บทที่ 7 สับสน

ริมสระน้ำใต้แสงสลัว ไป๋อวิ๋นเหยายืนข้างสามีที่ไม่ได้เห็นมานาน สายลมเย็นพัดผ่าน เสียงปลาขยับผิวน้ำแผ่วเบา ช่วยขับเน้นความเงียบระหว่างทั้งสองคน 

ใบหน้าของไป๋อวิ๋นเหยานิ่งสงบ ราวกับสายลมโหมกระหน่ำก็ไม่อาจกวนใจนางได้ แต่ในดวงตาคู่นั้นกลับซ่อนความหนักอึ้งไว้อย่างลึกซึ้ง ทอดมองชายผู้เป็นสามีอย่างเงียบงัน ขณะที่เขาไร้เยื่อใย ไม่แม้แต่จะชายตามองภรรยา 

ทุกอย่างดูเหมือนเขาเกลียดนางตามปกติ หากแต่สิ่งที่นางพบในเรือนลับ ทำให้หัวใจที่เคยเยือกเย็นปั่นป่วน เขาเก็บรูปของนางไว้มากมาย เขาแอบช่วยเหลือนาง เขายืนรออยู่ที่สะพานไน่เหอเพียงลำพังหลายปีแต่กลับปฏิบัติต่อนางด้วยความเย็นชา

“ท่านพ่อของข้าเคยเป็นอาจารย์ของเจ้า เป็นผู้มีพระคุณที่เจ้าเคารพรัก ข้าเพียงขอให้เจ้าพูดกับข้าตามตรงสักครั้ง ได้หรือไม่” 

“เจ้าเป็นสตรีที่ยกเรื่องบุญคุณมากดดันผู้อื่นแล้วหรือ” เขาถามเสียงเรียบเฉย 

“เฉพาะครั้งนี้ เพราะข้าต้องการความจริง” 

เขาหยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้นมองนาง แววตาคมดุที่เคยเยือกเย็นสะท้อนประกายเจ็บปวดชั่ววูบ ริมฝีปากเม้มแน่น ขณะที่คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ราวกับคำพูดของนางกระทบ ความรู้สึกที่ซ่อนลึก เพียงไม่นานท่าทีของเขาก็กลับเข้าสู่ความเย็นชาดังเดิม ดวงตานั้นกลับกลายเป็นน้ำแข็งอีกครั้ง

แต่ไป๋อวิ๋นเหยาผู้ที่เคยอยู่เคียงข้างเขามาหลายปี ย่อมมองออกถึงความเปราะบางที่ซ่อนอยู่ใต้เปลือกแข็งกร้าวนั้น นางสูดลมหายใจช้าๆ แม้จะเจ็บปวด แต่ก็ยังคงนิ่งรอ นางเลือกที่จะรอคำตอบอย่างอดทน รอให้เขาเปิดใจแม้เพียงน้อยนิด 

“เจ้าคิดว่าข้าปกปิดเรื่องใด” เขาถามเสียงเรียบ 

ไป๋อวิ๋นเหยาจ้องมองสามีตรงๆ ดวงตาของนางฉายความแน่วแน่ที่ไม่ได้ปรากฏมานานหลายปี นางเอื้อมมือไปหยิบบางสิ่งในแขนเสื้อออกมา เผยให้เห็นปิ่นปักผมที่นางขโมยมาจากห้องลับเขา 

“เหตุใดเจ้ายังเก็บไว้อยู่”

เขาหันมาทันที นัยน์ตาที่เยือกเย็นพลันสั่นไหวเมื่อมองเห็นปิ่นในมือของนาง ความแข็งกร้าวที่ปกคลุมใบหน้าของเขาสั่นคลอนราวกับถูกปลดปล่อยจากพันธนาการบางอย่าง

“เจ้าเป็นคนเข้าไปในนั้นเองหรือ” แม้ถ้อยคำจะไม่ได้มี น้ำเสียงอ่อนโยน แต่สายตาที่มองนางกลับราวกับเปลวไฟลุกโชนในความมืด เงาร่างของเขาในวัยหนุ่มสะท้อนขึ้นในความทรงจำของไป๋อวิ๋นเหยา คล้ายเขาดีใจที่ปิ่นไม่ได้หายไป 

ริมฝีปากของเขายังคงไร้รอยยิ้ม แต่แววตาที่มองนางกลับเปลี่ยนไป ความรู้สึกคล้ายคลั่งไคล้ ปนเปด้วยความหลงใหล แรงปรารถนาเด่นชัด ราวย้อนกลับไปในวันที่เขาเป็นเพียงเด็กหนุ่มวัยสิบห้าสิบหกปี วันที่เขาเฝ้ามองนางด้วยสายตาเช่นนี้เสมอ คล้ายอยากกลืนกินทุกอย่างที่เป็นตัวนาง 

แม้เวลาจะล่วงเลยมาหลายปี เฉินซูเหยายังคงมองนางเช่นนั้น หัวใจของไป๋อวิ๋นเหยาที่เคยสงบนิ่งกลับเต้นแรงอย่างไม่อาจควบคุม นางหลุบตาลงพยายามซ่อนความสับสนและความรู้สึกที่ไม่ได้สัมผัสมานานจากสายตาของเขา 

ใจเต้นแรงราวกับจะหลุดจากอก แม้พยายามควบคุม แต่ความหวั่นไหวกลับแทรกซึมเข้ามาอย่างไม่อาจห้ามได้นางกำปิ่นใน มือแน่น นางเงยมองจ้องใบหน้าที่เย็นชาและยากจะอ่านใจได้ของเขา ก่อนจะระเบิดคำถามที่เก็บไว้ในใจมานาน

“เหตุใดเจ้าจึงทำเช่นนี้ เหตุใดเจ้าถึงรับนางเป็นอนุ เหตุใดถึงเก็บรูปพวกนั้นไว้ในห้องลับ เหตุใด..คำบอกรักมากมาย เจ้า..เจ้าคิดสิ่งใดอยู่กันแน่!” เสียงของนางสั่นเครือแต่ยังคงความเยือกเย็นในท่าที 

ใบหน้าของเขาไม่แสดงความรู้สึกใดชัดเจน มีเพียงแววตาน่ารักที่มองนางไม่กะพริบ ราวกับถูกตรึงอยู่กับบางสิ่ง แต่ลึกลงไปนางเห็นความเจ็บปวดที่ไหลผ่าน ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่นางไม่อาจเข้าใจ เขาไม่ตอบ ยืนเงียบงันเหมือนไม่รู้จะเริ่มต้นจากที่ใด 

“เจ้าไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรือ” นางถามอีกครั้ง เสียงเริ่มสั่นเครือ เพราะไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร นางต้องการความจริง 

“อย่ายุ่งกับข้าอีก” คำพูดนั้นสั้น แต่รุนแรงพอที่จะทำให้นางเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก พูดคำที่เหมือนดาบปักลงกลางอกของไป๋อวิ๋นเหยา อีกครั้งที่เขาพูดว่าไม่ต้องการนางแล้ว 

“ชอบนางมากหรือ..” ไป๋อวิ๋นเหยาพยายามรักษาท่าที ถอนหายใจหนักหน่วง ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา 

เขาไม่ตอบ มองไปทางอื่นและกลับไปเย็นชานิ่งเงียบ นางมองเขาด้วยสายตาเย้ยหยันผสมกับความเจ็บปวด ก่อนจะหมุนตัว เตรียมเดินจากไป 

แต่ทันใดนั้น ความรู้สึกจากสัมผัสที่ชายแขนเสื้อของนางก็ทำให้นางชะงัก เขาจับชายแขนเสื้อของนางไว้ ไม่พูด ไม่หันมามอง แต่ดวงตาเหม่อมองสระน้ำเหมือนคนไม่สนใจสิ่งรอบตัว 

“เจ้า..” นางเอ่ยด้วยเสียงที่ทั้งโกรธทั้งสับสน หัวใจเต้นรัวในอกอย่างควบคุมไม่ได้ 

เขายังคงนิ่ง แต่ปลายนิ้วที่กำชายแขนเสื้อของนางกลับไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ราวกับการแสดงออกเพียงเล็กน้อยนี้คือสิ่งเดียวที่เขายอมให้หลุดออกมาจากหัวใจที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง

ไป๋อวิ๋นเหยาถอนหายใจ แต่นางก็กลับไปยืนข้างเขา พวกเขายืนอยู่ท่ามกลางความเงียบงันเช่นนั้น เงียบจนแทบไม่สามารถรู้สึกถึงอะไรได้ นอกจากการเคลื่อนไหวของลมหายใจ 

เหมือนเช่นทุกครั้งที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน ไม่จำเป็นต้องพูดคำใดก็สามารถสัมผัสถึงความรู้สึกสบายใจที่ซ่อนอยู่ในสายตาและในอกทั้งสองคนต่างรู้ว่าแค่การเงียบก็สามารถเยียวยาทุกสิ่ง

ไม่นานเฉินซูเหยาก็ปล่อยมือจากแขนเสื้อของภรรยา เขาหันหลังและเดินจากไปเงียบๆ ไม่มีคำพูด ไม่มีคำตอบ ไม่มีท่าทางที่จะบ่งบอกว่าเขากำลังรู้สึกเช่นใด

ไป๋อวิ๋นเหยามองเขาไปจนลับสายตา ใจของนางเต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้รับคำตอบ ราวกับสิ่งที่นางต้องการรู้มันยังค้างอยู่ในอากาศ แต่ก็ไม่สามารถพูดออกมาได้ เขาได้รับการเยียวยา แต่ไม่ใช่กับนาง คำตอบที่นางถาม เขาไม่ยอมแม้แต่จะพูดถึง 

นางยืนนิ่งอยู่สักพัก รู้สึกรำคาญเล็กน้อย รู้สึกเหมือนเวลาหลุดลอยไปกับสายลม สิ่งที่นางกำลังทำอยู่ช่างไร้ค่าไร้ราคา ไม่ว่าเขาจะรักนางหรือไม่ หรือเขาต้องการสิ่งใด นางไม่อยากรู้แล้ว! 

ความรู้สึกที่เคยตั้งคำถามนั้นเริ่มแผ่วลงจนหายไป นางไม่อยากให้ตัวเองต้องวนเวียนอยู่ในความเสียใจเดิมๆ การเสียเวลาไปกับเขาไม่ใช่สิ่งที่นางจะยอมให้เกิดขึ้นอีกครั้ง

นางไม่ต้องการจะค้นหาคำตอบจากเขาแล้ว ชีวิตในครั้งนี้ นางจะเลือกเดินต่อไปตามเส้นทางของตัวเอง เหมือนกับชีวิตในครั้งก่อน ที่สามารถอยู่คนเดียวได้จนถึงวัยชรา และตอนนี้นางก็จะทำเช่นเดิม นางจะหันไปสนใจลูกๆ ของตน พวกเขาคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ ไม่ต้องพึ่งพาความรักจากเขา ไม่ต้องสงสัย 

นางเลือกที่จะไม่สนใจอีกครั้ง..

เด็กๆ ต่างตื่นเต้นในชุดใหม่ที่ไป๋อวิ๋นเหยาเย็บให้ด้วยมือทุก ตะเข็บ แม้ความสุขของลูกๆ จะทำให้บ้านเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ แต่ในใจของไป๋อวิ๋นเหยากลับเต็มไปด้วยความไม่สบายใจ ราวกับมีเงาอะไรบางอย่างปกคลุมความสุขนี้ไว้ 

วันนี้คือวันเกิดเหตุการณ์เพลิงไหม้ที่เรือนขององค์หญิง และจะเป็นวันที่เฉินซูเหยากับองค์หญิงหว่านหนิงต้องจากไปด้วยกัน แม้ว่านางจะพยายามเตรียมตัวให้ลูกๆ พร้อมสำหรับเทศกาล แต่มือที่สั่นขณะยื่นโคมไฟกระต่ายให้เสี่ยวอวี้และหัวใจที่หนักอึ้งนั้น กลับทำให้นางไม่สามารถหาความสุขได้เต็มที่ 

ดูเหมือนไป๋อวิ๋นเหยาจะหลอกตัวเองเท่านั้น นางรู้สึกราวกับไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ นางก็ยังคงไม่สามารถหลีกหนีจากความเป็นจริงได้ เขากำลังจะตาย! 

นางรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แม้นางจะเกลียดเขาเพียงใด แต่จะ ให้นางอยู่เฉยๆ ปล่อยให้ เขาตายโดยไม่ทำสิ่งใดเลยหรือ ความหวาดกลัวและความรู้สึกผิดกำลังกัดกินนาง