บทนำ

บทนำ

            ‘ขอเสียงปรบมือให้กับพราวดาว...’

            เสียงกรี๊ดกร๊าดดังอื้ออึงไปทั่วงานเดินแบบ เมื่อนางแบบสาวเจ้าของชื่อ ‘พราวดาว’ ก้าวเดินออกมาจากหลังม่านด้วยชุดราตรีสีทองประกายระยิบระยับที่สะท้อนกับแสงไฟ เธอสวมใส่เครื่องเพชรมูลค่าหลายร้อยล้านบาท เดินโชว์อยู่บนเวทีเดินแบบเพื่อการกุศล

            “เอาละครับ เครื่องเพชรที่คุณพราวดาวสวมใส่อยู่ เป็นเครื่องเพชรที่มีมูลค่าสูงที่สุดในงาน และยังเป็นชุดเครื่องเพชรที่คุณอาภาวิไลออกแบบมาแบบพิเศษที่สุด สนนราคาอยู่ที่ร้อยล้านบาท...” เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้ง “เอาละครับ ผมจะเปิดประมูลเริ่มต้นที่ ร้อยห้าสิบล้านบาท เริ่มครับ!”

            ‘สองร้อยล้านบาท’

            ‘สองร้อยห้าสิบล้านบาท’

            ‘สามร้อยล้าน’

            ลานตรงหน้าเวทีที่คลาคล่ำไปด้วยนักประมูลมากหน้าหลายตาต่างแย่งชิงชุดเครื่องเพชรนี้ ต่างคนต่างเสนอราคาที่ตนเองสู้ไหว บางคนก็ถอย บางคนก็สู้จนวินาทีสุดท้าย

            “หนึ่งพันล้านบาท” เสียงเข้มของคนคนหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ไฟสีนวลสาดส่องไปที่โต๊ะเขา คนบนเวทีสามารถมองเห็นใบหน้าเจ้าของเงินประมูลหนึ่งพันล้านบาทได้อย่างชัดเจน

            พราวดาวลอบถอนหายใจออกยาว ๆ เมื่อได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่แสนคุ้นเคย ‘แฟรงค์’ ลูกชายคนเล็กของตระกูลโสภณ เสียงฮือฮาเริ่มเซ็งแซ่ขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อพิธีกรนับเวลาเคาะปิดประมูล เหล่านักประมูลที่เสนอราคาก่อนหน้านี้ต่างหลีกทางให้กับนักประมูลหน้าใหม่ด้วยราคาที่สูงจนเอื้อมไม่ถึง

            เสียงเคาะดังขึ้นสามครั้งพร้อมกับเสียงโห่ร้องของนักประมูลหลายท่าน ที่จับจ้องมายังชายวัยรุ่นที่ปิดประมูลชุดเครื่องเพชรด้วยราคาหนึ่งพันล้านบาท

            “เจอกัน...” แฟรงค์เอ่ยบอกคนที่ทำหน้านิ่งอยู่บนเวที ก่อนจะเดินออกมาจากงานประมูลท่ามกลางเสียงฮือฮา

            หลังจากจบงานประมูล พราวดาวและผู้จัดการสาวสองคนรู้ใจก็ลงมาชั้นล่าง

            “คุณแฟรงค์รออยู่ที่รถครับ” สองสาวชะงักเล็กน้อย และผู้จัดการเธอก็รู้ดีว่าต้องทำยังไง

            “งั้นพี่กลับไปรอน้องพราวที่คอนโดนะคะ”

            “ได้ค่ะ” พราวดาวขยิบตาและยิ้มทะเล้นให้ผู้จัดการ ก่อนจะเดินตรงไปที่รถยนต์หรูซึ่งจอดรออยู่แล้ว ร่างบางในชุดราตรีก้าวเข้ามานั่งเบาะหลัง “ผีบ้าเข้าสิงเหรอ ถึงได้ประมูลเพชรหนึ่งพันล้านขนาดนั้น” เธอปรายตามองแฟรงค์ที่กำลังควงโทรศัพท์มือถือเล่นอยู่ข้าง ๆ

            “ป๊าแค่บอกว่า หาเครื่องเพชรสวย ๆ มาฝากแม่สักชุด เลยจัดชุดที่เธอใส่ออกมาเดินโชว์”

            “เหรอ...รวยมากว่างั้น” หญิงสาวเบะปากอย่างหมั่นไส้ก่อนจะถอดต่างหู ขณะเดียวกันก็เหลือบสายตามองแฟรงค์อีกครั้ง “วันนี้ไปไหน” เธอถามออกไปเสียงเรียบ คำถามนี้เธอรู้กันกับแฟรงค์เป็นอย่างดี

            “ไปไหน?” แฟรงค์แสร้งถามอย่างยียวน กะจะกวนประสาทคนตัวเล็กสักหน่อย แต่ทว่าเธอกลับขยับตัวขึ้นมานั่งคร่อมหน้าตัก

            “อย่ามาเล่นลิ้น เดี๋ยวจะโดน” พราวดาวกระตุกยิ้มร้ายแล้วโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากหยักอย่างละเมียดละไม“วันนี้ขอออนท็อปนะ เห็นแล้วเปรี้ยวปาก...”

            “เธอก็หื่นใช่ย่อยเหมือนกันนะพราว”

            “อย่ามาพูด ใครกันแน่ที่หื่นกว่า”

            “ฮึ! ทำเหมือนกูเป็นผู้ชายขายตัวไปได้ เสี้ยนเมื่อไหร่ก็มาลง แถมไม่จ่ายเงินอีก”

            เพียะ!

            ฝ่ามือเรียวบางฟาดลงที่แก้มซ้ายจนชาวาบไปครู่หนึ่ง แฟรงค์เอาลิ้นแตะมุมปาก ตวัดเลือดเข้าปากแล้วแสยะยิ้มพอใจ

            “ฮึ...” เจ้าของการกระทำแค่นหัวเราะอย่างพอใจ แต่ในจังหวะที่จะหันไปมองกระจกก็ถูกฝ่ามือหนารั้งท้ายทอยลงมาจูบอย่างหนักหน่วง กลิ่นคาวเลือดติดอยู่ปลายลิ้นเธอ ขณะเดียวกันแฟรงค์พยายามดันเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากพราวดาว

            “อื้อ!! แฟรงค์!” มือเล็กจับหมับที่มือหนาซึ่งกำลังรูดซิปชุดด้านหลังลงเรื่อย ๆ

            “ทำไม เอากันบนรถตั้งหลายรอบแล้ว จะมาอายอะไร”

            “แหกตาดูก่อนว่าอยู่กันสองคนไหม” แฟรงค์กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะผละออกจากกัน พราวดาวจัดแต่งทรงผมให้เหมือนเดิม เช็ดคราบลิปสติกออกจากมุมปาก “ไม่เบื่อเหรอ” เธอถามแฟรงค์

            “เบื่อที่เอากับเธอเหรอ”

            “เลิกคิดเรื่องใต้สะดือสักวินาทีได้ไหม”

            “คงยาก” มาเฟียหนุ่มยกยิ้ม

            “เบื่อที่ใช้ชีวิตเหมือนนกน้อยในกรงทองแบบนี้”

            “ใครบอกฉันเป็นนกน้อย ฉันเป็นนกอินทรีต่างหาก” แค่กางปีกบินก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้แล้ว โดยเฉพาะพราวดาว เขาสามารถกางปีกออกได้กว้างพอที่จะโอบตัวเธอไว้เพื่อใช้ปีกปกป้องเธอ แต่พราวดาวเบ้ปากก่อนจะเอนตัวไปพิงร่างหนา ซึ่งแฟรงค์ก็โอบตัวเธอไว้

            “พักสายตาแป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะไม่ได้พัก” แฟรงค์หลุดยิ้มเพราะรู้ว่าประโยคหลังหมายถึงอะไร

            “จนถึงเย็นของอีกวันก็เคยมาแล้ว นับประสาอะไรกับแค่คืนที่ไม่เต็มคืน” คนตัวเล็กตวัดสายตามองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างไม่ชอบใจ

            “งั้นเลิกเงี่ย...สิยะ!”

            “ปากดี” ปลายนิ้วชี้ตีปลายจมูกเชิดเบา ๆ

            “เรื่องคู่หมั้นแกเป็นไง พามาให้ฉันตรวจได้นะว่าผ่านไหม จะได้ไม่เสียเวลาคบ”

            “ไม่รู้ ไม่ได้สนใจ” แฟรงค์ตอบปัดแล้วยื่นมือไปจับหน้าอกพราวดาว “สัมผัสของแท้มันไม่เหมือนของปลอมนะว่าไหม”

            “เอามือออก” หญิงสาวกดเสียงต่ำ ปรายตามองเจ้าของฝ่ามือที่ยังบีบเคล้นหน้าอกเธอเล่นสนุกมือ แฟรงค์ยิ้มร้ายแล้วปล่อยมือออก ทว่าเขากลับจับที่ปลายคางพราวดาวแล้วรั้งใบหน้าเธอเข้ามาจูบหนัก ๆ อีกครั้ง

            “ตอนนี้มันแข็งแทบอดใจไม่ไหวแล้วรู้ไหม...”

            “แล้วยังไงเหรอ” หญิงสาวเหยียดยิ้มร้ายก่อนจะจับหมับเข้าที่เป้ากางเกงแฟรงค์ บีบเคล้นเบา ๆ จนชายหนุ่มหลุดเสียงครางในลำคอ “อดทนหน่อย วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ๆ ไม่อยากเสียกำลังก่อนถึงคอนโดนาย”

            “ได้...ให้สิทธิ์นั้น”

            “วันนี้ขอว่ายน้ำสักชั่วโมงนะ อยากแช่น้ำเย็น ๆ อ๊ะ!” พราวดาวหลุดเสียงร้องเมื่อคนข้างกายยื่นมือมาบีบปลายคางเธออย่างแรง

            “ข้อแลกเปลี่ยนเยอะขึ้นทุกวันนะ เมื่อก่อนไม่เห็นเอายากขนาดนี้เลย”

            “ก็เมื่อก่อนไม่ดังหนิ เดี๋ยวนี้ใคร ๆ ก็รู้จักพราวดาว อยากกินก็ต้องอดใจรอนะคะ” หญิงสาวแสยะยิ้มแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปจูบแฟรงค์พร้อมกับปัดมือหนาออก “มีอำนาจมากแค่ไหนก็ต้องรอ!” พราวดาวย้ำคำแล้วเอนหลังพิงเบาะพักสายตา จนกระทั่งรถเลี้ยวเข้ามาในลานจอดรถชั้นใต้ดินคอนโดมิเนียมหรู

            นางแบบสาวที่เคลิ้มหลับไปบนอกแกร่งค่อย ๆ ปรือตาขึ้น เธอเปล่งเสียงครางหวานแล้วขยับกายลุกออกจากตัวแฟรงค์

            “ซื้อถุงยางอนามัยมาเปล่า” พราวดาวถามคนตัวโตอย่างตรงไปตรงมา ราวกับว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่น่าปกปิดหรือเอียงอาย “อะไร ยิ้มทำไม” เธอถามเขาหน้ามุ่ย

            “ไม่ได้ซื้อ”

            “ไม่เอาสดนะ ขี้เกียจกินยาคุม”

            “แล้วฉันเคยให้เธอกินสักครั้งไหม” แฟรงค์แย้งกลับ

            “นับไม่ถ้วน!” หญิงสาวเปิดประตูก้าวลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปหาแฟรงค์ “ถ้าไม่มีถุง...งั้นวันนี้ไม่เอานะ ขอว่ายน้ำก่อน อยากนอนแช่น้ำเย็น ๆ แก้เบื่อหน่อย” ว่าจบทั้งคู่ก็เดินเข้าไปในลิฟต์ แฟรงค์ใช้คีย์การ์ดสแกนเพื่อกดไปชั้นที่ตัวเองอยู่ ซึ่งคนทั่วไปที่ไม่มีคีย์การ์ดจะไม่สามารถกดลิฟต์ชั้นนี้ได้

            “เอาสดไม่ได้เหรอ ก็เคยเอามาหลายครั้งแล้วหนิ” แฟรงค์ถามพลางปลดกระดุมเสื้อสูทออก พราวดาวไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระแล้วเดินไปที่สระว่ายน้ำ แค่เห็นผิวน้ำกระเพื่อมเธอก็รู้สึกดีแล้ว

            “อ๊ะ! แฟรงค์ทำไรเนี่ย” จู่ ๆ เขาก็กระชากตัวพราวดาวเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง ริมฝีปากหนาซุกไซ้กับลำคอระหง “พอเลย”

            “เล่นตัว”

            “ถ้าไม่อยากให้เล่นตัวก็จ่ายมาดิ ชั่วโมงละล้านอะ ให้ได้ไหม” หญิงสาวยิ้มเย้ยหยัน แต่คนอย่างแฟรงค์ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ แต่ก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเขาจะทำไหมแค่นั้น

            “แค่ล้านเดียวเองเหรอ” แฟรงค์ถามพลางเลิกคิ้วมองอย่างยียวน

            “อ๋อย! ไม่เอาแล้ว เบื่อ” พราวดาวกระแทกเสียงใส่แล้วไปเปลี่ยนชุด นานหลายนาทีที่เธอใช้เวลาเปลี่ยนชุดว่ายน้ำโดยที่แฟรงค์นั่งจิบไวน์รออยู่ริมสระว่ายน้ำ ไม่นานพราวดาวก็เดินออกมาพร้อมกับบิคีนีตัวน้อยสีขาวที่แทบจะไม่ปกปิดเลย แฟรงค์ยกยิ้ม มองพราวดาวที่กำลังก้าวขาลงในสระด้วยความสนใจ

            “ถ้าฉันลงรูปเธอตอนนี้...พรุ่งนี้พวกนักข่าวคงติดต่อผู้จัดการจนสายไหม้สินะ หลุดพราวดาว นางแบบดังใส่บิคีนีเล่นน้ำที่คอนโดมิเนียมหรู...” แฟรงค์ยกยิ้มมุมปาก

            “แกไม่ทำแบบนั้นหรอก” หญิงสาวเหลือบตามองแฟรงค์

            “ก็ไม่แน่...”

            “ก็ลองแกทำดูดิ แกกับฉันเห็นดีกันแน่!”

            “ฮึฮึ...”