บทที่ 16 ชีวิตแสนสุข (ตอนจบ)

เสี่ยวอวี้ เสี่ยวหยาง เสี่ยวชิง และเสี่ยวหลันโผเข้ากอดนางแน่น ดวงตาเปียกชุ่มด้วยน้ำตาแห่งความปลื้มปีติ หลังจากที่ต้องทนทุกข์ใจกับข่าวร้ายที่ท่านน้ากระซิบบอกว่าอาจไม่ได้พบมารดาอีกหลายวัน หรือตลอดไป 

ไป๋อวิ๋นเหยาใช้เวลาปลอบโยนลูกๆ ที่ยังไม่คลายจากความหวาดหวั่น เสียงหัวเราะและรอยยิ้มกลับมาเติมเต็มจวนไป๋อีกครั้ง แต่ลึกลงไปในใจของนาง ความกังวลยังคงรุกล้ำเงียบงัน วันแล้ววันเล่า นางเฝ้ารอการกลับมาของสามีผู้เป็นที่รัก แต่มีเพียงสายลมหนาวยามค่ำคืนเท่านั้นที่ตอบกลับมา 

องค์หญิงหว่านหนิงถูกประกาศว่าถูกไฟไหม้เสียชีวิต เพราะเมามายเกินไประหว่างคืนเทศกาลโคมไฟ และจวนไป๋ก็ได้รับเงินมากมายจากราชสำนักเพื่อบำรุงซ่อมแซมจวน แต่ไร้เงาของเฉินซูเหยา 

เวลาล่วงผ่านไปนานนับเดือน แต่สามีของไป๋อวิ๋นเหยาก็ยังไม่กลับมา นางเฝ้ารอด้วยความทุกข์ใจจนแทบทนไม่ไหว ความเงียบงันที่ไม่มีแม้เงาของเขาทำให้นางตัดสินใจลงมือเอง แม้จะเป็นเพียงบุตรีของอดีตบัณฑิต แต่ด้วยแรงแห่งความรักและความหวัง นางจึงพยายามหาหนทางติดต่อองค์รัชทายาท 

ทุกก้าวของนางเต็มไปด้วยอุปสรรค สายตาดูแคลน และเสียงกระซิบวิจารณ์ แต่ไป๋อวิ๋นเหยาก็ไม่ยอมแพ้ กระทั่งวันหนึ่ง ข่าวการสวรรคตของโอรสสวรรค์องค์ปัจจุบันแพร่กระจายไปทั่วแผ่นดิน องค์รัชทายาทขึ้นครองราชย์อย่างสมพระเกียรติ ทว่าไม่ทันที่ความหวังของนางจะก่อตัวขึ้นอย่างเต็มที่ รถม้าคันหนึ่งก็มาจอดที่หน้าจวนไป๋

คนรับใช้พากันวิ่งมาแจ้งข่าว พลางกล่าวเสียงสั่นเครือว่ามีสิ่งที่พวกเขาต้องการให้นางดู ไป๋อวิ๋นเหยาเดินออกมาด้วยหัวใจที่ร้อนรน ทันทีที่สายตาสบเข้ากับโลงไม้ขนาดใหญ่ซึ่งถูกยกลงมา ร่างของนางก็แทบทรุดลงไปกับพื้น

ฝาโลงค่อยๆ ถูกเปิดออก ร่างเน่าเปื่อยในชุดของเฉินซูเหยาก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า ความหวังทุกสิ่งทุกอย่างดับวูบในทันที น้ำตาไหลพรากลงอาบแก้ม ขณะมือเรียวสั่นเทาของนางสัมผัสชุดที่เขาเคยสวมใส่ ราวกับว่ามันจะยืนยันความจริงที่นางไม่อยากยอมรับ 

‘อ๋องจินเจาโมโหมาก เมื่อรู้ว่าตราพยัคฆ์ยังไม่ตกอยู่ในมือของตน เมื่อรู้ว่าเฉินซูเหยาไม่ได้มอบแผนที่แท้จริงให้ ความโกรธแค้นพลุ่งพล่านดั่งเปลวไฟ เฉินซูเหยาถูกฆ่าภายในดาบเดียว เพื่อระบายความคับแค้นใจของอ๋องโฉด’

เป็นข้อความบนกระดาษเล็กๆ ที่องค์รัชทายาทเขียนให้ไป๋อวิ๋นเหยา อธิบายเรื่องราวเพียงผิวเผิน ไร้ซึ่งหลักฐานและคำอธิบายใด นางได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติง 

เสี่ยวอวี้ในวัยเพียงหกขวบได้ขึ้นมาเป็นผู้นำตระกูล เด็กน้อยไม่แม้แต่จะหลั่งน้ำตา เขาทำหน้าที่ของบุตรชายคนโตได้เป็นอย่างดี พยายามจัดการทุกอย่างในจวน โดยมีท่านน้าชายมาช่วยดูความเรียบร้อยในงานศพของเฉินซูเหยา ขณะที่ไป๋อวิ๋นเหยาแทบจะลุกไม่ขึ้น นางกำลังแพ้ท้องลูกคนที่ห้า 

หลายคนต่างนินทาม่ายสาวต่างๆ นานา หลายคนคิดว่านางคบชู้ เพราะมีใครไม่รู้บ้างว่าสามีของนางมีอนุและไม่รักนางนานแล้ว แต่นางก็ยังเย็นชาไม่สนใจใคร นางรู้ว่าเด็กในท้องของนางเป็นลูกของเขา คนที่นางรัก 

ในถ้ำนั้น.. 

เมื่อใกล้จะครบปี ไป๋อวิ๋นเหยาก็คลอดลูกชายคนเล็ก ตั้งชื่อให้ว่า เสี่ยวซาน แม้จะเสียใจจนอยากกลับไปเย็นชา แต่นางก็ต้องพยายามอยู่ต่อไป นางรู้ว่าเขาจะต้องทรมานกว่านางมาก นางยังมีลูกๆ รายล้อม คอยปลอบประโลมและเป็นห่วง แต่เขาคงกำลังเดียวดายบนทางขึ้นสู่สะพานไน่เหอ รอนางอยู่ลำพังอย่างโดดเดี่ยว 

ปีเดือนผ่านไป ไป๋อวิ๋นเหยาดำเนินชีวิตต่อไปกับลูกๆ ทั้งห้าคน แม้หัวใจจะยังเต็มไปด้วยรอยแผล นางเลือกที่จะใช้ทุกวันอย่างสงบและยอมรับในชะตากรรม บางคืนเมื่อจันทร์ส่องสว่าง นางเฝ้าคิดถึงสามีที่จากไป 

นางรู้สึกเสียดายช่วงเวลาที่ไม่ได้ใช้ร่วมกันให้นานกว่านี้ ทว่าบางครั้งก็กลับรู้สึกว่าการลาจากเช่นนี้อาจเป็นสิ่งดีที่สุดแล้ว ไม่เช่นนั้นนางคงเกลียดชังเขาข้ามภพข้ามชาติ อย่างน้อยนางก็รู้ว่าเขารักนาง ไม่ได้ตายไปดังเช่นครั้งก่อนที่ต่างฝ่ายต่างเข้าใจผิด

ไป๋อวิ๋นเหยาเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง นางเชื่อมั่นว่าลิขิตฟ้าย่อมเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ สิ่งที่ต้องเกิดย่อมเกิด เขาต้องจากไปก่อน และนางยังต้องมีชีวิตยืนยาวจนถึงวัยแปดสิบปี 

นางเคยคิดว่าเหตุผลที่นางถูกส่งกลับมายังร่างเดิมของตัวเองอีกครั้ง อาจเป็นเพราะสวรรค์เห็นใจเฉินซูเหยา เขารักภรรยา ทำทุกอย่างเพื่อปกป้องนาง แต่นางกลับสาปแช่งเขา ไม่ยอมแม้แต่จะกุมมือเขาข้ามสะพานอันหนาวเหน็บ ทั้งที่เขารอนานหลายปี 

สวรรค์คงทำใจปล่อยให้นางโกรธเกลียดเขาไม่ได้..

เมื่อวันสุดท้ายมาถึง นางจากโลกนี้ไปอย่างสงบ พร้อมกับความคิดถึงที่ยังคงฝังแน่นในใจ เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง นางพบว่าตัวเองยืนอยู่ไม่ไกลจากสะพานไน่เหอ สะพานที่เชื่อมระหว่างสองภพ 

ท่ามกลางวิญญาณนับร้อยนับพัน แสงสว่างสีฟ้าอ่อนกำลังเรียกนางให้เข้าไปหา นางเห็นร่างหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายสะพาน ชุดสีฟ้าของเขาคุ้นตาอย่างยิ่ง เพราะนางเป็นผู้เย็บมันด้วยมือของนางเอง 

ครั้งนี้นางไม่วิ่งหนี ไม่หันหลังด้วยความโกรธเกลียดเหมือนเมื่อครั้งก่อน นางก้าวเดินเข้าไปหาเขา ร่างของนางสั่นไหวด้วยความปีติ น้ำตาไหลรินลงมาอย่างเงียบงัน 

เมื่อถึงตัวเขา ไป๋อวิ๋นเหยายื่นมือออกไปกุมมือของสามี มือที่อบอุ่นราวกับยังมีชีวิต ท่ามกลางแสงสีฟ้าอ่อนที่ส่องประกาย นางกล่าวเพียงคำเดียวที่เอ่อล้นไปด้วยความคิดถึงและความรักที่ไม่เคยจางหาย 

“ข้ามาแล้ว” ไป๋อวิ๋นเหยาที่ร่างกายเหี่ยวย่นมองเขา ยิ้มบางๆ 

“เหยาเหยา” แววตาซุกซนของเขาดีใจจนพราวระยับ แม้คนตรงหน้าเขาจะเป็นสตรีที่อายุมากถึงแปดสิบปี 

“รอนานหรือไม่ หนาวหรือไม่..เหตุใดเจ้าทิ้งข้าก่อนอีกแล้ว” นางตัดพ้อด้วยความคิดถึง 

“รอนาน แต่ข้ารอไหว ข้าไม่หนาวเลย ข้ามีเสื้อที่เจ้าเย็บให้ และข้าไม่ได้ตั้งใจผิดสัญญา เพียงแต่ข้านึกไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทก็อยากได้ตราพยัคฆ์เช่นกัน เขาลงมือกับข้า แต่อย่างน้อยข้าก็ได้ให้แผนที่ตราพยัคฆ์กับเสี่ยวอวี้ไว้แล้ว พวกเจ้าปลอดภัยใช่หรือไม่” 

“ทุกคนปลอดภัย เสี่ยวอวี้ดูแลข้าและน้องๆ ได้เป็นอย่างดี ท่านพี่ไม่ต้องกังวล เขาทำตามคำสั่งของท่านอย่างเคร่งครัด” 

“ท่านพี่หรือ!..” เฉินซูเหยาตาโต ทั้งตกใจทั้งดีใจ ตั้งแต่แต่งงานกันมา นางไม่เคยยอมเรียกเขาว่าท่านพี่สักครั้ง เขาพยายามขอร้องนางก็ไม่เคยยอมเรียก ไม่คิดว่าเขาจะได้ยินยามเมื่อยืนอยู่หน้าสะพานไน่เหอเช่นนี้ 

“..อืม ท่านพี่” ใบหน้าแก่ชราค่อยๆ กลายเป็นหญิงสาว ใบหน้าที่มักเย็นชาอยู่เสมอยามนี้กลับยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว

ช่างเถิด ปล่อยเรื่องราววุ่นวายในใต้หล้าไว้ข้างหลัง ยามนี้ขอเพียงพวกเขามีกันและกัน เรื่องราวการแย่งชิงอำนาจ ความแค้น ความเป็นห่วงลูกๆ หรือความทุกข์ โยนทิ้งไว้ข้างสะพานนี้ก็พอแล้ว

สองสามีภรรยากุมมือกันข้ามสะพานที่ทั้งมืดและหนาว

จบบริบูรณ์