“พ่อนึกว่าเที่ยวจนลืมพ่อซะแล้ว”
เคลวินกอดต้อนรับคนเป็นลูกสาวที่เวลาไปเที่ยวทีก็หายไปเสียหลายวันจนเขาอดประชดไม่ได้เขาเองก็เหลือลูกสาวของเขาเพียงแค่คนเดียวอยากจะให้อยู่ด้วยกันแต่ในเมื่อลูกสาวของเขาอยากเที่ยวเขาก็ต้องตามใจเพราะเห็นว่าเป็นความสุขของลูก
“หืมม..ใครจะลืมคุณพ่อล่ะคะนี่ของฝากค่ะ”
เคทเธอรีนยังทำท่าทีออดอ้อนคนเป็นพ่อเฉกเช่นที่เคยทำตั้งแต่เด็ก
“ขอบใจลูก..อ้าวแล้วอีกถุงของใคร”
เคลวินเห็นว่าลูกสาวของเขาถือมาอีกถุงเขาอยากจะรู้ว่าลูกสาวเขาซื้อมาให้ใคร
“ของพี่คิณค่ะเดี๋ยวเคทเอาไปให้พี่คิณที่บ้านพรุ่งนี้ค่ะ”
“อ่อ..อืม”
เมื่อรู้ว่าของฝากเป็นของใครเขาก็ไม่ได้ถามอะไรเคทเธอรีนต่อเพราะเป็นเรื่องปกติที่เคทเธอรีนจะสนใจและใส่ใจกับอคิณมากเป็นพิเศษเพราะทั้งสองก็ค่อนข้างสนิทกันเขาไม่รู้ว่าอคิณคิดกับลูกสาวของเขาแบบไหนแต่เท่าที่เห็นก็น่าจะเอ็นดูเหมือนน้องสาวคนนึงแต่ลูกสาวเขาน่ะสิน่าจะคิดไปไกลแล้ว
บ้านอคิณ
อคิณค้นหาที่พักในแบบที่ลูกทัวร์ของเขาติดต่อมาว่าอยากจะได้โฮมสเตย์ที่ติดกับธรรมชาติเขาบังเอิญไปเจออะไรบางอย่างที่สะดุดตาเข้าเสียแล้ว
“หืม..”
คลิปวีดีโอพรีเซนท์ที่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เขานั้นคุ้นเคยกำลังอธิยายอยู่นั้นทำให้เขาคิดอะไรบางอย่างออก
“ฉันจะทำให้เธอได้รู้ถึงความเจ็บปวดที่มากกว่าที่ฉันเคยได้รับเป็นร้อยเท่า”
คงร่วม4ปีได้ที่เขาได้หนีจากเธอมาเพราะแผนของเขาสำเร็จลุล่วงแต่เท่าที่เขาเห็นตอนนี้เธอคนนั้นยังมีชีวิตที่ดีเป็นถึงเจ้าของกิจการมันต่างจากที่เขาคิดเอาไว้ในเมื่อครอบครัวของผู้หญิงคนนั้นทำลายครอบครัวของเขาก่อนเขาก็จะทำลายเธอให้ย่อยยับกันไปข้าง
3 วันต่อมา
โฮมสเตย์อุ่นรัก
“อ๊ายย!!”
“เป็นอะไรยัยนิ”
หนามเตยสะดุ้งตัวโยนด้วยจู่ๆนิชาก็กรีดร้องสนั่นออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“มีคนจองที่พักของเราเต็มยันสองเดือนหน้าเลย”
นิชาแทบจะกระโดดเสียให้ได้เมื่อจู่ๆก็มีคนติดต่อจองห้องพักมาแบบรัวๆหลังจากที่พึ่งจะโปรโมทคลิปที่ณดาทำได้ไม่นาน
“อะไรนะ...แสดงว่าคลิปของนิดได้ผลนะเนี่ย”
หนามเตยถึงกับตาโตพร้อมหันไปหาณดาบอกว่าสิ่งที่เธอทำมันได้ผลเกินคาด
“ฉันบอกแล้วไงว่าเราจะต้องไม่วิกฤต”
ณดารู้สึกโล่งใจที่สิ่งที่เธอคิดมันเป็นผลสำเร็จตอนนี้เธอก็ยิ้มได้ออกมาจากใจจริงๆสักที
20.00 น.
“คุณแม่ขา”
“ว่าไงคะยังไม่ง่วงอีกเหรอ”
ณดานั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆเธอคิดว่าลูกสาวของเธอนี่นอนอยู่บนเตียงจะหลับแล้วเสียอีก
“เพื่อนที่โรงเรียนมีคุณพ่อมารับด้วยค่ะเมื่อไรคุณพ่อจะมาหานีน่าล่ะคะตอนนี้นีน่ายังเป็นเด็กดีไม่พออีกเหรอคะ”
เด็กหญิงเห็นเพื่อนที่โรงเรียนมีคุณพ่อมารับเธอเองก็อยากจะมีคุณพ่อมารับกับเขาบ้างเธอจำได้ว่าคุณแม่ของเธอบอกว่าหากเธอเป็นเด็กดีพ่อของเธอก็จะกลับมาหาแต่หนูน้อยก็ยังอยากรู้ว่าเธอต้องเป็นเด็กดีขนาดไหนพ่อของเธอจะกลับมาหาเร็วๆ
“อืมม...แค่เป็นเด็กดียังไม่พอค่ะ..นีน่าต้องเชื่อฟังคุณครูแล้วก็เรียนเก่งด้วยนะคะ”
ณดาต้องพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมาพร้อมฝืนยิ้มบอกกับคนเป็นลูกให้ผ่านช่วงนี้ไปก่อนเธอคิดว่าหากลูกเธอโตขึ้นเธอจะอธิบายเรื่องนี้ให้ลูกเธอเข้าใจเอง
“ค่ะ..นีน่าจะเรียนเก่งๆคุณพ่อจะได้มาหานีน่าเร็วๆไงคะ”
“แต่ตอนนี้คนเก่งของแม่ต้องนอนได้แล้วนะ”
ณดาวางหนังสือลงแล้วเดินมานอนกอดลูกสาวของเธอที่เตียงเพื่อกล่อมให้หลับ
“ค่ะ”
ณดาไม่รู้หรอกว่าชีวิตนี้เธอจะสามารถทำให้ลูกสาวของเธอเจอกับพ่อของเขาได้หรือเปล่าหากจะต้องเจอจริงๆเธอเองก็ไม่รู้จะทำใจไม่ให้คิดเรื่องเก่าได้หรือไม่และพ่อของนีน่าจะอยากให้นีน่ามีตัวตนหรือเปล่าเธอเองก็ไม่รู้แต่ถ้าเป็นไปได้เธอขอไม่เจอจะดีกว่าแล้วเรื่องทุกอย่างเธอจะเป็นคนอธิบายกับนีน่าเองเมื่อลูกของเธอโตอยู่ในช่วงที่เข้าใจอะไรง่ายๆได้แล้ว
วันต่อมา
กรุงเทพมหานคร
บริษัทอคิณ
11.30 น.
“ฮัลโล..พี่คริส”
เคทเธอรีนเห็นคริสโตเฟอร์นั่งอยู่ในออฟฟิศที่เป็นกระจกทั้งหมดเธอเลยเปิดประตูเข้าไปทักทายด้วยความสนิทสนมเพราะเธอรู้จักกับคริสโตเฟอร์มานานในฐานะเพื่อนของอคิณ
“อ้าวน้องเคทไม่ได้ไปเที่ยวไหนเหรอครับ?”
คริสโตเฟอร์เห็นว่าเป็นเรื่องแปลกที่หญิงสาวจะอยู่เมืองไทยและเข้ามาที่นี่ส่วนมากเขาจะเจอเธอที่บ้านอคิณหรือก็เจอกันตามร้านอาหารมากกว่าเพราะหญิงสาวชอบเที่ยวเป็นชีวิตจิตใจตั้งแต่เรียนจบมา
“เคทกลับมาแล้วค่ะ…ว่าจะเอาของฝากมาให้พี่คิณพอดีเคทไปที่บ้านแล้วก็ไม่เจอค่ะ”
เคทเธอรีนมาที่นี่เพื่อเอาของฝากมาให้อคิณเพราะเมื่อวันก่อนเธอไปที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่จึงคิดว่ามาที่บริษัทคงจะเจอตัวแต่ก็เจอแถมติดต่อไม่ได้อีกต่างหาก
“อืม..วันนี้ไอ้คิณมันก็ไม่ได้เข้าบริษัทนะ”
คริสโตเฟอร์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนของเขาหายหัวไปไหน
“อ้าวเหรอคะ?”
//ไปไหนของเค้ากันนะ//
เคทเธอรีนมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่ขนาดคริสโตเฟอร์เพื่อนสนิทกับอคิณยังทำท่าไม่รู้เลยว่าอคิณอยู่ที่ไหน
“ว่าแต่มีของไอ้คิณคนเดียวใช่ไหมครับ”
คริสโตเฟอร์แกล้งหาเรื่องหยอกหญิงสาวเล่นเพื่อไม่ให้เธอคิดมากเขารู้ว่าเคทเธอรีนนั้นคิดกับเพื่อนของเขายังไงคงผิดหวังน่าดูที่ไม่ได้เจออคิณวันนี้
“อะ..เอ่อ..ค่ะ”เคทเธอรีนเกาหัวแก้เก้อเล็กน้อยเพราะเธอตั้งใจจะซื้อของมาให้อคิณคนเดียวจริงๆนั่นแหละและก็ไม่ได้คิดตั้งแต่คราแรกว่าจะเอามาให้เขาที่นี่ด้วย“ว้า..นึกว่ามีของพี่ด้วยซะอีก”“อืมม..เคทเลี้ยงข้าวพี่คริสแทนก็ได้ค่ะจะเที่ยงพอดี”เคทเธอรีนหาเรื่องปลอบใจคริสโตเฟอร์โดยจะพาไปเลี้ยงข้าวแทนหวังว่าพี่ชายคนนี้ของเธอจะไม่งอนอีกอย่างเธอก็อยากจะมีเพื่อนทานข้าวกลางวันอยู่แล้วเพราะเธอกะเวลามาที่นี่เพราะอยากจะทานอาหารกลางวันกับอคิณ“พี่ล้อเล่นไม่ต้องเลี้ยงข้าวพี่ก็ได้”คริสโตเฟอร์รีบตอบปฏิเสธเพราะเขาแค่ล้อเธอเล่นเท่านั้นเมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทีจริงจังจึงเลิกแกล้งเธอ“เคทอยากหาเพื่อนทานข้าวด้วยพอดีค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นยินดีครับ”หากหญิงสาวอยากได้เพื่อนทานอาหารกลางวันเขาก็ยินดีเพราะนี่มันก็ใกล้เที่ยงแล้วเขาต้องออกไปหาอะไรทานอยู่ดีร้านอาหารXXX“น้องเคทมีแพลนจะไปเที่ยวไหนต่อครับ”คริสโตเฟอร์เห็นว่าหญิงสาวไปแทบจะทุกที่แล้วเขาอยากรู้ว่าที่ไหนบ้างที่เธอกำลังจะไปต่อ“พี่คริสจะไปด้วยเหรอคะ..ฮ่าๆๆ”เคทเธอรีนพูดหยอกชายหนุ่มเพราะเธอรู้ว่าคริสโตเฟอร์ไม่ค่อยเดินทางไปเที่ยวไหนนอกจากเดินทางเฉพาะเรื่องงาน“เปล่า
“เดี๋ยวครับ...คือผมอยากจะซื้อของมาแจกเด็กๆโรงเรียนแถวๆนี้พอมีใครจะพาผมไปซื้อได้บ้างครับ”อคิณไม่รอให้หญิงสาวเดินกลับไปก่อนเขาต้องการที่จะเจอณดาตอนนี้เลยคิดแผนอะไรออก“งั้นเดี๋ยวถ้านิดมาแล้วนิจะบอกเธอให้นะคะ”นิชาเห็นชายหนุ่มนอกจากจะหล่อแล้วยังจิตใจดีอีกหากณดากลับมาแล้วเธอก็จะต้องกำชับให้เพื่อนเธอดูแลเขาอย่างดีเลย“ครับผมจะรอนะครับ”อคิณตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้มแต่ในใจเขาระรื่นยิ่งกว่าใบหน้าเพราะทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคิดครึ่งชั่วโมงต่อมา“นิดมาพอดีเลย”นิชาเห็นณดามาถึงพอดีเลยรีบไปคุยเรื่องลูกค้าที่เข้ามาพักใหม่“มีอะไรเหรอ”ณดาไปส่งลูกสาวของเธอที่โรงเรียนเสร็จก็รีบมาที่น่าทันทีแปลกใจเล็กน้อยที่เพื่อนเธอดูจะมีอะไรตื่นเต้นถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น“มีลูกค้ามาพักที่นี่เค้าเห็นนิดจากในคลิปก็เลยอยากให้นิดเป็นคนพาเค้าเที่ยวแล้วอีกอย่างเขาเป็นถึงเจ้าของบริษัททัวร์เลยนะเค้าบอกว่าชอบที่นี่แล้วจะพาลกทัวร์มาลงด้วย”“จริงเหรอ?”ณดาดีใจกับคำบอกของเพื่อนเธออย่างมากเธอยินดีอย่างยิ่งที่จะเป็นคนพาลูกค้าเที่ยวเธอคิดว่าหากเธอทำให้ลูกค้าประทับใจได้โฮมสเตย์ของเธอคงเงินเข้าไม่ขาดแน่“ใช่..แล้วตอนนี้เค้าก
“ทางข้างหน้าเลี้ยวซ้ายค่ะ”ทางด้านหน้าเป็นทางแยกหญิงสาวจึงรีบบอกทางชายหนุ่มก่อนที่จะถึง“นี่คุณคิณจะพานิดไปที่ไหนทำไมไม่ไปทางที่นิดบอกคะ”ณดาเริ่มอยู่ไม่สุขเมื่อชายหนุ่มพาเธอออกนอกเส้นทางไม่ไปตามทางที่เธอบอกเธอรู้สึกไม่ค่อยไว้ใจเขาตั้งแต่คราแรกแล้วตอนนี้เขาก็เลี้ยวรถเข้ามาในบ้านไม้เรือนไทยหลังหนึ่งที่ดูแล้วไม่น่าจะมีคนอยู่ด้านในให้เธอร้องขอความช่วยเหลือด้วย“จะพาคุณไปรื้อฟื้นวันวานไง..”อคิณตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมจอดรถที่หน้าบ้านของเขาที่ซื้อเอาไว้ก่อนหน้านี้“เลวที่สุด”ณดาไม่คิดว่าชายหนุ่มจะทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับเธอได้อีกเขาเห็นเธอเป็นตัวอะไรกันแน่เธอรีบเปิดประตูรถและรีบวิ่งหนีหมายจะออกไปที่ถนนใหญ่ให้เร็วที่สุด“จะไปไหน”“อื้อ...อ่อยย”คนตัวเล็กขาสั้นอย่างเธอหรือจะไวเท่าคนตัวโตขายาวๆที่ก้าวไม่กี่ทีก็ถึงตัวเธออย่างเขาชายหนุ่มรวบตัวหญิงสาวพร้อมเอามือปิดปากของเธอเอาไว้ก่อนจะพาเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็วพลั้กเมื่อเข้าห้องมาได้อคิณก็โยนหญิงสาวลงที่เตียงอย่างไม่ถนอมและล็อกประตูมิดชิด“ไอ้บ้า”หญิงสาวอดที่จะสบถด่าคนตรงหน้าออกมาไม่ได้ที่เขาเห็นเธอเป็นที่ระบายความใคร่หรืออย่างไรแคว
บ้านณดาอคิณอุ้มหญิงสาวเข้ามานอนในห้องนอนของเธอเขารู้สึกสะดุดตากับรูปเด็กทารกที่ติดไว้ทั่วห้องหรืออาจจะเป็นลูกของเธอเพราะเขาสังเกตุเห็นหญิงสาวมีแผลผ่าตัดที่หน้าท้องอยู่ด้วย“รูปใครเหรอ”“ส่งฉันเสร็จคุณก็กลับไปได้แล้ว”ณดาไม่อยากตอบไม่อยากให้เขารับรู้ว่าคนในรูปเป็นใครเธออยากให้เขาไปให้พ้นๆหน้าเธอให้เร็วที่สุดโฮมสเตย์16.00 น.“อ้าวคุณคิณกลับมาแล้วเหรอคะนิดเป็นยังไงบ้างคะลำบากคุณคิณแย่เลย”นิชาเห็นอคิณกลับมาก็รีบเดินไปต้อนรับเพราะเธอค่อนข้างเกรงใจเขาที่เป็นแขกแทนที่คนที่นี่จะคอยดูแลเขากลับต้องมาคอยดูแลเพื่อนเธอเสียอย่างนั้นพร้อมถามถึงอาการของเพื่อนเธอว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า“เธอมีอาการเพลียๆนิดหน่อยครับ”อคิณไม่รู้จะตอบอาการของหญิงสาวยังไงดีเอาจากที่เขาเห็นก่อนกลับก็แล้วกัน“น้านิขาสวัสดีค่ะ...”นีน่าที่เดินมาพร้อมกับหนามเตยเพราะหนามเตยพึ่งจะไปรับกลับจากโรงเรียนเมื่อมาถึงก็รีบสวัสดีนิชาเช่นเดิมที่เคยทำอยู่ทุกวัน“อ้าวนีน่ามาแล้วเหรอคะ..สวัสดีคุณลุงสิคะ”นิชาเข้าไปกอดหลานสาวพร้อมให้เธอนั้นยกมือสวัสดีชายหนุ่มดวงตาของสาวน้อยทำเอาอคิณยืนนิ่งจ้องเด็กหญิงอย่างไม่วางสายตา“สวัสดีค่ะคุณลุง...ค
“คุณแม่บอกว่าถ้านีน่าเป็นเด็กดีเรียนหนังสือเก่งๆคุณพ่อก็จะกลับมาหานีน่าค่ะ”เด็กหญิงพูดไปตามคำที่แม่ของเธอเคยบอกอย่างไร้เดียงสา“อ๋อ..อย่างนี้นี่เอง..นีน่าทำได้อยู่แล้วค่ะสู้ๆนะคะ”ถึงชายหนุ่มจะเป็นคนใจแข็งอย่างไรแต่สิ่งที่เด็กหญิงพูดออกมาเมื่อครู่ก็ทำให้เขาอดหดหู่ใจไม่ได้เหมือนกันเขาไม่อยากเซ้าซี้เรื่องนี้กับเธอต่อจึงเปลี่ยนเป็นให้กำลังใจเด็กหญิงแทน“นี่แกคุณคิณอะไรนี่เค้าก็ดูอ่อนโยนดีเนอะ..ดูเข้ากับน่าดีด้วย”หนามเตยยืนมองทั้งสองคุยกันอยู่ข้างๆกับนิชาเธอฉีกยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นชายหนุ่มคุยกับหลานของเธออย่างเป็นกันเองแถมดูน่ารักทั้งคู่อีกด้วย“...อืมม...”นิชาเองก็จับจ้องสายตาไปที่สองคนนั้นเหมือนกันแต่มีบางอย่างทำให้เธอค่อนข้างแปลกใจจึงมองอย่างพินิจพิจารณา“นิ..แกเป็นอะไร”หนามเตยเห็นเพื่อนเธอเงียบไปจึงต้องสะกิดเพราะเห็นว่ามัวแต่เหม่อลอยอยู่แบบนั้น“อ๋อ..เปล่าไม่มีอะไร”นิชาต้องรีบตอบว่าไม่มีอะไรแต่อันที่จริงแล้วภาพเมื่อครู่ที่อคิณคุยเล่นกับนีน่านั้นทั้งสองมีความคล้ายในอะไรหลายๆอย่างทั้งรอยยิ้มสายตาและหน้าตาที่เธอก็พึ่งจะสังเกตว่าหลานเธอเหมือนกับชายหนุ่มมากเรื่องนี้ที่ทำให้เธอแปลกใจ
21.30 น.แกร๊ก..กุก..กัก“เสียงอะไร”ณดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงกุกกักภายในห้องของเธอจึงเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียง“คุณคิณ..อื้อออ”ณดาเบิกตาโพรงเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเธอเป็นใครหนำซ้ำยังโดนเขาใช้มือหนาปิดปากลากออกไปจากเตียงอีกต่างหากเธอไม่คิดว่าเขาจะกล้ามาหาเธอถึงที่นี่ในเวลานี้จึงไม่ได้เตรียมตัวหาอะไรป้องกันเอาไว้ก่อน“บอกผมมาเดี๋ยวนี้ว่านีน่าเป็นลูกใคร??”อคิณเค้นถามหญิงสาวอย่างตรงไปตรงมากับสิ่งที่เขาต้องการรู้“ออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้นะ”ณดาไม่อยากจะคิดว่าสิ่งที่เธอกลัวมันจะเกิดขึ้นเธอไม่อยากให้เขาสงสัยอะไรมากไปกว่านี้จึงรีบไล่เขากลับไปให้เร็วที่สุด“ไม่ตอบก็ได้...ถ้าวันนึงสิ่งที่ผมคิดมันเป็นเรื่องจริงผมจะมาทวงสิทธิ์ของผม”อคิณยังไม่ยอมแพ้ยิ่งหญิงสาวมีอาการตื่นกลัวเช่นนี้เขายิ่งมั่นใจว่าเรื่องที่เขาสงสัยมันจะเป็นเรื่องจริง“ความจริงอะไร”ในใจณดาตอนนี้ไม่ดีเอาเสียเลย“ความจริงที่นีน่าเป็นลูกของผมน่ะสิ...”อคิณพ่นคำพูดที่ทำให้เธอนั้นกลัวเขาเข้าไปอีก“อื้มม”ชายหนุ่มก้มลงบดจูบหญิงสาวด้วยความสะใจครู่หนึ่งจึงปล่อยเธอจากพันธนาการของเขา“ผมไปก่อนแล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ...”ว
วันต่อมาร้านอาหารXXX“ตกลงคุณจะไปไหนตัดสินใจได้หรือยังคะ”ณดาออกมากับชายหนุ่มตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เกือบจะเที่ยงแล้วเขายังพาเธอขับรถตะลอนหาที่เที่ยวไม่ได้เสียทีจนตอนนี้ก็มาจบอยู่ที่ร้านอาหารเพราะต้องหาอะไรรองท้องเมื่อเห็นว่าใกล้จะเที่ยงแล้ว“อืม...ผมขอทานข้าวให้เสร็จก่อนแล้วเดี๋ยวจะบอกนะ..คุณทานเลยมื้อนี้ผมเลี้ยง”อคิณยังหาเรื่องแกล้งหญิงสาวอยู่ไม่เลิกเพราะเมื่อวานเธอเองที่มีลูกเล่นที่จะหลบหน้าเขาก่อน“หื้มมม”ณดาถึงกับถอนหายใจยอมทานข้าวก่อนตามที่เขาบอกเพราะเธอก็เริ่มที่จะหิวแล้วเหมือนกันเมื่อเช้าเธอเองก็ไม่ได้ทานอะไรรองท้องมาด้วย1 ชั่วโมงผ่านไป“ผมว่าผมชักอยากจะพักแล้วสิไม่อยากเที่ยวแล้ว”หลังจากนั่งที่ร้านอาหารกันมาได้ร่วมชั่วโมงแล้วอคิณก็เอ่ยปากกับหญิงสาวว่าเขาเริ่มไม่อยากจะเที่ยวแล้ว“ตกลงคุณจะเอายังไง”ณดาคิ้วขมวดเป็นปมถามชายหนุ่มให้แน่ใจว่าเขาจะเอายังไงกันแน่เพราะออกมาตั้งครึ่งค่อนวันแล้วก็ยังไม่ได้ที่เที่ยว“กลับดีกว่า”อคิณตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าทะเล้นเล็กน้อย“...........”//ทำไมเป็นคนแบบนี้กันนะ//ณดาอดที่จะส่งสายตามมองค้อนให้อีกฝ่ายไม่ได้เธออยากจะฉีกเนื้อเขาเป็นชิ้นๆเสียเหลือเก
3 วันต่อมาบ้านอคิณ“คุณอาสวัสดีครับ”อคิณรู้ว่าเคลวินจะมาหาเขาที่บ้านเลยเตรียมต้อนรับเอาไว้แล้ว“เป็นยังไงบ้างคิณได้เรื่องอะไรบ้างหรือเปล่า”เมื่อมาถึงบ้านชายหนุ่มเคลวินก็ถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทันที“ยังเลยครับ”ตอนนี้อคิณยังไม่ได้เบาะแสอะไรทั้งนั้นเพราะคนร้ายกระทำงานทุกอย่างไม่ให้เหลือหลักฐานแม้แต่นิดเดียว“แล้วเราได้ไปขัดขาใครไว้บ้างไหมลองนึกดูดีๆ”เคลวินพยายามพูดให้อคิณนึกให้ออกว่าตัวเองนั้นไปขัดผลประโยชน์ใครบ้างหรือเปล่าถึงได้เจอเหตุการณ์แบบนี้“อืมม..ก็ไม่มีนะครับ”อคิณยังนึกไม่ออกว่าเขาจะไปขัดผลประโยชน์ของใครเพราะเขาทำงานมาหลายปีเขารู้ว่าอะไรควรสู้อะไรควรถอยจึงไม่ค่อยมีปัญหากับใครในเรื่องงาน“แล้วเรื่องที่เราไปประมูลที่แข่งกับพวกของธกฤษล่ะ”เคลวินจำได้ว่าชายหนุ่มเคยมีปัญหาเรื่องการประมูลที่ครั้งหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้กับพวกบริษัทเล็กๆเขาจึงยกขึ้นมาเป็นประเด็น“ผมจะลองให้คนของผมสืบดูอีกทีครับ”อคิณคิดว่าพวกของธกฤษถึงจะดูไม่ค่อยพอใจเขาในตอนนั้นแต่เขาก็ดูออกว่าพวกของธกฤษคงไม่กล้าทำอะไรคนอย่างเขาแน่นอนแต่เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธเคลวินว่าจะตัดประเด็นนี้ออก“อืมม..ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะ”เคล