บทที่ 15 สัญญาปากเปล่า

ความรู้สึกผิดท่วมท้น นางเงยหน้ามองชายผู้เคยเป็นดั่งเงาในชีวิตด้วยน้ำตาที่รินไหล เขาต้องการให้นางเจ็บปวดเพื่อนางจะได้หันหน้าหนี เพื่อนางจะได้ปลอดภัย และนางก็เป็นเช่นนั้น เกลียดเขาจนวันสุดท้ายของชีวิต แม้เขาจะรอนางอย่างเดียวดายที่สะพานไน่เหอ หลายปี แต่นางก็ยังเกลียดเขา 

“ข้า..ข้ามันเห็นแก่ตัวนัก” เสียงแหบพร่าของไป๋อวิ๋นเหยาสั่นเทา นางสะอื้นน้ำตารื้น 

“..เหตุใดจึงเป็นเหยาเหยาเห็นแก่ตัวเล่า..ข้าต่างหากที่เห็นแก่ตัว ข้าต่างหากที่ทำให้เจ้าเจ็บปวด ทำให้เจ้าต้องเดือดร้อน” เขากอดรัดภรรยาไว้จนแน่น 

“เจ้าคิดจะตายลำพัง!” นางก่นด่า หากเมื่อคืนนี้นางไม่เข้าไปในเรือนหลัง เขาก็คงจะตายลำพังอีกแล้ว 

“ข้าเตรียมทางหนีไว้แล้ว เจ้าไม่เห็นหรือ ทางที่ข้าพาเจ้าหนีมาอย่างไรเล่า” เขาลูบหัวของภรรยาเบาๆ 

“แต่หากข้าไม่เข้าไป เจ้าก็จะรอจนแม่ทัพหนุ่มที่เผาภูเขาลูกนั้นเข้ามาในจวน แล้วเจ้าค่อยเผาใช่หรือไม่!!” นางเข้าใจความตั้งใจของเขาดี เขาคงคิดจะเสียสละชีวิตเพื่อลากทุกคนไปกับเขา 

“..เหยาเหยาไม่ต้องกังวล ข้าจะหาทาง” 

“แล้วเราจะทำเช่นไรต่อไปดี ข้า..ข้าทำให้เจ้า..ข้าทำแผนของเจ้าพัง” 

“เหยาเหยาไม่ต้องกังวล” เขาเพียงพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก เรียกนางเหยาเหยาราวเด็กสาว ทั้งที่เขาอายุน้อยกว่านางตั้งห้าปี และนางก็มีลูกถึงสี่คนแล้ว 

“พูดแผนต่อไปของเจ้ามา หากไม่พูด ข้าจะโกรธจริงๆ เรื่องที่เจ้าแต่งอนุ..” นางข่มขู่ใบหน้าเย็นชา 

“ฮึ ๆ ๆ..เหยาเหยากำลังหึงหวงข้าหรือ น่ารักยิ่งนัก” เขาไม่ตอบคำถาม เพียงมองภรรยาด้วยความรัก หางตายับย่นอย่างน่ามอง บ่งบอกอายุที่มากขึ้นของเขา แม้แววตาจะยังน่ารักราวเด็กหนุ่มก็ตาม 

ไป๋อวิ๋นเหยาได้แต่คิดว่าดีแล้วที่นางกลับมาอีกครั้ง ดีแล้วที่นางวิ่งหนีที่สะพานไน่เหอนั่น หากไม่เช่นนั้น นางคงเกลียดเขาไปทุกภพทุกชาติ นางคงพลัดพรากจากเขาตลอดไปทั้งที่ยังเข้าใจผิด 

พวกเขานอนรักษาตัวกันสองสามวัน ในความมืดของถ้ำ ใกล้แม่น้ำ ไฟจากกองไม้เล็กๆ ให้แสงริบหรี่ เฉินซูเหยานั่งคุกเข่าบนพื้นหินหยาบ ใช้ถ่านดำเขียนตัวอักษรลงบนผืนผ้า เป็นแผนการที่เขาจะส่งมอบให้รัชทายาท 

เสียงลมที่พัดผ่านปากถ้ำทำให้บรรยากาศยิ่งเงียบงัน ไป๋อวิ๋นเหยานั่งอยู่มุมหนึ่งใกล้สามี มองดูเขาด้วยแววตาสับสน เมื่อเขาวางถ่านดำลง เฉินซูเหยาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตานาง 

“เหยาเหยา..” 

“ข้าไม่ทำ” นางขมวดคิ้ว รู้ดีว่าถ้อยคำต่อไปของเขาจะพูดอะไร และนำมาซึ่งเรื่องที่ยากลำบากเพียงใด

“อย่าดื้อนักเลย..เจ้าต้องเดินทางไปหาน้องสาวนอกเมืองของเจ้า หลบซ่อนตัวอยู่กับนางชั่วคราว ข้าจะส่งข่าวลวงออกไปว่าที่ซ่อนของตราพยัคฆ์อยู่ในทิศทางตรงกันข้าม และห้ามติดต่อไปหาลูกๆ เด็ดขาด ให้พวกเขาเชื่อว่าเจ้าถูกฆ่าตายระหว่างการลอบสังหาร” เขาพูดช้าๆ แต่หนักแน่น 

แต่ทุกคำพูดของสามีราวกับปลายดาบที่ปักลงกลางใจ ไป๋อวิ๋นเหยากัดฟัน น้ำตาคลอเบ้าทั้งที่ยังเย็นชาไร้รอยยิ้ม 

“เจ้าคิดจะทิ้งพวกข้าอีกแล้วใช่หรือไม่” นางเสียงเครือ 

เฉินซูเหยามองภรรยาด้วยสายตาเจ็บปวด แต่ก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น เขารู้ว่าเขาอาจไม่รอด แต่นี่ก็เป็นหนทางเดียวที่บุรุษไร้ความสามารถและอำนาจเช่นเขาจะทำเพื่อปกป้องครอบครัวได้

“หากลูกๆ คิดว่าเจ้าตาย จะทำให้มันสมเหตุสมผล พวกมันจะไม่สงสัย เจ้าและลูกๆ จะปลอดภัย” เขาอธิบายต่อไป เลี่ยงจะตอบคำถามของภรรยา 

“สัญญาสิว่าเจ้าจะรอด” ไป๋อวิ๋นเหยาน้ำตาไหลเงียบงัน ก่อนจะปาดน้ำตาอย่างเด็ดเดี่ยวเย็นชา 

“ข้าสัญญา” เขายิ้มบาง ยื่นมือไปลูบแก้มนางเบาๆ ก่อนจะดึงภรรยาเข้ามากอดด้วยความหวงแหน เขาอยากมีเวลาอยู่กับนางให้มากขึ้น อยากกอดนางทุกคืนไปจนครบอายุขัย เขาจะพยายามรอดให้ได้ แม้จะต้องยากลำบากเพียงใด 

คืนนั้นสองสามีภรรยาต่างล่ำลาอยู่ครึ่งค่อนคืนจนเกือบเช้า

ในยามเช้ามืดของวันถัดมา ไป๋อวิ๋นเหยาเดินเท้าออกจากถ้ำ โดยมีเฉินซูเหยาออกมาส่งจนถึงมือองครักษ์ของรัชทายาท เขาส่งผืนผ้าให้องครักษ์ผู้นั้น พร้อมขอร้องให้ช่วยดูแลภรรยาของเขา 

จากนั้นเฉินซูเหยาก็เริ่มลงมือปล่อยข่าวลวงเกี่ยวกับที่ซ่อนของตราพยัคฆ์ ข่าวที่กล่าวถึงสถานที่ลึกลับบนภูเขาแห่งหนึ่งแพร่กระจายไปทั่ว สร้างความแตกตื่นให้กับฝ่ายของอ๋องจินเจา 

ในเงามืด เฉินซูเหยายืนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง มองทิวทัศน์รอบตัวเขารู้ว่าการเดินหมากครั้งนี้อาจแลกด้วยชีวิตของเขาเอง แต่ถ้าหากมันจะนำมาซึ่งความปลอดภัยของครอบครัว เขาก็พร้อมที่จะยอมสละ 

ฝ่ายอ๋องจินเจารีบรุดนำกำลังมาตามหาเฉินซูเหยา ณ บ้านร้างแห่งหนึ่งบนเขาซางโจว ภายใต้เงามืดของแผนการ เฉินซูเหยาได้จัดฉากพบกับท่านอ๋องในตำแหน่งที่เหมาะสม เขาบอกว่าจะคุยกับท่านอ๋องผู้เดียวเท่านั้น พวกทหารจึงได้แต่ต้องรอด้านนอก 

เฉินซูเหยาทำทีเป็นยอมจำนนและเปิดเผยเบาะแสเล็กน้อย เพื่อลวงความไว้วางใจจากท่านอ๋อง แต่ท่านอ๋องไม่ใช่บุรุษโง่งม เมื่อเฉินซูเหยาไม่ยอมพูดที่ซ่อนตราพยัคฆ์ออกมาสักที ก็กลายเป็นเชื้อไฟให้ท่านอ๋องโมโห ระบายความทะเยอทะยานอันแท้จริงออกมา 

ในเวลานั้น รัชทายาทและฮ่องเต้ผู้ปลอมพระองค์เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาก็ยืนอยู่ในเงามุมหนึ่ง รับฟังทุกถ้อยคำที่ท่านอ๋องเผยออกมา ทั้งแผนการล้มฮ่องเต้และแผนลอบสังหารรัชทายาทเพื่อยึดบัลลังก์ คำพูดนั้นดังก้องในจิตใจของฮ่องเต้ ราวกับฟ้าผ่ากลางใจ 

เฉินซูเหยาพยายามรักษาชีวิตด้วยการบอกแผนที่ลวงให้กับท่านอ๋อง แต่อ๋องจินเจาก็ยังไม่ยอมเชื่อใจเขา จึงสั่งทหารลากตัวไปขังไว้ในคุกใต้ดิน หากเป็นแผนที่ปลอมค่อยลงโทษ แต่หากเป็นแผนที่จริง อ๋องจินเจาไม่คิดเก็บบุตรชายของอดีตแม่ทัพหยวนกวนไว้อยู่แล้ว

เพียงแต่ในวันรุ่งขึ้น จวนของท่านอ๋องถูกกองกำลังทหารวังเข้ายึดทันทีอ๋องจินเจาถูกลงทัณฑ์ด้วยโทษประหารเก้าชั่วโคตรในฐานะกบฏ  ความทะเยอทะยานที่พุ่งสูงดั่งภูเขาใหญ่จบลงในเถ้าธุลี

หลังการล่มสลายของจวนอ๋องจินเจา ไป๋อวิ๋นเหยาก็กลับคืนสู่บ้านเดิมของตน เสียงสะอื้นของลูกๆ ดังระงมเมื่อเห็นมารดาที่เคยคิดว่าสูญเสียไปกลับมายืนอยู่ตรงหน้า