Lahat ng Kabanata ng คลั่งรัก | คุณป๋า : Kabanata 11 - Kabanata 20

1 เดือนผ่านไป....หนึ่งเดือนแล้วสำหรับสิ่งแวดล้อมที่แปลกตา มหาวิทยาลัยที่ไม่คุ้นชิน ในตอนนี้ฉันปรับตัวได้แล้วแหละ และก็ได้รู้จักเพื่อนๆ คณะเดียวกันอีกเยอะเลย อ้อ! ฉันเรียนบริหารนะ ยัยมายก็เหมือนกัน ที่บ้านนางทำธุระส่งออกไวน์องุ่นให้กับนายทุนในประเทศและต่างประเทศน่ะ ครอบครัวมายกับครอบครัวฉันรู้จักและสนิทกันในระดับหนึ่ง “ยัยฝุ่น วันนี้พี่รหัสชวนไปดื่มนะ แกจะปฏิเสธ หรือจะไป ?” มายเดินมาถามฉันในห้อง คือฉันกับมายจะมีคีย์การ์ดห้องกันและกันน่ะ “วันนี้คุณป๋าบอกว่าจะมาหาฉันนะสิ” ฉันตอบอย่างหนักใจ เมื่อวานคุณป๋าบอกว่าจะมาหาฉันวันนี้ มันทั้งดีใจอย่างบอกไม่ถูก เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่กรุงเทพฉันก็ไม่ได้เจอคุณป๋า อีกทั้งยังไม่ค่อยมีเวลาคุย ถึงปกติฉันกับคุณป๋าจะไม่ได้คุยโทรศัพท์กันอยู่แล้วก็ตาม แต่พอมาอยู่คนเดียวมันก็รู้สึกหว้าเหว่แปลกๆ “แกก็ลองขอคุณป๋าไปสิ เผื่อท่านจะให้ไป” มายเดินมานั้งลงข้างๆ กับฉัน “นะ ฉันอยากให้แกไปเป็นเพื่อน พี่รหัสฉันบังคับว่าต้องไปนี่นา” พี่รหัสของมายกับพี่รหัสของฉันเป็นแฝดกันน่ะ บังเอิญใช่มั้ยล่ะ แต่หน้าตาเขาก็ไม่ได้เหมือนกันมากหรอก พอจะแยกออกอยู่ ฉันถอนหายใจออกมาอย่าง

ด้านในคลับ...จะบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเคยมาคลับก็ไม่ผิด หลายคนคงจะคิดว่าโตจนป่านนี้แล้วทำไมเพิ่งจะเคยมา ต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าฉันอยู่บ้านสวนตลอด และจากบ้านสวนเข้าไปในเมืองก็หลายกิโล อีกอย่างฉันก็ไม่อยากมาเที่ยวอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ฉันชอบไปร้านนมกับมายมากกว่า “คนเยอะจัง” ฉันบ่นพึมพำเบาๆ เดินเอนตัวไปมาหลบคนที่กำลังเต้นอยู่ “เดินดีๆ” จู่ๆ คุณป๋าก็คว้ามาจับมือฉันแล้วพาเดินตามมายไป ใจมันเต้นรัวตุบๆ เมื่อก้มมองมือของคุณป๋าที่กำลังกุมมือฉันเอาไว้อยู่ ทะ ทำไมฉันถึงรู้สึกหวั่นไหวแบบนี้กันนะ “ฝะ ฝุ่นเดินเองก็ได้ค่ะ” ฉันดึงมือตัวเองกะจะให้คุณป๋าปล่อย แต่ตรงกันข้าม คุณป๋ากลับกุมมือฉันเอาไว้แน่นกว่าเดิม มายพาฉันกับคุณป๋าเดินไปที่ไหนก็ไม่รู้ นางคุยโทรศัพท์กับรุ่นพี่ที่เป็นพี่รหัสอยู่ให้เขาบอกทาง แต่เดินตามไปเรื่อยๆ เสียงเพลงก็เริ่มเบาลงๆ แล้วข้างทางก็เป็นผนังห้องสองฝั่งพร้อมกับมีห้องเป็นห้องๆ แล้วมีทางเดิน “แกมาถูกทางแน่นะมาย” “ใช่ๆ ฉันคุยกับพี่ธีอยู่” “แต่มันไม่เหมือน...”“มันเป็นห้องวีไอพี” คุณป๋าพูดขึ้น ฉันก็ได้แต่พยักหน้าตอบแบบเข้าใจ ทั้งที่จริงไม่รู้หรอกว่าวีไอพีที่คุณป๋าพูดถึงคืออะไร

สิ่งแปลกปลอมที่มันกำลังอยู่ในตัวของฉันตอนนี้ มันได้สร้างความเจ็บปวดให้ฉันอย่างมากที่สุด มันเป็นความเจ็บที่ฉันเพิ่งเคยได้รับ ร่างกายของฉันสั่นไหวตามแรงกระแทกกระทั้นของคุณป๋า มือหนาบีบเค้นหน้าอกของฉันก่อนที่คุณป๋าจะโน้มใบหน้าลงมาตะโบมดูดดุนมันอย่างหื่นกระหาย “อึก ฝะ ฝุ่นเจ็บ พอแล้วค่ะคุณป๋า ฝุ่นไม่ไหวแล้ว” ฉันจิกเล็บลงบนแขนของคุณป๋าจนเป็นลอย และทั้งพูดทั้งร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ริมฝีปากของฉันถูกปิดโดยริมฝีปากหนาของคุณป๋าอีกครั้ง คุณป๋ากดจูบหนักๆ เอวสอบก็กระแทกท่อนเอ็นลำใหญ่ของตัวเองเข้ามาในช่องทางคับแคบของฉันอย่างไม่รู้จักเหนื่อย เมื่อริมฝีปากถอดออกจากกัน คุณป๋าจ้องมองใบหน้าของฉัน จากนั้นก็เช็ดน้ำตาออกจากแก้มให้อย่างแผ่วเบา มันเป็นความรู้สึกที่อ่อนโยน ทำใจฉันใจฟูขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ถึงแม้จะไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็ตาม “ฝน...” เสียงคุณป๋าพูดชื่อพี่ฝนออกมาเบาๆ ทั้งที่ยังจ้องหน้าฉันอยู่ ฉันเบือนหน้าหนีไปทางอื่นก่อนที่หยดน้ำตามันจะไหลลงมานองหน้าไม่หยุดอีกครั้ง ทำไมคุณป๋าถึงต้องเรียกชื่อพี่ฝน ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าเป็นฉัน “อ๊า แน่นมาก” คุณป๋าที่เหงื่อโชกเต็มตัวร้องครางออกมาเสียงกร

“มะ ไม่ต้อง หะ ห้ามโทรไปบอกนะ” ฉันรีบคว้ามือมายเอาไว้ก่อนที่มายจะโทรออกไปหาคุณป๋า มายมองฉันเหมือนรู้สึกแปลกใจอะไรบางอย่างอยู่ “ฉันก็แค่จะโทรไปบอก เห็นว่าแกไม่สบาย ทำไมแกถึงตกใจแบบนี้ล่ะ” มายถาม “เปล่า ฉะ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณป๋าเป็นห่วงน่ะ” “ถ้างั้นแกก็ต้องไปห้องพยาบาลนะ” “อะ อื้อก็ได้” สุดท้ายฉันก็ต้องยอมให้มายพาไปห้องพยาบาลจนได้ แลกกับการที่มายไม่ต้องโทรไปบอกคุณป๋า ฉันไม่อยากให้คุณป๋ารับรู้เรื่องราวอะไรที่เกี่ยวกับฉัน และฉันก็ไม่อยากรับรู้เรื่องราวอะไรที่เกี่ยวข้องกับคุณป๋าเหมือนกัน 5 เดือนผ่านไป.... เวลามักผ่านไปเร็วเสมอ แต่ตราบาปในใจของฉันต่อให้เวลาจะผ่านไปตั้งห้าเดือนแล้ว แต่ฉันก็ยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี วันที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิต “ฝุ่น แกจะกลับบ้านพร้อมกับฉันมั้ย” มายเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วถามฉัน ตอนนี้ทางมหาวิทยาลัยหยุดยาวเพื่อให้กลับบ้านไปฉลองกับครอบครัวในช่วงปีใหม่ “แกกลับเลย เดี๋ยวฉันกลับไปทีหลัง” ที่พูดไปแบบนั้นไม่ได้แปลว่าฉันจะกลับ บอกตามตรงว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะกลับไปจริงๆ “แล้วแกจะกลับยังไง แล้วทำไมไม่กลับไปพร้อมฉันเลย ?” แน่นอนพอฉันปฏิเสธออกไปมายก็ต้อ

เมื่อได้เจอกันอีกครั้งเหตุการณ์ในครั้งนั้นมันก็ย้อนกลับเข้ามาในหัว ฉันไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ ในตอนนี้มันเลยรู้สึกทำตัวไม่ถูกเริ่มสั่นไปทั้งตัว “คุณท่านคะ คุณหนูฝุ่นมาเยี่ยมป้าแล้ว” ป้าชมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม “ครับ ผมเห็นแล้ว” คุณป๋าตอบเสียงเรียบก่อนจะเดินมาหยุดตรงเตียงของป้าชมตรงข้ามกับฉัน คุณป๋ามองหน้าฉันก่อนสักพักแล้วตวัดสายตาไปจ้องพี่ไนท์ที่ยืนอยู่ข้างๆ กับฉัน “เอ่อ....” พี่ไนท์ทำตัวไม่ถูกเมื่อโดนคุณป๋าจ้องแบบนั้น“พี่ไนท์นี่คุณป๋าภาคินค่ะ เป็นพ่อเลี้ยงของฝุ่นมัน” มายแนะนำเสร็จสรรพ ส่วนฉันก็ยังยืนตัวแข็งทื่อราวกับโดนมนต์สะกดเอาไว้ “อ้อ! สวัสดีครับ^_^”“อื้ม” คุณป๋าเพียงแค่พยักหน้าตอบเท่านั้น “แฟนหรอคะ ?” ป้าชมถามฉัน แต่คำถามของป้าชมมันกลับทำให้คุณป๋าจ้องหน้าฉันแบบไม่พอใจทันที “ปะ เปล่าค่ะ ไม่ใช่นะคะป้าชม” ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธรัวๆ “ผมตามจีบน้องอยู่ครับ แต่น้องฝุ่นใจแข็งมาก ยังไงผมขอฝากเนื้อฝากตัวกับคุณป๋าไว้ก่อนได้มั้ยครับ ^_^” พี่ไนท์พูดในเชิงที่ลุคฉันหนักมาก ซึ่งคุณป๋าก็ไม่ตอบอะไรพี่ไนท์เลยสักคำ เอาแต่ทำหน้าขรึม“พี่ไนท์ ป๋าไอ้ฝุ่นหวงมันจะตาย พี่ใจเย็นๆ ก่อนค่ะ” มายกระซ