บทที่ 9 ชื่นชม (จบ)

“หยุด เจ้าจะไปไหน มานั่ง ต้องเช็ดผมก่อน” นางบังคับ

เยว่สือแม้สีหน้าจะนิ่งเฉย แต่แววตาเป็นประกาย เขาค่อยๆนั่งลง นั่งหันหลังปล่อยให้นางหาผ้าแห้งมาเช็ดผมของเขา ในความฝันของเขา ในอีกชีวิตหนึ่ง หรือภพอื่น เขาเฝ้าฝันว่าเขาไม่ต้องเป็นตัวประหลาด ไม่ถูกย่ำยี เขาได้เรียนวิชาดาบตัดวายุของสำนักตวนอู่ เขาได้แต่งงานกับอันอันผู้เป็นที่รักของเขา ได้ใช้ชีวิตปกติ ยามค่ำคืนหลังมื้ออาหาร หลังจากอาบน้ำ นางจะเช็ดผมให้เขาเช่นนี้ และเอ่ยชื่นชมผมสลวยของเขาอย่างหลงใหลโง่งม

“ผมของเจ้า งดงามราวกับเส้นไหมเลย ข้าชอบมากเวลาได้สัมผัส” หมิงอันพูดขึ้น

“หึ..” เขายิ้มขำอย่างลืมตัว

เขานึกอยู่แล้วว่านางต้องพูดคำชื่นชมโง่ๆเช่นนี้ แต่หมิงอันกลับตกใจกับเสียงหัวเราะของเขา รีบจับไหล่เขาบังคับให้เขาหันมาเผชิญหน้า

“เมื่อครู่..เจ้าหัวเราะเยาะข้าหรือ?” นางถาม

เขายื่นสองมือไปจับสองแก้มนุ่มของนาง ดึงหมิงอันลงมาจูบ คราแรกหมิงอันตกใจเล็กน้อย แต่ก็ปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ แม้เขาจะล้างปากไปแล้ว แต่กลิ่นคาวเลือดยังคงฟุ้งในปาก หมิงอันไม่อยากใส่ใจ ยกสองมือคล้องคอเขาไว้ ทิ้งตัวนั่งบนตักของเขา ปล่อยให้เขากลืนกินริมฝีปากของตัวเอง

เยว่สือรู้ว่าไม่อาจครอบครองนาง แต่ก็ยังต้องการชื่นชมนางทั้งหมด เขาอุ้มหมิงอันทั้งที่ยังจูบอยู่เช่นนั้นไปที่เตียง และขึ้นคร่อมนางเอาไว้ ก่อนจะค่อยๆเลื่อนจูบไปที่แก้ม เขาจูบแผ่วเบาราวกับขนนก เงยหน้าขึ้นมาสบตานาง

“อันอัน..ข้ารักเจ้า” เขาพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ

“ข้าก็รักเจ้า” นางตอบโดยไม่ลังเล

เขายิ้มกว้างดีใจ เป็นรอยยิ้มที่หมิงอันไม่เคยเห็นมาก่อน รอยยิ้มที่ยิ้มไปถึงดวงตา ที่แท้เวลาเขายิ้มดีใจดวงตาของเขางดงามราวกับพระจันทร์เสี้ยว และมีกระต่ายร่าเริงวิ่งไปมาในดวงตานั้น 

คืนนั้น เขาชื่นชมนางทุกซอกทุกมุม พรมจูบไปทั่วร่างของนาง สัมผัสในทุกที่ที่ได้แต่เฝ้าฝัน ใช้นิ้วมือเรียวช่วงชิงพรหมจรรย์ของนาง พาอันอันไปยังแดนเซียนขาวโพลน สอนนางให้รู้จักว่าการเข้าหอระหว่างคนรักคือสิ่งใด มีความสุขเช่นใด แม้เขาจะใช้เพียงสิ่งที่เขามี แต่อันอันของเขาก็พึงพอใจครั้งแล้วครั้งเล่า ร่ำร้องเรียกชื่อของเขาเสียงแหบพร่า ร่างกายสั่นระริก ระหว่างสองขาเปียกชุ่มจากความสุขที่เขาบรรจงมอบให้ แม้เขาจะไม่ได้สอดใส่ แต่ท่าทางมีความสุขของอันอันก็ทำให้เขาพึงพอใจ เยว่สือมีความสุขมากที่สุด มากยิ่งกว่าช่วงชีวิตทั้งหมดของเขาที่ผ่านมา

รุ่งขึ้น หมิงอันลืมตาตื่น ได้กลิ่นเลือดฟุ้งกระจาย รู้สึกตัวว่าอยู่ในอ้อมกอดที่เย็นชืด เมื่อคืนก่อนจะสะลืมสะลือหลับไป นางรู้สึกบางเบาว่าเขาเดินกำลังภายในเพื่อให้นางหลับสนิท นางไม่ได้เอะใจ ที่แท้เขากลัวว่าจะทำให้นางกลัว แต่นางก็ดีใจที่เขายังกอดนางเอาไว้แน่น เพียงแต่หมิงอันไม่กล้าคาดคิดถึงช่วงเวลาที่เขากอดนางไว้แน่นและกระอักเลือดออกมา 

นางรู้ว่าเขาจะต้องหวาดกลัวมากถึงได้กอดนางไว้แน่น เขาคงพยายามกลืนเลือดลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ยังไม่กล้าปล่อยมือจากนาง หมิงอันน้ำตาไหลเงียบๆ ไม่กล้าขยับมาก ยื่นมือไปลูบหลัง ปลอบประโลมร่างเย็นชืดเบาๆ คล้ายว่าทำเช่นนั้นเขาจะหวาดกลัวน้อยลง นางไม่กล้าลุกขึ้น กลัวว่ามือที่กอดนางอยู่จะหลุดออกจากตัว 

ผ่านไปจนใกล้ยามจื่อ หมิงเซียงก็ตามหาลูกสาวตัวเองพบ เขาเห็นนางตัวเปลือยเปล่าภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกับเยว่สือ เห็นนางนอนกอดร่างเย็นชืดของเขาไม่ปล่อย พอใครจะเข้าไปใกล้ดึงตัวนางออกมา นางก็ขู่ว่าถ้าแยกพวกเขาออกจากกัน นางจะฆ่าตัวตายทันที 

หมิงเซียงทำอย่างไรไม่ได้ ได้แต่อ้อนวอนให้ลูกสาวรีบลุกขึ้น เขาขอร้องอยู่นานก็ไม่เป็นผล จนเขาต้องคุกเข่าขอร้อง หมิงอันสงสารท่านพ่อ จึงสัญญาว่าจะลุกขึ้น จะใช้ชีวิตต่อไป แต่นางเป็นภรรยาของเยว่สือแล้ว นางจะอยู่ที่นี่ หมิงเซียงรับปากจะจัดงานแต่งให้พวกเขา ขอเพียงลูกสาวไม่ฆ่าตัวตายตามเยว่สือไป

จากนั้นไม่นาน เมื่อฮ่องเต้ได้รู้ข่าวว่าสำนักตวนอู่จัดงานแต่งให้คนตายกับคนเป็นที่หอเรือนไผ่ ในใจลุกเป็นไฟเพราะความริษยา เขาพยายามช่วงชิงเยว่สือคนงามมาตลอด แต่ไม่เคยได้หัวใจ เขาทำทุกทางขัดขวางสองคนนั่น สุดท้ายพวกมันก็ยังจัดงานแต่งแม้อีกคนจะตายไปแล้ว ฮ่องเต้ถือคติหากเขาไม่ได้ครอบครอง ผู้ใดก็อย่าหวังจะได้ครอบครอง!

หลังจัดงานแต่งไม่นานก็เกิดไฟไหม้รุนแรงขึ้นบนหอเรือนไผ่ เมื่อไฟมอดดับ หมิงเซียงพบกองกระดูกสองกองที่นอนกอดกันอยู่ในบริเวณที่เคยเป็นที่ตั้งโลงศพของเยว่สือ เขาได้แต่เสียใจ จัดการฝังกระดูกทั้งสองไว้ที่หอเรือนไผ่ หวังเพียงชาติหน้าทั้งสองจะได้ครองคู่ดังใจหวัง

สำนักตวนอู่ถอนตัวออกจากราชสำนัก และค่อยๆหายตัวไปจากยุทธภพ แต่กลับมีบทเพลงที่เล่าขานความรักระหว่างคุณชายเยว่สือและคุณหนูหมิงอัน แพร่กระจายออกไปทั่วราชอาณาจักร แม้แต่เด็กน้อยยังรู้จัก ผู้คนต่างซาบซึ้งกินใจกับความรักที่ยอมถวายชีวิตของทั้งสองคน 

-จบ-

(แก้ไขเนื้อหาในส่วนที่มีรีดท่านนึงอยากให้เขียนถึงอีเต้ ไรท์เห็นว่าเป็นความคิดเห็นที่ดีมาก เลยมาเพิ่มส่วนท้ายนี้ค่ะ)

ตอนแรกตั้งใจจะเขียนถึงอีเต้ค่ะ แต่พอเขียนจบและอ่านทบทวนหลายรอบ ตอนสุดท้ายไรท์เลือกที่จะไม่พูดถึง เพราะมันเลวค่ะ ในความเห็นของไรท์ คิดว่าคนที่ข่มขืนเด็ก ไม่สามารถใช้ข้ออ้างใดๆ ไม่ว่าจะอ้างว่ารักหรือหลงใหล หรือชื่นชม ก็ไม่สมควรได้รับการให้อภัย ไม่สมควรพูดถึงในนิยายรัก ปล่อยให้เป็นส่วนเล็กๆ ของเรื่องราวความรักของคนอื่นก็พอค่ะ มันจะกระอักเลือดจนตายเพราะความริษยาหรือใช้ชีวิตต่อไปแบบไม่รู้สึกผิดก็เป็นไปได้ทั้งนั้น แต่คนประเภทนี้จะไม่มีทางมีบทในงานเขียนของไรท์ค่ะ (เคียดแค้นส่วนตัว ) อยากให้คุณนักอ่านแต่ละคนเอาไปจินตนาการต่อเองว่าอยากให้คนสารเลวแบบนี้มีจุดจบแบบไหนดีกว่าค่ะ เพราะการลงโทษที่เจ็บปวดที่สุดของแต่ละคนไม่เท่ากัน ยังไงเอามาแชร์กันได้นะคะว่าอยากให้อีเต้มีจุดจบแบบไหน