที่เป็นแบบบ้านมาให้ฉันดู “ฉันต้องอยู่ที่นี่อีกนาน เรากำลังจะมีลูกกันแล้วถ้าให้อยู่ที่โรงแรมคงไม่เหมาะ” ฉันพยักหน้าตอบพร้อมกับเปิดดูภาพบ้าน มีแต่สวยๆ ทั้งนั้นเลย “หลังนี้ดีมั้ยคะ ไม่ใหญ่มากเหมาะสำหรับครอบครัวเล็กๆ ^_^” “ฉันว่ามันเล็กไป เผื่ออนาคตเธอมีลูกห้าคนล่ะ” “จะบ้าหรอคะ ฝุ่นไม่มีถึงห้าคนหรอกนะ” “มันก็ไม่แน่” คุณป๋ายักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์ “ทะลึ่งจริงๆ เลยนะคะ” “เธอนอนพักไปก่อน ฉันต้องเข้าไปประชุมที่บริษัท” คุณป๋าทำหน้าเหมือนว่าไม่อยากไปเลย “ประชุมเสร็จแล้วฉันจะรีบกลับมา” “อย่าไปเหลวไหลที่ไหนนะคะ” ฉันทำเสียงดุ “ฉันไม่ใช่เด็กนะ” คุณป๋าเอามือมาบิดจมูกฉันเบาๆ
เช้าวันใหม่...ทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น มองไปข้างๆ ก็เจอกับคุณป๋าที่นอนฟุบหน้าลงตรงมือของฉัน ภาพนี้ทำให้ฉันเผยยิ้มออกมาอย่างไม่อาจกลั้นไว้ได้ เมื่อคืนคุณป๋าไม่ยอมนอน เพราะกลัวว่าฉันจะนอนดิ้น บอกว่าจะรอดูให้แน่ใจก่อน เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเป็นพ่อคน ทำให้คุณป๋าใจเย็นขึ้นมากกว่าเดิมเยอะเลย ไม่อารมณ์ร้อนเหมือนก่อนหน้านี้ แกร็ก คลืด~ เสียงประตูห้องถูกเปิดเข้ามา พร้อมกับเสียงล้อรถเข็น ชวนให้ฉันหันไปมองว่าใครกันที่เป็นคนเปิดประตูเข้ามาในห้อง “ตื่นเช้าจังเลยนะคะ ^_^” คุณพยาบาลคนสวยเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มที่แสนจะเป็นมิตร “เดี๋ยวขอตรวจหน่อยนะคะ” “ค่ะ ได้ค่ะ” เมื่อตอบพยาบาลเสร็จฉันก็มองคุณป๋าที่กำลังหลับอยู่ ก่อนจะกระตุกแขนข้างที่คุณป๋านอนทับอยู่เบาๆ เพื่อเป็นการปลุกให้คุณป๋าตื่น และมันก็ได้ผล คุณป๋าค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา ก่อนจะยกมือขึ้นมายีผมตัวเองจนยุ่งเยิงไปหมด แต่ถึงอย่างนั้น ผู้ชายวัยสามสิบกว่าๆ ในเวลาตื่นนอนแบบคุณป๋าจำเป็นต้องดูดีขนาดนี้เชียวหรอเนี่ย!! “แม้ สามีน่ารักจังเลยนะคะ^_^” เสียงของพยาบาลที่เอ่ยปากแซวทำให้ฉันรู้สึกหวงคุณป๋าขึ้นมาซะดื้อๆ แต่ก็ต้องเก็บอาการเอาไว้ “รี
“ถ้าคนที่ตายคือฝุ่นคุณป๋า....จะพอใจใช่มั้ยคะ” “คงใช่ ถ้าเป็นเธอแทน....” สองปีแล้ว สองปีที่พี่ฝนจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืน สองปีที่ฉันเอาแต่โทษตัวเองว่าฉันคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด สองปีที่คุณป๋าเย็นชากับฉัน ไม่สิ! ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาคุณป๋าเลยต่างหาก ในสายตาของคุณป๋าคงมีแค่พี่ฝน ถึงแม้วันนี้พี่ฝนไม่อยู่แล้ว ฉันก็ไม่อาจไปแทนที่ได้ ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม....———————————แสงแดดยามเช้าสาดส่องมากระทบกับใบหน้าของฉันที่กำลังนอนหลับอยู่ ฉันค่อย ๆ ปรือตาตื่นขึ้นมาพรางมองไปที่บานหน้าต่างเฉกเช่นทุกวันพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของแม่บ้าน “คุณฝุ่นคะ ตื่นหรือยังคะ รีบ ๆ อาบน้ำแต่งตัวนะคะ เดี๋ยวคุณท่านจะพานโมโหใส่อีก” ป้าชมจะคอยเป็นห่วงฉันและปลอบใจฉันตลอดในเวลาที่ถูกคุณป๋าดุ วันนี้เป็นวันครบรอบสองปีที่พี่ฝนจากไป ฉันกับคุณป๋าต้องไปทำบุญที่วัดเหมือนทุกปีในวันครบรอบ พี่ฝนคือพี่สาวฝาแฝดของฉันเอง เราสองคนเหมือนกันมาก เหมือนกันทุกอย่างแม้กระทั่งนิสัยยังคล้าย ๆ กัน จริง ๆ ฉันไม่ใช่ลูกแท้ ๆ ของคุณป๋าหรอกนะ แต่พ่อกับแม่ที่แท้จริงของฉันปร...
Commentaires