All Chapters of คลั่งรัก | คุณป๋า : Chapter 1 - Chapter 10

ช่วงอาหารค่ำ...บนโต๊ะมีแค่ฉันกับคุณป๋าเพียงสองคนที่กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่ ฉันจะบอกคุณป๋าไปว่ายังไงดี ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้ตั้งใจจะลงไปในสระน้ำแบบนั้น ตอนนั้นสมองมันคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เมื่อคิดถึงตอนที่คุณป๋าใช้ปากของตัวเองมาประกบลงบนริมฝีปากของฉัน จู่ ๆ หัวใจดวงน้อย ๆ มันก็พรันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งขึ้นมาซะดื้อ ๆ“คุณป๋าคะ....” “มีอะไร” น้ำเสียงเคร่งขรึมเอ่ยตอบโดยที่ไม่ได้เงยขึ้นมามองหน้าฉันแต่อย่างใด ความเย็นชาของคุณป๋ามันทำให้ฉันกลัว จนลืมว่าตัวเองกำลังจะพูดเรื่องอะไรไปชั่วขณะ “อะ เอ่อ คือ ฝะ ฝุ่น ฝุ่น เอ่อ.....” “เวลากินข้าว ห้ามพูด” คุณป๋าเงยหน้าขึ้นแล้วมองฉันด้วยสายตาตำหนิ “ไม่มีมารยาท” “....” ฉันก้มหน้างุด ทุกครั้งที่เจอดุฉันก็แทบไม่กล้าจะเงยหน้าขึ้นไปมองคุณป๋าอีกเลย หลังจากกินข้าวเสร็จ คุณป๋าเรียกฉันให้ตามขึ้นไปบนห้อง รู้สึกรับรู้ได้ทันทีว่าคุณป๋ามีเรื่องอะไรที่จะพูดกับฉัน คงไม่พ้นเรื่องในวันนี้แน่ ๆ “อยากตายมากใช่มั้ย ถึงได้ทำแบบนั้น !!” เมื่อเข้ามาถึงในห้องคุณป๋าก็ตวาดขึ้นมาเสียงดังทันที ทำเอาฉันสะดุ้งก่อนจะถอยหลังหนีคุณป๋าอัตโนมัติ“ฝะ ฝุ่นไม่เคยคิดแบบนั้นนะคะ” “ไม

หลังจากที่มีปากเสียงกับคุณป๋าไปเมื่อช่วงดึกของเมื่อคืน ทำให้ความสัมพันธ์ของฉันกับคุณป๋ายิ่งแย่ขึ้นไปอีก คือคุณป๋ายิ่งเงียบใส่ฉันมากขึ้นกว่าเดิม จนฉันต้องแอบมาร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว ในความรู้สึกของฉัน ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันอยากให้คุณป๋ารักฉันเหมือนลูกสาวคนหนึ่งบ้าง ไม่ใช่อะไรก็คิดถึงแต่พี่ฝน ที่ผ่านมาฉันน้อยใจนะ ถึงจะไม่ควรคิดอะไรแบบนั้น แต่ฉันห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ให้น้อยใจไม่ได้จริง ๆ ถ้าพ่อกับแม่ของฉันยังอยู่ ฉันคงไม่ต้องมาโหยหาความรักแบบนี้ “คุณฝุ่นคะ คุณท่านให้ลงไปพบค่ะ” เสียงป้าชมเรียกฉันอยู่หน้าห้อง“ค่ะ เดี๋ยวฝุ่นจะรีบลงไป” ถึงจะตอบรับคำไปแบบนั้น แต่ความจริงแล้วฉันไม่ได้อยากลงไปเจอคุณป๋าเลย เพราะยังน้อยใจและตัดพ้อคุณป๋าในหลาย ๆ เรื่องอยู่ เฮ้อ....ฉันถอนหายใจออกมาเบา ๆ ก่อนจะลงไปพบคุณป๋าที่ห้องรับแขก พอไปถึงก็พบว่าไม่ได้มีแต่คุณป๋าคนเดียวแต่มีคุณอาเกริกพลและพี่กายลูกชายของคุณอาเกริกพลนั่งอยู่ภายในห้องรับแขกด้วย ฉันพอจะรู้จักคุณอาเกริกพลบ้าง เพราะท่านมักจะมาคุยธุรกิจกับคุณป๋าที่บ้านบ่อย ๆ ส่วนลูกชายของท่านฉันก็เคยเจอเคยคุยแต่ไม่ถึงกับสนิท “คุณอา พี่กาย สวัสดีค่ะ ^_^” ฉั

ฉันสะตั้นไปครู่หนึ่งกับคำพูดของคุณป๋า ไม่คิดว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้ มันทำให้ฉันถึงกับน้ำตาคลอ ถึงจะเคยถูกดุอยู่บ่อยครั้ง แต่คุณป๋าก็ไม่ได้ใช้คำพูดแรงขนาดนี้ ‘อยากได้มันจนตัวสั่น’ ฉันไม่ใช่นิสัยแบบนั้นสักหน่อย “ร้องไห้ทำไม” คุณป๋าเอ่ยปากถาม “คุณป๋าเคยคิดว่าฝุ่นเป็นลูกบ้างมั้ยคะ” ฉันถามเสียงสั่นเครือ “หรือมองว่าฝุ่นเป็นแค่เด็กที่คุณป๋ารับมาเลี้ยง” “ถามแบบนี้ทำไม ?” คุณป๋าแสดงสีหน้าบ่งบอกว่าไม่พอใจกับคำถามของฉันสักเท่าไหร่ “ทำไมไม่รักฝุ่นบ้างละคะ ทำไมถึงรักแต่พี่ฝน ทำไมต้องเป็นฝุ่นด้วยที่ไม่เคยถูกคุณป๋าสนใจเลย ไม่ว่าจะตั้งใจทำอะไร แต่ก็ถูกคุณป๋ามองข้ามตลอด” ฉันรู้ว่าไม่ควรเอาเรื่องแบบนี้มาพูด แต่มันน้อยใจจริง ๆ และฉันก็อึดอัดจนแทบไม่อยากเก็บมันไว้ในใจอีกแล้ว ความรู้สึกพวกนี้ที่เก็บมาตั้งแต่เด็ก “อย่าเอาตัวเธอไปเทียบกับพี่สาวของเธอ” คุณป๋าจ้องหน้าฉันตาเขม่ง “ทำไมคะ ฝุ่นเทียบพี่ฝนไม่ได้เลยใช่มั้ย” ฉันก้มหน้าร้องไห้สะอื้นออกมาจนสุดเสียง “ความอบอุ่นจากครอบครัวเป็นยังไง ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไปฝุ่นก็จำไม่ได้แล้ว....ความรู้สึกพวกนั้น อึก” “ฉันไม่ใช่พ่อแท้ ๆ ของเธอ จะมาหวังอะไรแบบนั้น ฉันคงท

ฉันไปรอคุณป๋าที่บริษัทเพราะคุณป๋าให้ฉันกลับไปบ้านพร้อมกัน แต่ไม่นานคุณป๋าก็โทรมาบอกว่าให้ฉันกลับไปที่บ้านก่อนโดยให้ลูกน้องคนสนิทมาส่งฉัน ส่วนตัวคุณป๋าเองติดธุระ คงจะได้กลับดึกๆ มาถึงบ้านว่างๆ ไม่รู้จะทำอะไรฉันเลยพับเสื้อผ้าและพวกของใช้ที่จำเป็นแพ๊คกระเป๋า เพราะต้องย้ายไปอยู่คอนโดที่กรุงเทพเลยต้องเตรียมของไปเยอะหน่อย กลัวว่าถ้าแพ๊ควันไปจะลืมนู่นลืมนี่ เดี๋ยวจะเสียเงินซื้ออีก เวลาสองทุ่มกว่าๆ ฉันได้ยินเสียงรถของคุณป๋าขับเข้ามาในบ้าน ที่ได้ยินก็เพราะเปิดหน้าต่างเอาไว้ ห้องฉันถ้ามองไปมันก็จะเห็นโรงจอดรถพอดี ที่ฉันเปิดหน้าต่างเอาไว้ก็เพราะจะได้รู้ว่าคุณป๋ากลับมาบ้านหรือยังฉันลุกเดินไปเปิดประตูห้องเพื่อรอคุณป๋าขึ้นมา พอดีมีเรื่องจะคุยนิดหน่อย แต่พอคุณป๋าเดินขึ้นบันไดมาแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ กับฉัน ก็ต้องรีบถอยหนี เพราะที่ตัวคุณป๋ามีแต่กลิ่นเหล้าหึ่งเลย “คุณป๋าไปดื่มมาหรอคะ” คุณป๋าหยุดมองหน้าฉันเงียบไม่พูดอะไร แต่กลับเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ จนต้องถอยหนีเข้าไปในห้อง “คะ คุณป๋า...” (หมับ) คุณป๋ารวบเอวฉันแล้วดึงร่างของฉันเข้าหาตัวเองจนตัวมันแนบชิดติดกับแผงอกแกร่งของคุณป๋า จากนั้นคุณป๋าก็ปิดป

ฉันค่อนข้างงุนงงในสิ่งที่คุณป๋าบอกว่า ‘จะไม่มีงานหมั้น’ แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีและฉันก็ไม่กล้าที่จะถามอะไรต่อ “ยิ้มอะไร” คุณป๋าถามเสียงเข้ม ฉันแทบหุบยิ้มไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงของคุณป๋าท้วง “ปะ เปล่าค่ะ” “เมื่อคืน...หลับสบายดีมั้ย ?” คำถามของคุณป๋ามันทำให้ใจดวงน้อยของฉันมันเต้นรัว ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ “ค่ะ ค่ะ...” ฉันพยักหน้าตอบหงึกๆ และไม่ยอมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับคุณป๋า “เมื่อคืนฉันเมามาก” คุณป๋าพูดน้ำเสียงเย็นๆ ก่อนจะวางช้อนลงบนจานข้าวแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินย่างกรายตรงมาหาฉัน “อะ เอ่อ...” (พรึบ) ฉันรีบลุกขึ้นพรวด “ฝะ ฝุ่นเพิ่งคิดได้ว่าลืมปิดน้ำในห้อง ดะ เดี๋ยวฝุ่นรีบไปปิดน้ำก่อนนะคะ” ฉันรีบพูดอย่างร้อนรนเมื่อคุณป๋าเริ่มเดินเข้ามาใกล้ๆ จากนั้นฉันก็รีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินตรงขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง จริงๆ ฉันไม่ได้ลืมปิดน้ำ แต่ฉันไม่กล้าที่จะอยู่ใกล้กับคุณป๋า มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ เมื่อยกมือขึ้นมาทาบบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองแล้วพบว่าหัวใจมันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่งไม่ยอมหยุดเลย ฉันนั่งลงบนเตียงพยายามเลิกคิดฟุ้งซ่านถึงเรื่องเมื่อคืนที่ถูกคุณป๋าจูบ และเมื่อคิดว่าตอนนั้นคุ