บทที่ 10 สามีวางยา

เปลวไฟเริ่มลุกลามไปตามต้นไม้แห้งบนเขาอย่างรวดเร็ว ควันดำพวยพุ่งขึ้นปกคลุมท้องฟ้า ความร้อนระอุค่อยๆ แผ่ขยายออกไปขณะที่เสียงสัตว์ป่ากรีดร้องดังขึ้นทั่วภูเขา สัตว์ต่างๆ วิ่งพล่านออกจากป่าด้วยความตื่นตระหนก บ้างสะดุดล้ม บ้างถูกไฟคลอกจนสิ้นใจ พวกมันพยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด แต่ไม่มีตัวไหนหลุดรอดจากเงื้อมมือเปลวเพลิง 

ในขณะที่ไฟกำลังโหมกระหน่ำบนเขา เฉินซูเหยาและไป๋อวิ๋นเหยาหยุดอยู่ปลายแม่น้ำที่ทอดตัวไกลจากเขาลูกนั้น ใบหน้าของชายหนุ่มซีดเซียว แต่แววตายังคงมุ่งมั่น เขามองยอดเขาที่กลายเป็นเปลวเพลิงสีแดงฉาน ลุกไหม้ราวกับต้องการกลืนกินทุกสิ่ง

“พวกมันไม่ยอมปล่อยเรา” เขาพึมพำ ขณะสายตายังจับจ้องภาพโหดร้ายตรงหน้า 

ไป๋อวิ๋นเหยาเงียบงัน ยืนนิ่งอยู่ข้างเขา น้ำใสเย็นจากแม่น้ำไหลเชี่ยวอยู่รอบข้อเท้าทั้งสอง แต่กลับไม่อาจดับความร้อนแรงจากเปลวเพลิงที่ลุกไหม้ภูเขาอยู่เบื้องหน้าได้ สองเท้าของนางหนาวเย็นจนเริ่มไร้ความรู้สึก สองมือของนางเริ่มเป็นเหน็บชา 

เฉินซูเหยาไม่ได้เอ่ยคำใดอีก เขาเพียงจับมือภรรยาแน่น และพาก้าวเดินต่อไป มุ่งหน้าสู่ที่ปลอดภัย โดยปล่อยให้ภูเขาที่ลุกโชนคงอยู่เป็นสัญลักษณ์แห่งความอำมหิตของศัตรูที่เขาต้องเผชิญ

หลังจากเดินหนีมาอย่างไร้จุดหมายตลอดทั้งคืน เมื่อท้องฟ้าเริ่มเป็นสีเทา พวกเขาก็พบถ้ำเล็กๆ ริมแม่น้ำซึ่งถูกซ่อนเร้นด้วยพุ่มไม้หนาทึบ เฉินซูเหยาตัดสินใจว่าที่นั่นเหมาะเป็นที่พักพิงของทั้งสองจนกว่าเขาจะฟื้นตัว 

ลมเย็นพัดเข้ามาจากปากถ้ำ ผสมกลิ่นชื้นของน้ำที่ไหลเอื่อยข้างนอก แต่บรรยากาศกลับยังอบอุ่นพอให้อาศัยได้โดยไม่ต้องจุดไฟ เฉินซูเหยานั่งพิงผนังหินสีดำ แผลลึกทั่วร่างของเขายังคงมีเลือดไหลซึม รอยฟันดาบที่ไหล่ซ้ายและข้างลำตัวทำให้การขยับตัวทุกครั้งเต็มไปด้วยความเจ็บปวด แต่ชายหนุ่มไม่ปริปากร้องแม้แต่น้อย 

ไป๋อวิ๋นเหยาฉีกกระโปรงของนางไปซักและเช็ดทำความสะอาดแผลให้สามี นางรู้สึกมึนเมาอยากหลับตานอนเดี๋ยวนั้น แต่เมื่อมองดูแผลของคนที่ตั้งหน้าตั้งตาพานางหนี ต่อให้ครั้งหนึ่งเขาจะทำร้ายหัวใจของนาง แต่เรื่องเมื่อคืนนี้ นางจะทิ้งเขาไปได้อย่างไร

ดวงตาคมทอดมองภรรยาที่นั่งอยู่ข้างหน้า มือเล็กของนางพยายามซับเลือดที่บาดแผลด้วยผ้าชุบน้ำ ทว่าแรงมือของนางกลับอ่อนลงเรื่อยๆ ราวกับหมดสิ้นเรี่ยวแรง 

“มือของเจ้า..” เขาขมวดคิ้วขณะมองมือสั่นของภรรยา 

ไป๋อวิ๋นเหยาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขา นางเพียงเชิดหน้าเย็นชาดังเช่นที่นางเป็น ทว่าสีหน้ากลับซีดเผือด นัยน์ตางดงามที่เคยเปล่งประกายบัดนี้มืดหม่น 

“ข้า..คงเหนื่อย” นางตอบ พลางหันกลับไปจดจ่อกับการทำแผลให้เขา 

เฉินซูเหยาขมวดคิ้วแน่น ความผิดปกติของนางไม่อาจหลุดรอดจากสายตาของเขาได้ เขาเอื้อมมือที่สั่นระริกไปแตะข้อมือของนาง เพียงครู่เดียวก็สัมผัสได้ถึงความเย็นชืดของผิวหนัง 

“เจ้าถูกพิษ...” คำพูดนั้นหลุดออกมาด้วยเสียงหนักแน่น 

“..ห๋า!” ไป๋อวิ๋นเหยาตกใจอยู่บ้าง นางไปถูกพิษเมื่อใดกัน 

“ข้า..จุดกำยานพิษสลายเอ็นเอาไว้รอบเรือน แต่เจ้ากลับวิ่งเข้าไปในเรือนหลังไม่ดูสิ่งใดเลย เจ้าไม่ได้กลิ่นแปลกปลอมบ้างเลยหรือ เหตุใดเจ้าโง่งมนัก จะกลับมาเพื่ออันใด” เขาดุ 

เฉินซูเหยากัดฟันแน่น หัวใจเหมือนถูกบีบรัด ความรู้สึกผิด และโกรธตนเองแล่นพล่านในอก เพราะกำยานพิษที่เขาใช้เพื่อกำจัดศัตรู กลับเป็นสิ่งที่ทำร้ายภรรยาของเขาเอง 

“ข้า..จะรู้ ได้อย่างไรว่าเจ้า..ทำเช่นนั้นได้” นางก้มหน้าลงมองมือสั่นเทาของตัวเอง ที่จริงนางได้กลิ่นแปลกประหลาดตั้งแต่เข้าไปในเรือนหลังแล้ว แต่เรื่องราวก็เกิดขึ้นรวดเร็วจนนางไม่ได้คิดไตร่ตรองสิ่งใด ยามนี้นางก็แทบไม่รู้สึกถึงมือเท้าของนางแล้ว 

“...” เขาพูดไม่ออก 

“เจ้าไม่คิดอธิบายอะไรให้ข้าฟังหรือ” นางถาม จ้องตาสามีไม่กะพริบ ทั้งที่ใบหน้าของนางซีดเผือด

“ไม่ใช่ตอนนี้ ข้าจะออกไปหายาสมุนไพรให้เจ้าก่อน” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ราวกับคำสาบาน เขาฉีกชายเสื้อของตนเองพันรอบบาดแผลอย่างลวกๆ ก่อนลุกขึ้นยืน ฝืนร่างกายที่อ่อนล้าและบาดเจ็บ

“ดื้อดึง” นางตำหนิเฉินซูเหยา ราวชีวิตของนางไม่สำคัญ 

“รอข้าอยู่ที่นี่..” เสียงของเขาทิ้งไว้เพียงคำสั่งหนักแน่น ขณะที่แผ่นหลังของชายผู้ไม่เคยหวาดกลัวความตายหายออกไปนอกถ้ำ ไป๋อวิ๋นเหยาทรุดตัวลงข้างผนังถ้ำ หายใจแผ่วเบา พลางมองตามเขาไปด้วยดวงตาที่ปิดลงช้าๆ

‘ไม่รู้ป่านนี้เสี่ยวอวี้ เสี่ยวหยาง เสี่ยวชิงและเสี่ยวหลันจะวุ่นวายเช่นไรแล้ว หากพวกเขากลับมาที่จวนและไม่พบข้า อีกทั้งเรือน หลังก็ถูกเผาจนเหลือแต่ซาก เด็กๆ คงตกใจและร้องไห้จนใครก็ปลอบไม่ได้แล้วกระมัง’ เป็นสิ่งที่ไป๋อวิ๋นเหยาคิดได้ก่อนจะหมดสติไป นางฝืนร่างกายจนเดินมาถึงถ้ำนี่ได้ก็นับว่าเกินกำลังนางไปมากแล้ว 

ไป๋อวิ๋นเหยาลืมตาอย่างเชื่องช้า ทัศนียภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าคือสามีของนาง เฉินซูเหยา ผู้ที่ยังคงมีเลือดไหลซึมจากบาดแผลตามร่างกาย ทว่ามือใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยแผลนั้นกลับกุมเท้าของนางไว้ เขากำลังนวดฝ่าเท้าของนางด้วยความตั้งใจ

“ตื่นแล้วหรือ..” น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยขึ้น ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยหยาดเหงื่อและความเหนื่อยล้า แต่ดวงตาน่ารักของเขายังคงจดจ้องนางไม่วางตา แฝงด้วยความอ่อนโยนที่นางสัมผัสได้ 

ไป๋อวิ๋นเหยาอยากจะเอ่ยตอบ แต่ลำคอยังคงหนักอึ้งเพราะพิษที่เล่นงานนางทั่วร่าง แม้ตอนนี้นางจะเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง แต่กล้ามเนื้อก็ยังไม่ตอบสนอง เฉินซูเหยาวางเท้าของนางลงบนกองหญ้านุ่ม ก่อนจะหยิบถ้วยใบไม้ซึ่งวางอยู่ใกล้ๆ มายื่นให้ ในนั้นเต็มไปด้วยยาสมุนไพรกลิ่นฉุนจมูก

“ดื่มสิ ยานี้จะช่วยให้เลือดลมเดินสะดวก พิษจะได้ถูกขับออกจากร่างกาย” 

เขาวางชามยาไว้ใกล้ริมฝีปากของนาง กลิ่นฉุนของสมุนไพร ลอยเตะจมูกจนไป๋อวิ๋นเหยาเผลอขมวดคิ้ว ใบหน้าของนางนิ่งเรียบ เฉยราวกับไม่รู้สึกอะไร แต่แววตาที่สั่นไหวนั้นไม่อาจปิดบังเขาได้ 

“ฮึ ๆ... ไม่อยากดื่มหรือ” เฉินซูเหยาหัวเราะเบาๆ ใบหน้าที่มักน่ารักเสมอเผยรอยยิ้มขบขันชวนมองดังที่เขาเป็นอยู่เสมอ

“เจ้าทำหน้านิ่งเฉยได้เก่งนัก แต่ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังกลั้นใจแทบแย่ มา..ดื่มเถิด เด็กดี..เหยาเหยาจำต้องทำใจดื่มสักนิด ข้าจะป้อน” เขาขบขันและเกลี้ยกล่อมเหมือนทุกครั้งที่เขาปลอบนาง