บทที่ 11 ยาแรง

“...” ไป๋อวิ๋นเหยาส่งสายตาขุ่นเคืองไปยังเขา แต่กลับทำให้เขายิ่งหัวเราะชอบใจ 

“ดื่มเถิด ข้าจะช่วยพยุงเจ้าเอง” เขาประคองนางขึ้นอย่างระมัดระวัง 

แม้บาดแผลของเขาจะส่งผลให้ทุกการเคลื่อนไหวเต็มไป ด้วยความเจ็บปวด แต่เขาก็ไม่แสดงอาการใดๆ เพียงใช้แขนที่มั่นคงรองรับร่างของนางไว้

ริมฝีปากของนางสัมผัสกับของเหลวสีเขียวเข้ม กลิ่นของมันไม่ชวนดื่มเอาเสียเลย ทว่าด้วยแรงผลักดันจากแววตาที่มุ่งมั่นน่ารัdของเขา ไป๋อวิ๋นเหยาจึงกล้ำกลืนมันลงคอไปอย่างยากลำบาก

เมื่อนางยอมดื่มจนหมด เฉินซูเหยาก็โยนถ้วยใบไม้ทิ้ง จากนั้นก็ก้มลงไปจุมพิตนาง เรียวลิ้นกวาดสัมผัสยาสมุนไพรขมๆ ในปากอิ่มของภรรยาอย่างหิวโหย 

ไป๋อวิ๋นเหยาเบิกตาโพลง ตกใจราวสาวน้อยที่เพิ่งเคยจุมพิตนางรู้สึกเหมือนย้อนกลับไปพบกับเด็กหนุ่มวัยสิบเจ็ดที่ขโมยจุมพิตแรกของนาง ราวเด็กหนุ่มเอาแต่ใจผู้นั้นยังคงอยู่ไม่หายไปไหน 

“เจ้ายังขยับไม่ได้ แต่เลือดเริ่มไหลเวียนดีขึ้นแล้ว อีกไม่นานเจ้าจะหาย” เขากระซิบบนริมฝีปากของภรรยา เหมือนปลอบเด็กน้อย 

เขาชอบทำเช่นนี้เสมอ ป้อนยานางและตามด้วยจุมพิตขมปนหวาน เขาทำเช่นนี้ทุกครั้งที่นางป่วย เอาใจใส่นางและกลั่นแกล้งนาง ร่างแน่นิ่งซึ่งโดนพิษรู้สึกได้ถึงความอุ่นจากมือเขาที่กอบกุมนางไว้ แม้จะไม่มีคำพูดหวานเลี่ยนใด แต่ความรู้สึกปลอดภัยในอ้อมแขนของเขากลับอบอวลไปทั่วทั้งร่างของนาง

เฉินซูเหยาโอบร่างของภรรยาไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนาปกป้อง เขาจ้องลึกลงไปในนัยน์ตาของนาง ราวกับจะกลืนกินทุกความคิดและอารมณ์ของนางโดยไม่เหลือสิ่งใดให้ซ่อนเร้น แววตานั้นเต็มไปด้วยความคิดถึง ความโหยหา และความเร่าร้อนที่ปราศจากการปิดบัง 

เขาค่อยๆ โน้มตัวลงมา แตะริมฝีปากสัมผัสนาง ก่อนจะตามมาด้วยจุมพิตซ้ำแล้วซ้ำเล่า ราวกับทุกอณูของริมฝีปากนางเป็นสิ่งเดียวที่เขาปรารถนา 

ไป๋อวิ๋นเหยารู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่แผ่ซ่านจากสัมผัสของเขา นางประท้วงในใจอย่างขุ่นเคือง คนสารเลว! เขาทิ้งนางไปแต่งงานกับองค์หญิง และเมื่อเขาฆ่าองค์หญิง เขาก็กลับมาหานาง เหตุใดเขาถึงมองนางด้วยสายตาเช่นนี้อีก 

สายตาแบบเดียวกับที่เขาเคยมองนางหลังแต่งงานใหม่ๆ!

ความโกรธของนางพุ่งขึ้นมาเต็มอก นางอยากตะโกนใส่เขา อยากเงื้อมือทุบตีเขาให้หลาบจำ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมทำตามใจ ริมฝีปากก็ไร้เสียงเปล่งออกมาได้ นางได้แต่ถลึงตาใส่เขาอย่างเดือดดาล ทว่าเฉินซูเหยากลับหัวเราะเบาๆ ราวกับสนุกสนานกับท่าทีของนาง 

“เจ้าโกรธหรือ..” เขาเอ่ยเสียงนุ่มชิดริมฝีปากอุ่น ขณะที่ดวงตายังเปล่งประกายเจ้าเล่ห์และเต็มไปด้วยความปรารถนา

“...” ไป๋อวิ๋นเหยาหายใจติดขัด

“ข้าชอบมองเจ้าเช่นนี้โกรธเคือง มีชีวิตชีวา” เขายิ้ม ยังคงจุมพิตนางอย่างต่อเนื่องดื้อดึง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ริมฝีปากของเขากดลงบนริมฝีปากภรรยาอย่างเชื่องช้าแต่มั่นคง 

ไป๋อวิ๋นเหยารู้สึกราวกับว่าความร้อนแรงของเขากำลังเผาใจ เย็นชาของนางให้มอดไหม้อีกครั้ง เหมือนที่นางเคยมอบใจให้เขาหลังแต่งงาน ต่อให้นางพยายามปฏิเสธ แต่เขาก็ดื้อดึงน่ารักเช่นนี้เสมอ 

นางทำได้เพียงขัดขืนในใจ ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ได้แต่ปล่อยให้เขาโอบกอดและจุมพิตตามใจชอบ ความเจ็บปวดในใจของนาง คล้ายละลายหายไปกับจุมพิตเอาแต่ใจของเขา 

‘สารเลว..สารเลว ข้าเป็นถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังคิดรังแกข้าอีก’ นางก่นด่าสามีในใจ แต่ความรู้สึกปลอดภัยที่ซ่อนยามอยู่ในอ้อมแขนของเขา กลับก่อให้เกิดความอบอุ่นแสนหวานขึ้นเรื่อยๆ 

ยิ่งเขาจูบ ไป๋อวิ๋นเหยาก็ยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วร่าง ราวกับไฟที่ซ่อนอยู่ในอกลามเลียไปทุกอณูผิว แม้จะไม่สามารถขยับตัวหรือพูดได้ แต่ความรู้สึกกลับชัดเจนยิ่งนัก 

ทุกสัมผัสจากจุมพิตของเฉินซูเหยากลายเป็นเหมือนเปลวไฟที่เติมเชื้อให้ความรู้สึกในตัวนางโหมกระพือ โดยเฉพาะหลังจากดื่มยาสมุนไพรที่เขาป้อนให้ นางยิ่งรู้สึกว่าร่างกายของนางแทบจะร้อนรุ่ม จนไม่สามารถสงบลงได้ 

เฉินซูเหยามองใบหน้าของภรรยาที่เริ่มแดงก่ำ ดวงตาที่มักเย็นชาของนางเปล่งประกายด้วยความอึดอัดปนขุ่นเคืองอย่างไร้เสียง เขาอดหัวเราะไม่ได้

“ยาของข้า..แรงไปหรือ” เขากล่าวพลางยิ้มบาง น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ 

“...” นางถลึงตาให้เขา เริ่มรู้สึกว่ายานั่นไม่ปกติ เขาจงใจวางยานางหรือ สารเลว! 

“ยาสมุนไพรนี้เดิมทีมีไว้สำหรับขับพิษและทำให้เลือดลมไหลเวียนสะดวก แต่ผลข้างเคียงของมันก็คือ..มันทำให้ร่างกายตื่นตัว คล้ายกับยาปลุกกำหนัด ข้าลืมบอกเจ้าไป..” เขาเอ่ยยิ้มๆ สายตาไร้เดียงสาคล้ายเขาลืมบอกนางจริงๆ 

“!!!..” ไป๋อวิ๋นเหยาได้ยินดังนั้นก็แทบอยากจะลุกขึ้นด่าทอเขาให้สมใจ แต่ร่างกายกลับไม่ยอมตอบสนองตามใจนาง จึงได้แต่จ้องเขาด้วยสายตาอาฆาตจนเฉินซูเหยาต้องหัวเราะอีกครั้ง

“ไม่ต้องกังวล ข้าจะช่วยดูแลเจ้าอยู่ตรงนี้” เขากล่าวเสียงนุ่ม พลางโน้มตัวเข้าใกล้ กระซิบข้างหูของภรรยา

“...” ภรรยาผู้โง่เขลา ถูกเขาหลอกลวงครั้งแล้วครั้งเล่า ได้แต่หายใจเข้าออกอย่างรุนแรงเพื่อแสดงถึงความโกรธ

“แต่หากจะโทษ ก็โทษเลือดลมของเจ้าเถิด ที่มันตอบสนองได้ดีจนเกินไป เย้ายวนยิ่งนัก” 

“...” 

“เจ้าอยากด่าข้าใช่หรือไม่ ขออภัยด้วย คนสารเลวผู้นี้ยังไม่อยากปล่อยเจ้าไป” เขาพูดพร้อมรอยยิ้มที่แฝงความเอ็นดู ความเอาแต่ใจ ความโหยหา หิวโหย และความร้อนแรงอยากกลืนกินภรรยา 

เขาไม่คิดปล่อยนางให้หลุดจากอ้อมแขน ใบหน้าที่แดงจัด และดวงตาที่เปี่ยมด้วยอารมณ์ของภรรยายิ่งทำให้เขาหลงใหล ร่างของนางที่อบอุ่นในอ้อมกอดยิ่งทำให้ความรู้สึกโหยหาในใจของเขาเพิ่มพูน ลมหายใจของเขาเริ่มติดขัดไม่ต่างจากนาง 

เฉินซูเหยายิ้มบางเมื่อมองใบหน้าของภรรยาที่ทั้งแดงก่ำ และเต็มไปด้วยความขัดเขินคับข้องใจ ดวงตาของนางแม้ยังคงถลึงใส่เขา แต่ไม่อาจซ่อนประกายหวั่นไหวได้

เขารั้งตัวนางให้ชิดแนบอก ลมหายใจอุ่นๆ ของเขาไล้ผ่านข้างแก้มนางเบาๆ ก่อนที่มือหนาจะเริ่มลูบไล้ไปตามแขนของนาง อย่างอ่อนโยน 

“เจ้ารู้หรือไม่ ข้าเฝ้าฝันถึงการกอดเจ้าไว้ในอ้อมแขน ตั้งแต่ก่อนจะแต่งกับเจ้าแล้ว ข้ากลัวเหลือเกินว่าจะมีใครสักคนมาแย่งเจ้า ข้าจึงต้องรีบสอบให้ได้ตำแหน่ง วางแผนหลอกให้อาจารย์เชื่อว่าข้าเป็นผู้เดียวที่จะดูแลเจ้าได้ดีที่สุด ข้าจะไม่ให้เจ้าได้รักใคร..” เขากระซิบข้างหูของภรรยา น้ำเสียงต่ำและทุ้มลึก สั่นเล็กน้อยยามเมื่อเขายอมเปิดเผยความลับในใจ